Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο.



Ένα από τα μεγαλύτερα ελλατώματα των ανθρώπων είναι και αυτό της αχαριστίας. Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες, κάποιους κινδύνους.

Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας - πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος - και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα.


Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας εκπληρώνουν τα θέλω μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας.


Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο.



Όλες οι ευαισθησίες, τα καλά συναισθήματα, όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα και να πλησιάζει στο «κατ' εικόνα και ομοίωση» έχουν νεκρωθεί, έχουν θαφτεί κάτω από τον όγκο της φιλαυτίας και της μικρότητας.


Κι ενώ τα ζώα δείχνουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη τους σ' αυτούς που τα φροντίζουν, τα ευεργετούν, οι άνθρωποι πολλές φορές φέρονται με αγνωμοσύνη.


Αρκετοί άνθρωποι, επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από όσα μπορεί κάποιος να προσφέρει, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας.
Εύκολα διακρίνει κανείς τον αχάριστο. 


Δεν έχει φίλους, δεν εμπιστεύεται τους γύρω του, ζητά την αποκλειστικότητα και την πλήρη αφοσίωση.


Μεγάλη η αρρώστια της αχαριστίας. Γιατί δεν πληγώνει μονάχα όλους όσους έρχονται σ' επαφή με εκείνον που νοσεί.


Βασανίζει αβάστακτα και τον ίδιο τον πάσχων, που σε κάθε του βήμα βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους, παρέες που γελούν και διασκεδάζουν, αντρόγυνα που κρατά ο ένας τρυφερά το χέρι του άλλου, φίλους να εμπιστεύονται τα προβλήματά τους, να συζητούν σαν αδέλφια.


Νιώθει άβολα μαζί τους.


Κι ο εγωισμός του, τον εμποδίζει να δει την αλήθεια.


Διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα προσόντα του. 


Μ' αυτές τις σκέψεις, μ' αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. 


Δεν κάνει εύκολα αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα. 


Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος,
χωρίς ποτέ να σκεφθεί σε ποιον αποδίδει κατηγορίες.


Και μέσα από αυτή την επίθεση που κάνει, αισθάνεται δικαίωση, αλλά μόνο για λίγες στιγμές.


Τόσες, όσες αρκούν για να ξανανιώσει μόνος, παράταιρος, άδειος.


Είναι αλήθεια να λυπάται κανείς τέτοιους ανθρώπους. Γιατί η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια. Είναι μια ψυχική νόσος που συνεχώς μεγαλώνει, κυριεύει τον άνθρωπο και του καταστρέφει την ύπαρξη.


Γι' αυτό, και πρέπει να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την ψυχή μας καθαρή, χωρίς να την μολύνουμε με το μικρόβιο της αχαριστίας. 


Κι όσοι μολύνθηκαν απ' αυτό ας φροντίσουν να καθαριστούν γρήγορα.

Ιάκωβος Ποθητός


ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

1 σχόλιο:

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.