‘Αμφισβήτηση του Παρόντος...’

 Μόλις ήρθε η άνοιξη στην αυλή μου...

  Γράφει το Γιώργος Εχέδωρος

Από τη στιγμή που αποφασίσατε να διαβάσετε αυτό το κείμενο και αρχίσατε δειλά- δειλά να μετουσιώνετε σε νόημα τις λέξεις, στην πραγματικότητα θα καταστείτε γνώστες γεγονότων ή απόψεων που έχουν αμετάκλητα παρέλθει.

Οι σκέψεις που καταγράφονται σε αυτό το πόνημα δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ‘νέες’. 

Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι αποκύημα ή δημιούργημα των εικόνων, των εντυπώσεων ή των πληροφοριών που τούτη ακριβώς τη στιγμή εμπλουτίζεται ή βομβαρδίζεται η εγκεφαλική διεργασία του συγγραφέα.

Σημειώνουμε πως χρονικά μεσολαβεί η ιδέα, ακολουθεί η αποτύπωση της ιδέας αυτής, η προώθηση της ή εκτύπωση της στο έντυπο, η διαμοίραση του εντύπου και τελικά η ανάγνωση ή η μετάδοση της ιδέας στον αναγνώστη.

Ποιο  παρόν;

Η χρονική διαδικασία που απαιτείται, από τη γέννηση στη δημοσιοποίηση, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. 

Ημέρες και νύκτες, ώρες πολλές. Μεσολάβησε, ήδη, μια χρονοβόρος διαδικασία κατά την οποία εξελίχτηκαν ή διαδραματίστηκαν  εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια γεγονότων που είτε πιθανόν να γνωρίζουμε μερικά από αυτά, κατά πλειονότητα όμως τα αγνοούμε… Πέρασε τόσος χρόνος και μάλιστα ανεκμετάλλευτος!

Στην ουσία διαβάζουμε όσα ανήκουν στο παρελθόν, τις ιδέες που είχαμε χθες. Τώρα, ίσως, ο συγγραφέας του κειμένου αυτού, να θεωρεί όλα αυτά που γράφει ως παρελθόντα και να σκέφτεται τελείως διαφορετικά και ίσως να έχει μετανιώσει για τη δημοσιοποίηση των σκέψεων του!...

‘Παρελθόντα’ είναι αυτά τα οποία μεταδίδονται και από τον ηλεκτρονικό Τύπο, το διαδίκτυο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο κλπ., άσχετα αν συγκριτικά επισπεύδονται ορισμένες διαδικασίες!

Η ελαχιστοποίηση του χαμένου χρόνου μετάδοσης θα υπήρχε μόνον αν είχαμε τη δυνατότητα της άμεσης πρόσβασης στη σκέψη που παράγει μια ιδέα ή του γεγονότος που γίνεται είδηση. Αλλά και τότε θα ήταν απαραίτητο να γίνει μια εγκεφαλική επεξεργασία για να προσδώσει κάποιο ωφέλιμο αποτέλεσμα… Δηλαδή, απαιτείται, πάλι χρόνος.

Ασύλληπτος χρόνος

Για να γίνω πιο κατανοητός: οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό από τον άνθρωπο είτε ήχος είναι αυτός είτε εικόνα απαιτείται παρέλευση ενός συγκεκριμένου χρόνου.

Όταν σε μια καταιγίδα βλέπουμε τους κεραυνούς να πέφτουν σε ένα μακρινό ύψωμα, μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα –ανάλογα με την απόσταση της λάμψης– για να φθάσει στα αυτιά μας ο ήχος της εκτόνωσης των σύννεφων. Η ταχύτητα του ήχου είναι γνωστή αλλά και του φωτός.

 Δεν γνωρίζουμε, υποψιαζόμαστε, υποθέτουμε, όμως, την ταχύτητα διαστολής του σύμπαντος.

Ο σοφός αστρονόμος Χιούμπερτ Ρηβς, λέει, συγκεκριμένα σε μια συνέντευξη του πριν από επτά χρόνια: 

"Το παρόν δεν το βλέπει κανείς. Ποτέ! Αυτό είναι νόμος κάθε παρατήρησης. Τώρα που σας μιλώ, σας βλέπω όχι όπως είστε αυτή τη στιγμή, αλλά όπως ήσαστε πριν από ένα εκατοστό του μικροδευτερολέπτου. Τόσον χρόνο κάνει η εικόνα σας να φτάσει ως το μάτι μου. Βέβαια, λογικά, μπορώ να υποθέσω ότι εξακολουθείτε να υπάρχετε και γι’ αυτό σας μιλώ ακόμη"…

Παρελθοντολογία…

Δεν ‘παρελθοντολογούν’, μόνον, οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι αλλά κυρίως οι αστρονόμοι, οι ερευνητές του διαστήματος!

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Οι δύο πρώτοι επιστήμονες ασχολούνται με κάτι που πια δεν υπάρχει, τα γεγονότα ή η εικόνα που προσπαθούν να ανασυνθέσουν έχει παρέλθει και μόνον συντρίμμια (για τον αρχαιολόγο) ή πληροφορίες (για τον ιστορικό) έχουν απομείνει.

Το Σύμπαν το οποίο προσπαθεί καθημερινά και αόκνως ο άνθρωπος να ανακαλύψει είναι κάτι το ζωντανό. Υπάρχει ακέραιο. Και είναι χιλιάδες χρόνια, εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια παλαιότερο από κάθε επίγειο ιστορικό ή αρχαιολογικό γεγονός!

Βλέπουμε το παρελθόν…

Με την πρωτοποριακή ανακάλυψη του αστρονόμου Έντουιν Χαμπλ για τη διαστολή του Σύμπαντος (1930), όπου πλανήτες, αστέρια και γαλαξίες απομακρύνονται ολοένα μεταξύ τους, απαιτήθηκαν, σύμφωνα με τον επιστήμονα, μέχρι σήμερα 15 δισεκατομμύρια χρόνια για να φθάσει στη σημερινή μορφή του το Σύμπαν.

Κι αυτό εξακολουθεί να διαστέλλεται. Υπάρχουν αστερισμοί που για να γίνουν ορατοί από τον άνθρωπο, για να μεταδοθεί δηλαδή η πληροφορία από αυτούς μέχρι τη γη πέρασαν, ας πούμε, 10 εκατομμύρια χρόνια, λόγω της τεράστιας, χαοτικής, απόστασης τους από τον πλανήτη μας.

 Στην πραγματικότητα βλέπουμε, λοιπόν, τον κάθε αστερισμό όπως ήταν πριν από τη χρονική περίοδο που αναφέραμε. Τον βλέπουμε ακέραιο και μπορεί τη στιγμή ακριβώς αυτή να μην υπάρχει...

Για τίποτε και για κανένα πράγμα δεν γνωρίζουμε τι ισχύει τη στιγμή αυτή. Ασφαλείς, σχετικά, είμαστε μόνον γι’ αυτό που γίνεται μόλις τώρα στο άμεσο περιβάλλον μας.

Η ελαχιστοποίηση του χρόνου που απαιτείται για την απορρόφηση οποιωνδήποτε πληροφοριών στον εγκέφαλό μας συντομεύει σημαντικά το χρόνο της αντίδρασής μας.

Η σμίκρυνση αυτού του -απαιτούμενου- χρόνου καθορίζει το επίπεδο του πολιτισμού μας και αποτελεί το δείκτη της αμεσότητας με το περιβάλλον μας.

 Από το βιβλίο: «Η Αυτοκριτική ως Μέσο Ελευθερίας»

Του Γιώργου Εχέδωρου

 Διαδικτυακές ‘Μικρές Εκδόσεις’

ΠΗΓΗ

                                                ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ