Μπορεί ο Δημόσιος Τομέας να είναι κερδοφόρος;

Τι σημαίνει η περισπούδαστη ρήση: «Το κράτος οφείλει να παράσχει μόνο εκείνες τις υπηρεσίες, τις οποίες δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας»;

Τι  όμως δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας;

Προφανώς, τις υπηρεσίες εκείνες που δεν τού αποφέρουν αρκετό κέρδος.

Επομένως, οι μόνες υπηρεσίες που απομένουν στον δημόσιο τομέα είναι οι υπηρεσίες εκείνες οι οποίες είναι ζημιογόνες, διότι διαφορετικά, αν ήταν κερδοφόρες, θα τις είχε καπαρώσει ο ιδιωτικός τομέας. Αν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κερδοφόρες, τότε ο δημόσιος τομέας θα καταργούνταν αυτόματα, μιας και θα περνούσε εξ ολοκλήρου στα χέρια του ιδιωτικού.

Ας δεχτούμε ότι το σενάριο αυτό είναι πραγματοποιήσιμο, κι ας εξετάσουμε το παρακάτω. 

Τι σημαίνει η φράση «ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους είναι αντιπαραγωγικός και αναποτελεσματικός»;

Σημαίνει ότι οι υπηρεσίες που παρέχει κοστίζουν περισσότερο από τα έσοδα που επιστρέφουν στα ταμεία του, δηλαδή ότι ο Χ. δημόσιος τομέας παρουσιάζει ζημιές, δηλαδή ελλείμματα.

Πώς όμως συμβιβάζεται ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους να είναι ταυτόχρονα και δημόσιος και κερδοφόρος, αφού η μια έννοια αποκλείει την άλλη;

Αν πάμε πίσω λοιπόν, στην αρχική Μανιτάκειο ρήση, που τόσο πολύ τη λιβάνισε απόψε ο Βορίδης στη βουλή,  θα καταλάβουμε το πώς η ιδεολογία μπορεί να ανοίγει ρήγματα στη λογική, ακόμα και σεβάσμιων καθηγητών πανεπιστημίου. Με τον άλλον, τον ρήτορα που τα λέει τσεκουράτα, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ