Μπύρα από την μυθολογία στο ποτήρι μας

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας, που είχε ιδιαίτερη αγάπη για τα σταφύλια. Έτσι τα αποθήκευε σε ασκούς από δέρμα κατσίκας για να μπορεί να τα απολαύσει το χειμώνα. Όμως σε έναν από τους ασκούς αυτούς το περιεχόμενο χάλασε. Τότε διέταξε να μπει ένα σήμα με τη λέξη «δηλητήριο» επάνω σε αυτόν, μέχρι να τον πετάξουν.

Όπως όλοι οι πρίγκιπες έτσι και αυτός είχε μια ερωμένη. Όταν όμως την βαρέθηκε την πέταξε έξω από το χαρέμι και άρχισε να ενδιαφέρεται για μια άλλη γυναίκα. Άλλα η προηγούμενη ερωμένη του τον αγαπούσε πάρα πολύ. Επειδή δεν άντεχε να τον βλέπει με την άλλη γυναίκα αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Τότε είδε τον «δηλητηριασμένο» ασκό και κατανάλωσε το περιεχόμενο του. Για καλή της τύχη, ο ασκός δεν ήταν δηλητηριασμένος αλλά τα σταφύλια είχαν ζυμωθεί μερικώς. Οπότε δεν πέθανε αλλά μέθυσε. Πάνω στη μέθη της πήρε ένα σπαθί και έκοψε το κεφάλι της αντικαταστάτριας της.

Το θάρρος και η πράξη της αυτή εντυπωσίασε τον πρίγκιπα, και το ίδιο βράδυ δοκίμασε από τον «δηλητηριασμένο» ασκό. Φυσικά του άρεσε και από τότε διέταξε να προσφέρεται σε όλες τις γυναίκες του χαρεμιού. Αυτός ο μύθος μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα στους αιώνες. Το κρασί ήταν πιθανότατα το πρώτο αλκοολούχο ποτό, αλλά σίγουρα η μπύρα ήταν το δεύτερο.

Η Μπύρα στην Αρχαιότητα: Ακριβώς το πότε ανακαλύφθηκε η μπύρα δεν είναι γνωστό. Το 1926 στο μουσείο του Λονδίνου, υπήρχαν δύο αρχαίες πλάκες. Αρχικά εκτιμήθηκε από τον Huber ότι γράφτηκαν πριν από 9000 χρόνια. Ο αρχαιολόγος αυτός, πίστευε ότι περιέγραφαν τον τρόπο άλεσης του έμμερ (emmer) και ότι ήταν το αρχαιότερο αποδεικτικό στοιχείο για την παραγωγή της μπύρας. Αλλά μετά από πρόσφατες μελέτες διαπιστώθηκε ότι οι παραπάνω πλάκες δεν ήταν τόσο παλιές.

Σήμερα τα παλιότερα αποδεικτικά στοιχεία αξιολογούνται ότι είναι 6000 ετών και αναφέρονται στους Σουμέριους. Αυτοί ανακάλυψαν την ζύμωση κατά τύχη. Πιθανότατα ένα κομμάτι ψωμιού βράχηκε και ξεχάστηκε. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να ζυμώνεται με τη βοήθεια ζυμών του αέρα, και τελικά παράχθηκε μία αλκοολούχος πούλπα. Όμως οι Σουμέριοι ήταν ικανοί να επαναλάβουν την παραπάνω διαδικασία και έτσι θεωρούνται ο πρώτος πολιτισμός που παρήγαγε μπύρα, την οποία πρόσφεραν στους θεούς τους.

Δυστυχώς η αυτοκρατορία των Σουμέριων καταστράφηκε τη 2η χιλιετία π.κ.ε., σίγουρα όμως όχι από την κατανάλωση μπύρας. Τότε άρχισε να αναπτύσσεται ο πολιτισμός των Βαβυλώνιων, ο οποίος βασιζόταν σε αυτόν των Σουμέριων. Έτσι και αυτοί γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη της μπύρας. Παρήγαγαν 20 διαφορετικά είδη μπύρας από τα οποία 8 παραγόταν από το φυτό έμμερ, 8 από κριθάρι και 4 από μίγμα σπόρων. Όμως η μπύρα τους ήταν θολή, δηλαδή δεν φιλτραριζόταν. Παρόλα αυτά η μπύρα τους εξαγόταν ακόμη και στην Αίγυπτο 1000 χιλιόμετρα μακριά. Επίσης ο φημισμένος βασιλιάς τους Χαμουραμπί στους γνωστούς νόμους που έγραψε περιελάμβανε και έναν για την μπύρα. Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι για του Βαβυλώνιους η παραγωγή της μπύρας κατατάσσονταν στα οικιακά και έτσι ήταν αποκλειστικά γυναικεία δουλειά.

Ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε ότι και οι Αιγύπτιοι ασχολούνταν με την μπύρα. Συνήθως πρόσθεταν χουρμάδες για να βελτιώσουν τη γεύση της. Το πόσο σημαντική γι’ αυτούς ήταν φαίνεται από το γεγονός ότι έφτιαξαν ένα ιερογλυφικό αποκλειστικά για τον παραγωγό μπύρας. Αρκετοί ιθαγενείς που ζουν σήμερα στον Νείλο παράγουν μπύρα με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο.

Μετά τους Αιγύπτιους άρχισαν να παράγουν μπύρα και οι Έλληνες και μετά από αυτούς οι Ρωμαίοι. Όμως στην αρχαία Ρώμη το κρασί ήταν το ποτό των θεών και έτσι θεωρούσαν την μπύρα ποτό των βαρβάρων. Η παραγωγή της γινόταν μόνο στις επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όπου ήταν δύσκολη η καλλιέργεια ή η προμήθεια σταφυλιών.

Τέλος και οι αρχαίοι Γερμανοί (Τεύτονες), ενδιαφερόντουσαν για τη μπύρα. Συνήθως την πρόσφεραν στους θεούς τους κατά τις θυσίες τους, αλλά παράλληλα την χρησιμοποιούσαν και για προσωπική τους ευχαρίστηση (800 π.κ.ε.).

Η Μπύρα στον Μεσαίωνα: Η ζυθοποιία από τους πρώτους αιώνες μ.κ.ε. μέχρι το μεσαίωνα παρέμεινε δουλειά των γυναικών. Όμως κατά το τέλος της 1ης χιλιετίας άρχισε η παραγωγή της μπύρας να γίνεται και σε μοναστήρια. Ο λόγος που οι μοναχοί ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα ήταν επειδή θέλανε ένα γευστικό, θρεπτικό ποτό να σερβίρουν με τα γεύματα τους. Επίσης κατά τη διάρκεια της νηστείας η μπύρα επιτρεπόταν και έτσι η παραγωγή της έφτασε σε υψηλά επίπεδα. Αλλά μετά από λίγο καιρό παρήγαγαν μεγαλύτερη ποσότητα από αυτή που χρειαζόντουσαν για τις ανάγκες τους και τελικά άρχισαν το εμπόριο της. Η μπύρα τους ήταν υψηλής ποιότητας και έγινε γρήγορα αποδεκτή. Όμως οι ανώτατοι άρχοντες εκείνης της εποχής βλέποντας την κερδοφόρο αυτή επιχείρηση, φορολόγησαν την παραγωγή και το εμπόριο της μπύρας. Τα μοναστήρια δυστυχώς δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα παράλογα πρόστιμα και τα ζυθοποιία τους άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο (1368-1437 μ.κ.ε.).

Οι παραγωγοί χρησιμοποιούσαν διάφορα μίγματα βοτάνων για να αρωματίσουν την μπύρα τους. Δηλαδή ο καθένας είχε τη δικιά του ξεχωριστή μυστική συνταγή και απαγόρευε σε άλλους να τη χρησιμοποιήσουν. Οπότε θεωρήθηκε απαραίτητο να θεμελιωθεί ένας νόμος που να επιτρέπει το μονοπώλιο και να εξασφαλίζει τον επαγγελματία ζυθοποιό (Flavorings License). Όμως η εμφάνιση του λυκίσκου σαν αρωματικό συστατικό πρόσβαλε το μονοπωλιακό καθεστώς.

Τα διάφορα βότανα που χρησιμοποιούσαν οι παραγωγοί στη συνταγή τους ήταν συχνά δηλητηριώδη ή προκαλούσαν παραισθήσεις στους καταναλωτές της μπύρας τους. Σήμερα γνωρίζουμε ότι διάφορες παραισθησιογόνες ουσίες παράγονται από το βότανο υοσκύαμος (Φυτό πολύτιμο και επικίνδυνο της οικογένειας των Σολανωδών (Solanaceae). Το φυτό ζει ένα χρόνο ή δύο, είναι τριχωτό, έχει στέλεχος όρθιο έως 60 εκ., με φύλλα ωοειδή ή μακρουλά με λοβούς. Η χρήση του πρέπει να γίνεται μόνο με ιατροφαρμακευτική οδηγία)   κατά τη διάρκεια της ζυθοποίησης. Έτσι για την μη επιτυχή παραγωγή της μπύρας θεωρούνταν υπεύθυνα κακά πνεύματα. Το μεσαίωνα οι παραγωγοί κρεμούσαν συνήθως σκόρδα και διάφορα φυλαχτά στα βαρέλια τους.

Αλλά η πρόληψη αυτή παρατράβηξε τόσο πολύ που τυχόν ανωμαλίες κατά τη ζυθοποίηση οφείλονταν στις μάγισσες της μπύρας. Το τελευταίο γνωστό κάψιμο μάγισσας γι’ αυτό το λόγο έγινε το 1591 μ.κ.ε.. Αυτό θεωρείται το μαύρο κεφάλαιο στην ιστορία της μπύρας. Το τέλος του προληπτικού 16ου αιώνα ήρθε με τη χρησιμοποίηση του λυκίσκου. Με αυτόν η μπύρα αποκάλυψε τον «πραγματικό της χαρακτήρα».

Παράλληλα με τη βελτίωση της ποιότητας, η διάθεση και εξαγωγή της μπύρας αυξήθηκε. Το 14ο αιώνα ο Bremen ήταν ο κύριος προμηθευτής μπύρας στην Ολλανδία, Αγγλία και στις Σκανδιναβικές χώρες. Ακόμη το Αμβούργο της Γερμανίας αναπτύχθηκε σε μεγάλο κέντρο παραγωγής της μπύρας και το 1500 μ.κ.ε υπήρχαν σ’ αυτό 600 ζυθοποιίες.

Το 1516 μ.κ.ε. ο δούκας της Βαυαρίας, Wilhelm IV, καθιέρωσε με νόμο (Beer Purity Law) τις προδιαγραφές που έπρεπε να έχει η Γερμανική μπύρα. Σαν κύρια συστατικά της μπύρας καθιερώθηκαν το κριθάρι, ο λυκίσκος και το νερό. Η χρήση των ζυμών δεν ήταν γνωστή ακόμη. Η ζύμωση του ζύθου αφηνόταν στην τύχη και συνήθως γινόταν με τις ζύμες του αέρα.

Η Μπύρα στη Σύγχρονη Εποχή:Στις αρχές του 19ου αιώνα δύο επαναστατικές ανακαλύψεις συμβάλουν στην παραγωγή της μπύρας. Η πρώτη ήταν η ατμομηχανή του James Watt, που είχε σαν αποτέλεσμα να πάρει η μπύρα το δρόμο της βιομηχανοποίησης. Οι πρώτες βιομηχανίες που χρησιμοποίησαν ατμό αυτοονομάστηκαν βιομηχανίες μπύρας ατμού. Ακόμη, το 1835 ο πρώτος Γερμανικός σιδηρόδρομος ένωνε τη Nurnmberg και το Furth. Αυτό είναι σημαντικό και το αναφέρουμε γιατί τα πρώτα αγαθά που μεταφέρθηκαν ήταν 2 βαρέλια μπύρας.

Η δεύτερη ανακάλυψη αυτού του αιώνα ήταν η τεχνητή ψύξη από τον Carl von Linde. Εκείνη την εποχή είχε ήδη επιστημονικά αποδειχθεί ότι η παραγωγή καλής ποιοτικά μπύρας απαιτούσε συγκεκριμένες θερμοκρασίες. Η μπύρα lager απαιτεί θερμοκρασίες 4-10 oC. Αυτές επιτυγχανόντουσαν μόνο το χειμώνα ή σε βαθιά κελάρια με χρησιμοποίηση μεγάλων ποσοτήτων πάγου. Έτσι μετά την ανακάλυψη του Linde η μπύρα μπορούσε να παραχθεί ανεξαρτήτως εποχής. Το πρώτο σύστημα ψύξης δοκιμάστηκε σε ένα ζυθοποιείο του Μονάχου.

Ακόμη το 19ο αιώνα έγιναν πολλές σημαντικές έρευνες σχετικά με τη μπύρα. Η πιο σημαντική απ’ αυτές ήταν του Louis Pasteur ο οποίος το 1854 άρχισε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Γαλλικής πόλης Lille. Επίσης εκτός από καθηγητής ήταν ο προϊστάμενος ενός ερευνητικού προγράμματος για τη διερεύνηση προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι βιομηχανίες της περιοχής, που παρήγαγαν κυρίως αλκοολούχα ποτά. Έτσι ο Pasteur αφιέρωσε τον εαυτό του στη μελέτη της διαδικασίας της ζύμωσης.

Τελικά διαπίστωσε ότι ενώ η επιθυμητή παραγωγή της αλκοόλης γινόταν από τις ζύμες, ανεπιθύμητα προϊόντα της ζύμωσης οφείλονταν στη δράση άλλων οργανισμών, όπως τα βακτήρια. Σαν λύση στο πρόβλημα πρότεινε τη θέρμανση του ζύθου σε υψηλές θερμοκρασίες, έτσι ώστε να θανατωθούν τα ανεπιθύμητα βακτήρια. Την ίδια λύση πρότεινε και για το ξίνισμα του γάλακτος, δηλαδή τη διαδικασία που ονομάζουμε σήμερα «παστερίωση» (pasteurization).

Μια άλλη μεγάλη ανακάλυψη σχετικά με την μπύρα βγήκε μέσα από τη δουλειά του Christian Hansen. Ο Δανός αυτός επιστήμονας απομόνωσε με επιτυχία ένα κύτταρο ζύμης, με το οποίο παρήγαγε καθαρή καλλιέργεια ζυμών. Με τον τρόπο αυτό η ζύμωση της μπύρας βελτιώθηκε και η γεύση της τελειοποιήθηκε.

Τέλος το 1964 τα ξύλινα βαρέλια αντικαταστήθηκαν από μεταλλικά. Αυτό έγινε γιατί το καθάρισμα, το γέμισμα, το κλείσιμο και το σφράγισμα ήταν πολύ πιο απλά.

Η Μπύρα στην Ελλάδα: Το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής μπύρας ήταν του Ιωάννη Φιξ στο Κολωνάκι το 1864. Παράλληλα ιδρύθηκαν σε διάφορες πόλεις μικρά χειροκίνητα ζυθοποιία κυρίως από Γερμανούς. Όμως όλα έκλεισαν σύντομα. Το 1893 ο διάδοχος του Ιωάννη, Κάρολος Φιξ, μετέφερε το εργοστάσιο στη Λεωφόρο Συγγρού, το οποίο ήταν πολύ σύγχρονο για την εποχή εκείνη.

Ακόμη ένας Έλληνας, ο Μιλτιάδης Κλωναρίδης έφτιαξε μια μικρή ζυθοποιία που δυστυχώς έκλεισε γρήγορα (1906). Παρομοίως η Ισραηλίτικη «Όλυμπος» στη Θεσσαλονίκη καθώς και Ελληνική «Νάουσα» δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό. Τελικά η ζυθοποιία του Φιξ λόγω κακής διαχείρισης πτώχευσε, παραμένοντας στη λεωφόρο Συγγρού ένα μεγάλο και άδειο κτίριο.

Το 1880 μόνο στις ΗΠΑ λειτουργούσαν 2400 ζυθοποιεία . Συγκριτικά ο αριθμός αυτός σήμερα έχει κατέβει πάρα πολύ περίπου στα 375. Η μείωση αυτή οφείλεται σταδιακά στην απαγόρευση της παραγωγής που έγινε με τροποποίηση του συντάγματος το 1919 και με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που ακολούθησε. Το ίδιο παρατηρήθηκε αντίστοιχα σε όλες τις χώρες παραγωγής. Σήμερα η μπύρα κερδίσει όλο και περισσότερο το καταναλωτικό κοινό και ανεβαίνει συνεχώς σε πωλήσεις, σε αριθμό νέων ετικετών και σε προσθήκες ζυθοποιείων. Όσο αφορά τους διαφορετικούς τύπους, έχουν ανακαλυφθεί πάρα πολύ, όπως επίσης η σταθεροποίηση, το φιλτράρισμα και η εμφιάλωση.

Pilsner Η Αυθεντική Μπίρα με τις Περισσότερες Απομιμήσεις: Όλα ξεκίνησαν το 1295. Ο βασιλιάς της Βοημίας, ο Βεγκέσλαος Β΄, ίδρυσε την πόλη Pilsner και, λίγο καιρό μετά, παραχώρησε σε 260 από τους κατοίκους του Pilsnerτο δικαίωμα να παρασκευάζουν μπίρα. Αρχικά, αυτοί παρασκεύαζαν μπίρα στα σπίτια τους και μόνο σε μικρές ποσότητες, αλλά αργότερα δημιούργησαν συντεχνίες και έφτιαξαν ζυθοποιεία. Ωστόσο, με τον καιρό, η οικονομία και ο πολιτισμός της Βοημίας ακολούθησαν πτωτική πορεία και αυτό επηρέασε τη ζυθοποιία. Αγνοώντας την καθιερωμένη τεχνολογία και χρησιμοποιώντας τις δικές τους συνταγές, οι ζυθοποιοί συχνά παρασκεύαζαν ένα απεχθές ποτό το οποίο δεν άξιζε να αποκαλείται μπίρα.

Εκείνη την εποχή, στην Ευρώπη παράγονταν δύο τύποι μπίρας. Η αφροζύμωτη μπίρα, ειδικά στη Βοημία, ενώ η πολύ καλύτερης ποιότητας βυθοζύμωτη μπίρα προτιμούνταν κυρίως στη Βαυαρία. Υπήρχε τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις βαυαρικές μπίρες και στις μπίρες του Pilsner. 

Ένα σημαντικό σημείο στροφής υπήρξε το 1839. Περίπου 200 κάτοικοι του Pilsner αποφάσισαν να κάνουν κάτι για την κατάσταση. Ίδρυσαν τη Ζυθοποιία Μπέρτζες, όπου θα παρασκευαζόταν μόνο βυθοζύμωτη, ή αλλιώς βαυαρικού τύπου, μπίρα. Κάλεσαν τον διάσημο ζυθοποιό Γιόζεφ Γκρολ από τη Βαυαρία. Εκείνος έπιασε αμέσως δουλειά με σκοπό να παραγάγει μια χαρακτηριστική βαυαρική μπίρα. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά και πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενε. Η πείρα του Γκρολ σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ντόπιες πρώτες ύλες συνέβαλαν στην παραγωγή μιας μπίρας που αγαπήθηκε αμέσως από τον κόσμο. Γιατί; Λόγω της μοναδικής της γεύσης, του χρώματος και του αρώματός της. Εντούτοις, η φήμη της μπίρας του Pilsner είχε και τα μειονεκτήματά της. Πολλοί ζυθοποιοί, θέλοντας να επωφεληθούν με κάποιον τρόπο από αυτή την εξέλιξη, άρχισαν να δίνουν στα προϊόντα τους την ονομασία pilsner. Η pilsner, λοιπόν, δεν έγινε μόνο διάσημη αλλά έγινε επίσης η μπίρα με τις περισσότερες απομιμήσεις στον κόσμο των χρυσών ποτών.

Μπύρα, το Ποτό με τα Πολλά Πρόσωπα: Είναι αλήθεια ότι ίσως υπάρχουν μεγάλες διαφορές από μπίρα σε μπίρα. Μπορείτε να την απολαύσετε ανοιχτόχρωμη ή σκουρόχρωμη, γλυκιά ή πικρή, κριθαρένια ή σταρένια. Η γεύση της μπίρας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων είναι η ποιότητα του νερού που χρησιμοποιείται, ο τύπος της βύνης, η τεχνολογία που εφαρμόζεται και οι ζύμες που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία.

Μία από τις πιο γνωστές μπίρες, όπως ήδη αναφέραμε, είναι η pilsner beer, η κλασική ξανθή lager beer. Αυτός ο τύπος μπίρας παράγεται σε εκατοντάδες ζυθοποιεία σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, η αυθεντική pilsner beer φτιάχνεται μόνο στην πόλη Pilsner,  στην Τσεχία. Το μυστικό της παραγωγής της βρίσκεται, όχι μόνο στην τεχνολογία, αλλά και στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούν μαλακό νερό, βύνη υψηλής ποιότητας και ο κατάλληλος τύπος ζύθο –  ζύμης.

Μια άλλη εξαιρετική μπίρα είναι η weiss, σταρένια μπίρα, ιδιαίτερα δημοφιλής στη Γερμανία. Από τις βρετανικές ξεχωρίζουν οι porter και η stout beer.

Η porter είναι μια δυνατή, αφροζύμωτη μπίρα που φτιάχνεται από καβουρντισμένη βύνη, η οποία δίνει σε αυτό το ποτό έντονο σκούρο χρώμα. Η porter παρασκευάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 18ο αιώνα. Αρχικά, προοριζόταν να χρησιμοποιείται ως «θρεπτικό» ποτό για όσους έκαναν σκληρές εργασίες, όπως ήταν οι αχθοφόροι (porters, στην αγγλική).  

Η stout beer, μια βαριά μπίρα με έντονο σκούρο χρώμα, που έγινε γνωστή στην Ιρλανδία και στον κόσμο από την οικογένεια Γκίνες, είναι μια ποικιλία της παραδοσιακής porter. Μπορείτε να δοκιμάσετε είτε την αγγλική γλυκιά stout, η οποία συνήθως περιέχει λακτόζη (γαλακτοσάκχαρο), είτε την ιρλανδική ξηρή stout, η οποία είναι πικρή και έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας για πολλούς που απολαμβάνουν την μπίρα είναι το πώς την πίνουν, είτε προέρχεται από μπουκάλι είτε από κουτί είτε από βαρέλι. Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να πίνουν την μπίρα τους πολύ παγωμένη. Άλλοι την προτιμούν σε θερμοκρασία δωματίου ή λίγο παγωμένη και σερβιρισμένη απευθείας από τα βαρέλια που είναι αποθηκευμένα στο κελάρι της μπιραρίας.

Το Οκτόμπερφεστ (Oktoberfest) είναι γιορτή μπύρας που λαμβάνει χώρα στο Μόναχο κάθε χρόνο στην περιοχή Theresienwiese. Διαρκεί δύο εβδομάδες και λήγει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου.  Καθιερώθηκε από το 1811, οπότε έγιναν μεγάλες γιορτές για τους γάμους του Βασιλέα της Βαυαρίας Λουδοβίκου τον Α΄, οι οποίες έκτοτε καθιερώθηκαν. Όλες οι ζυθοποιίες του Μονάχου προσφέρουν μπύρα στους επισκέπτες σε χαρακτηριστικές σκηνές χωρητικότητας 2-3.000 ατόμων. Σερβιτόροι και τα τελευταία χρόνια και αρκετοί επισκέπτες φορούν τις παραδοσιακές βαυαρικές ενδυμασίες.

Προτού Φτάσει στο Ποτήρι Σας:  Η τεχνολογία της ζυθοποιίας υπέστη σημαντικές αλλαγές στο πέρασμα των αιώνων και ακόμη και σήμερα ποικίλλει από ζυθοποιείο σε ζυθοποιείο. Αλλά, σε γενικές γραμμές, σχεδόν όλες οι μπίρες περιέχουν τέσσερα κύρια συστατικά: κριθάρι, λυκίσκο, νερό και ζύμη. Ολόκληρη η διαδικασία της ζυθοποιίας μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερα στάδια: τη βυνοποίηση, την προετοιμασία του ζυθογλεύκους, τη ζύμωση και την ωρίμανση.

Βυνοποίηση. Σε αυτό το στάδιο, γίνεται η διαλογή, το ζύγισμα και ο καθαρισμός του κριθαριού από ξένες ουσίες. Έπειτα, το κριθάρι διαβρέχεται με νερό—απαραίτητη διαδικασία προκειμένου να βλαστήσει. Για να γίνει αυτό χρειάζονται πέντε ως εφτά ημέρες σε θερμοκρασία 14 περίπου βαθμών Κελσίου. Το τελικό προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι η πράσινη βύνη, η οποία μεταφέρεται σε ειδικούς φούρνους για να υποβληθεί σε φρύξη, μια μέθοδο ξήρανσης. Η περιεκτικότητα της πράσινης βύνης σε νερό μειώνεται στο 2 ως 5 τοις εκατό ώστε να διακοπεί η βλάστηση. Μετά τη φρύξη, και αφού απομακρυνθούν οι βλαστοί, η βύνη αλέθεται. Τότε είναι έτοιμη για το επόμενο στάδιο.

Προετοιμασία του ζυθογλεύκους. Η αλεσμένη βύνη αναμειγνύεται με νερό για την παραγωγή πολτού, ο οποίος στη συνέχεια θερμαίνεται σταδιακά. Σε συγκεκριμένες θερμοκρασίες τα ένζυμα αρχίζουν να μετατρέπουν τα άμυλα σε απλά σάκχαρα. Αυτό το στάδιο διαρκεί τέσσερις και πλέον ώρες και παράγει το ζυθογλεύκος, από το οποίο στη συνέχεια απομακρύνονται τα αδιάλυτα συστατικά με διήθηση. Ακολουθεί η διαδικασία βρασμού, η οποία διακόπτει τη δράση των ενζύμων. Κατά το βρασμό, προστίθεται λυκίσκος στο ζυθογλεύκος για να αποκτήσει η μπίρα τη χαρακτηριστική πικρή γεύση της. Έπειτα από δύο περίπου ώρες βρασμού, το ζυθογλεύκος ψύχεται και φτάνει στην απαιτούμενη θερμοκρασία.

Ζύμωση. Πιθανότατα, αυτό είναι το πιο σημαντικό στάδιο της ζυθοποιίας. Μέσω της ζύμης, τα απλά σάκχαρα που περιέχει το ζυθογλεύκος μετατρέπονται σε αλκοόλ και διοξείδιο του άνθρακα. Η διάρκεια, το πολύ μία εβδομάδα, και η θερμοκρασία που απαιτούνται για τη διαδικασία εξαρτώνται από τον τύπο της μπίρας που παράγεται έιλ ή λάγκερ. Η πράσινη μπίρα, όπως αποκαλείται, μεταφέρεται στη συνέχεια σε δεξαμενές σε ένα αποθηκευτικό κελάρι για να ωριμάσει.

Ωρίμανση. Σε αυτό το στάδιο, η μπίρα αποκτά τη χαρακτηριστική της γεύση και άρωμα. Το διοξείδιο του άνθρακα που απελευθερώνεται δίνει επίσης στην μπίρα την αφρώδη υφή της. Η περίοδος ωρίμανσής της μπορεί να ποικίλλει από τρεις εβδομάδες μέχρι μερικούς μήνες, ανάλογα με τον τύπο της μπίρας. Τελικά, η μπίρα συσκευάζεται σε βαρέλια ή μπουκάλια και είναι έτοιμη για αποστολή στον τελικό προορισμό της που θα μπορούσε να είναι το τραπέζι σας!

Πράγματι, η μπίρα είναι ένα ποτό με πολλά πρόσωπα. Αν την πίνετε με μέτρο, έχετε κάποια οφέλη για την ευεξία και την υγεία σας. Στην πραγματικότητα, περιέχει διάφορες σημαντικές βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία, όπως ριβοφλαβίνη, φολικό οξύ, χρώμιο και ψευδάργυρο. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς, η μετριοπαθής κατανάλωση μπίρας μπορεί να συμβάλει στην πρόληψη καρδιοπάθειας και δερματικών παθήσεων. Αν κάνετε καλή επιλογή ανάμεσα στις μάρκες και στους τύπους μπίρας που είναι διαθέσιμα και αν τη χρησιμοποιείτε ισορροπημένα, μπορείτε να απολαύσετε αυτό το γευστικό και δροσιστικό ποτό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα έχετε μπροστά σας ένα ποτήρι από αυτό το χρυσό ποτό με το λευκό αφρό, θυμηθείτε τη συναρπαστική ιστορία του!

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ