ΡΕ, ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ, ΣΟΥ ΛΕΩ!

Το καλοκαίρι σήμερα επέστρεψε στα λημέρια του κι η ζέστη , παρά το ελαφρύ αεράκι, έγινε για τα καλά αισθητή.
Είχα που είχα δουλειές στο κέντρο, προσφέρθηκα να πληρώσω τη δόση του στεγαστικού μιας ηλικιωμένης γειτόνισσας.

Το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, τίγκα. Οι ουρές μπροστά στα ταμεία, έφταναν ως την είσοδο. Μεσήλικες ως επί το πλείστον και συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι που περίμεναν υπομονετικά, - ο δημόσιος υπάλληλος, λόγω της ιεραρχίας και των γραφειοκρατικών διαδικασιών, έχει εκπαιδευτεί στην υπομονή - να καταβάλουν τη δόση για το σπίτι που θα τους πάρει σε λίγο η Εφορεία. Μπήκα κι εγώ στην ουρά.


Κάποια στιγμή, ένιωσα ένα χέρι να ακουμπά διστακτικά στον ώμο μου και μια αντρική γνώριμη φωνή να με ρωτά.

- Τι κάνετε; Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!

Ήταν ένας παλιός συμμαθητής του γιου μου, που είχα να συναντήσω χρόνια. Ομολογώ πως τότε. του είχα αδυναμία, ήταν ένα χαμογελαστό, ευγενικό, καλόβολο παιδί, όχι όμως φυτό, από τα παιδιά που οι γονείς φέρνουν ως παράδειγμα. στα ατίθασα βλαστάρια τους. Το χαμόγελο του παρέμενε το ίδιο, μόνον που οι πεσμένες άκρες των χειλιών του ενήλικα πια, το έκαναν να φαντάζει θλιμμένο και τα άλλοτε φωτεινά εφηβικά μάτια, ήταν δυσάρεστα σκοτεινά.

-Τι κάνεις Βασίλη; Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή!

-Τι να κάνω; Χάλια κι άνεργος, όπως όλοι! Ο Μάκης; 

-Άνεργος κι αυτός, μένει μαζί μου. 

- Κι εγώ, ξαναγύρισα στους δικούς μου. Κατάντια! Άνεργοι, αλλά με όλα τα άχρηστα εφόδια για την ζωή και ξένες γλώσσες και πτυχία και μάστερ. Χαράμι πήγαν οι στερήσεις σας κι οι κόποι μας!

- Η μόρφωση ποτέ δεν πάει χαράμι Βασίλη, πρώτα - πρώτα δίνει περιεχόμενο στη ζωή μας.

-Μα τι λέτε; Ποιος νοιάζεται για αυτά τώρα; Δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω σας; Βουλιάζουμε, ένοχοι κι αθώοι μαζί, χανόμαστε!

- Βλέπω κι εγώ τα ίδια περνώ. Όμως, αλλίμονο αν μας πάρει από κάτω, δεν θα έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα.

- Το πιστεύετε, αλήθεια, πως εξαρτάται το οτιδήποτε από εμάς; Πως μας υπολογίζει κανένας;

- Για να μας υπολογίσουν πρέπει κι εμείς να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας, διαφορετικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αυτή η κυβέρνηση μετράει μήνες, για να μην σου πω βδομάδες, ένα σπρωξιματάκι από όλους μας και πάρτην κάτω.

-Τι σας φταίει η κυβέρνηση κυρία μου; Αντί να λέμε και δόξα τω Θεώ που βρέθηκε αυτός ο άγιος άνθρωπος, ο Σαμαράς να μας γλυτώσει! 
( 65αρης, με ύφος αυστηρού παλιού Γυμνασιάρχη)

- Ξεσηκώνεις τα μυαλά του νεαρού, ντροπή σου, είσαι και μεγάλη γυναίκα.
(συνομήλικη του, πενηντάρα)

- Μόνον η ΧΑ μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Πως και πως περιμένω την στιγμή που θα τους πλακώσουν στο ξύλο, όλους τους προδότες, μέσα στην Βουλή.
(45αρης μυστακοφόρος, με ριγέ πουκαμισάκι κουμπωμένο ως επάνω και γυρισμένα τα μανίκια, που μου θύμισε κλητήρα δημόσιας υπηρεσίας άλλων εποχών)

- Εδώ που τα λέμε κα Νίκη, αυτοί δεν καταλαβαίνουν από αβρότητες και θεωρίες, μόνον η ΧΑ μπορεί να τους στρώσει!

- Βασίλη δεν το πιστεύω! Εσύ, θεωρείς λύση την ΧΑ; Μα αυτοί είναι νεοναζί, δεν είναι κόμμα, συμμορία είναι. Μαχαιροβγάλτες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Ούτε αρχές έχουν, ούτε πολιτική σκέψη, ούτε καν πρόγραμμα.

- Είναι πατριώτες. 

- Πατριδοκάπηλοι είναι.

- Καλή είσαι και του λόγου σου! Μην δείτε πολιτικό να τιμά την Ελλάδα και την σημαία, αμέσως να τον κατηγορήσετε για ναζί. Είδαμε και τους κουστουμαρισμένους "Κυρίους"!
(εγκυμονούσα, όχι πάνω από τα τριάντα)

Τριάντα άνθρωποι πάνω - κάτω, εκεί μέσα κι ούτε ένας βρέθηκε να συμφωνήσει μαζί μου!

Στο μεταξύ είχε φτάσει η σειρά μου, πλήρωσα κι έφυγα. 

Τον Βασίλη βέβαια δεν τον άφησα έτσι, τον περίμενα έξω και πήγαμε για καφέ. Τον κάλεσα να έρθει την Κυριακή στο σπίτι, να δει και τον γιο μου. Αυτόν θα τον αλλάξω, το υπόσχομαι!

Niki Vikou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ