Οι έμποροι των νερών

Αποφεύγω να χρησιμοποιώ συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις, που είναι πολύ της μόδας τελευταία, όπως: Προδότες, δοσίλογοι, κρεμάλες, μπουρδέλο, Βουλή.

Δεν το κάνω για λόγους ευπρέπειας, καθωσπρεπισμού ή μετριοπάθειας. Ούτε για να πρωτοτυπήσω, αφού «ουδέν πρωτότυπο υπό του ήλιου».

Όχι, άλλη είναι η αιτία:

Οι λέξεις είναι σαν τις γεύσεις. Η κατάχρηση τις φθείρει.

Και κάθε συναισθηματικά φορτισμένη λέξη είναι σαν μπαχαρικό: Αν αρχίσεις να ρίχνεις μοσχοκάρυδο με τη σέσουλα σε όλα τα φαγητά τότε δε θα μπορείς να ξεχωρίσεις τη φακή απ’ το φασόλι (ή το φουά-γκρα από την τρούφα, για τα πιο εκλεπτυσμένα πορτοφόλια).

Ο καλός μάγειρας ξέρει ποιο μπαχαρικό να προσθέσει και σε τι ποσότητα, έτσι ώστε να επιτύχει την ισορροπία των υλικών του και να αναδείξει το κυρίως θέμα του πιάτου του.

Όπως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, παρά μόνο χυδαίοι άνθρωποι, έτσι δεν υπάρχουν και αληθείς λέξεις.

Το νόημα του λόγου μεταλλάσσεται αναλόγως τα συμφραζόμενα και το πλαίσιο αναφοράς –και οπωσδήποτε μεταφέρει την «αλήθεια» του προσώπου που τον εκφέρει.

Ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτό μας δίνει ο Βάλτσαβ Χάβελ, από την εποχή της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας.

Από την Άνοιξη της Πράγας το ’68, όταν οι στρατοί πέντε κρατών (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) εισέβαλλαν και αιματοκύλισαν την Τσεχοσλοβακία, προκειμένου να συνεχίσει να είναι κομμουνιστική, έως τη Βελούδινη Επανάσταση του ’89, ο Χάβελ πρωτοστάτησε σε κάθε διακήρυξη ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ως εκ τούτου πολλές φορές φυλακίστηκε, βασανίστηκε, απαγορεύτηκε, διώχτηκε, μέχρι να γίνει ο τελευταίος πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και πρώτος πρόεδρος της Τσεχίας.

Γράφει, λοιπόν, ο –θεατρικός συγγραφέας και στοχαστής- Χάβελ, ότι στη δεκαετία του εβδομήντα κάποιος διανοούμενος του δυτικού μπλοκ βρέθηκε στην Πράγα και ξεκίνησε να μιλάει στους Τσέχους αντιφρονούντες.

Οπότε αυτός, κάποια στιγμή, χρησιμοποίησε στην ίδια πρόταση τις λέξεις «ελευθερία» και «σοσιαλισμός». Τότε το κοινό του ξεκίνησε να γελάει, σαν να είχε ακούσει το καλύτερο ανέκδοτο του (δεύτερου) κόσμου.

(Παρεμπιπτόντως, αν αναρωτιόσασταν ποιοι είναι οι άλλοι «κόσμοι» πέρα από τον Τρίτο Κόσμο της ανέχειας, ας ξέρετε ότι ο πρώτος ήταν το δυτικό μπλοκ, δεύτερος το ανατολικό μπλοκ και όλοι οι άλλοι είναι οι τριτοκοσμικοί.)

Ο ομιλητής δεν κατάλαβε την αιτία της απροσδόκητης ευθυμίας. Ο Χάβελ του εξήγησε.

Κάθε φορά που τα φερέφωνα της κομμουνιστικής προπαγάνδας απευθύνονταν στο λαό μιλούσαν για την «ελευθερία του έθνους μας, την οποία διαφυλάσσει μόνο ο υπαρκτός σοσιαλισμός».

Κάθε φορά που μιλούσαν για «ελευθερία» ξεκινούσε ένας καινούριος διωγμός ενάντια στους αντιφρονούντες ή σε εκείνους που δεν ήταν αρκετά ένθερμοι υποστηρικτές.

Κάθε φορά που μιλούσαν για «σοσιαλισμό» ένα ολόκληρο χωριό αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τη γη του για να χτιστεί ένα καινούριο εργοστάσιο ή μια πυραυλική βάση.

Αυτές οι λέξεις (ελευθερία, σοσιαλισμός), για κάθε Τσεχοσλοβάκο, είχαν αποκτήσει αρνητικό πρόσημο.

Και δε χρειάζεται να ταξιδέψουμε στην πρώην Τσεχοσλοβακία για να το διαπιστώσουμε αυτό. Έχουμε και τα δικά μας.

Η λέξη «σοσιαλισμός» άλλαξε νόημα για τους Έλληνες από την ημέρα που ιδρύθηκε το  ΠΑνελλήνιο ΣΟσιαλιστικό Κίνημα.  Ίσως όχι άμεσα, αλλά πλέον όταν κάποιοι σαν το Βενιζέλο και τον Παπανδρέου αποκαλούν τον εαυτό τους σοσιαλιστή, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει:

«Κάποιος εκατομμυριούχος πολιτικάντης που προωθεί ασύστολα την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού προς όφελος των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιριών.»

Ή σκεφτείτε τον πρόεδρο (οποιονδήποτε) των ΗΠΑ να μιλάει για τη δημοκρατία και την ελευθερία των λαών.

Τι είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;

Μήπως πόλεμος και πετρέλαια;

Όλα αυτά τα γράφω γιατί ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω αυτό το κείμενο γράφοντας για «εθνική προδοσία».

Αφορμή –αν και όχι η αιτία- αυτής της φόρτισης ήταν η καινούρια δήλωση του Έλληνα πρωθυπούργου σχετικά με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ.

Δήλωσε (προσπαθώντας να είναι καθησυχαστικός;) ότι δεν πωλούνται τα δίκτυα και το αγαθό (νερό), αλλά η επεξεργασία του και η ΕΜΠΟΡΙΑ του.

Τι σημαίνει αυτό; (αν δεν είστε αναγνώστες του Πρώτου Θέματος και των λοιπών φυλλάδων).

Η ξένη –ή ελληνική- εταιρία που θα αγοράσει τις αντίστοιχες δημόσιες δε θα έχει καμία ευθύνη για τα δίκτυα –και ίσως αυτό να το έχετε ξανακούσει.

Η επισκευή τους και η συντήρηση τους θα συνεχίσει να είναι υποχρέωση του ελληνικού κράτους. Όμως το κράτος δε θα έχει πια έσοδα από την εμπορία του νερού.

Οπότε θα πρέπει να απορροφούνται πόροι από άλλους τομείς για κάθε επισκευή. Και ποιος τομέας του δημοσίου έχει πλεονάσματα; Κανείς, μόνο ελλείμματα.

Τουτέστιν ότι σε λίγα χρόνια η ποιότητα του νερού των πόλεων θα είναι εφάμιλλη εκείνης του νερού του ποταμού Γάγγη.

Αυτό φυσικά θα ευνοήσει και τις εταιρίες εμφιάλωσης νερού, αφού τότε μόνο εμφιαλωμένο θα μπορούμε να πίνουμε, μέχρι τουλάχιστον να αναπτύξουμε αντισώματα ισχυρά όσο των Ινδών.

Η επεξεργασία του νερού από την εταιρία θα περιοριστεί στη χλωρίωση του (αν φυσικά δεν προτιμήσουν να το εμφιαλώσουν και να το πουλήσουν σε μεγαλύτερες αγορές. Δική τους θα είναι η εμπορία, ό,τι θέλουν θα το κάνουν.)

Η τιμή αυτού του υπερχλωριωμένου λασπόνερου θα αυξηθεί (όπως έχει συμβεί σε κάθε προηγούμενη περίπτωση) έως και 400%.

Πόσα πληρώνετε για νερό τώρα; 80 ευρώ; Και παραπονιέστε; Σε λίγα χρόνια θα πληρώνετε 320 ευρώ και αυτό το νερό δε θα είναι καν πόσιμο.

Όσον αφορά τον μη-αστικό πληθυσμό τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Η «εμπορία των υδάτων» θα ανήκει αποκλειστικά στην εταιρία. Και όταν λέμε «ύδατα» δεν εννοούμε μόνο το νερό της βρύσης, αλλά όσο νερό υπάρχει στην ελληνική γη!

Όμβρια ύδατα, πηγαία ύδατα, ακόμη και ποτάμια και λιμναία.

ΌΛΟ ΤΟ ΝΕΡΟ!

Στα μέρη όπου η ιδιωτικοποίηση είναι πλήρης απαγορεύεται ακόμα και η περισυλλογή του βρόχινου νερού.

Αν κάποιος αγρότης τοποθετήσει μια δεξαμενή για να συγκεντρώνει το νερό που πέφτει από τον ουρανό (!) θεωρείται ότι κλέβει από την περιουσία της εταιρίας ύδρευσης.

Σταθείτε για μια στιγμή και αναλογιστείτε τι σημαίνει αυτό.

Το νερό που πέφτει από τον ουρανό στην ελληνική γη ή προέρχεται από πηγές στην ελληνική γη, θα είναι αντικείμενο εμπορίας μιας εταιρίας και κανείς άλλος δε θα έχει δικαίωμα σε αυτό.

Ας γίνουμε πιο λαϊκιστές: Οι Έλληνες θα πληρώνουν μια ξένη εταιρία για να αγοράζουν το ελληνικό νερό.

(Και αν γίνουμε λίγο πιο επιστημονικά φαντασιόπληκτοι μπορούμε να δούμε μια εποχή όπου θα πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε και τον ήλιο που μας φωτίζει.)

Αυτή η εταιρία δε θα έχει καθόλου έξοδα. Δε θα καίει πετρέλαιο, δε θα εγκαταστήσει νέα δίκτυα, δε θα επιδιορθώνει τις βλάβες.

Θα πληρώσει 600 εκατομμύρια ευρώ –τα οποία θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές και στις τράπεζες- και θα έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα για το ελληνικό νερό τα επόμενα 50, 60, 100 χρόνια.

Αυτή η σκέψη ήταν που με έκανε να θέλω να γράψω για «προδότες» και «κρεμάλες», αλλά –ας είναι καλά και ο Χάβελ- συνειδητοποίησα ότι ο Έλληνας πρωθυπούργος και η κουστωδία του δεν είναι προδότες.

Απλά κάνουν τη δουλειά τους.

Τι νομίζετε ότι σπούδαζε τόσα χρόνια ο κύριος Σαμαράς -και οroommate προκάτοχος του; Ποιμαντική ή ιστορία της τέχνης;

Ο στόχος του είναι απλοϊκά ευδιάκριτος και δε διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους δυτικούς ηγέτες: Πλήρης ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, προς όφελος βεβαίως των ιδιωτών και όχι του δήμου.

Αυτό λέγεται «Ελεύθερη Αγορά», αυτό είναι ο φιλελευθερισμός, τι άλλο περιμένατε να κάνει;

Και όσοι Έλληνες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η λέξη «ιδιώτης» αναφέρεται στο μικρομεσαίο, στο μικροαστό, στον εργαζόμενο και το συνταξιούχο, τότε είναι τελείως idiots.

Ο κύριος Σαμαράς (και κάθε Σαμαράς) ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον των πολυεθνικών του νερού, του χρυσού, του πετρελαίου, της γης, του ήλιου, των ανθρώπων.

Επειδή: «That’s his job».

Το πρόβλημα είναι ότι η «δουλειά» του κυρίου Σαμαρά έρχεται σε σύγκρουση με τη «δουλειά» των πολιτών.

Ποια είναι η δική μας «δουλειά»;

Πρώτον: Η επιβίωση.

Ίσως πριν λίγα χρόνια αυτή η λέξη να μας φαινόταν ότι αφορά μόνο στους τριτοκοσμικούς, αλλά πλέον είμαστε κι εμείς στην ίδια κατηγορία.

Γιατί όταν σου κόβουν το ρεύμα ή το νερό, αν δεν έχεις για φαγητό ή αν ζεις δίπλα σε ορυχεία χρυσού και η αστυνομία εμφανίζεται με πολυβόλα όπλα και χημικά μόνο όταν τη χρειάζονται οι εταιρίες, αν είσαι άνεργος τρία χρόνια και συχνά βρίσκεις γοητευτική την ιδέα της αυτοκτονίας, αν τα παιδιά σου πεθαίνουν επειδή η Υγεία δεν μπορεί να είναι κρατική υπόθεση και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν ή κλείνουν, τότε η επιβίωση σου είναι επισφαλής –στην καλύτερη περίπτωση.

Δεύτερον: Η αξιοπρεπής διαβίωση.

Που σημαίνει ότι δε θα κάνεις δυο δουλειές των 300 ευρώ, ότι μπορείς να φτιάξεις τα δόντια σου και να φοράς ρούχα που δεν είναι τρύπια, ότι τα παιδιά σου μπορούν να πάνε σχολείο και πανεπιστήμιο, ότι σαν γεράσεις δε θα περιμένεις να σχολάσει η λαϊκή για να πάρεις τις χτυπημένες ντομάτες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Και μετά υπάρχουν και τα άλλα θέματα, όπως ελευθερία του λόγου, ισονομία, ισότητα των φύλων, ανεξιθρησκία κλπ, που περιλαμβάνονται στα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου, και που –όπως φαίνεται- κάθε άλλο από αναφαίρετα είναι.

Πως μπορούν οι πολίτες να διεκδικήσουν όλα αυτά που τους παίρνουν οι έμποροι των εθνών;

Σε αυτό δε θα σας απαντήσω –ευθέως. Θα σας προτείνω μόνο να δείτε μια ταινία, όπου θα καταλάβετε τι συμβαίνει σε έναν λαό όταν ιδιωτικοποιείται το νερό, και ποιος είναι ο μόνος τρόπος να πάρει πίσω αυτός ο λαός τα απαραίτητα και τα αναφαίρετα.

Μπορείτε να δείτε και ντοκιμαντέρ για «Τον πόλεμο του νερού» ή να διαβάσετε τα πολυάριθμα άρθρα που έχουν γραφτεί για την Cochabamba αλλά εγώ θα σας συστήσω την ταινία: «Ακόμα και η βροχή».

Γιατί η τέχνη καταφέρνει να λέει τα δύσκολα πράγματα με εύκολο τρόπο.