Ο ΜΎΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΈΑ ΚΑΙ ΤΑ "ΜΑΓΙΚΆ" ΚΛΕΙΔΙΆ ΤΗΣ ΛΎΡΑΣ

Ο ΜΥΘΟΣ  ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ

Ο Ορφέας γεννήθηκε στην περιοχή της Θράκης περίπου τον 6ο αιώνα π.Χ. Ηταν γιός της Κλειώς και του Ιαγρου, βασιλιά της Θράκης. Διδάχτηκε από τον Απόλλωνα τη λύρα όπου μ'αυτήν μπορούσε να μαγεύει τα πάντα με τους μαγικούς ρυθμούς που έπαιζε. Πρώτος ποιητής και εμπνευσμένος αοιδός.


Η ζωή του δεν είναι παρά η ιστορία των κυρίαρχων και ακατανίκητων εκφράσεων της αρμονίας. Πολλοί από τους αρχαίους είχαν εξυμνήσει αυτή την υπέροχη δύναμη της λύρας του Ορφέα, αυτό το Θεϊκό μάγεμα που από τους ανθρώπους που τρέχουν να το ακούσουνε μεταδίδεται σε ολόκληρη τη φύση. Τα άγρια θηρία βγαίνουν από τις φωλιές τους και έρχονται να σταθούν μπροστά στα πόδια του, τα δέντρα, ακόμα και οι βράχοι μετακινούνται για να έρθουν να τον ακούσουν.

Η Ευρυδίκη, η αγαπημένη σύζυγος του Ορφέα, μια μέρα που έτυχε να ξεφύγει από την ερωτική καταδίωξη του βοσκού Αρισταίου, τσιμπίθηκε από ένα φίδι που ήταν κρυμμένο στα χόρτα. Το τσίμπιμα ήταν θανατηφόρο.

Η "θεϊκή" δύναμη της μουσικής
Κατά πολλούς αναλυτές, όλα αυτά τα περιστατικά θέλουν να δώσουν το μύνημα πως η αρμονία που κρύβει μέσα της η μουσική μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά όλα τα ζωντανά όντα του πλανήτη μας. Ας μην ξεχνάμε πως οι αρχαίοι Έλληνες, γνώριζαν την μορφωτική και ηθικοπλαστική αξία της μουσικής, ενώ την συμπεριλάμβαναν σε όλα τους τα μυστήρια.

Κατά κάποιους άλλους, η "ανεξήγητη" δύναμη της ορφικής μουσικής, συνδέεται με την "υπεράνθρωπη" και μεταφυσική διάσταση του Ορφέα. Οι περιγραφές που θέλουν τους ανθρώπους, αλλά και τους θεούς, τα ζώα και τα φυτά, αλλά ακόμη και τα βράχια να πλησιάζουν προς τον ήχο της λύρας του, οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο Ορφέας ταυτιζόταν με τον Ήλιο, που με το φως του κάνει όλα τα έμψυχα όντα να στρέφονται προς αυτόν.

Η "μαγική" επίδραση της ορφικής μουσικής στην Αργοναυτική Εκστρατεία

Ο θρύλος λέει πως αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που ο Ορφέας πρωταγωνίστησε στην Αργοναυτική Εκστρατεία, αφού η "μαγική δύναμη" της μουσικής τους ήταν πολύτιμο όπλο για τους αργοναύτες.

Ένα όπλο, που έδειξε τη δύναμή του από την στιγμή ακόμα που τέλειωσε η ναυπήγηση της Αργούς και ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να την ρίξουν στη θάλασσα. Η Αργώ όμως, ήταν τόσο βαριά και τόσο βαθιά "κολλημένη" στην άμμο και ήταν αδύνατο να τη σύρουν. Η λύση δόθηκε από την φόρμιγγα του Ορφέα, που με τον "μαγικό" ήχο της κατάφερε όχι μόνο να μετακινήσει αλλά να ανυψώσει την Αργώ "ταχέως στους ουρανούς"!

Ήταν ο ίδιος ακριβώς ήχος της λύρας του, που κατάφερε να "υποτάξει" και να αποκοιμήσει το δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλο δέρας, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο στον Ιάσονα να το κλέψει! Στον δρόμο της επιστροφής, οι Αργοναύτες πέρασαν από το βράχο των Σειρήνων, που με τη γλυκιά φωνή και το τραγούδι τους ξελόγιαζαν τους ναυτικούς και τους παράσερναν κοντά τους. Όταν ο ήχος-παγίδα έφτασε στα αυτιά των αργοναυτών, ο Ορφέας και η λύρα του που κατάφεραν τον σκεπάσουν με την ομορφιά και την δύναμη τους, οδηγώντας με ασφάλεια τους άντρες μακρυά από τον κίνδυνο των Σειρήνων.


Η μουσική που "μαλάκωσε" ακόμη και τον Άδη!Όταν η αγαπημένη του γυναίκα, Ευρυδίκη πέθανε από δάγκωμα ερπετού, ο πόνος του Ορφέα τον οδήγησε σε ένα τραγούδι τόσο σπαραχτικό, που ακόμη και οι θεοί έκλαψαν στο άκουσμά του! Με τη δική τους συμβουλή ο Ορφέας, ξεκίνησε για τον Κάτω κόσμο, όπου η δύναμη της λύρας του ήταν τέτοια που μάγεψε ακόμα και τον Χάροντα. Κανένας δεν κατάφερε να μείνει ανεπηρέαστος από την μαγεία της λύρας του: οι δικαστές των νεκρών άρχισαν να κλαίνε, ο Κέρβερος σταμάτησε να γαυγίζει και ο Σίσυφος αφού ανέβασε επιτέλους τον βράχο στην κορφή του λόφου, έκλαψε συγκινημένος.

Ήταν τέτοια η αρμονία της μουσικής που σκόρπισε δάκρυα στο πιο μαύρο και αδάκρυτο μέρος του κόσμου. Κι όταν ο Ορφέας παρακάλεσε "δώστε μου πίσω τη γλυκιά Ευρυδίκη", η Περσεφόνη, λύγισε και ζήτησε χάρη από τον Άδη! Εκείνος δέχτηκε, υπό τον όρο να μην κοιτάξει ο Ορφέας την αγαπημένης του, πριν φτάσουν στον Επάνω Κόσμο. Ηταν όμως τέτοια η λαχτάρα του, που δεν τα κατάφερε και μια ματιά του ήταν αρκετή για να την ξαναπάρει μακρυά του!

Ο μύθος λέει πως μετά τον θάνατο του Ορφέα, οι θεοί πήραν τη μαγική λύρα του κοντά τους και τον Ορφέα και την έστησαν στον ουρανό, για να τραγουδάει κάθε νύχτα την αληθινή αγάπη, την ζωή και το πραγματικό της νόημα!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 

Ο Ορφέας είναι ιδρυτής μιάς θρησκείας που στη συνέχεια ίδρυσε τα Ορφικά Μυστήρια. Συνδέεται άμεσα με τον Απόλλωνα και αυτό δείχνει τον Ηλιακό χαρακτήρα του Θεού. Η σύζυγός του Ευρυδίκη, που το όνομά της ήταν ένα από τα ονόματα που δίνουν στην Αυγή, επιβεβαιώνει την Ηλιακή προέλευση του Μύθου. Η κάθοδος στον Αδη συμβολίζει την Νυχτερινή πορεία του Ηλιου που σ'αυτό το μύθο φαίνεται σαν την αναζήτηση της αγαπημένης του Ευρυδίκης (Αυγή). Το ότι ο Ορφέας μπορούσε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει στον Αδη, χωρίς τρομερές μάχες και εμπόδια, μας δηλώνει ότι ήταν μυημένος σε μεγάλα μυστήρια και ότι μπορούσε να κυριαρχεί στον θάνατο. Η δύναμη που είχε το παίξιμο της λύρας του μας δηλώνει την αρμονία που μπορεί να εκδηλωθεί με τη μουσική και πώς αυτή μπορεί να επηρεάζει όλα τα Οντα.


ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 

6 5 1 [σύνολο 3] (6+5+1=12=1+2=3) Ο Ρ Φ Ε Α Σ } 8 9 4 1 [σύνολο 5] 

Το άθροισμα των φωνηέντων μας δείχνει το εσωτερικό μέρος του Ορφέα που όπως βλέπουμε είναι το 3, που συμβολίζει τον πρώτο ολοκληρωμένο κύκλο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σχετίζεται και με τον τριπλό Ηλιακό Λόγο. Το άθροισμα των συμφώνων μας δείχνει την παρουσία του όντος στον εκδηλωμένο κόσμο. Αυτός ο άριθμος στο όνομα "Ορφέας" είναι το 5, που βρίσκεται στη μέση των αριθμών και παράγεται από τον πρώτο αρσενικό και τον πρώτο θηλυκό αριθμό (3+2=5). Ο αριθμός 5 είναι ο αριθμός των αισθήσεων -ο Ορφέας λόγω της Θείας Μουσικής του μπορεί και κυριαρχεί στις αισθήσεις-. Ο αριθμός 8 που είναι το αποτέλεσμα της ιερογαμίας του αριθμού του πνεύματος και της ύλης χαρακτηρίζει τον Ορφέα σα σύνολο.

5 3 3 1 8 [σύνολο 2] Ε Υ Ρ Υ Δ Ι Κ Η } 6+2=8 9 4 2 [σύνολο 6] 

Εσωτερικά βλέπουμε ότι η Ευρυδίκη χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 2 που δηλώνει την θηλυκή της φύση. Το 6 που χαρακτηρίζει την τελειότητα, λόγω της φύσης του (1+2+3=6), χαρακτηρίζει επίσης την εξωτερική στάση και μορφή της Ευρυδίκης. Το άθροισμα των δύο αριθμών 2+6 είναι 8 που όπως παρατηρούμε είναι ο ίδιος αριθμός με του Ορφέα.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 8 ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ 3+5 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 8 ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 2+6 ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΑΡΣΕΝΙΚΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ (3,5) ΕΝΩ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ ΑΠΟ ΘΗΛΥΚΟΥΣ (2,6). 

Αν προσθέσουμε το αριθμό του Ορφέα και της Ευρυδίκης έχουμε τον αριθμό 16 δηλαδή 1+6=7 που είναι και ο αριθμός των χορδών της λύρας του Ορφέα αν και στη συνέχεια ξέρουμε ότι πρόσθεσε άλλες δύο χορδές και τις έκανε 9. Αυτό συμβολίζει την ανώτερη ψυχή του Ορφέα που ξεπερνά τα 7 ανθρώπινα σώματα προσθέτοντας το Αδι και το Ανουπαδάκα.


ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 
Ο Ορφέας στο Γεωμετρικό Κλειδί συμβολίζει το 7κτινο αστέρι που κάθε ακτίνα είναι και μια χορδή της λύρας του. Η Ευρυδίκη συμβολίζει τον κύκλο που χωρίζεται από μία γραμμή. Ο μισός είναι άσπρος και ο άλλος μισός μαύρος και δηλώνει το ύφος των τραγουδιών και το πέρασμα από τη μία μορφή στην άλλη, όρθιο ημικύκλιο ανάποδο ημικύκλιο.




ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 

Στο Αστρολογικό κλειδί βλέπουμε τον Ορφέα να συμβολίζει τον Ηλιο, ο οποίος όταν είναι στον ουρανό γίνεται ζωοδότης για όλα τα όντα. Η κάθοδος στον Αδη συμβολίζει την νυχτερινή πορεία του Ηλιου και η αναζήτηση της Ευρυδίκης την αναζήτηση της Αυγής που όταν βγαίνει ο Ηλιος αυτή χάνεται.


ΑΛΧΗΜΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 

Ο Ορφέας ήταν μία από τις πιο σημαντικές μορφές της ελληνικής μυθολογίας. Σ' αυτόν ο μύθος αποδίδει τη μεταρρύθμιση των Ελευσινίων Μυστηρίων, την επιπρόσθεση της λατρείας του Διονύσου στο αρχαίο τελετουργικό. Σε ολόκληρη την ιστορία του εμφανίζεται αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στις υψηλές σφαίρες του Πνεύματος και στις σφαίρες της ύλης, ανάμεσα στον Απόλλωνα και το Διόνυσο. Αντιπροσωπευτική μορφή του ήρωα, σημαίνει ότι έχει κάποια υπεράνθρωπη διάσταση. Τραγουδάει πάνω απ' όλα τη ζωή και το νόημά της.

Το πραγματικό μυθικό του τραγούδι είναι καλλιτεχνικό μονάχα στο μέτρο όπου ο μύθος είναι πηγή κάθε τέχνης. Πολύ δευτερεύουσα σημασία έχει το ότι η ορφική τέχνη χρησιμοποίησε κιόλας τη μετρική μορφή που παράμεινε μέσο καλλιτεχνικής και ποιητικής έκφρασης. Ακόμη και η διονυσιακή πλάνη του Ορφέα, αιτία της εξαφάνισης της αυθεντικής οπτικής (του θανάτου της Ευρυδίκης), τρέφεται από τις μυθικές δυνάμεις στο μέτρο όπου είναι δαιμονικές.

Η ποίησή του και η συμπεριφορά του είναι και οι δύο εκδηλώσεις με μυθική σημασία: η αποτυχία της ορμητικής του εξύψωσης προς την Ευρυδίκη (προς την υπερσυνειδητή οπτασία) έχει την έννοια μιας ηρωικής πάλης που ακολουθείται από μια πολύ αντιπροσωπευτική ήττα. Το τραγούδι του Ορφέα και η ζωή του απεικονίζουν την ουσιαστική σύγκρουση που βασανίζει την ανθρώπινη ζωή και που, εξελιγμένη εκδήλωση της πρωταρχικής διχόνοιας, συμβολίζεται σε όλους τους μύθους από την πάλη ανάμεσα στο θεϊκό και στο δαιμονικό.


ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ 

Ο Ηλιος-Ορφέας κάνει να στρέφονται προς αυτόν όλα τα ζωντανά όντα. Οταν ο μύθος μας αναφέρει ότι οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, ακόμα και οι βράχοι έρχονται κοντά του όταν παίζει τη λύρα μας δηλώνει τις 4 αλυσσίδες εξέλιξης και ότι όλα τα όντα έχουν ψυχή, ακόμα και οι βράχοι. Γιατί μόνο ότι έχει ψυχή καταφέρνει να ακούσει, και η μελωδία (ενέργεια) του Ηλιου ακουμπά και ανταποκρίνεται σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης. Η κάθοδος στον Αδη συμβολίζει την πτώση των σπόρων στη γη και τον πόνο της γέννησης.




ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ Εδώ βλέπουμε τη δημιουργία μιας νέας μορφής της λύρας που από 7 χορδές έχουμε 9. Από άλλη άποψη έχουμε από 5 7 χορδές, και έτσι δημιουργούνται δύο ακόμη σκαλοπάτια εξέλιξης των μορφών, Αδι, Ανουπαδάκα ή Βούδι, Ατμα. Επίσης βλέπουμε ότι με τη δύναμη της λύρας δηλ.του ήχου μπορούσε να δώσει μορφή στις πέτρες, βάζοντας τη μία πάνω στην άλλη και με αυτόν τον τρόπο να δημιουργεί τείχος.

Οι επικρατέστερες είναι ότι τον Ορφέα διαμέλισαν οι Μαινάδες στους τέσσερις ορίζοντες επειδή δε σεβόταν τον Θεό τους Διόνυσο και η άλλη παράδοση που μας λέει ότι τον Ορφέα κατακεραύνωσε ο Διας επειδή αποκάλυπτε τα ιερά μυστικά στους ανθρώπους.

Η λύρα του Ορφέα, η "μαγική φόρμιγγα", ήταν κάτι σαν επτάχορδη κιθάρα και για την "ανεξήγητη" δύναμη της αλλά και την επίδραση της φωνής του, υπάρχουν δεκάδες ιστορίες. Σύμφωνα με αυτές, η μαγεία της μουσικής και του τραγουδιού του, ημέρευε τα άγρια ζώα και μετακινούσε "δέντρα και βράχους" που έσπευδαν να ακούσουν τη θελκτική μελωδία του!

ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο πρώτος που ίδρυσε και εισήγαγε τα Μυστήρια στην Ελλάδα θεωρείται ο ιερός Ορφέας όπως πολλοί μας μαρτυρούν.
«Πρῶτος Ὀρφεύς Μυστήρια θεῶν παρέδωκεν, ὄθεν καί θρησκεία τά Μυστήρια καλεῖται ἀπό τοῦ Θρακός Ὀρφέως».

Ο Αριστοφάνης αναφέρει στους Βατράχους «Ὀρφεύς μέν γάρ τελετάς δ’ ἡμῖν κατέδειξε φόνον τ’ ἀπέχεσθαι».

Ο Παυσανίας επίσης (ΙΧ 30) αναφέρει «Ὀρφεύς επί μέγα ἦλθεν ἰσχύος οἷα πιστευόμενος εὑρηκέναι τελετάς θεῶν καί ἔργων ἀνοσίων καθαρμούς, νόσων τε ἰάματα καί τροπάς μηνυμάτων θείων».

Ο Δαμάχης στην ανθολογία του λέει για τον Ορφέα «Ὃς ποτε καί τελετάς μυστηρίδας εὕρετο Βάκχου».

Ο Ευριπίδης (Ρήσος) λέει «Μυστηρίων τε τῶν ἀπορρήτων φάνας ἔδειξεν Ὀρφεύς».
Ο Αθηναγόρας αναφέρει «Ὀρφεύς τά ὀνόματα τῶν θεῶν πρῶτος ἐξεῦρε καί τάς γενέσεις διεξῆλθε, ὡς καί ὅσα ἕκαστος πέπρακται εἶπε· καί πεπίστευται παρ’ αυτοῖς ἀληθέστερον θεολογεῖν, ᾧ καί Ὅμηρος τά πολλά καί περί τῶν θεῶν μάλιστα ἕπεται...».

Στην πραγματικότητα από την εποχή των Πελασγών ήδη στον Ελληνικό χώρο λειτουργούσαν τα Καβείρια Μυστήρια, όπως ο Στράβων αναφέρει (Χ 473) «μάλιστα μέν οὖν ἐν Ἴμβρῳ καί Λήμνῳ τούς Καβείρους τιμᾶσθαι συμβέβηκεν».

 Τα Μυστήρια αυτά παρελήφθησαν από τους Πελασγούς, όπως βεβαιώνει ο Ηρόδοτος (11.51) λέγοντας «ὅστις δέ τά Καβείρων ὄργια μεμύηται, τά Σαμοθρήικες ἐπιτελέουσι παραλαβόντες παρά Πελασγών, οὗτος ἀνήρ οἶδε τί λέγω· τήν Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοί οὗτοι, οἳ περ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένετο, καί παρά τούτων Σαμοθρήικες τά ὄργια παραλαμβάνουσι».

Ο Αριστείδης επίσης λέει «Κάβειροι δαίμονες περί τήν Ρέαν οἰκοῦντες τήν Σαμοθράκην».

Και ο Στράβων προσθέτει (Χ 471-472) «καί τινα τῶν ὀνομάτων, ἄ τούς προπόλους καί χορευτάς και Θεραπευτάς τῶν ἱερῶν ἐκάλουν Καβείρους καί Κορύβαντας καί Πάνας καί Σατύρους καί Τιτύρους, τούς Κορύβαντας τούς αὐτούς τοῖς Καβείροις ὄντας».

Ο Ορφέας όμως στηριζόμενος στους Κάβειρους συστηματοποίησε την αρχαιότατη θρησκεία των Πελασγών, και την κατέγραψε συνθέτοντας Κοσμογονία και Θεογονία.
Γιατί μας λέγετε για τον Ορφέα ότι αυτός εφεύρε τα γράμματα, όπως το αναφέρει ο Αλκιδάμας λέγων «Γράμματα πρῶτον Ὀρφεύς ἐξήνεγκε παρά Μουσῶν μαθών, ὡς καί τά ἐπί τῷ μνήματι αὐτοῦ δηλοῖ επιγράμματα· Μουσάων πρόπολον τῇ δ’ Ὀρφέα θρῆκες ἔθικον, ὅν κτάνεν ὑψιμέδων Ζεύς ψολόεντι βέλει, Οἰάγρου φίλον υἱόν, ὅς Ἡρακλῆ ἐξεδίδαξεν, εὑρών ἀνθρώποις γράμματα καί σοφίαν».(Τα γράμματα πρώτος ο Ορφέας ανακάλυψε, αφού τα έμαθε από τις Μούσες, όπως δηλώνουν τα επιγράμματα επάνω στο μνήμα του· τον προφήτη των Μουσών Ορφέα εδώ έθαψαν οι Θράκες, τον οποίο εφόνευσε ο βασιλεύων στα ύψη Ζεύς με αιθαλώδες βέλος, τον αγαπητό υιό του Οιάγρου, ο οποίος εδίδαξε τον Ηρακλή και εφεύρε για τους ανθρώπους γράμματα και σοφία.)
Αλλά και ο Πρόκλος στον Τίμαιο του Πλάτωνα λέει «Ἅπασα γάρ ἡ παρ’ Ἕλλησι θεολογία τῆς ὀρφικής ἔστι μυσταγωγίας ἔκγονος· πρῶτον μέν Πυθαγόρου παρ’ Ἀγλαοφάμω τά περί θεῶν ὄρια διδαχθέντος, δεύτερον δέ Πλάτωνος ὑποδειξαμένου τήν παντελῆ περί τούτων ἐπιστήμην ἐκ τε τῶν πυθαγορείων καί τῶν Ὀρφικῶν γραμμάτων».
Και βεβαίως υπάρχει αμφισβήτηση για την γνησιότητα των αποδιδόμενων έργων στον Ορφέα, πλην όμως το πιθανότερο είναι αυτός ο ίδιος να μην έγραψε τα έργα αυτά, αλλά να διατύπωσε αυτά τα δόγματα. Όπως και ο Αριστοτέλης στο Περί ψυχής (1,5) αναφέρει, κατά την γνώμη του τα έπη που εμφανίζονται ως του Ορφέα δεν είναι μεν γνήσια, αλλά είναι τα δόγματα δικά του και ο Ονομάκριτος τα διατύπωσε αργότερα σε έπη.
Λογικό πάντως είναι να συμπεράνουμε, ότι αυτός έγραψε τουλάχιστον τυπικό μυήσεως στα Ορφικά Μυστήρια. Και πρώτα ίδρυσε τελεστήριο ο Ορφέας στα Λίβηθρα της Πιερίας χώρας, παρά τον Αλιάκμονα ποταμό, πλησίον της Μακεδονίας από εκεί ο Ορφισμός διαδόθηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπως στην Μακεδονία, Βοιωτία, Ελικώνα, Θεσπιάς, Θήβα, Πελοπόννησο, Αίγινα, στην Μεγάλη Ελλάδα και στην Αίγυπτο.
Προς τα Ορφικά Μυστήρια φέρονται αναπόσπαστα συνδεδεμένοι, όπως και παραπάνω αναφέραμε, οι Κάβειροι και συνεπώς τα Καβείρια Μυστήρια, όπως αυτό αποδεικνύεται και από τα Ορφικά (Αργοναυτικά 27-29) όπου αναγράφεται «ἡδ’ ἀγλαά δῶρα Καβείρων· χρησμούς τ’ ἀρρήτους Νυκυός περί Βάκχου ἄνακτος· Λῆμνον τε ζαθέην ἡδ’ εἰναλίην Σαμοθράκην».
(και για τα λαμπρά δώρα των Καβείρων και για τους ανέκφραστους χρησμούς της Νύκτας περί του άνακτος Βάκχου· και για την ιερή Λήμνο και την θαλασσινή Σαμοθράκη).
Το ίδιο ισχύει επίσης και για τα Κρητικά Μυστήρια, στα οποία λατρεύονταν οι Κουρήτες, οι οποίοι ταυτίζονται με τους Κάβειρους, όπως αποδεικνύει ο ομώνυμος Ορφικός ύμνος σε θυμίαμα και λίβανον των Κουρήτων.
Από τα Ορφικά στην συνέχεια προήλθαν τα σπουδαιότατα Μυστήρια που λειτούργησαν στην Ελλάδα τα Ελευσίνια Μυστήρια όπως αναφέρεται στα Ορφικά «Σώζεται εἰς αὐτούς ὁλόκληρος ἡ διδασκαλία τοῦ λόγου, ἐκ τῶν ἀρχαίων θεολόγων Μουσαίου καί Λίνου καί μάλιστα ἐκ τοῦ διδάξαντος τάς Τελετάς καί τά Μυστήρια, τόν Ορφέα».
Τα κυριότερα στην Μυστήρια που λειτούργησαν Ελλάδα ήταν τα Καβείρια, τα Κρητικά, τα Ορφικά, των Λυκομηδών, τα Ελευσίνια και τα Αιγυπτιακά αυτά δηλαδή της Ίσιδος και του Οσίριδος.
Εν τούτοις παρά το πλήθος των Μυστηρίων, όλα αυτά είχαν τις ίδιες αρχές και τους ίδιους σκοπούς, μόνο διαφορετικά ονόματα στους διάφορους τόπους, σημαντικές ήταν και οι μεταξύ τους επιδράσεις.
Από όσα μέχρι σ’ εμάς διεσώθησαν, συμπεραίνεται ότι στα Μυστήρια, διδάσκονταν κατά τρόπο συμβολικό και αλληγορικό η Κοσμογονία, η Θεογονία, η Πίστη στο Θείο, θεωρούμενο ως Παγκόσμιο Καθολικό Απρόσωπο Λόγο, η σύσταση και η αθανασία της ψυχής, η σημασία της Ζωής και του Θανάτου, η τύχη της ψυχής μετά θάνατόν, ο σκοπός της στον κόσμο παρουσίας του ανθρώπου και η λύτρωση από τον νόμο του θανάτου και η Θεουργία.
Όλα αυτά τα στήριζαν στην μελέτη της Φύσης και των Νόμων της. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν κι άλλες ομάδες στοχαστών, φιλόσοφων και θεολόγων εκτός από τους Πυθαγόρειους. Μια από τις σημαντικότερες, και πιο παράτολμες, ήταν οι Ορφικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι επηρέασαν στο μέγιστο τις περισσότερες σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες.Οι Ορφικοί τόλμησαν ένα γενναίο και ριζοσπαστικό βήμα για την εποχή τους. Πίστεψαν ότι, όχι μόνο είναι δυνατή η επιστροφή του νεκρού στον επίγειο κόσμο (μετενσάρκωση), αλλά ότι μπορεί κάποιος να βγει από τον αιώνιο κύκλο των συνεχόμενων μετενσαρκώσεων. Στην Ολβία του Ε. Πόντου, ανακαλύφθηκαν οστέινες πλάκες, του 5ου πχ αιώνα, με τη συμβολικό σύνθημα: ΒΙΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ - ΒΙΟΣ 
Οι ορφικοί υπήρξαν πρόδρομοι της φιλοσοφικής σκέψεις, και από τον 5ο αιώνα πΧ έχουμε γραπτά κείμενα που αποδίδονταν στον Ορφέα. Οι Ορφικές δοξασίες λέγονταν Ιεροί Λόγοι. Αυτή είναι και μια σημαντική τους διάφορα με τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι δε προτιμούσαν το γραπτό λόγο. Οι δοξασίες αυτές σώζονται μέχρι σήμερα μέσα από τα έργα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηροδότου, καθώς και κάποιων Πλατωνικών φιλόσοφων όπως το Πλωτίνο, το Πορφύριο, το Δαμάσκιο αλλά και Χριστιανών συγγραφέων όπως ο Αθηναγόρας και ο Κλήμης. Αυθεντικά κείμενα Ορφικών ανακαλύπτονται συνέχεια (οστέινες πλάκες, ταφικοί πάπυροι) από τον Ε. Πόντο μέχρι και την νότια Ιταλία και τη Κρήτη.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τους Πυθαγόρειους και αν και δε ταυτίζονται, δανείζονται πολλά στοιχεία οι μεν από τους δε.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ 

Οι Ορφικοί δίδασκαν ότι το σώμα είναι μια φυλακή της ψυχής, όπου η ψυχή εκεί μέσα, φυλάγεται, (σώζεται, κι απ εκεί η λέξη σώμα) έως ότου να εκτίσει τη ποινή της. Έλεγαν οτι με διάφορες ιεροτελεστίες μπορούσαν να εξαγνίσουν τους ανθρώπους και τη πόλη (αφού η πόλη είναι μια μεγέθυνση του ανθρώπου) από τα κρίματά τους (Πλάτωνας-Πολιτεια). Ποτέ δεν έτρωγαν ή θυσίαζαν ζώα, αντίθετα δίδασκαν τους ανθρώπους να αποφεύγουν κάθε αιματοχυσία (Αριστοφάνης - Βάτραχοι / Πλάτωνας - Νόμοι). Το 5ο αιώνα πΧ. πολλοί θίασοι, όπως έλεγαν τις ομάδες των Ορφικών, γύριζαν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και μιλάγανε για την αθανασία της ψυχής και για την επαναγέννηση, έτσι που η λέξη Ορφικός έγινε συνώνυμο της μετενσάρκωσης.


ΟΙ 3 ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΗΣ 

Η πρώτη και πιο σημαντική δοξασία είναι ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Μέχρι τότε οι Έλληνες πίστευαν ότι η ψυχή είναι ένα πιστό αλλά αύλο αντίγραφο του σώματος, που εγκαταλείπει το νεκρό τη στιγμή του θανάτου για να οδηγηθεί στο Βασίλειο του Άδη, κάτι που πίστευαν και οι Αιγύπτιοι και πέρασε και σε μας. Οι Ορφικοί όμως είπαν ότι η ψυχή είναι αυτό που υποκινεί τον άνθρωπο, η αρχή όλων, άρα το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τάφος ή μια φυλακή της ψυχής. Η ψυχή είναι ο πραγματικός άνθρωπος.
Αυτή είναι στην ουσία και η δεύτερη δοξασία που ερμηνεύει το σώμα ως σήμα, ως ταφικο μνημείο δηλαδή, αλλά και ως σημείων, σημάδι δηλαδή ότι η ψυχή κινείτε. Αυτό σημαίνει ότι επειδή η ψυχή, λόγω του νόμου της Ανάγκης (νόμοι της φθοράς, του πόνου, της θλίψης, της δυστυχίας, της πείνας), πρέπει αναγκαστικά να βρίσκετε σε σώμα, το σώμα αυτό, αν και φυλακή, σώζει τη ψυχή.
Το γιατί και πως μας εξηγεί η τρίτη δοξασία που είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Αφού τελικά η ψυχή είναι ξεχωριστή από το σώμα και απλά σώζεται μεσώ αυτού, άρα κάθε φορά που πεθαίνουμε, η ψυχή ψάχνει ένα άλλο σώμα. Ποιος όμως νόμος όρισε το δέσιμο της ψυχής με το σώμα? Πίστευαν ότι αφού η ψυχή είναι θεϊκή και κάτι την αναγκάζει να δεθεί κάπου, αυτό πρέπει να είναι ένα είδος τιμωρίας για ένα προγενέστερο αμάρτημα της. Έτσι περνώντας από το σώμα, εκτός το ότι φυλακίζετε, λυτρώνετε κιόλας, εκτίει κάποια ποινή κι όταν αυτή λήξει, σταματάει και ο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης μετενσάρκωσης.


ΤΟ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ 

Συνεπώς ένα αμάρτημα είναι το αίτιο της μετενσάρκωσης του ανθρώπου. Οι Ορφικοί με το μύθο τους, του διαμελισμού του Διόνυσου από τους Τιτάνες μας εξηγούν ποιο ήταν αυτό.
Σύμφωνα με τους Ορφικούς, για όλα ευθύνονται οι ανήθικοι προγονοί των ανθρώπων, οι Τιτάνες. Σύμφωνα μ'αυτό το μύθο ο Διόνυσος, γιος του Δια και της Περσεφόνης (νόμιμη γυναίκα του Πλούτωνα) και τελευταίος κάτοχος του βασιλικού σκήπτρου, όταν ήταν ακόμα παιδί, προσεγγίστηκε από τους Τιτάνες, στα ανάκτορα της Κρήτης. Στο μικρό Διόνυσο πρόσφεραν δώρα, μεταξύ αυτών και έναν καθρέφτη. Τη στιγμή που ο μικρός Διόνυσος κοίταζε το είδωλο του στο καθρέφτη, οι Τιτάνες του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν για να πάρουν την εξουσία του. Για να μην αποκαλυφθεί το απαίσιο έγκλημα τους, διαμέλισαν το νεκρό σώμα και το έφαγαν. Στην Αθηνά, που πήρε μέρος κι αυτή, στην ανόσια αυτή πράξη, έτυχε η καρδιά. Αυτή όμως αποφάσισε να σώσει το τελευταίο μέλος και να μη το φαει. Πήγε και κατάδωσε στον Δια τους Τιτάνες. Ο Δίας εξοργισμένος κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή. Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν φαει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς. Και γι αυτό οι άνθρωποι ξεχώρισαν από όλο το ζωικό βασίλειο. Είχαν πλέον μέσα τους θεϊκή φύση αλλά και ένα βαρύ αμάρτημα.. 
Αργότερα ο Διόνυσος αναστήθηκε από το κομμάτι που είχε φυλάξει η Αθηνά.
Έτσι, όπως είπαμε και προηγουμένως, οι Ορφικοί πίστευαν ότι μπορούσε να εξαγνιστεί ο άνθρωπος από αυτή τη κατάρα και να σταματήσει επιτέλους αυτός ο φαύλος κύκλος της μετενσάρκωσης.

Πηγές : Pyles TV, Νέα Aκρόπολη, Golden Chain

. . .

Πάντα γλυκό ήταν το τραγούδι του Ορφέα και πάντα η λύρα του μάγευε. 

Μα όταν γύρισε κάποτε από το ταξίδι το απίστευτο, τότε τραγούδησε με μιαν ανείπωτη ομορφιά, με μια θαυματουργή χάρη. 

Γιατί είχε γνωρίσει τον πόνο.

Κάποτε ήρθε η ώρα να πληρώσει το κοινό χρέος. 

Τότε αντάμωσε ξανά την Ευρυδίκη και μπόρεσε άφοβα να την κοιτάξει στα μάτια. 

Κι έμεινε πλάι της για πάντα.

Οι θεοί πήραν τη μαγική λύρα του Ορφέα και την έστησαν στον ουρανό. 

Κάθε νύχτα τραγουδάει την αγνότητα και την αγάπη.

Καθώς ξέρεις, όλα τα άστρα το ίδιο τραγουδάνε.

ΠΗΓΗ 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ