Φωνάζει ο Κλέφτης για να Φοβηθεί ο Νοικοκύρης

Άρτεμις Μίχα

Ελλάδα - Κόσμος 2013: Τρέχεις. Αγώνας για την διατήρηση, την απόκτηση, την αποφυγή κατάχρησης, αυτών που με κόπο δημιούργησες. Απώλεια ζωής, ταυτότητας, νοήματος, εργασίας, εισοδήματος. Κλοπή ακίνητης και κινητής περιουσίας.  

Περιουσία... μεγάλη κουβέντα!

Κατά μια έννοια, πλούτος, βιος, αφθονία. Από μια άλλη όψη... αυτό που περιβάλλει την ουσία σου. 

Αυτό το τελευταίο κρατάω και συλλογιέμαι:

«Πώς να προστατέψεις περί-ουσία, όταν δεν γνωρίζεις την ουσία (σου);». Το «όντως ον» που έλεγε ο Πλάτωνας. Τη σταθερή πραγματική σου υπόσταση.

Μπορεί άραγε κάποιος αυτό να στο κλέψει; Κλέβεται το πολυτιμότερο δώρο της ζωής; Γιατί λένε πως η ζωή όταν έχει ουσία είναι πράγματι το πιο όμορφο δώρο. 

Κλισέ και χιλιοειπωμένο – θα σκεφτείς...

Συνήθως όμως, οι πιο ηχηρές αλήθειες, αυτές που προσπερνάμε και ξεπετάμε στα γρήγορα στα πιο απλά και χιλιοειπωμένα κρύβονται… αρκεί να μην ξεχάσουμε να τις ψάξουμε.

Όχι βέβαια στο εκάστοτε αμπαλάζ και το «πολύ» του κουτιού που μας το τυλίγει: στα ρούχα που μας ντύνουνε, στα μαγαζιά που μας διασκεδάζουν, στα σπίτια που μας φιλοξενούν, στα αυτοκίνητα που οδηγούμε. Σαν καλό περιτύλιγμα, αυτά κάνουν την δουλειά τους και ενισχύουν την εικόνα… του κουτιού όμως, όχι του πραγματικού δώρου. 

Η ουσία αλλού βρίσκεται και περιμένει να την ανακαλύψουμε!

Χρόνια στοιβαγμένη είναι μέσα μας. Κρυμμένη κάτω από ένα σωρό ψυχικά σκουπίδια. Θυμό, θλίψη, φόβο. Παλιά γνώριμα απόβλητα που μας μάθανε να επιστρατεύουμε για να επιβιώσουμε – λέει - και να προστατευτούμε, σε έναν αποκαλούμενο «εχθρικό κόσμο».

ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ! διαλαλεί η παροιμία.

Εϊ ψιτ νοικοκύρη… για πού το βαλες; Παράτα τις κλάψες και προχώρει!

Όσο και αν κάποια κακόβουλα τυπάκια, επιχειρούν μάταια να σε κλέψουν…

Η ΟΥΣΙΑ με τίποτα Δεν κλέβεται! Θυμάσαι;!

Το πολύ - πολύ με τα δήθεν κόλπα τους, άιντε… να φτάσουν μέχρι τους φιόγκους και να σου τσαλακώσουνε αμυδρά το περιτύλιγμα.  

Ε και…; Τσάμπα κόπος… γιατί… εσύ ξέρεις ότι η ουσία, η πραγματική περιουσία, ατσαλάκωτη και αμετάβλητη ορθώνεται, περιμένοντας την πιο κατάλληλη στιγμή για να τους φωνάξει στα ίσια: 

Όσο κι αν χτυπάτε…

Δεν ακουμπιέμαι.

Δεν κατοχυρώνομαι.

Δεν συλλαμβάνομαι.

Είμαι αόρατη.

Αόρατη, όχι ανύπαρκτη, ακούτε;  

Κι αν της φαντασίας ναυτίλοι είστε, τότε το γνωρίζετε καλά ετούτο.

Αυτό που δεν επισκιάζεται, μήτε θαμπώνεται απ’ την ύλη ή την απώλεια της.

Το μη προσωρινό, το μόνιμό, το αληθινά πολυτιμότερο όλων… που σε αυτήν την ζωή - όπως όλα τα ύψιστα δώρα άλλωστε – με γυμνό μάτι δεν φαίνεται ακόμα… ή τουλάχιστον έτσι ίσχυε μέχρι σήμερα!!

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ