The fragments of life...

Εσένα που με κοιτάς υπεροπτικά με τα ξεβαμμένα σου μάτια, που γελάς ειρωνικά με αυτό το κρύο χαμόγελο, που νομίζεις ότι είσαι καλύτερος επειδή κατάφερες να μετατρέψεις τα εκφυλισμένα απομεινάρια του σύντομου παρελθόντος σου σε προπύργια των σύγχρονων αποπειρών ομοσπονδοποίησης της εξωστρέφειάς μας, θα ήθελα να σε παρακαλέσω τούτο … να μη λησμονάς τη χώρα μου, ακριβώς όπως σε παρακάλεσε κάποτε ένας ποιητής.

Όμως, φοβάμαι πως δε θα τραβήξω την προσοχή σου, όχι γιατί τα λόγια μου δεν έχουν βαρύτητα σαν αυτά του ποιητή (που δεν έχουν), ούτε γιατί δεν πιστεύω, όπως πίστευε αυτός, ότι 3 απλά πράγματα όπως μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι είναι αρκετά για να ξαναβρώ το δρόμο μου. Φοβάμαι πως δε θα τραβήξω την προσοχή σου γιατί πολύ απλά δεν ξέρω ποια είναι αυτή η χώρα την οποία πρέπει να θυμάσαι, δεν ξέρω τι πρέπει να σου περιγράψω και για τι πράγμα να σου μιλήσω, γιατί πολύ απλά αυτό που ζω σε κάθε βήμα και βλέμμα δεν το αναγνωρίζω ούτε εγώ ο ίδιος, δεν είναι αυτό που ζούσα μέχρι τώρα ή αυτό που μου είπαν ότι πρέπει να ζήσω ή αυτό για το οποίο με προετοίμασαν και σίγουρα δεν είναι αυτό που θα ήθελα να ζω!

Δεν αναγνωρίζω πλέον αυτήν την αχάριστη, αφιλότιμη, αδίστακτη, ξεροκέφαλη, ανεύθυνη, ανώριμη και κουτοπόνηρη χώρα. Τη χώρα που τελειοποίησε την αλυσιδωτή αντίδραση εδραίωση-ασυδωσία-ξεπεσμός-παραγκωνισμός-αγανάκτηση-επάνοδος-εκδικητικότητα-ισοπέδωση. Αυτήν που κάποτε παραπονιόταν για τους συγκλητικούς που δε νομοθετούσαν και τώρα παραπονιέται γιατί οι ίδιοι συγκλητικοί νομοθετούν με παρωπίδες, με κοντή μνήμη, με θολό μυαλό, με δόλο, με εύθραυστη θέληση, με τακτική φερέφωνου και μηδενική αίσθηση καθήκοντος.

Δεν αναγνωρίζω πλέον αυτούς που κάποτε μίλησαν για αλλαγή και ελπίδα και στους οποίους δόθηκε λευκή επιταγή και απεριόριστη δύναμη και οι οποίοι κάπου στα μισά του δρόμου απώλεσαν τη «σοσιάλ» προοπτική τους και από σοσιαλιστές έγιναν απλά ληστές. Δεν αναγνωρίζω ούτε τους άλλους που βάφτισαν ένδειξη μεταμέλειας για το αμαρτωλό παρελθόν τους την αποθέωση του λαϊκισμού και τη γαλουχία περισσότερων «δικών τους παιδιών». Ούτε βέβαια και τους τρίτους οι οποίοι έντυσαν με ξύλο την πτυσσόμενη, ανάλογα με τις περιστάσεις, γλώσσα τους και δέθηκαν μόνοι τους σε κατάρτια έτσι ώστε όταν τους καλέσουν οι σειρήνες να έχουν άλλοθι «λειτουργικού κωλύματος». Περισσότερο βέβαια δεν αναγνωρίζω τη δική μου εμμονή και διστακτικότητα και τα απεριόριστα όρια της ανοχής μου απέναντι σε όλα αυτά.

Δεν αναγνωρίζω αυτήν την τυφλή απόγνωση και τη στείρα αγανάκτηση που γέμισαν το κενό που άφησαν ο πόνος και η στέρηση του παρελθόντος. Δυσκολεύομαι να διακρίνω το μονοπάτι που οδηγεί από τη θέση του θιγόμενου και καταπιεσμένου σε αυτήν του λυσσασμένου σκυλιού που δε δαγκώνει. Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί η ανάγκη για πρόοδο και δημιουργικότητα τελικά αντικαταστάθηκαν από αρπακόλλα, χαζό νεοπλουτισμό και προχειρότητες.

Ψάχνω τους ανθρώπους που κάποτε μοιράζονταν τον αέρα μου αλλά δεν τους βρίσκω … γύρω μου βλέπω μόνο ανδρείκελα με ξεραμένη γλώσσα, παγωμένο χαμόγελο, κρύα καρδιά, μονόχνοτη σκέψη, κουρασμένα γόνατα και βρώμικα χέρια. Βλέπω μόνο τσαμπουκάδες, ευθυνόφοβους, δειλούς, ανίκανους και υπερφίαλους, ανθρωπάκια με μεγάλη κοιλιά αλλά λιγοστό μυαλό, με χοντρό πορτοφόλι αλλά σύντομη ιστορία, με μεγάλο στόμα αλλά απροσάρμοστη σκέψη, με μακριά χέρια αλλά μηδενικές φιλοδοξίες, με πυκνή κοινωνική αύρα αλλά αναιμική ύπαρξη…

Θυμάμαι ένα έθνος παλιό που κάποτε αποφάσισε να γίνει κράτος και στήριξε τις ελπίδες του στην ιστορία του, τους αγώνες του με τα κεκτημένα τους, την πλούσια γη του, το ανθρώπινο δυναμικό του, το δικαίωμά του στην κοινωνία των εθνών, το δικαίωμα σε όλα όσα είχε στερηθεί, στον ήλιο, στη θάλασσα, στα βουνά, στις βάρκες, σε εσένα, σε εμένα, σε όλους μας. Κοιτάω τώρα διστακτικά πίσω από την κουρτίνα και βλέπω το νέο αυτό κράτος να παραμένει ένα βρέφος με έντονα συμπτώματα δυσπλασίας και γενετικές δυσλειτουργίες … με ορμές πιο δυνατές από τις δομές, με θεσμούς πιο χαλαρούς κι από τηλεοπτικό σενάριο, με νόμους πιο μπόσικους κι από κανόνες πιτσιρικάδων στην μπάλα, με πρότυπα ανάπτυξης που ξεκίνησαν από το δίπτυχο ήλιος-θάλασσα και κατέληξαν στο τρίπτυχο ήλιος-θάλασσα-μπάλωμα χρέους, με νέα εργασιακή πραγματικότητα ενός και μόνο παραγωγικού τομέα που παράγει και πουλάει αέρα και μπορεί να θρέψει γενεές επί γενεών και με τις λεπτές γραμμές της κοινωνικής συνύπαρξης και συμπεριφοράς να εξαφανίζονται σχεδόν, μέχρι η επιλογή να εξαφανίσει το δικαίωμα, η ασυδοσία τη δημοκρατία, η υποχρέωση το καθήκον, η παρόρμηση τη λογική και η χειραγώγηση την πρωτοβουλία.

Που είναι η χώρα που κάποτε δήλωνε έτοιμη να βοηθήσει ανιδιοτελώς και αδιακρίτως, προς κάθε κατεύθυνση, και ποια είναι αυτή που τώρα έχει την καχυποψία σαν άλλοθι και την ξενοφοβία σα λύση?

Και γιατί να τη θυμάσαι αυτή τη χώρα? Δε με συμφέρει, γιατί θα θυμάσαι κι εμένα σαν κομμάτι της … σαν αυτό που βλέπεις και επίσης δεν αναγνωρίζω … αυτό το περιφερόμενο σκιάχτρο με το συγχυσμένο μυαλό, την αδύναμη θέληση, την κουρασμένη σκέψη, τις εγκλωβισμένες δυνάμεις, την ξεφτισμένη ύπαρξη … δε με γνώρισες τότε που ένιωθα να ψηλώνω μέρα με τη μέρα, δε θα σου κάνω τη χάρη να με γνωρίσεις τώρα που συρρικνώνομαι λεπτό με το λεπτό. Δε θα κάτσω να παραμερίζω παραπετάσματα ψάχνοντας την εικόνα που ονειρεύτηκα και αφήνοντάς σε να με χλευάζεις για την ανικανότητα και την αργοπορία μου. Θα κάνω το κάθε παραπέτασμα εικόνα και θα ζωγραφίσω τα απλά πράγματα που θα με πάνε σε μια νέα αρχή. Και μπορώ να τα καταφέρω ακόμα κι εγώ και όλοι εμείς που δεν είδαμε μια ελιά να αναγαλλιάζει κάτω από τον ήλιο, που δε βουλιάξαμε τα πόδια μας στο αφράτο, αυγουστιάτικο χώμα του αμπελιού, που δε χαϊδέψαμε την αλμύρα πάνω σε ένα ολόλευκο, θαλασσινό σκαρί! Θα τα καταφέρουμε γιατί το χρωστάμε σε αυτούς που υπήρξαν πριν από εμάς, σε αυτούς που έχτισαν την Ελλάδα με τέτοια απλά, καθημερινά, ωραία πράγματα, σε αυτούς που μας έκαναν μέρος μιας γραμμής αίματος η οποία δε μας οδήγησε σε πύργους και αξιώματα όπως η δική σου αλλά μας καταράστηκε με μια αστραπή στο βλέμμα, μια φωτιά στη καρδιά και μια πίστη σε πράγματα που εσύ δεν θα καταλάβεις ποτέ.

Το ξέρω πως έφταιξα και γι αυτό έχασα το μισό από το είναι μου. Το ξέρω πως χάρηκες και προσπαθείς να κομματιάσεις τώρα και το άλλο μου μισό! Πρόσεξε όμως ξένε, γιατί όταν όλα τα κομμάτια μου θα βρίσκονται πλέον στο χώμα θα ξέρω ότι δε θα έχω τίποτα άλλο να χάσω και θα σταματήσω να φοβάμαι … και κάπου εκεί θα αρχίσεις να φοβάσαι εσύ!

Διογένης

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ