Μικρές νοθείες

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και αρχίζεις τις σβούρες. Όχι γύρω από τον εαυτό σου, γύρω από εκείνον γυρνάς, έτσι κι αλλιώς, όλη την ώρα. Παίρνεις τους δρόμους και τα στενά (κατά το ''όρη και τα βουνά''), μήπως και έρθεις στα σύγκαλά σου, γιατί δεν μπορεί, λίγο ο γαλάζιος αττικός ουρανός, λίγο το ανοιξιάτικο αεράκι, το θαύμα θα γίνει. Σόρι, αλλά θαύματα δεν γίνονται. Οπότε, μην περιμένεις ούτε να βρεις τον έρωτα της ζωής σου στη στροφή (αν συμβεί, κράτα τον γερά και μην τον αφήσεις να φύγει, no matter what), ούτε να γίνεις δισεκατομμυριούχος, πόσο δε, όταν δεν παίζεις τυχερά παιχνίδια. Αν ήσουν και λίγο καλός στο κεφάλαιο των Πιθανοτήτων στα Μαθηματικά, ξέρεις καλά πως η πιθανότητα να πετύχεις έξι τυχερούς αριθμούς είναι μία στο... Άσε, μην το πω καλύτερα και χαλάσω το όνειρο. 

Και λέω το όνειρο, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που, ακόμα, ονειρεύονται. Ναι, υπάρχουν και αυτοί και είναι όμορφο. Το καλό με τα όνειρα είναι ότι δεν γνωρίζουν σύνορα. Ονειρεύεσαι πως είσαι στο Παρίσι, κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι εκεί. Ονειρεύεσαι πως είσαι o Μessi και σκοράρεις στο τέρμα του αντιπάλου, μη σου πω έχεις το πριμ, ήδη, ''ζεστό'' στην τσέπη. Κοινώς, στα όνειρα όλα είναι εύκολα. Φτάνει να έχεις φαντασία, έστω μέτρια. 

Το θέμα είναι η αληθινή ζωή. Αυτή, που θες να ζήσεις αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι πως όταν αρχίσεις να απολαμβάνεις, κάτι θα συμβεί και θα γκρεμιστούν όλα. Γιατί, άλλωστε, να μην φοβάσαι; Κάθε σκαλοπάτι που ανεβαίνεις, διαπιστώνεις πως είναι σάπιο. Το σαράκι, το τρώει το ξύλο. Το σαράκι τρώει, όμως και τον άνθρωπο. Οπότε, όσο ανεβαίνεις και τα σκαλοπάτια σπάνε το ένα το άλλο, 'σπας' μαζί τους κι εσύ. 

Κάπως έτσι, ξεχνάς πώς είναι να ονειρεύεσαι κι όταν το κάνεις, αρχίζεις να αισθάνεσαι παράλογος, πως δεν 'πρέπει'. Χώρια, που ο φόβος γιγαντώνεται. 

Κάπως έτσι, χάνεις τις στιγμές και ξεχνάς να ζεις. Γίνεσαι σκιά, επιλέγεις την απομόνωση και στο τέλος, παύεις να σε αναγνωρίζεις κι ο ίδιος. Το είδωλο στον καθρέφτη μοιάζει οικείο, μα δεν είσαι εσύ. Eίναι η στιγμή που αναγνωρίζεις πως έχεις πάψει να ονειρεύεσαι. 

Αξίζει να ζεις χωρίς όνειρα; Αξίζει να αφήνεις τους άλλους να στα γκρεμίζουν κι εσύ να στέκεσαι παραπέρα κλαψουρίζοντας σαν παιδάκι; Θα υψώσεις, τελικά, ανάστημα;

Μα κυρίως, απάντησέ μου, αξίζει το όνειρο δίχως μικρές νοθείες...
Όχι, δεν αξίζει.

ΥΓ. Όταν βγεις από το όνειρο (μην το πω ''ξυπνήσεις'' και ακουστεί λάθος), θυμήσου να αρχίσεις να ζεις. Θυμήσου να αρχίσεις να ονειρεύεσαι. Θυμήσου να πετάξεις ό,τι περισσεύει. Ανάλαφρος, ταξιδεύεις καλύτερα. 

Νατάσα Γκουτζικίδου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ