Η πιο επίσημη ιστορία Βαμπιρισμού

Μια παράξενη και τρομακτική υπόθεση μαζικής υστερίας για βρικόλακα ήταν η περίπτωση του Arnold Paole, ενός επικίνδυνου βαμπίρ, η εξόντωση του οποίου χρειάστηκε την αποστολή από το Βελιγράδι (υπό τις διαταγές του Καρόλου του 6ου) ενός αποσπάσματος που αποτελείτο από στρατιώτες και από πολιτικούς αξιωματούχους. Το απόσπασμα διατάχτηκε από τον Κάρολο Αλέξανδρο του Γούρτεμπεργκ, Διοικητή του βασιλείου της Σερβίας.Συνολικά, 1200 άνθρωποι ήρθαν στο Meduegna (το χωριό του Paole) για να δουν τι θα κάνουν με την περίεργη αυτή κρίση που είχε ξεσπάσει. 


Είναι ενδεχομένως η πιο λεπτομερής και η πιο επιβεβαιωμένη ιστορία με βρικόλακες όλων των εποχών. Γνωστοποιήθηκε και υπογράφηκε τον Ιανουάριο του 1732 από 3 στρατιωτικούς χειρούργους, έναν αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό. Η υπόθεση αυτή εξιστορείται στην «Ιστορία της Μαγείας» από τον Ennemoser.

Την άνοιξη του 1727 επέστρεψε στην πατρική του γη Meduegna ένας νεαρός ονόματι Arnold Paole , έχοντας εκτίσει τη θητεία του στο Levant. Ο Paole, εκτελώντας τη στρατιωτική του θητεία σ΄ εκείνα τα μέρη έζησε πολλές και διάφορες περιπέτειες. Ήταν μια περίοδος της ζωής του που του έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει ένα καλό σπίτι στην εξοχή και ένα ή δυο στέμματα για καλλιέργεια στην πατρική του γη, απ΄ όπου και αποφάσισε να μην το κουνήσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Φαινόταν περίεργο πώς ένας άνθρωπος σε σχετικά μικρή ηλικία, με πολύ καλή υγεία, που είχε ζήσει πολλά , να εγκαταστάθηκε τόσο πρώιμα σ΄ ένα τόσο απόμακρο χωριό. Επίσης, η ευσυνείδητη τιμιότητά του σε όλες του τις εμπορικές συναλλαγές, η πειθαρχία στις συνήθεις εργασίες του, ο σταθερός του χαρακτήρας, σύντομα έδειξαν ότι οι περιπέτειες που έζησε στις εκστρατείες που συμμετείχε δεν είχαν -όπως συμβαίνει συνήθως με τους νεαρούς στρατιώτες- επηρεάσει την τιμιότητα και τον αυτοέλεγχό του. Εντούτοις, ορισμένοι παρατήρησαν μια κάποια ανησυχία, κάποια παράξενα πράγματα στη συμπεριφορά του, γεγονός που έδωσε τροφή ώστε να εγείρουν υποψίες, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν προς τα πού έτειναν αυτές. Φάνηκε να αποφεύγει συστηματικά να συναντήσει τη Νίνα, την κόρη ενός πλούσιου αγρότη του οποίου τα κτήματα βρίσκονταν πλάι στα δικά του. Κι όμως, όπως έλεγαν τα κουτσομπολιά του χωριού, τι πιο ταιριαστό ζευγάρι θα μπορούσε να υπάρξει από αυτό της Νίνα με τον Arnold ; Ήταν νέος, είχε μια υπολογίσιμη περιουσία που μέρα με τη μέρα μεγάλωνε, ήταν υγιής, εργατικός και δεν είχε ούτε σχέσεις ούτε και χρωστούμενα σε άλλα μέρη.

Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Arnold δεν μπορούσε πια να αποφεύγει να συναναστρέφεται με τους γείτονές του και κανείς δεν εξεπλάγη όταν ανακοινώθηκε ότι παντρεύτηκε τη Νίνα. Όμως, όπως έλεγαν συχνά οι φίλοι της, η κοπέλα ένιωθε να υπάρχει μια ανεξήγητη σκιά ανάμεσά τους. Αποφάσισε μια μέρα να τον ρωτήσει σχετικά μ’ αυτό το θέμα και να μάθει πιο ήταν εκείνο το πρόβλημα που τον απασχολούσε διαρκώς. Εκείνος αποφάσισε να της ανοιχτεί και να της αποκαλύψει ότι τον στοίχειωνε η ιδέα πως θα πεθάνει σύντομα και ανέφερε ένα περίεργο περιστατικό που του συνέβη στην Kostartsa κοντά στη Γρανίτσα καθώς επιτελούσε τη θητεία του. Είπε πως σ΄ αυτά τα μέρη της Ελλάδας οι νεκροί επέστρεφαν για να βασανίσουν τους ζωντανούς. Από μια κακή τύχη, είχαν στρατοπεδεύσει σε μια τρομακτική περιοχή κι εκεί του συνέβη η πρώτη του επίσκεψη βρικόλακα. Αμέσως βρήκε τον τάφο και προχώρησε στην τελετή «θανάτωσης» του βρικόλακα. Στη συνέχεια, παρά τις προσπάθειες των ανωτέρων του να τον μεταπείσουν, δήλωσε παραίτηση από το στρατό κι αναχώρησε για την πατρική του γη. Από τότε και μέχρι τώρα τίποτα το κακό δεν του είχε συμβεί και ήταν πια σίγουρος ότι θα ήταν ικανός να το αντιμετωπίσει αν μια μέρα του χτυπούσε την πόρτα.

Κατά τη διάρκεια μιας συγκομιδής, ο Arnold έπεσε από την κορυφή ενός φορτωμένου με σανό κάρου και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αναίσθητος στο κρεβάτι του. Προφανώς είχε χτυπήσει άσχημα γιατί μετά από λίγο καιρό πέθανε. Το σώμα του ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού.

Ωστόσο ένα μήνα αργότερα, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι ο Arnold εθεάθη να περιφέρεται γύρω από το χωριό όταν έπεφτε η νύχτα και πολλοί -τα ονόματα των οποίων μπήκαν στην επίσημη αναφορά- παραπονιόντουσαν ότι τους είχε στοιχειώσει εκείνος ενώ από τότε που τον είδαν έπεσαν σε μια κατάσταση ασυνήθιστης ατονίας. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κάποιοι από αυτούς πέθαναν, και ένας πανικός άρχισε να εξαπλώνεται στην περιοχή. Καθώς έπεφτε η σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα, κανείς δεν τολμούσε να βγει έξω από την πόρτα του. Όμως ψιθυριζόταν ότι το πλάσμα μπορούσε εύκολα να μπει μέσα από τα κλεισμένα παράθυρα και τους τοίχους, και καμιά κλειδωνιά ή σύρτις δεν μπορούσε να τον κρατήσει μακριά αν αποφάσιζε να μπει. Στη διάρκεια ολόκληρου του χειμώνα το δύστυχο χωριό έδειχνε να ζει μέσα σε ένα καθεστώς πανικού και τρόμου. Σε δέκα περίπου εβδομάδες, ίσως και περισσότερο, μετά τον ενταφιασμό του, αποφασίστηκε ότι το σώμα του Arnold πρέπει να ξεθαφτεί για να διαπιστωθεί αν πρόκειται πράγματι για βρικόλακα. Η ομάδα που συγκροτήθηκε γι΄ αυτό αποτελείτο από δυο αξιωματικούς, πολεμικούς αντιπροσώπους του Βελιγραδίου, δυο στρατιωτικούς γιατρούς, ένα παιδί που μετέφερε τα κουτιά με τα εργαλεία τους, τις αρχές του χωριού, το γέρο νεκροθάφτη και τους βοηθούς του. Ο γιατρός Mayo περιγράφει τη σκηνή:

«Ήταν ξημερώματα ενός γκρίζου πρωινού. Η ομάδα πήγε στο νεκροταφείο του Meduegna όπου επικρατούσε πλήρης ησυχία. Το νεκροταφείο ήταν περιτριγυρισμένο από έναν άγριο και ακατέργαστο τοίχο. Βρισκόταν προστατευμένο στο μέσο των βουνών με τις κυματιστές πράσινες πλαγιές τους, ακανόνιστα σπαρμένες με οπωροφόρα δέντρα που τελείωναν σε απόκρημνα κορφοβούνια γεμάτα με θάμνους. Οι τάφοι ήταν στην πλειοψηφία τους αρκετά προσεγμένοι, με μπορντούρες από ξύλο πύξου και λουλούδια ανάμεσα Επάνω στους περισσότερους βρισκόταν ένας μικρός ξύλινος σταυρός, βαμμένος μαύρος, που έφερε το όνομα του νεκρού. Εδώ κι εκεί κάποιοι πέτρινοι τάφοι. Ένας απ΄ αυτούς, αρκετά ψηλός, μια απλή στενή πλάκα, διακοσμημένος με Γοτθικά σκαλίσματα, επιβαλλόταν στους υπόλοιπους. Κοντά σ΄ αυτόν, βρισκόταν ο τάφος του Arnold Paole. Η ομάδα κινήθηκε προς τα εκεί. Ο γερο νεκροθάφτης άρχισε να σκάβει και να βγάζει το έξω χώμα .Έδειχνε αρκετά απαθής. Το αγόρι κοίταζε έντονα, επίμονα, συνεπαρμένο από τη φρίκη και την αγωνία. Μετά από ώρα έβγαλαν με δυσκολία το φέρετρο έξω από το έδαφος και οι βοηθοί του νεκροθάφτη άνοιξαν το καπάκι. Είδαν ότι το πτώμα είχε γυρίσει προς ένα πλευρό, το σαγόνι έχασκε ορθάνοιχτο και τα μπλε χείλη είχαν ποτιστεί με νέο αίμα που είχε στάξει σε ένα λεπτό ρυάκι από μια γωνία του στόματος. Χωρίς καθόλου φόβο, ο γερο-νεκροθάφτης έπιασε το σώμα και το γύρισε ίσια λέγοντας : “Δε σκούπισες το στόμα σου από τη χθεσινοβραδινή σου δουλειά.”. Παρόλο που οι αξιωματικοί ήταν συνηθισμένοι με τη φρίκη του πεδίου της μάχης και οι χειρούργοι με τη φρίκη των χειρουργείων, όλοι τους ρίγησαν με το αποτρόπαιο αυτό θέαμα. Το αγόρι έπεσε λιπόθυμο σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο. Βρίσκοντας το κουράγιο για να επιτελέσουν το αποτρόπαιο αυτό έργο τους, επιθεώρησαν το πτώμα από πιο κοντά και σύντομα κατάλαβαν ότι συνέβαινε πράγματι αυτό που φοβόντουσαν. Ήταν βρικόλακας. Έδειχνε μάλιστα σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα που ήταν νεκρός. Ακουμπώντας το πτώμα, το δέρμα έφυγε και από πίσω υπήρχε νέο δέρμα και νέα νύχια. Σκόρπισαν πάνω του σκόρδο και έμπηξαν στο σώμα του έναν πάσσαλο, αναγκάζοντάς τον να βγάλει μια άκρως διαπεραστική κραυγή καθώς ζεστό αίμα ανάβλυσε σαν σιντριβάνι.

Όταν η ανατριχιαστική αυτή επιχείρηση ολοκληρώθηκε, ξέθαψαν τα σώματα τεσσάρων άλλων ατόμων που είχαν πεθάνει μετά από επίθεση που τους έκανε ο Arnold. Τα πρακτικά δεν μας δίνουν λεπτομέρειες για την κατάσταση που τα βρήκαν. Ανέφεραν μόνο πως και σ΄ αυτά έμπηξαν πασσάλους από μουρτζιά και στη συνέχεια έκαψαν και τα πέντε πτώματα. Οι στάχτες τους τοποθετήθηκαν σε καθηγιασμένο έδαφος.»

Θα έλεγε κανείς πως τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν θα έδιναν ένα τέλος στην υπόθεση των βρικολάκων στο χωριό. Δυστυχώς όμως αυτό δε συνέβη, πράγμα που δείχνει ότι ο αρχικός βρικόλακας από την Kostartsa πρέπει να ήταν εξαιρετικά σκοτεινής φύσεως. Σχεδόν έξι χρόνια μετά την αποτέφρωση του σώματος του Arnold, η «μόλυνση» χτύπησε ξανά και πολλοί άνθρωποι πέθαναν από απώλεια αίματος. Τα σώματά τους βρίσκονταν σε μια τρομακτικά αδύναμη και αναιμική κατάσταση. Αυτή τη φορά οι αρχές δε δίστασαν να πάρουν άμεσα μέτρα κι αποφάσισαν να εξετάσουν πλήρως όλους τους τάφους του νεκροταφείου το οποίο αφορούσαν οι υποψίες. Διάφοροι διακεκριμένοι χειρούργοι κλήθηκαν από το Βελιγράδι και μια εξονυχιστική έρευνα ξεκίνησε αποφέροντας τα πιο απίστευτα αποτελέσματα. Τα ιατρικά ανακοινωθέντα στα οποία ανακοινώθηκαν τα παρακάτω περιστατικά βαμπιρισμού υπογράφηκαν επίσημα στις 7 Ιανουαρίου του 1732 στη Meduegna από τρεις διακεκριμένους χειρούργους, τους Johannes Flickinger, Isaac Siedel και Johann Friedrich Baumgartner και συνυποφράφηκαν από τον αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό του Βελιγραδίου.

Οι πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις ήταν οι ακόλουθες:

Μια γυναίκα με το όνομα Στάνα, 28 ετών, είχε πεθάνει πριν από τρεις μήνες, μετά από αρρώστια που κράτησε τρεις ημέρες και που ακολούθησε αμέσως μετά την εγκυμοσύνη της. Στο νεκρικό της κρεβάτι εξομολογήθηκε ότι είχε αλείψει το σώμα της με το αίμα ενός βρικόλακα ώστε να απελευθερωθεί η ίδια από την καταδίωξή του. Εντούτοις, εκείνη, όπως και το παιδί της, πέθαναν. Το μισό σώμα του παιδιού, εξαιτίας ενός βεβιασμένου και απρόσεκτου ενταφιασμού του, είχε γδαρθεί και καταβροχθιστεί από λύκους. Το σώμα της γυναίκας δεν το είχε αγγίξει η αποσύνθεση. Όταν ανοίχτηκε το στήθος βρέθηκε γεμάτο με φρέσκο αίμα και τα σπλάχνα ήταν υγιέστατα. Το δέρμα και τα νύχια και των δυο χεριών και ποδιών έλειπαν αλλά από κάτω έβγαιναν νέο δέρμα και νέα νύχια.

Μια γυναίκα με το όνομα Μιλίζα, είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε τρεις μήνες. Το σώμα είχε θαφτεί πριν από περίπου εκατό ημέρες. Στο στήθος υπήρχε υγρό αίμα και τα έντερα ήταν εντελώς υγιή. Το πτώμα έδειχνε σύμφωνα με εκείνους που τη γνώριζαν πολύ πιο υγιές και πιο παχύ απ΄ ότι όταν εκείνη ζούσε.

Το σώμα ενός 8χρονου παιδιού που επίσης είχε ενταφιαστεί πριν από ενενήντα ημέρες. Βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.

Ένα παλικάρι 16 χρονών περίπου. Είχε θαφτεί πριν από ενενήντα ημέρες, ήταν ροδαλό και χαλαρό, ολότελα σε κατάσταση βαμπίρ.

Ένα 17χρονο αγόρι με το όνομα Ιωακείμ. Είχε πεθάνει μετά από μια σύντομη ασθένεια που κράτησε τρεις ημέρες και ήταν θαμμένο για 8 εβδομάδες και 4 ημέρες. Η χροιά του ήταν φρέσκια και το σώμα χωρίς καμιά αμφιβολία σε βαμπιρική κατάσταση.

Μια γυναίκα με το όνομα Ruscha. Είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε δέκα ημέρες. Θάφτηκε πριν από έξι εβδομάδες. Φρέσκο και ζεστό αίμα βρέθηκε στο στήθος της.

Ένα δεκάχρονο κορίτσι που είχε πεθάνει πριν από δυο μήνες. Το σώμα βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ και όταν τρυπήθηκε με πάσσαλο εκτοξεύτηκε μια μεγάλη ποσότητα ζεστού αίματος και γέμισε τον τάφο της.

Η γυναίκα ενός χωρικού με το όνομα Hadnuck , η οποία θάφτηκε πριν από 7 εβδομάδες. Επίσης το σώμα του μωρού της, οχτώ εβδομάδων, θαμμένο 21 ημέρες. Και τα δυο σώματα δεν είχαν υποστεί την παραμικρή αποσύνθεση.

Ένας υπηρέτης, ο Ραντ, 23 χρονών. Είχε ταλαιπωρηθεί για τρεις περίπου μήνες πριν πεθάνει. Το σώμα του, θαμμένο για 5 εβδομάδες δεν είχε ίχνος αποσύνθεσης.

Μια γυναίκα και ένα παιδί που θάφτηκαν πριν από πέντε εβδομάδες, τα σώματα των οποίων ήταν άθικτα και παρουσίαζαν όλα τα σημάδια του βαμπιρισμού.

Ένας άνδρας με το όνομα Στάνκο, αξιοσέβαστη και σημαντική προσωπικότητα του χωριού. Είχε πεθάνει πριν από έξι εβδομάδες στα εξήντα του. Στο στήθος και στην κοιλιά του βρέθηκε ποσότητα νέου αίματος, και ολόκληρο το σώμα του βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.

Ο Μίλοτς, 25 ετών. Το σώμα του που έφερε όλα τα στοιχεία βαμπιρισμού ήταν κάτω από τη γη έξι εβδομάδες τώρα.

Η Stanjoika, 20 χρονών. Πέθανε μετά από μια σύντομη ασθένεια τριών ημερών και θάφτηκε πριν από 15 ημέρες. Το πρόσωπό της ήταν άθικτο και ροδαλό. Τα χείλη της ήταν απαλά, χωρίς την κρύα σκληρότητα ενός πτώματος. Υπήρχε μια ποσότητα φρέσκου αίματος στο στήθος της. Τα σπλάχνα της ήταν γερά και υγιή. Το δέρμα της φρέσκο και όμορφο, όπως όταν ζούσε……..

Οι ιστορίες βαμπιρισμού υπάρχουν και πολλές φορές καταγράφονται φέρνοντας μνήμες του μακρινού αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος στο σήμερα. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες που χάνονται πίσω από ένα πέπλο σιωπής και φόβου που δημιουργεί η ίδια η σκοτεινή φύση των τρομακτικών και αλλοπρόσαλλων συμβάντων. Αλλά δεν θα είναι ποτέ οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες που θα σταματήσουν το κακό όσο αυτό σφραγίζει την παρουσία του, διαιωνίζει την ύπαρξη του, κυριεύει τις ψυχές και τα σώματα των αθώων θυμάτων του, έχοντας ένα χρώμα στο φόντο της κυριαρχίας του. Το κόκκινο. Το κόκκινο του αίματος….


ΠΟΡΦΥΡΙΑ

Ερευνητές αποδίδουν στην πορφυρία (μια γενετική ασθένεια του αίματος) τις φυσικές παραμορφώσεις, την ευαισθησία στο φως και τη δεδηλωμένη απέχθεια προς το σκόρδο και τους σταυρούς που εκδηλώνουν οι γνωστοί και σεσημασμένοι "βρικόλακες". Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο γνωστός και σεσημασμένος κόμης Δράκουλας, έπασχε από μια κληρονομική αρρώστια...

Ο καθηγητής David Dolphin, ένας αναγνωρισμένος και σοβαρός βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ του Καναδά, μελετώντας τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο κόμης Δράκουλας στο βιβλίο του Μπραμ Στόκερ, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού δεν είναι και τόσο μύθος, μιας και τα συμπτώματα της πορφυρίας (κόκκινα ούρα, νευρικές κρίσεις, κ.α.) ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στους θρύλους των βρικολάκων που όλοι γνωρίζουμε, αλλά και σε άλλους σχετικούς θρύλους της Ασίας που μας είναι σχετικά άγνωστοι. Όλες οι εκδηλώσεις αυτής της ασθένειας "κολλάνε" πλήρως στο πρότυπο που έθεσε ο ερευνητής. Έτσι, με μιας, δικαιολογείται γιατί οι βρικόλακες δεν βγαίνουν έξω αν δεν είναι νύχτα, γιατί πίνουν αίμα και γιατί αποφεύγουν - σαν το διάολο το λιβάνι - να φάνε σκόρδο.

Η πορφυρία, μια πολύ σπάνια ασθένεια, περιγράφεται κυρίως ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, επιφέροντας μια υπερευαισθησία, βλέπε υπεραλλεργία, στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή είναι αντικείμενο σοβαρών παραμορφώσεων. Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί πλέον ανώμαλα και, ακόμα πιο εντυπωσιακό, η μύτη και τα δάχτυλά του ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με άκρα ή νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου.

Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και ο μορφασμός στον οποίον οδηγείται αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του. Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, τα απλά και του μέσου ανθρώπου κυνόδοντα να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών άγριου θηρίου. Είναι προφανές ότι οι βρικόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι. Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να βάλουν μέσα τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που τους έλειπαν. Σήμερα οι μέθοδοι αυτές για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι, και το μόνο που έχει να ρισκάρει ο ασθενής είναι η περίπτωση να κολλήσει aids. Σε ό,τι αφορά στο σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος. Ένας υγιής άνθρωπος αν φάει σκόρδο θα έχει σίγουρα προβλήματα με την μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μόλις μια σκελίδα σκόρδου στο στόμα του. Τα τριχωτά και παραμορφωμένα από την ασθένεια πρόσωπά τους άλλωστε θα μπορούσαν να εξηγήσουν από μόνα τους τη θρυλική απέχθεια των βρικολάκων για τους καθρέφτες και... τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι "δαιμονισμένοι". Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρικόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος.

Επιπλέον, οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους με το ίδιο αίμα συγγένειας να κυλά μέσα τους, πολύ συχνοί πριν από κάποιους αιώνες, διευκόλυναν την εγκατάσταση της ασθένειας σε κάποιες συγκεκριμένες "γαλαζοαίματες" περιοχές, όπως ήταν και η Τρανσυλβανία, πατρίδα του Δράκουλα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς της Αγγλίας Άννα, Γεώργιος ο 3ος, Γεώργιος ο 4ος, αλλά και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο 2ος είχαν χτυπηθεί από την πορφυρία.

Απ' ότι φαίνεται, εκείνο που κατά τη διάρκεια αιώνων απομάκρυνε την προσοχή των γιατρών από τους "βρικόλακες" ήταν οι λαϊκές "διαγνώσεις". Οι διαγνώσεις των ανθρώπων του λαού, των απλών ανθρώπων που τρομοκρατούνταν με το ασυνήθιστο θέαμα που εξέπεμπε η κατάσταση των άτυχων ασθενών. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς έβλεπαν τότε έναν τύπο που έβγαινε από το σπίτι του μόνο τη νύχτα, που είχε όψη θηρίου και τρίχες παντού. Έναν άνθρωπο που ίσως να μην ήταν άλλος από εκείνο που όλοι έβλεπαν σαν την πηγή όλων των κακών που θα τους έβρισκαν...

Και εδώ ο ιστορικός Δράκουλας 

Οι καταβολές του ονόματος Dracula, του Βασιλιά του Σίγκισμουντ της Ουγγαρίας πού έγινε ο Ιερός Ρωμαίος Αυτοκράτορας το 1410, δημιουργήθηκαν από ένα μυστικό αδελφικό Τάγμα Ιπποτών που ονομαζόταν Τάγμα του Δράκου, που λειτουργούσε για να υποστηρίξει την χριστιανοσύνη και να υπερασπίσει την Αυτοκρατορία από τους Οθωμανούς.Το έμβλημα του εν λόγω τάγματος ήταν ένας δράκος με τα φτερά απλωμένα, ο οποίος κρεμόταν από ένα Σταυρό. Ο πατέρας του Βλάντ του Τρίτου, ο Βλάντ ο Δεύτερος, έγινε δεκτός στο Τάγμα γύρω στο 1431 λόγως της Ανδρείας που επέδειξε στις Μάχες του ενάντια στους Τούρκους. Από το 1431 και μετά, ο Βλάντ ο Δεύτερος φορούσε το έμβλημα του τάγματος, και αργότερα σαν Κυβερνήτης της Wallachia, τοποθέτησε το σύμβολο του Δράκου και στα νομίσματα του...


φ
(Το σύμβολο του Τάγματος του Δράκου)

Η Λέξη δράκος στα Ρουμανικά είναι ¨drac¨, και ¨ul¨ είναι το προσδιοριστικό άρθρο. Έτσι, ο πατέρας του Βλάντ του Τρίτου έγινε γνωστός ως ¨Vlad Dracul¨, ή Βλάντ ο Δράκος. Στα Ρουμανικά η κατάληξη ¨ulea¨ σημαίνει ¨ο υιός του..¨ Έπειτά από αυτή την ερμηνεία, εύκολα θα κατανοήσουμε το γεγονός πως ο Βλάντ ο Τρίτος έγινε γνωστός ώς Vlad Dracula, ο Γιός του Δράκου. Η λέξη drac στα Ρουμανικά σημαίνει επίσης ¨Διάβολος¨.. Έτσι η ονομασία πήρε διπλή έννοια για τους εχθρούς του Βλάντ τέπες και του πατέρα του...

Ιστορικό Βιογραφικό...

Για να κατανοήσουμε την ιστορία του Βλάντ του Τρίτου είναι σημαντικό να ρίξουμε μία ματιά στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της περιοχής κατά την διάρκεια του 15ου αιώνα. Εν συντομία, αυτή είναι η ιστορία της μάχης για την διατήρηση της κυριαρχίας της Wallachia, περιοχής των Βαλκανίων (Στην τωρινή εποχή εκεί βρίσκεται η Νότια Ρουμανία), που βρισκόταν μεταξύ των δύο ισχυρότατων δυνάμεων : Αυτές της Ουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας..

Για σχεδόν χίλια χρόνια Η Κωνσταντινούπολη στεκόταν προφυλακή του Βυζαντίου και εμπόδιζε την πρόσβαση του Ισλάμ στην Ευρώπη. Παρ’όλα αυτά, οι Οθωμανοί κατάφεραν να εισχωρήσουν βαθιά στα Βαλκάνια εκείνη την Περίοδο... Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Πολιορκητή, όλη η Χριστιανοσύνη ξαφνικά απειλήθηκε από την Πάνοπλη δύναμη των Οθωμανών. Το Βασίλειο της Ουγγαρίας στα βόρεια και τα δυτικά της Wallachia που έφτανε στο ζενίθ εκείνη την περίοδο, παρέμεινε η άμυνα του Χριστιανισμού...


γ
(Η Ευρώπη)



Οι κυβερνήτες της Wallachia αναγκάστηκαν να ικανοποιήσουν τις δύο Αυτοκρατορίες για να καταφέρουν να επιβιώσουν, δημιουργώντας συμμαχίες πότε με την μία και πότε με την άλλη, βασιζόμενοι στα συμφέροντα που είχαν την κάθε στιγμή... Ο Βλάντ ο Τρίτος είναι περισσότερο γνωστός στον Ρουμανικό Λαό για την επιτυχή αντίστασή του στούς Οθωμανούς, και την επίτευξη ανεξαρτησίας (εστω και για σύντομο χρονικό διάστημα).

Ένας ακόμη λόγος που επηρέασε την πολιτική ζωή του τόπου ήταν οι μεθόδοι της επιτυχίας προς τον θρόνο της Wallachia. Ο θρόνος ήταν κληρονομικός, αλλά όχι με τον νόμο της Πρωτοτοκίας. Οι πλούσιοι ευγενείς είχαν το δικαίωμα να εκλέξουν τον Πρίγγηπα από διάφορα διαθέσιμα μέλη της Βασιλικής οικογενείας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε βιαιότητες κατα την προσπάθεια προσέγγισης του Θρόνου από τους υποψηφίους. Δολοφονίες και άλλες βίαιες αντιδράσεις έγιναν σχεδόν μάστιγα... Για την ακρίβεια, ο Βλάντ ο Τρίτος και ο πατέρας του δολοφήνησαν ανταγωνιστές για να κατακτήσουν τον θρόνο της Wallachia!

Η Ζωή του Βλάντ του Τρίτου (1431-1476)

Ο Βλάντ ο Τρίτος γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα της Τρανσυλβανίας. Εκείνη την εποχή ο πατέρας του, Βλάντ ο Δεύτερος (Βλαντ ο Δράκος) ζούσε εξόριστος στην Τρανσυλβανία. Το σπίτι όπου γεννήθηκε έχει διασωθεί και βρίσκόταν σε μία ακμάζουσα γειτονιά που ήταν περικυκλωμένη από τα σπίτια Σαξόνων και Μαγυάρων εμπόρων, αλλά και τους οίκους αριστοκρατών...

Δυστυχώς, λίγα είναι γνωστά για την νεαρή ηλικία του Βλάντ του Τρίτου. Είχε ένανμεγαλύτερο αδερφό τον Μιρκέα,και έναν μικρότερο αδελφό, τον Ράντου τον Γοητευτικό. Η μόρφωσή του Βλάντ βρισκόταν στα χέρια της μητέρας του, μιάς Ευγενούς γυναίκας από την Τρανσυλβανία, και της οικογένειάς της. Η πραγματική μόρφωσή του άρχισε το 1436, όταν ο πατέρας του κατέκτησε τον θρόνο της Wallachia, σκοτώνοντας τον αντίπαλό του! Η Εκπαίδευσή του ήταν η τυπική εκπαίδευση που δέχονταν οι γιοί ευγενών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Πρώτος διδάσκαλός του προς την μαθητεία της Ιπποσύνης ήταν ένας Γέρος Βογιάρος που είχε πολεμήσει ενάντια στους Τούρκους στην Μάχη της Νικόπολης. Ο Βλάντ έμαθε τις τέχνες του Πολέμου και της Ειρήνης, κάτι που ήταν αναγκαίο για έναν Χριστιανό Ιππότη...

Το 1444, στην ηλικία των Δεκατριών, ο Βλάντ και ο αδελφός του Ράντου στάλθηκαν στην Ανδριανούπολη ώς όμηροι,για την ικανοποίηση του Σουλτάνου. Παρέμεινε εκεί ως το 1448, εποχή κατά την οποία απελευθερώθηκε από τους Τούρκους που τον υποστήριζαν για την διαδοχή του Θρόνου της πατρίδας του. Ο μικρότερος αδελφός του Βλάντ προτίμησε να μείνει στην Τουρκία, όπου και είχε μεγαλώσει.(Ο Ράντου αργότερα έτυχε της υποστήριξης των Τούρκων ως υποψήφιος για τον Θρόνο που ονειρευόταν ο ίδιος του ο αδελφός, Βλάντ).

Όπως αναφέραμε πρίν, η αρχική Κυριαρχία του Βλάντ του Τρίτου ήταν μικρή( μόλις δύο μήνες), ως το 1456, όπου και επέστρεψε στον θρόνο χάρη στην υποστήριξη του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Έκανε πρωτεύουσα την πόλη Tirgoviste και ξεκίνησε να χτίζει το κάστρο του λίγο μακρύτερα από τα βουνά που βρίσκονταν κοντά στον ποταμό Arges. Οι περισσότερες από τις φρικαλεότητες που σχετίζονται με τον Βλάντ τον Τρίτο έγιναν κατά την διάρκεια εκείνης της εποχής.

Οι Φρικαλεότητες του Βλάντ Τέπες

Εκείνο που είναι πιό πολύ γνωστό για τον Ιστορικό Δράκουλα είναι η απάνθρωπη βαναυσότητά του. Ο Ανασκολοπισμός (παλούκωμα) ήταν η αγαπημένη μέθοδος του Βλάντ για βασανιστήρια και εκτελέσεις. Ο ανασκολοπισμός ήταν και είναι ένας από τους πιό αποτρόπαιους θανάτους, και ήταν θάνατος χαρακτηριστικά αργός και βασανιστικός.


Ο Βλάντ συνήθως τοποθετούσε ένα άλογο σε κάθε πόδι του θύματος, και έμπηγε ένα αιχμηρό παλούκι μέσα στο σώμα. Η άκρη του παλουκιού ήταν πασαλειμένη συνήθως με λάδι. Πρόσεχαν το παλούκι να μην είναι πολύ αιχμηρό γιατί προκαλούσε στο θύμα άμεσο θάνατο από Σοκ. Συνήθως έβαζαν το παλούκι στο σώμα του θύματος από τα οπίσθια και το έσπρωχναν ώσπου να εμφανιστεί η άκρη στο στόμα.Παρ’όλα αυτά, υπήρχαν περιπτώσεις όπου τα θύματα παλουκώθηκαν από άλλα ανοίγματα ή από την κοιλιά ή το στήθος.Τα νεογνά συνήθως παλουκώνονταν από την κοιλιά της μητέρας τους. Τα στοιχεία δείχνουν πως τα θύματα μερικές φορές παλουκώνονταν και ανάποδα...


θ
(Η μέθοδος του Παλουκώματος)



Ο Βλάντ Τέπες συχνά ταξινομούσε τα παλούκια σε διάφορα γεωμετρικά μοτίβα. Το πιό κοινό ήταν ένας δαχτύλιος από ομόκεντρους κύκλους στις παρυφές της πόλης που είχε ως στόχο κάθε φορά. Το ύψος του παλουκιού καταδείκνυε τον βαθμό του Θύματος.Τα πτώματα που βρίσκονταν σε αποσύνθεση έμεναν πολλές φορές εκεί για μήνες. Αναφέρθηκε κάποτε πως κάποιο Τούρκικο Στράτευμα επέστρεψε έντρομο καθώς αντίκρυσε χιλιάδες σάπια παλουκωμένα πτώματα στις Ακτές του Δούναβη. Το 1461, ο Μωάμεθ, ο κατακτητής της Κωνσταντινούπολης, άνδρας που ήταν γνωστός για την πυγμή του, γύρισε στην Κωνσταντινούπολη αηδιασμένος από την θέα 20.000 παλουκωμένων Τούρκων κρατούμενων έξω από την πόλη Tirgoviste. Το αποτρόπαιο θέαμα έχει μείνει στην Ιστορία ως ¨Το Δάσος των Παλουκωμένων¨.

Πολλές φορές χιλιάδες παλουκώνονταν την ίδια στιγμή. Δέκα χιλιάδες είχαν παλουκωθεί στην πόλη Sibiu της Τρανσυλβανίας το 1460. Το 1459, την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, ο Βλάντ ο Τρίτος παλούκωσε 30.000 έμπορους και Βογιάρους της Πόλης Brasov....

Το παλούκωμα ήταν η αγαπημένη μέθοδος του Βλάντ Dracula, όμως δεν σημαίνει πως ήταν και η μοναδική... Η λίστα των βασανιστηρίων που χρησιμοποιήθηκαν από τον Βαναύσο Πρίγγηπα μοιάζει με κατάλογος εργαλείων της κόλασης. Νύχια στο κεφάλι, κόψιμο των μελών, τύφλωση, Στραγγαλισμός, κάψιμο, κόψιμο μύτης και αυτιών, ακρωτηριασμός των σεξουαλικών οργάνων, γδάρσιμο του κρανίου, ήταν μερικές από τις αποτρόπαιες μεθόδους του...

Κανείς δεν έπαιρνε άφεση από τις προθέσεις του Βλάντ. Ανάμεσα στα θύματά του υπήρχαν γυναίκες, παιδιά, Λόρδοι, Πρέσβεις ξένων Δυνάμεων και έμποροι. Όμως, η πλειοψηφία των θυμάτων του ήταν Βογιάροι και έμποροι της Τρανσυλβανίας και της δικής του Wallachia...

Αρκετοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις του Βλάντ Dracula ως πράξεις Εθνικισμού και Πολίτικής αναγκαιότητας.Πολλοί έμποροι στην Τρανσυλβνία αλλά και την πατρίδα του ήταν Γερμανο-Σάξονες που χαρακτηρίζονταν ¨παράσιτα¨. Οι πλούσιοι Γαιοκτήμονες Βογιάροι πλήρωναν τα καπρίτσια και την ανυπακοή τους προς τους επερχόμενους πρίγγηπες. Ο ίδιος ο πατέρας και ο αδελφός του Βλάντ δολοφονήθηκαν από άπιστους Βογιάρους...

Ο Βλάντ ξεκίνησε την ηγεμονία του τρόμου αμέσως μόλις πήρε την εξουσία στα χέρια του. Η πρώτη σημαντική βάναυση πράξη μπορεί να προήλθε από την επιθυμία για εκδίκηση, καθώς και μία ανάγκη να εδραιώσει την Δύναμή του. Κατά το ξεκίνημα της Ηγεμονίας του, ο Βλάντ ίδρυσε την αργία για τους Βογιάρους και τις οικογένειές τους, ούτως ώστε να γιορτάσουν το Πάσχα. Ο Βλάντ γνώριζε καλά πως οι ίδιοι αυτοί ευγενείς πήραν μέρος στην συνωμοσία που οδήγησε τον πατέρα του στον θάνατο και το κάψιμο του μεγαλύτερου αδελφού του, Μιρκεα.Έτσι, Κατά την διάρκεια της αργίας ο Βλάντ ρώτησε τους ευγενείς πόσοι Πρίγγηπες είχαν κυβερνήσει όσο εκείνοι ήταν ζωντανοί... Όλοι οι παρόντες ευγενείς είχαν δει αρκετούς πρίγγηπες... Κανείς δεν είχε δεί λιγότερους από επτά ηγεμόνες. Ο Βλάντ διέταξε αμέσως την σύλληψη των Ευγενών. Οι υπόλοιποι Βογιάροι και οι οικογένειές τους παλουκώθηκαν στο ίδιο σημείο.Οι νεότεροι και υγιέστεροι Ευγενείς οδηγήθηκαν βόρεια στα ερείπια του κάστρου του στα βουνά πάνω από τον Ποταμό Arges. Οι κρατούμενοι και οι οικογένειές τους αναγκάστηκαν να μοχθήσουν για μήνες επισκευάζοντας το παλιό κάστρο με υλικά από ένα κοντινό ερείπιο. Σύμφωνα με στοιχεία, μόχθησαν τόσο που τα ρούχα έπεσαν από τα σώματά τους και συνέχισαν να εργάζονται γυμνοί. Πολύ λίγοι επιβίωσαν...

Οι φρικαλεότητες του Τέπες ενάντια στους ανθρώπους της ίδιας του της Πατρίδας ήταν συνήθως απόπειρες ενδυνάμωσης του Ηθικού κώδικα που προσπαθούσε να επιβάλλει στην Χώρα του. Φαίνεται πως τον απασχολούσε έντονα η γυναικία Παρθενιά. Κοπέλες που έχαναν την παρθενιά τους, καθώς και μοίχες γυναίκες αλλά και άσωτες γυναίκες αντιμετώπιζαν την βαναυσότητα του Βλάντ. Τους έκαιγε τα γεννητικά όργανα, τα στήθη, και τις παλούκωνε με καυτά παλούκια. Κάποια στοιχεία αναφέρουν την εκτέλεση μίας άπιστης Γυναίκας. Της έκοψε τα στήθη, της έβγαλε το δέρμα και την παλούκωσε στην πλατεία της πόλης με το δέρμα της να κοίτεται σε ένα διπλανό τραπέζι. Ο Βλάντ ήθελε επίσης οι άνθρωποί του να είναι ειλικρινείς και εργατικοί. Έμποροι που έκλεβαν τους πελάτες τους σε χρόνο μηδέν έβρισκαν τους εαυτούς τους παλουκωμένους πλάι σε κοινούς κλέφτες...

Το τέλος του Βλαντ του Τρίτου...

Παρ’όλο που ο Βλάντ ο τρίτος βίωσε την μερική επιτυχία της απόκρουσης των Τούρκων, τα κατορθώματά του δεν επιβίωσαν. Έτυχε μικρής υποστήριξης από τον Βασιλιά της Ουγγαρίας, και οι δυνάμεις της πατρίδας του ήταν πολύ μικρές για να καταφέρει να εκδιώξει τους Ισχυρούς Τούρκους..

Τελικά οι Τούρκοι κατάφεραν να αναγκάσουν τον Βλάντ να το σκάσει στην Τρανσυλβανία το 1462. Η πρώτη του γυναίκα προτίμησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τον πυργίσκο του κάστρου στα νερά του Ποταμού Arges, παρά να παραδοθεί στους Τούρκους. Ο Βλάντ απέδρασε μέσα από μυστικά περάσματα και πήγε στα βουνά της Τρανσυλβανία και ζήτησε βοήθεια από τον Βασιλιά της Ουγγαρίας. Ο βασιλιάς διέταξε αμέσως την σύλληψή του στον Βασιλικό Πύργο.

Υπάρχει διχογνωμία στην ακριβή διάρκεια της φυλάκισης του Βλαντ. Ρώσσικα Φυλλάδια αναφέρουν πως έμεινε φυλακισμένος από το 1462 ως το 1474. Όμως, εκείνη την περίοδο, ο Βλάντ κατάφερε να κερδίσει την έυνοια του Βασιλιά.Τελικά παντρεύτηκε την αδελφή του Βασιλιά και απέκτησε δύο γιούς.Είναι απίθανο να μπορούσε όντας κρατούμενος να παντρευτεί μέλος της Βασιλικής Οικογένειας. Ο Βλάντ ανέκτησε τον Θρόνο της Πατρίδας του το 1476, όταν ο μεγάλος του γιός ήταν 10 χρονών.Κάτι που μα δείχνει πως μάλλον αποφυλακίστηκε περίπου το 1466.

Ένας άλλος πιθανός λόγος για την αποκατάσταση του Βλάντ ήταν πως ο νέος διάδοχος του Θρόνου, ο ίδιος του ο αδελφός, Ράντου ο Γοητευτικός είχε υιοθετήσει μια φιλο-Τουρκική πολιτική. Ο Ούγγρος Βασιλιάς πρέπει να είχε δεί τον Dracula ως το πιθανό υποψήφιο για την ανάκτηση του Θρόνου. Το γεγονός πως ο Βλάντ αποκύρρηξε την Ορθοδοξία και ασπάστηκε τον Καθολικισμό συνέβη μάλλον για να ικανοποιήσει τον Ούγγρο Βασιλιά που τον φυλάκισε.

Το 1476 ο Βλάντ ήταν και πάλι έτοιμος να πλειοδοτήσει για την εξουσία. Ο Βλάντ Dracula και ο Stephen Bathory της Τρανσυλβανίας εισέβαλλαν στην Wallachia με τις συνδυασμένες δυνάμεις τους. Ο αδελφός του Βλαντ, Ράντου είχε ήδη πεθάνει και αντικατασταθεί από τον Τον Basarab τον Γέρο, μέλος της φυλής των Danesti. Κατά την εισβολή του Βλάντ, ο Basarab τράπηκε σε φυγή. Όμως σύντομα μετά την κατάκτηση του Θρόνου ο Πρίγγηπας Μπάθορυ και οι πιο πολλές δυνάμεις του Βλάντ επέστρεψαν στην Τρανσυλβανία ,αφήνοντας τον Βλάντ σε ευάλωτη θέση. Προτού μπορέσει να συγκεντρώσει βοήθεια, Μεγάλο Τουρκικό Στράτευμα εισέβαλλε στην Wallachia. Ο Βλάντ αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους Τούρκους με λιγότερους από 4.000 άνδρες

Ο Βλάντ Dracula σκοτώθηκε στην μάχη ενάντια στους Τούρκους κοντά στην πόλη Bucharest τον Δεκέμβρη του 1476. Μερικές αναφορές κάνουν λόγο για δολοφονία του από άπιστους Βογιάρους της Πατρίδας του την ώρα που ετοιμαζόταν να εκδιώξει τους Τούρκους από το πεδίο της Μάχης. Άλλοι λένε πως περικυκλώθηκε από τις δυνάμεις του Μολδαβού σωματοφύλακά του. Ακόμη άλλες αναφορές λένε πως ο Βλάντ την ώρα της νίκης, χτυπήθηκε συμπτωματικά(ατύχημα) από κάποιον δικό του άνδρα. Το γεγονός είναι πως το σώμα του τεμαχίστηκε από τους Τούρκους και το κεφάλι του στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Σουλτάνος το επιδείκνυε ως απόδειξη πως ο τρομερός Παλουκωτής ήταν στ’αλήθεια νεκρός.Θάφτηκε στο Snagov, ένα νησί-μοναστήρι κοντά στην πόλη Bucharest....

Πάντα οι μύθοι κρύβουν μέσα τους τρομερές αλήθειες. Ο αιμοβόρος Κόμης δράκουλας, το κινηματογραφικό Βαμπίρ, Ο φρικιαστικός Ηγεμόνας με τα αποτρόπαια βασανιστήριά του... Η αλήθεια μέσα στον μύθο. Ο Βλάντ Τέπες...

Υπάρχουν οι βρυκόλακες.

Διαβάστε στο παρακάτω αφιέρωμα, όλα όσα θέλατε να μάθετε για το θρύλο των βαμπίρ, μαζί με πιθανές εξηγήσεις και ιστορίες αληθινών… βρικολάκων!



Πρόσφατα μάλιστα, ιταλοί ερευνητές ανακάλυψαν τα λείψανα γυναίκας βαμπίρ που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της για να μην επιτεθεί στα θύματα της πανώλης που σάρωσε την πόλη τον 16ο αιώνα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις βρικόλακας γινόταν κάποιος που είχε αυτοκτονήσει ή τον είχε δαγκώσει κάποιο ζώο, ενώ πολλές φορές βρικόλακες θεωρούνταν οι μάγισσες και οι δαιμονισμένοι.


Βαμπιρικές δοξασίες στην Ελλάδα

Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρικόλακας είναι αυτός ο οποίος ξαναζωντανεύει και έχει συνήθως κακές προθέσεις. Η ίδια η λέξη “βρικόλακας” προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και “βουρκόλακες”.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον στις ελληνικές δοξασίες είναι ότι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν διαφορετική άποψη για τη μορφή, για το πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας και για το ποιοί… βρικολακιάζουν.

Πότε γίνεσαι βρικόλακας;

Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρικολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα, οι αυτόχειρες και όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.

Στην Σκύρο και σε μερικές περιοχές της Θράκης βρικολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.

Στην Άνδρο πιστεύουν ότι αν βλαστημήσεις ή καταραστείς έναν νεκρό, τότε εκείνος γίνεται βρικόλακας.

Πότε εμφανίζεται ένας βρικόλακας;

Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρικολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και βγαίνουν από τον τάφο τους κάθε μέρα και οι “Σαββατιανοί”, που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Και οι δύο βγάινουν μόνο τη νύχτα και για να φύγουν πρέπει να λαλήσει ο μαύρος κόκορας.

Στην Σάμο συνήθως εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι να βγει ο ήλιος, αλλά μερικές φορές μπορεί να εμφανιστούν και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, αλλά δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.

Στην Χίο βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα και εξαφανίζονται μόνο όταν λαλήσει τρεις φορές ο άσπρος κόκκορας. Είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.

Στην Αμοργό πιστεύουν ότι οι βρικόλακες μπορούν να εμφανιστούν και στο φως της ημέρας.

Στην Κάλυμνο βγαίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα, γιατί τους αρέσει ο παγωμένος άνεμος με τον οποίον ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.

Στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.

Τι μορφή έχει ο… Έλληνας βρικόλακας;

Στη Χίο, είναι ντυμμένοι στα λευκά κι έχουν ένα αρχηγό, τριπλάσιο σε μέγεθος και κατάμαυρο.

Στην Σκόπελο είναι σκελετοί που περπατούν.

Στην Αλόννησο έχουν μαύρη και γυαλιστερή σάρκα, και λάμπουν στο σκοτάδι.

Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.

Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, σαν φάντασμα δηλαδή, αλλά έχουν μακριά γένια, μακριά μαλλιά και γαμψά νύχια.

Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα των βρικολάκων είναι από φωτιά και μπορούν να γίνουν αόρατοι.

Αληθινοί βρικόλακες- δολοφόνοι

Μανουέλα και Ντάνιελ Ρούντα

Η 23χρόνη τότε Μανουέλα γνώρισε το σύζυγό της, Ντάνιελ, μέσω μιας αγγελίας ενός γερμανικού περιοδικού. “Μαυρομάλλης βρικόλακας αναζητάει πριγκίπισσα του σκότους που να έχει απαρνηθεί τη ζωή και να μισεί τους πάντες και τα πάντα”. Λίγο καιρό αφού απάντησε στην αγγελία του, παντρεύτηκαν και οι μέρες κυλούσαν “ήρεμα”, με λατρείες στον Σατανά και αυταπάρνηση σε όλες τις αξίες της ζωής.

Μέχρι που το 2001, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Το ζευγάρι κάλεσε στο σπίτι του τον συνεργάτη και φίλο του Ντάνιελ, Φρανκ Χάγκεν, και αφού τον μαχαίρωσαν και οι δύο 66 φορές, τον χτύπησαν με τσεκούρι και αφού ξεψύχησε, ήπιαν το αίμα του σε ποτήρι και έκαναν σεξ στο φέρετρο όπου συνήθιζε να κοιμάται η Μανουέλα.

Στο δικαστήριο δήλωσαν ότι δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι κακό, αφού υπακούσαν στις διαταγές του Κυρίου τους, τον Σατανά. Όσο περίεργο είναι το έγκλημα τους, άλλο τόσο περίεργο είναι το γεγονός ότι η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν μόνο 15 χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.

Ρίτσαρντ Τρέντον Τσέις

Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Τσέις ή αλλίως “Ο Βρικόλακας του Σακραμέντο” δολοφόνησε 6 ανθρώπους και ύστερα ήπιε το αίμα τους και έφαγε τα απομεινάρια τους.

Στο δικαστήριο που έγινε το 1979, δήλωσε πως το έκανε επειδή νόμιζε πως οι Ναζί του είχαν δώσει ένα δηλητήριο που θα μετέτρεπε το αίμα του σε… αλεύρι, και ο μόνος τρόπος να το αποφύγει ήταν να φάει το σώμα και το αίμα άλλων ανθρώπων.

Οι ένορκοι δεν πίστεψαν ότι ήταν τρελός και πως οι φόνοι δεν ήταν προμελετημένοι και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Δεν πρόλαβε όμως να γίνει το θέλημα του δικαστηρίου.

Ο Τσέις αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του, το Δεκέμβριο του 1980, με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που του είχαν χορηγηθεί από γιατρό της φυλακής.

Ρόντρικ Τζάστον Φέρελ

Ο Ροντ Φέρελ ήταν ο αρχηγός μιας γκανγκστερικής ομάδας έφηβων με το ψευδώνυμο “Η Ομάδα των Βρικολάκων”. Όμως μαζί με μερικά μέλη των “Βρικολάκων” το τράβηξαν περισσότερο από τους βανδαλισμούς που συνήθιζαν να κάνουν με τους υπόλοιπους.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1996, ο 16χρονος Φέρελ σκότωσε τους γονείς της πρώην φιλενάδας του και πάνω στον πατέρα χάραξε το γράμμα “V” (Vampire). Ο Φέρελ δήλωνε παντού ότι στην πραγματικότητα ήταν ο βρικόλακας Βεσάγκο και ζούσε στη γη πάνω από 500 χρόνια.

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο το 1998, και για δύο χρόνια ήταν ο νεότερος θανατοποινίτης στην ιστορία της Αμερικής, μέχρι που το δικαστήριο της Φλόριντα μείωσε την ποινή του από θάνατο σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αναστολής.

Πορφυρία ή Βαμπιρισμός

Mήπως τελικά ο κόμης Δράκουλας έπασχε από γεννετική ασθένεια;


Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται πολύ απίστευτα για να έχουν κάποια πραγματική βάση, αλλά υπάρχει μια αληθινή και πολύ σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος που αποδίδει στον άνθρωπο που πάσχει από αυτή μερικά χαρακτηριστικά των “τυπικών” βρικολάκων.

Μήπως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια; Μήπως οι βρικόλακες υπάρχουν στα αλήθεια;

Η μορφή

Η πορφυρία περιγράφεται ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιφέρει στον ασθενή μια υπερευαισθησία στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή έχει μεγάλες παραμορφώσεις στην εμφάνισή του. Το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα ενώ η μύτη και τα δάχτυλα του ασθενή ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου. Επίσης, παρατηρείται δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του.

Ο παράγοντας “σκόρδο”

Και εκτός από την εμφάνιση, υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά των βαμπίρ: η απέχθεια προς το σκόρδο. Το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος και αν ένας άνθρωπος που πάσχει από προφυρία φάει σκόρδο, τα προβλήματα της υγείας του θα πολλαπλασιαστούν.

Ο καθρέφτης και ο σταυρός

Η απέχθεια των ανθρώπων αυτών προς τον καθρέφτη και τον σταυρό, τα οποία είναι στοιχεία της… προσωπικότητας ενός βαμπίρ, μπορεί να εξηγηθεί πολύ απλά. Εφόσον το πρόσωπο και το σώμα τους είχε παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και σε περίπτωση που τους έφερναν κοντά σε έναν σταυρό, θα πίστευαν ότι είναι δαιμονισμένοι και η ψυχική τους υγεία θα διαταρασσόταν περισσότερο από τις απλές νευρικές κρίσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Η δίψα για αίμα

Σήμερα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, η πορφυρία καταπολεμάται με μετάγγιση αίματος. Πως όμως μπορούσαν να αισθανθούν υγιείς οι ασθενείς του 16ου και 17ου αιώνα όταν οι μεταγγίσεις άνηκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας; Με το να πίνουν ποσότητες αίματος. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ