Ας γίνει ότι θέλει, δε με νοιάζει!

"Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτρεχα να προλάβω την ώρα. Ειδικά τα πρωινά, ήμουν πάντα απ’ αυτούς που βγαίνουν απ’ την πόρτα με ένα παπούτσι και μια μισοδαγκωμένη φρυγανιά στο στόμα. Κάθε μέρα, κάθε πρωί έτσι.. Οι εικόνες των ανθρώπων που απολαμβάνουν πρωινό στο τραπέζι ήταν για μένα εικόνες από ταινία που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα… 



Μέχρι ένα πρωινό πριν ένα χρόνο περίπου, όταν με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα μόλις 5 λεπτά πριν από την ώρα που έπρεπε να φύγω. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο αλλά η πρώτη φορά ήταν γι’ αυτό που συνέβη μέσα μου. Αποκλείεται να προλάβαινα να κάνω οτιδήποτε, ήταν γεγονός, αντί να πάθω όμως το συνηθισμένο πανικό, σταμάτησα και είπα απλώς: ας γίνει ότι θέλει, δε με νοιάζει!


Και πραγματικά δε με ένοιαζε. Ξαφνικά δεν είχε καμιά σημασία αν θα αργούσα στη δουλειά μου, αν δεν προλάβαινα να κάνω καμιά απ’ τις δουλειές που είχα προγραμματίσει προηγουμένως…, τίποτα. Η γαλήνη που ένιωσα ήταν απίστευτη. Δεν ήταν όμως αυτό το καταπληκτικότερο!


Ξαφνικά ένιωσα σα να είχα όλο το χρόνο στη διάθεσή μου να κάνω ότι θέλω, σα να.., μάκρυνε ο χρόνος, σα να σταμάτησε.. Όχι μόνο έφτασα μόνο δέκα λεπτά καθυστερημένη στη δουλειά μου, αλλά φόρεσα σωστά και τα δυο μου παπούτσια, έφαγα ολόκληρη τη φρυγανιά μου, σταμάτησα στην τράπεζα, έφτασα χωρίς να συναντήσω κίνηση..


Πως; δεν ξέρω.., αλλά από τότε, μόλις πάω να αγχωθώ για το χρόνο που δεν μου φτάνει, ξέρω.. λέω τη μαγική φράση «Ας γίνει ότι θέλει, δε με νοιάζει!» ..και πιάνει πάντα..!"


Γ.Οικονόμου 
37 ετών

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ