Καθημερινά διλήμματα και ελεύθερη επιλογή - Χαράζοντας τον δικό μας δρόμο

Ζούμε «εγκλωβισμένοι» σε δίπολα, σκεφτόμαστε με όρους «καλό-κακό», εξετάζουμε «θετικά-αρνητικά» σε κάθε θέμα, και είμαστε συνήθως ανάμεσα σε δύο επιλογές. Ο άνθρωπος είναι ον με ελεύθερη βούληση και έτσι θέλουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας. Έχουμε, όμως, πραγματικά ελεύθερη βούληση όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο επιλογές; 


Αφού έχουμε επιλέξει οι ίδιοι την «επιλογή» μας, πού ακριβώς υστερεί η ελευθερία μας; Κι αν δεν μας δίνονταν καθόλου επιλογές; Θα διαλέγαμε τον ίδιο δρόμο ή θα χαράζαμε τον δικό μας; Εκεί ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό» της ελευθερίας και το μόνο που μένει, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επιλέξουμε και να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο, όχι απλώς τον «αντίθετο» σ' αυτόν που μας προτείνεται.

Ακολουθεί το ενδιαφέρον άρθρο του Στέφανου Λεων. Βαούτη.
…

Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, σε αντίθεση με παλιότερα που δεν υπήρχε τέτοια πληθώρα και ποικιλία μέσων μαζικής ενημέρωσης, εντύπων και ηλεκτρονικών, διαβάζω άρθρα, σχόλια και προσωπικές εκτιμήσεις για τα κοινωνικο-οικονομικά και πολιτικά δρώμενα και αναρωτιέμαι: πρέπει να ταχθούμε με τη δράση ή με την αντίδραση; Με το σύστημα ή με τους αντι-συστημικούς; Με το Μνημόνιο ή με τους αντι-μνημονιακούς; Με το ρωσικό, το γαλλικό ή το αγγλικό κόμμα; Με τους Βενετούς ή με τους Πρασίνους; Με τους Αθηναίους ή με τους Σπαρτιάτες;

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι όταν αυτό συμβαίνει, είναι όντως φάρσα; Και συνεχίζω τον συλλογισμό μου κι αν θέλετε μπορείτε να επιλέξετε να τον ακολουθήσετε. Συνεχίζω ν' αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η δική μας, προσωπική επιλογή σ' αυτά τα διλήμματα. Ο κάθε άνθρωπος είναι, πανθομολογουμένως, μοναδικός. Τότε, λοιπόν, για ποιο λόγο ακούμε, βλέπουμε ή γράφουμε σχεδόν πάντα δύο, το πολύ τρεις, απόψεις; Και γιατί να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτές τις απόψεις, χωρίς καν να εξετάσουμε αν μας εκφράζουν;

Μου θυμίζει την παλιότερη καριέρα μου, ως πωλητής, όταν ήθελα να δω με ερωτήσεις-προτάσεις αν ο πελάτης θέλει μπλε ή μαύρο (ή άλλο χρώμα) κοστούμι και με τι πουκάμισο και γραβάτα θέλει να το συνδυάσει. Προϋπέθετα και προεξοφλούσα, κατά κάποιο τρόπο, την επιλογή του χωρίς να τον ρωτήσω αν θέλει κοστούμι ή αν θέλει κάτι άλλο. Ή και δικαίωμα του θα ήταν να μην θέλει και τίποτα, σε τελική ανάλυση!

Αν λοιπόν επιλέξουμε να ακολουθήσουμε την τάση του εκάστοτε συστήματος, γνωρίζουμε πώς βαδίζουμε και το ίδιο συμβαίνει κι αν επιλέξουμε την αντίδραση στο σύστημα. Ωστόσο, αυτό που ίσως είναι το πιο σημαντικό είναι ότι, σε κάθε περίπτωση, είτε συμμόρφωσης είτε αντίδρασης, το σύστημα γνωρίζει την «επιλογή» μας κι έτσι επιτυγχάνει να βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα μπροστά μας. Συνεπώς, η αντίδραση στο σύστημα, ποιον βοηθά; Ποιον εξυπηρετεί; Ποιον ενδυναμώνει και ποιον φθείρει τελικά;

Είτε ακολουθώντας το σύστημα, είτε αντιδρώντας σε αυτό, είμαστε ή δεν είμαστε χειραγωγούμενοι και υποβολιμαίοι; Πού είναι η δική μας, προσωπική επιλογή; Πού είναι οι προσωπικοί μας στόχοι; Οι μεν μας δείχνουν τον δρόμο, οι δε μας παρουσιάζουν τον ίδιο δρόμο ως λακκούβα που θα πέσουμε μέσα. Κι αν εμείς θέλουμε να πάμε αριστερά, δεξιά ή κάπου να στρίψουμε; Μας δίνεται ο ίδιος δρόμος συνεχώς και εμείς τι κάνουμε; Τρομολαγνεία από τους μεν αν δεν ακολουθήσουμε το σύστημα, καταστροφολογία από τους δε, αν τελικώς το ακολουθήσουμε. Και αναρωτιέμαι ξανά: πού είναι η δική μας μοναδική επιλογή; Πού είναι η επιλογή μου; Πού είναι η ελευθερία μου; Και τελικά, πόσο πραγματικά ελεύθερος είμαι;

Με ποιο τρόπο, αλήθεια, αυτό το δίπολο δράσης και αντίδρασης εξυπηρετεί το εκάστοτε σύστημα; Και πώς συμβαίνει, μαζί δράση και αντίδραση, σύστημα και αντι-σύστημα, να μας στερούν τις δικές μας προσωπικές επιλογές; Σκεφτόμενοι τους μεν ή τους δε, πόση φαιά ουσία και ενέργεια τους προσδίδουμε; Πόση φαιά ουσία και ενέργεια αφαιρούμε από εμάς, δίνοντάς την σε αυτούς;

Όταν τασσόμαστε με τη δράση ή την αντίδραση, το σύστημα ή το αντι-σύστημα, σύμφωνα με τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος, ή αιτίας-αιτιατού κατά τον Αριστοτέλη, βρισκόμαστε συνεχώς στο αποτέλεσμα, άρα συνεχώς κάποιος κάνει κάτι, κι αυτό έχει επιρροή σε εμάς. Τι γίνεται, όμως, όταν έχουμε προσωπικούς στόχους, δρούμε, ενδυναμωνόμαστε συνεχώς, δρούμε για μας και μόνο για μας, ανεπηρέαστοι από ό,τι κι αν γίνεται γύρω μας, αγαπώντας καταρχάς τον εαυτό μας και αυτό που κάνουμε, και ακολουθώντας τον δικό μας προσωπικό δρόμο με πάθος; Τότε περνάμε στην αιτία και τότε ποιος, τι και κατά ποσό μπορεί να μας κλονίσει;

Στέφανος Λέων. Βαούτης
...
Ο Στέφανος ασχολείται επαγγελματικά με την Κλινική Υπνοθεραπεία και την Προσωπική Ανάπτυξη (NLP Life Coaching),  καθώς και με διάφορα είδη Ενεργειακών Θεραπειών.
Σχόλια, παρατηρήσεις κ.λπ., στο stephanleonvaoutis@facebook.com