Με την ομόθυμη σύμπραξη των πλανητών βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια προς το «σημείο μηδέν»

Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.

Καλά τα έγραφε στο «Θούριο» ο Ρήγας Φεραίος και η πρώτη πικρή διαπίστωση είναι ότι τελικά ελάχιστα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει από το 1797...
Καθημερινά «ψηνόμαστε στη φωτιά», ο κόμπος έφτασε στο χτένι και με την ομόθυμη σύμπραξη των πλανητών βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια προς το «σημείο μηδέν».
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, κάθε επανάσταση δείχνει... φυσιολογική για να μην πω απαιτητή! Γιατί αν δεν γυρίσει άμεσα ο τροχός, κινδυνεύουμε να διαμελιστούμε ηθικά, φυσικά και ψυχικά.

Τις επόμενες ημέρες, ο Ουρανός και ο Πλούτωνας πηγαίνουν για μια ακόμη φορά την «στάμνα» στη «βρύση», ενεργοποιώντας πιθανότατα την «προφητεία» της γνωστής παροιμίας. 

Γιατί το επίκαιρο τ-τετράγωνο ανάμεσα στους δύο αργούς πλανήτες και τον Ήλιο, διαφέρει κατά πολύ από όλα τα προηγούμενα που πέρασαν τους προηγούμενους μήνες.

Κατ' αρχήν, η συμμετοχή του αστρικού Κρόνου από το Ζυγό, δημιουργεί έναν «κρυφό σταυρό», αυξάνοντας κατακόρυφα τις ενεργειακές πιέσεις και απειλώντας να σπάσει κάθε αδύναμο κρίκο του παγκόσμιου συστήματος. 

Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε ένας από αυτούς... Όπως διαβάζω μάλιστα, σύμφωνα με το Reuters η κυβέρνηση έχει τρεις ημέρες διορία για να πείσει τους δανειστές ότι τα παιδιά της Ελλάδος μπορούν να δώσουν κι άλλο αίμα. 

Μπροστά τους ο κόμης Δράκουλας φαντάζει πλέον ένα αθώο καρτούν...
Εδώ γίνεται πιστεύω κατανοητό ότι χρειαζόμαστε επειγόντως είτε έναν νέο παλουκωτή-Βαν Χέλσιγκ, είτε έναν νέο Ρήγα Φεραίο, που κρύβεται μέσα μας.

Επιπλέον, έχουμε να κάνουμε με μια σπάνια συγκυρία, ένα «παιχνίδι» που παίζεται από τις Νέες Σελήνες του Ιουνίου και του Ιουλίου.

Η πρώτη εκπνέει στις 5-6 Ιουλίου, έτοιμη να εξακοντίσει τις ανατρεπτικές ριπές της που εμφορούνται στο «κρυφό» τ-τετράγωνο της 9ης Ιουνίου ανάμεσα στα Φώτα και τους Ουρανοπλουτωναίους στην αστρική εκδοχή τους.

 Κάποιους από τους «οιωνούς» αυτού του σχηματισμού τους βιώσαμε ήδη τις προηγούμενες ημέρες και μένει να δούμε το «κύκνειο άσμα» τους. Αν δηλαδή θα καταρρεύσουν εντελώς άνθρωποι και αρχές ή αν θα εκπέσει η εξουσία των αδίστακτων τυράννων.

Η δεύτερη γίνεται στις 8 Ιουλίου και έχει ανάλογα χαρακτηριστικά, σχηματίζοντας έτσι μια ανατρεπτική όσο και μηδενιστική χρονική «ενότητα» με καταληκτική περίοδο τις αρχές Αυγούστου.

Γράφοντας μου ήρθαν στο νου οι στίχοι από την «Δευτέρα Παρουσία» του νομπελίστα Ιρλανδού ποιητή W B Yeats

Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν
το γεράκι δεν μπορεί ν' ακούσει πια το γερακάρη.
Τα πάντα γίνονται κομμάτια, το κέντρο δεν αντέχει.
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,
απ' το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός και παντού
η τελετή της αθωότητας πνίγεται.
Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι
Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.

Κι αν όλα αυτά επί προσωπικού μπορεί να γίνει αφορμή κι αιτία για καταλυτικές αποφάσεις και την ουσιαστική αναγέννηση μας (είναι το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε στην παρούσα φάση), αντίθετα σε συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο είναι πιθανόν να γίνουμε μάρτυρες εξαιρετικά ακραίων καταστάσεων.

Οικονομικά και κοινωνικά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεφύγουν τελείως τα πράγματα. 

Η βαρβαρότητα είναι παντού, έτοιμη να χιμήξει καταστρέφοντας ή ακυρώνοντας κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ας μην το επιτρέψουμε, αντλώντας πολιτισμό και ιδανικά από όσους πάλεψαν γι' αυτά σε κάθε σκοτεινή εποχή.

Η όποια αισιοδοξία μου εξαντλείται στα μικρά "θαύματα" που συντελούνται σε περιόδους κρίσης και εκπορεύονται από τον ανώτερο εαυτό μας. 

Πράγματα δηλαδή που γίνονται από απλούς ανθρώπους, που δεν έχουν απολέσει ακόμη την ιδιότητα του ανθρώπου...

Υπάρχει βέβαια και ο δρόμος του Ρήγα...

Κι εδώ δεν υπάρχουν πρώτα και δεύτερα ζώδια, ευπαθή ή απρόσβλητα. Από τον Κριό μέχρι τους Ιχθύες, καλούμαστε όλοι να υπερβούμε τον «Ανθρωπάκο» που κλέβει πονηρά την ανώτερη φύση μας και να τραγουδήσουμε:

Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ