Αληθινές Κοινότητες Ανθρώπων

Δεν έχουμε δημιουργήσει ακόμα αληθινές κοινότητες… Εξακολουθούμε να δημιουργούμε ομάδες, με κοινά ενδιαφέροντα, με κοινές πεποιθήσεις και στόχους. Χώροι ασφαλείας, όπου μπορούμε να συνεχίζουμε να είμαστε αυτό που πιστεύουμε, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε, να μετακινηθούμε, να αισθανθούμε οποιαδήποτε συναισθηματική και νοητική ανασφάλεια.

Οι συνήθεις προϋποθέσεις δημιουργίας τέτοιων ομάδων έχουν να κάνουν με επιφανειακά κοινά χαραχτηριστικά: χρώμα, φυλή, πεποιθήσεις – ιδέες… όλα όσα δηλαδή, φτιάχνουν τις επιφανειακές μας προσωπικότητες. Έτσι έχουμε ομάδες οπαδών περισσότερο παρά ελεύθερων ανθρώπων, όπου μπορούμε «ελεύθερα» όχι μόνο να εκφράζουμε αλλά και να ενισχύουμε ό,τι μας κρατά εσωτερικά διασπασμένους από το Είναι μας και εξωτερικά «ασφαλείς» από τους αντιπάλους μας: όσους έχουμε αποκλείσει από τις «ομάδες» μας και όσους έχουμε ορίσει απέναντι.

Πώς να δημιουργήσουμε αληθινές, πραγματικές Κοινότητες Ανθρώπων όταν ακόμα δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας αληθινά, δημιουργικά; Είναι το πρώτο απαραίτητο στοιχείο μας Κοινότητες και το τελευταίο που αναγνωρίζεται ή εκτιμείται.

Η πραγματική επικοινωνία βασίζεται στην ειλικρίνεια, στην ταπεινότητα, στην ενοποίηση του εαυτού μας… έννοιες ξένες και περίεργες για το εκπαιδευμένο εγώ μας, που εστιάζεται στην άμυνα και στην επίθεση.

Οι τρεις λέξεις (ειλικρίνεια, ταπεινότητα, ενοποίηση) πάνε πάντα μαζί. Είναι έννοιες που χρειάζεται να κατανοήσουμε μέσα μας αντί να συνεχίζουμε να τις ψάχνουμε έξω από μας, στους άλλους. Το ίδιο σκηνικό που παίζεται έξω από μας, στις σχέσεις μας, στις επικοινωνίες μας, στην αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο, συμβαίνει αδιάκοπα και μέσα μας. Μέσα στην «ασφάλεια» της σκέψης μας προσπαθούμε συνεχώς να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας, να μεθοδεύουμε τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες μας, ορίζουμε τους εχθρούς και ό,τι αντιτίθεται με τις «καλές προθέσεις» μας, δημιουργώντας άπειρα τείχη γύρω μας, με αποτέλεσμα να διαμελούμε και να διασκορπούμε τον εαυτό μας διαρκώς.

Ειλικρίνεια οφείλουμε προς τον Eαυτό μας… Η ειλικρίνεια είναι αδύνατον να υπάρξει, ενόσω μέσα μας κυριαρχεί ο απόλυτος κριτής μας, το εκπαιδευμένο Εγώ. Έχει γίνει τόσο πολύ μέρος του εαυτού μας, που δεν το αναγνωρίζουμε πια ως «ξένο σώμα», έναν θύτη εισβολέα που παραποιεί τα πάντα στην αντίληψή μας και προσπαθεί διαρκώς να επικρατήσει, να επιβληθεί. Αντίθετα, τον καλλιεργούμε και τον υποστηρίζουμε, χωρίς να τον εντοπίζουμε καν συνειδητά, όταν εμφανίζεται.

Μια πραγματική Kοινότητα είναι αντίθετη με τη δημιουργία ασφαλών ομάδων. Το ένα αποκλείει το άλλο… Όταν θα αρχίσουν να δημιουργούνται Κοινότητες, θα αρχίσουν ταυτόχρονα να διαλύονται οι ομάδες. Δεν γίνεται να συνυπάρχουν.

Πώς θα έμοιαζε μια πραγματική Κοινότητα;

Αν σκέφτεστε «τελική, συγκεκριμένη δομή», δεν έχετε ακόμα καταλάβει… Είμαστε ακόμα στις προϋποθέσεις. Γιατί απλούστατα τέτοιες κοινότητες συν-δημιουργούνται, αλλάζουν, εξελίσσονται… Φτάνει να υπάρχει η βάση, φτάνει να υπάρχουν τα θεμέλια που θα τις καθιστούν αλώβητες, δυναμικές, ψυχικά – νοητικά – νοητικά πανίσχυρες. Ποια είναι αυτά;

Η ειλικρινής επικοινωνία με τον Εαυτό μας

Η πλήρης αποδοχή αυτού που είμαστε, μέσα από την ενοποίηση των κομματιών μας και την πλήρη αποδοχή του εαυτού μας, όπως είναι.

Σεβασμός στην μοναδικότητα του καθενός… με ό,τι αυτό περιλαμβάνει: τρόπο σκέψης, ενδιαφέροντα, ταλέντα… με άλλα λόγια, όλα όσα έχει και μπορεί ο καθένας να προσφέρει, μέσα από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται. Δεν θα γίνουν όλοι κλώνοι του εαυτού μας, απλά επειδή εμείς αρνούμαστε να δούμε οτιδήποτε διαφορετικά. Δεν θα γίνει ποτέ ο κόσμος όπως τον θέλουμε εμείς προσωπικά, επειδή φοβόμαστε και αρνούμαστε να δούμε μια άλλη οπτική πραγματικότητας.

Η συνειδητοποίηση ότι είμαστε αλληλένδετοι και έννοιες όπως εξάρτηση και ανεξαρτησία χρειάζεται να επανεξεταστούν. Όσο κι αν θέλουμε να εστιαζόμαστε στον εαυτό μας, τη ζωή μας, στις προσωπικές ανάγκες μας (πνευματικές, ψυχολογικές, υλικές), θα διαπιστώσουμε ότι – θέλοντας και μη – οι υπόλοιποι και ο υπόλοιπος κόσμος συμπεριλαμβάνονται στη δημιουργία αυτή. Όσοι αναχωρητές πιστεύουν ότι μπορούν να αποκλείσουν τον υπόλοιπο κόσμο (που δεν τους βολεύει) και να εστιαστούν αποκλειστικά στη δική τους μικρή ζωή, ανεξάρτητα, θα διαπιστώσουν ότι τον κουβαλούν έτσι κι αλλιώς μέσα τους.

Φαντάζομαι – ή μάλλον γνωρίζω – ότι έχουμε πολλά να πούμε, να ανακαλύψουμε, να δημιουργήσουμε στο θέμα αυτό. Πώς να εξαντλήσω ένα θέμα που βρίσκεται ακόμα στο ιδεατό, στο νοητικό αλλά δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί (υλοποιηθεί) στο ορατό; Το ερώτημα είναι αν τολμάμε να εκδηλώσουμε απλά, αληθινά, με θάρρος αλλά και ταπεινότητα τον εαυτό μας. Πού;

Δημιουργώντας τέτοιες κοινότητες αρχικά σε επίπεδο επικοινωνιακό… Όπως και όπου θέλει ο καθένας.

Ένα τέτοιο βήμα, πρωτοποριακό για τα σύγχρονα δεδομένα, έχει δημιουργηθεί ήδη στο σάιτ και το συνδετικό φόρουμ «Διεύρυνση Συνειδητότητας», αναγνωρίζοντας αυτήν την ανάγκη που καλούμαστε να αγκαλιάσουμε ως ανθρωπότητα. Ομολογώ ότι διαπιστώνω ένα πολύ μεγαλύτερο δισταγμό έκφρασης και εκδήλωσης από αυτό που νόμιζα αρχικά. Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλάνε; Γιατί δεν τολμούν να φανερωθούν; Οι λόγοι είναι όλοι εκεί, μέσα στον καθένα μας, που μας κρατάνε σε «απόσταση ασφαλείας» και σε επαναλαμβανόμενα βιώματα που όλο και περισσότερο κλείνουν πόρτες, εκδηλώνουν έλλειψη σε όλα τα επίπεδα, καθώς ενισχύουμε όλα όσα δημιουργούν αρνητισμό και ανάγκη προφύλαξης από τους υποτιθέμενους εχθρούς μας.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια οικουμενική αλλαγή. Αυτή η αλλαγή, θα πρέπει να έχει διαφορετικά, από ΚΑΘΕ άλλη εποχή, χαρακτηριστικά γνωρίσματα, που θα πρέπει εκ νέου να δημιουργήσουμε… ξεκινώντας από τον εαυτό μας! Βήμα βήμα, συνειδητοποίηση με συνειδητοποίηση, άνοιγμα με άνοιγμα… καθώς ο καθένας μας γίνεται όλο και περισσότερο, αυτό που ΕΙΝΑΙ πραγματικά, Εδώ και Τώρα…

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος…

Όσοι το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει, ο χρόνος είναι το μόνο που έχουμε να διαχειριστούμε συνειδητά.

Χριστιάνα Σοφία


synthesieautou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ