Δεσμώτης της Ύλης

Γεννιόμαστε μακριά από το Φως, στον κόσμο της ύλης, του χρόνου και της πτώσης, και ψάχνουμε ανεπίγνωστά μας να ξαναφτάσουμε στη φωτεινή πλευρά μέσα από υποκατάστατα που δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα μας. Προσπαθούμε μάταια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο επίγειο περιβάλλον για να μας θυμίζει αυτό από το οποίο απομακρυνθήκαμε. Πως μπορεί όμως η φθαρτή ομορφιά να συγκριθεί με την ουράνια πηγή του Κάλλους;

Όλο το δράμα της ζωής μας έχει τις ρίζες του στον πόθο να αναρριχηθούμε έξω απ’ το σκοτεινό σπήλαιο, να ζήσουμε στον ελεύθερο κόσμο του πνεύματος και του φωτός, να αναπνεύσουμε ελεύθερα, να κινηθούμε έξω απ’ τους περιορισμούς της ύλης, να γιατρευτούμε από τους ακρωτηριασμούς που μας κληροδότησε αυτή! Το πρώτο βήμα για να συμβεί το πέταγμα του αετού είναι να κατανοήσουμε αυτό το δράμα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μέσα μας το αίτημα για την υπέρβαση της ύλης και για μια ζωή στα Ηλύσια Πεδία. Έξω απ’ αυτήν  είμαστε καταδικασμένοι σε εσωτερική στειρότητα, σε μια ζωή άχαρη, χωρίς πνοή. 

Είναι στιγμές εσωστρέφειας και στοχασμού που λυτρώνομαι προσωρινά απ’ τη μηχανική και αγελαία αυτή ζωή μου. Ένα παράθυρο τότε ανοίγει προς τον φωτεινό Κόσμο του Πνεύματος και αντικρίζω γεμάτος δέος το Δημιουργό να αναδύεται από τη μήτρα της ύλης και να γυρεύει με λαχτάρα την επιστροφή των άσωτων υιών Του. Μικρές, φωτεινές, ανθρώπινες συνειδήσεις, ενταφιασμένες στην ύλη, ψάχνουν εναγωνίως τον δρόμο της επιστροφής στη Θεία Μονάδα, ψάχνουν τον τρόπο να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ελευθερώσουν τον ίδιο τον  Θεό! 

 

«Ποιο είναι το χρέος μας;» αναρωτιέται ο Καζαντζάκης. «Να μαχόμαστε ν’ ανθίσει ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο της σάρκας και του νου μας. Πολέμα από τη σάρκα, από την πείνα, από το φόβο, πολέμα από την αρετή κι από την αμαρτία να δημιουργήσεις Θεό. Πως ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο; Το άστρο πεθαίνει, μα το φως ποτέ του∙  τέτοια κι η κραυγή της ελευθερίας.»

Το καθήκον της σωτηρίας του ενταφιασμένου Θεού λιώνει το είναι μου και τα μάτια μου πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς και προσμονής. Η ζωή μου σαν θραύσμα του Θείου Σχεδίου αποκτά ένα νόημα, μια αξία, μια ιερότητα που ποτέ δεν κατάφερε να βρει μέσα στα στενά πλαίσια του ορθολογισμού. Μέσα απ’ τα έσχατα βάθη, λες και καταλύθηκαν για μια στιγμή όλα τα υλικά και άυλα εμπόδια που με χωρίζουν από Εκείνον, τον Αιώνιο Αγαπημένο, ξεπετιέται ένα ψήγμα φωτός που αποζητάει την Πηγή του Φωτός, ένα παιδί που λαχταράει την Μητέρα του, ένα πλάσμα που γυρεύει τον Πλάστη του, αλλά έχει από χρόνια χαθεί σε αδιέξοδους δρόμους, κυνηγώντας τις διάφορες αντανακλάσεις Του, στη δήθεν αγάπη που δεν ήταν η Αγάπη Του, στην στείρα γνώση που δεν ήταν δική Του Γνώση. Και το παιδί αυτό, ύστερα από χρόνια αρχίζει να προσεύχεται:

«Δίδαξον με τα Δικαιώματά ΣΟΥ !»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ