Ἡ καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων.

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου , Διευθυντοῦ ΕΠΑΛ Λευκάδος

Τὸ Δελφικὸν «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» προτρέπει διαχρονικῶς τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐνδοσκοπήσουν, νὰ γνωρίσουν ποιοὶ εἶναι, μὲ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα στὴν ὅλη ὑπαρξιακή τους θεώρηση. «Γεγόνασι εὐσεβέστεροι καὶ δικαιότεροι καὶ κατὰ πᾶν βελτίωνες ἑαυτῶν», καθὼς λέγει ὁ Διόδωρος Σικελιώτης γιὰ τοὺς κοινωνοῦντες τὰ σεπτὰ Μυστήρια, ποὺ μυοῦσαν σὲ αὐτογνωσία καὶ ἐπέφεραν ψυχικὴ κάθαρση. Σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο τώρα θὰ μιλήσουμε περὶ ἐθνικῆς αὐτογνωσίας, ποὺ μοιάζει σήμερα «ἀπαγορευμένος καρπός»…

ἀφοῦ μᾶς διδάσκουν ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων περὶ τῆς καταγωγῆς μας. Δίδεται ἔτσι τὸ ἔδαφος σὲ κακόβουλους γείτονες νὰ θεωροῦν, οἱ μὲν Σκοπιανοὶ τοὺς Μακεδόνες ὡς μὴ Ἕλληνες, οἱ δὲ Ἀλβανοὶ τοὺς ὁμοεθνεῖς τους ὡς Πελασγούς γηγενεῖς καὶ αὐτόχθονες, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι νὰ υἱοθετοῦν ὡς ἀρχαίους προγόνους τους στὴν Ἀνατολία τοὺς Χετταίους, μὲ τὴν …Τροία καὶ τὸν Ὁμὲρ (Ὅμηρο), μὲ τὴν Ἔφεσσο, τὴν Μίλητο, τὸν Θαλῆ… γενικῶς ὡς δικές τους ἱστορικὲς κληρονομιές.

Ἡ εὐθύνη νὰ ἀποκαθιστοῦμε λάθη, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐθνική μας ταυτότητα (Καταγωγή, Γλῶσσα, Ἱστορία, Θρησκεία), τὰ ὁποῖα ἐκπορεύονται ἀπὸ ξένους, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἡμετέρους, εἴτε Πολιτικούς, εἴτε Καθηγητές, εἴτε Συγγραφεῖς (ἰδίως σχολικῶν βιβλίων), ποὺ ἀναπαράγουν ἐξ ἀντιγραφῆς, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, καὶ μεταφέρουν ξένη προπαγάνδα ἐντὸς τῶν τειχῶν, πρέπει νὰ γίνῃ συνείδησις καὶ πρᾶξις. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβουμε τὶς συνέπειες μιᾶς τοιαύτης διαβρωτικῆς διδασκαλίας στὴν ψυχοσύνθεση τῶν Ἑλληνοπαίδων καὶ κατὰ συνέπειαν τοῦ λαοῦ μας, ὅταν ἀκόμη καὶ «εἰδικοί» Φιλόλογοι-Ἱστορικοὶ θεωροῦν τοὺς Ἕλληνες ὡς ἐπιδρομεῖς σ’ αὐτὴν τὴν χώρα («Ἰνδοευρωπαίους»), ποὺ ὑπέταξαν κάποτε τοὺς ντόπιους (τοὺς …«Προέλληνες»)! Κι ἄς γράφῃ ὁ Πλάτων «περὶ δὴ τῶν ἐννακισχίλια ἔτη σοι δηλώσω… τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον γένος ἐπ’ ἀνθρώπους ἐν τῇ χώρᾳ τῇ παρ’ ὑμῖν …ἦν γὰρ δή ποτε Σόλων, ὑπὲρ τὴν μεγίστην φθορὰν ὕδασιν, ἡ νῦν Ἀθηναίων οὖσα πόλις ἀρίστη… (μιλάει στὸν Σόλωνα ὁ ἱερεὺς τοῦ ναοῦ τῆς Ἀθηνᾶς, στὴν πόλη Σάιδα τῆς Αἰγύπτου -ἀθηναϊκὴ ἀποικία-, γιὰ τὰ γεγονότα πρὶν ἐννέα χιλιάδες χρόνια)! Καὶ «εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους ἡ δύναμις τῆς πόλεως διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ ἐγένετο… τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη» (Τίμαιος, μιλάει γιὰ τὸν πόλεμο Ἀτλάντων-Ἑλλήνων τὸ 9500 π.Χ.)!

Προσωπικὴ ἔρευνα στὶς πηγὲς εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη ὁδὸς ἀληθείας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ πορίσματα συγχρόνων ἐπιστημῶν. Περαιτέρω, χρειάζεται ἐμβριθὴς μελέτη τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης ἀπὸ ἐπιγραφές, ἀπὸ ἀρχικῆς μάλιστα γραφῆς αὐτῆς, ἤτοι συλλαβικῆς γραμμικῆς γραφῆς, ὅπως θὰ μιλήσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο. Ὡς παράδειγμα μόνο δίδουμε ἐδῶ τὴν λέξη ku-su-ro, ποὺ ἔμεινε ὡς κού-(τ)σου-ρο στὴν δημοτική (χωρὶς τήρηση γραμματικῶν κανόνων), ἐνῷ εἶναι τὸ κσύ-λο (ξύλον) στὴν λογία διάλεκτο (ρὸ καὶ λάβδα ταυτίζονται στὴν συλλαβικὴ γραφή).

Ὁ Ἀνθρωπολόγος Ἄρης Πουλιανὸς λέγει, ὅτι «οἱ Σαρακατσᾶνοι, ποὺ εἶναι τὸ ἀρχαιότερο φύλο τῆς Εὐρώπης, ἡλικίας 50.000 ἐτῶν, μιλοῦσαν πάντοτε καὶ μιλοῦν Ἑλληνικά. Ἡ Ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία εἶναι ἕνα κατασκεύασμα, ποὺ ὑπάρχει μόνο στὴν φαντασία τῶν δημιουργῶν της». (Περισσότερα στὸ βιβλίο του «ἡ Προέλευση τῶν Ἑλλήνων»). Ὁ Ἀρχαιολόγος Δ. Θεοχάρης γράφει, ὅτι «ὁ βασικὸς πληθυσμὸς δὲν φαίνεται νὰ ἄλλαξε στὴν Ἑλλάδα οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν τελικὴ Παλαιολιθικὴ καὶ πέρα, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ εἶναι ὁπωσδήποτε δυνατὴ σήμερα ἡ ἀρχαιολογικὴ τεκμηρίωσις κάποιας συνέχειας στὴν πολιτισμικὴ πορεία». (Βιβλίο του «Νεολιθικὸς Πολιτισμός»). Ὁ Καθηγητὴς Μοριακῆς Βιολογίας στὸ Α.Π.Θ. κ. Τριανταφυλλίδης ἀπέδειξε μὲ μετρήσεις γονιδιακοῦ ὑλικοῦ, ὅτι οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες κατάγονται κατὰ 70% ἀπὸ τὴν Παλαιολιθικὴ καὶ κατὰ τὸ ὑπόλοιπο 30% ἀπὸ τὴν Νεολιθικὴ ἐποχή. Κατὰ τὴν συμβατικὴ Ἱστορία ἡ Νεολιθικὴ ἐποχὴ τελειώνει περὶ τὸ 2.800 π.Χ., ἄν καὶ πλέον ἡ γνῶσις τῆς κατεργασίας χαλκοῦ πιστοποιήθηκε τὴν 5^η χιλιετία π.Χ. στὴν Ἑλλάδα (Καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας Ἀδαμάντιος Σάμψων), σὲ βραχονησίδα τῆς νήσου Κῶ μεταλλευτικοὶ κάμινοι!

Ὑπάρχει, δηλαδή, τεκμηριωμένος ἰσχυρότατος ἀντίλογος (ποὺ ἐπισήμως ἀποσιωπᾶται) πρὸς τὴν κατεστημένη θεωρητικὴ ἀντίληψη, ἡ ὁποία διδάσκεται στὰ σχολεῖα μας, ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐμφανιστήκαμε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο μόλις τὴν 2α π.Χ. χιλιετία. Γιατί ἄραγε μόνο γιὰ μᾶς ἐφευρέθη ὁ ὅρος «προ-έλληνες», καὶ δὲν ὁμιλοῦν ἀντιστοίχως γιὰ προ-αιγυπτίους, προ-βαβυλωνίους, προ-χετταίους, προ-φοίνικες, προ-εβραίους, προ-γερμανούς;!… Οἱ δυναστεῖες τῆς Αἰγύπτου ξεκινοῦν, ὡς γνωστόν, τὸ 3.200 π.Χ. Ποιοί κατοικοῦσαν ὅμως προηγουμένως ἐκεῖ; Γιατί πλεῖστες πόλεις καθ’ ὅλο τὸ μῆκος τοῦ Νείλου εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα (Θῆβαι, Ἡλιούπολις, Μέμφις, Ναύκρατις, Σάις, Ἑρμούπολις…) μὲ ἐπώνυμους ἱδρυτὲς Ἕλληνες; Γιατί οἱ Φιλισταῖοι (Παλαιστίνιοι) ἀποκαλοῦνται Κρῆτες καὶ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους στὴν Παλαιὰ Διαθήκη; Ἄς τολμήσουν λοιπὸν νὰ ποῦν, ὅτι οἱ Προ-αιγύπτιοι ἦσαν Ἕλληνες, καὶ ὅτι οἱ Προ-εβραῖοι στὴν Παλαιστίνη ἐπίσης ἦσαν Ἕλληνες!

Γιατί ἆραγε οἱ Ἀθηναῖοι διακηρύσσουν τὴν αὐτοχθονία τους σὲ ὅλους τοὺς τόνους (στὸν Πανηγυρικὸ τοῦ Ἰσοκράτους); «…Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν, οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες, οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες, οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες». Δηλαδή, «αὐτὴν τὴν χώρα κατοικοῦμε, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἐκδιώξει κανέναν ἀπὸ ἐδῶ, οὔτε (ἐρχόμενοι ἀπὸ ἀλλοῦ) τὴν κατελάβαμε εὑρίσκοντάς την ἔρημη, οὔτε εἴμεθα μιγάδες ἀπὸ διάφορα ἔθνη ἀνακατεμένοι, ἀλλὰ προερχόμεθα ἀπὸ εὐγενὲς καὶ γνήσιον γένος, ὥστε γεννηθέντες σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν γῆ, τὴν κατέχουμε καὶ διαβιοῦμε ἀνέκαθεν – ἅπαντα τὸν χρόνον – ἀφοῦ εἴμεθα Αὐτόχθονες»!

Μία εἶναι ἡ ὀρθὴ ἀπάντησις, ὅτι οἱ Πελασγοὶ ἀποτελοῦσαν τὸ πρωτο-ελληνικὸ καὶ δὲν ἦσαν προ-ελληνικὸ φύλο. Οἱ Ἀθηναῖοι πάντα ἀνεγνώριζαν πὼς ἦσαν Πελασγοί, ποὺ μετωνομάσθησαν κατόπιν σὲ Ἴωνες. Ἀλλὰ καιρὸς νὰ παραθέσουμε τὶς γνῶμες τῶν ἀρχαίων μας Ἱστορικῶν:

● Ὁ Ὅμηρος πρῶτος ἀναφέρει τὸν Δία Πελασγικὸ στὴν Δωδώνη καὶ τοὺς Δίους Πελασγοὺς νὰ εὑρίσκωνται στὴν Κρήτη καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία (Ἰλιάς, 10,129 καὶ Ὀδύσσεια, 19,177).

● Ὁ Ἡρόδοτος λέγει ὅτι τὰ ὀνόματα τῶν θεῶν «ὑπὸ Πελασγῶν ὀνομασθῆναι», καὶ «ὅστις τὰ Καβείρων ὄργια μεμύηται, τὰ Σαμοθρήικες τελέουσι παραλαβόντες παρὰ Πελασγῶν, οἵ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένοντο» (Ἱστορίαι, 2,50,1).

Δηλαδή, μέχρι στιγμῆς καταρρίπτεται τὸ ἀλλόθρησκον καὶ οἱ διωγμοὶ τῶν …κατακτητῶν, ποὺ μᾶς γράφει συνάδελφος «Φιλόλογος»: «Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐλευσῖνος εἶναι ἡ θρησκεία τῶν κατακτηθέντων Πελασγῶν, οἱ τελετὲς τῆς ὁποίας, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἐπιδρομέων γίνονταν σὲ μυστικὲς συναθροίσεις… Οἱ μυστικὲς αὐτὲς τελετὲς φαίνεται ὅτι ἦταν μέρος τῆς λατρείας τῶν Προελλήνων κατοίκων τῆς Αἰγαιΐδας, τῶν Πελασγῶν, τῶν ὁποίων ἡ θρησκεία περιστρεφόταν γύρω ἀπὸ τὴ γῆ… Μετὰ τὴν κάθοδο τῶν Ἑλληνικῶν φύλων, τῶν Ἀχαιῶν καὶ τῶν Ἰώνων, οἱ ὁποῖοι λάτρευαν τοὺς οὐράνιους θεούς, οἱ Πελασγοὶ ζήτησαν νὰ προστατέψουν τὶς θρησκευτικὲς παραδόσεις καὶ τὴν λατρεία τους ἀπὸ τὴν βεβήλωση τῶν ἀλλοθρήσκων κατακτητῶν (…καὶ ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρόων κατὰ τὰ συμφραζόμενα)! Ἄν καὶ ἀρχικὰ ἡ θρησκεία τῶν προελληνικῶν φύλων ὑπέστη τοὺς διωγμοὺς τῶν κατακτητῶν, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου οἱ θρησκευτικὲς τελετὲς καὶ δοξασίες κατακτητῶν καὶ κατακτημένων ἀφομοιώθηκαν». Ἀνδρομάχη Ἡλιοπούλου, Φιλόλογος, «Προορισμοὶ στὴ Δυτικὴ Ἀττική», Δ/νση Δ/θμιας Ἐκπ/σης Δυτικῆς Ἀττικῆς 2006, σελ.58 (…ἡ «καλή» συνάδελφος τὰ ἀντέγραψε ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ξένο «ἔγκριτο» συγγραφέα, ἐνῷ τὸ πόνημα αὐτὸ διανεμήθηκε σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς περιοχῆς, πρὸς …ἐπιμόρφωση)!

● Ὁ Στράβων λέγει ὅτι «οἱ Πελασγοὶ μέγα ἦν ἔθνος, καὶ ἐκ τῆς ἄλλης ἱστορίας οὕτω ἐκμεμαρτυρεῖσθαι… τὴν παραλίαν τὴν νῦν Ἰωνικὴν πᾶσαν ἀπὸ Μυκάλης ἀρξαμένην ὑπὸ Πελασγῶν οἰκεῖσθαι πρότερον καὶ τὰς πλησίον νήσους», (Γεωγραφικά, 13,3,3). Δηλαδή, στὰ Μικρασιατικὰ παράλια κατοικοῦσαν Πελασγοί.

● Ὁ Ἡρόδοτος πάλι λέγει, ὅτι τὸ Πελασγικὸν ἔθνος εἶναι «πολυπλάνητον κάρτα» καὶ ἐπὶ Δευκαλίωνος «οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν», ἐπὶ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν καὶ τὸν Ὄλυμπον χώραν, ἀργότερα «οἴκεεν ἐν Πίνδῳ, Μακεδνὸν καλεόμενον, ἐνθεῦτεν ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη, ἔπειτα ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη». Δηλαδὴ οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Δωριεῖς εἶναι Πελασγοί, ἐνῷ καὶ ὁ προπάτοράς μας Δευκαλίων, ποὺ γέννησε τὸν Ἕλληνα, εἶναι ἐπίσης Πελασγός! Καὶ συνεχίζει «εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος, ἐὸν Πελασγικόν, ἅμα τῇ μεταβολῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε», (Ἱστορίαι, 1,57). Γλῶσσα, ὅπως θὰ δείξουμε προσεχῶς, σημαίνει διάλεκτος παρὰ ἀρχαίοις, ἐνῷ μάθαμε ὅτι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι εἶναι Πελασγοί!

● Ὁ Διονύσιος Ἀλικαρνασσεὺς λέγει γιὰ τὴν Ρώμη «τὴν ἡγεμόνα γῆς καὶ θαλάσσης ἁπάσης πόλιν, ἥν νῦν κατοικοῦσι Ρωμαῖοι, παλαιότατοι κατασχεῖν βάρβαροι Σικελοί… ἐπεὶ δὲ Πελασγοί τε καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων τινὲς ἀναμιχθέντες αὐτοῖς…» (Ρωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία, 1,9,2), καὶ παρακάτω πώς «οἱ γὰρ Πελασγοὶ ἀφορίας αὐτοῖς γενομένης ἐν τῇ γῇ, εὔξαντο τῷ τε Διΐ καὶ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τοῖς Καβείροις… καὶ ἐπὶ πλεῖστον γῆς τὸ Πελασγικὸν γένος διεφορήθη» (Ρωμ. Ἀρχ. 1,23,1).

Ἤδη ξεδιαλύνονται ὅλα. Μέγα τὸ ἔθνος τῶν Πελασγῶν, εὑρίσκεται παντοῦ στὸν Ἀνατολικομεσογειακὸ χῶρο, ἀπὸ Ἰταλία ἕως Μικρὰ Ἀσία, καὶ ἐξ αὐτοῦ προῆλθε τὸ Ἑλληνικόν (Μακεδόνες, Δωριεῖς, Ἴωνες κτλ.). Μὲ ἀρχικὸ κέντρο τὴν Αἰγηΐδα οἱ Ἕλληνες εὑρίσκονται σὲ ὅλο τὸ διάβα τῆς Ἱστορίας – μὲ διάφορα κατὰ ἐποχὲς καὶ τόπους ὀνόματα – καὶ στὶς τρεῖς χερσονήσους τῆς Μεσογείου, δηλαδὴ στὴν χερσόνησο τοῦ Αἵμου (Βαλκανική), στὴν Μικρὰ Ἀσία καὶ στὴν Ἰταλία, σὲ ἑκατοντάδες πόλεις μὲ ὁλοφάνερο Ἑλληνικὸ Πολιτισμό. Πελασγοί, Μινύες, Κρῆτες, Κάρες, Λέλεγες, Τυρρηνοί-Ἐτροῦσκοι, Τρῶες, Ἀχαιοί, Ἴωνες, Δωριεῖς, Μακεδνοί, Αἰολεῖς… τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ἐμφανίζεται μὲ πενήντα διαφορετικὲς ὀνομασίες. Κάρες λέγονται στὴν Ἀνατολή, Κεφαλλῆνες στὴν Δύση. Ἴδιο νόημα, διαφορετικὴ διάλεκτος (κάρα=κεφαλή). Πελασγοί (πελαργοί) καὶ Λέλεγες («λελέκια») εἶναι ἴδιοι. Οἱ Τυρρηνοί (ἀφιχθέντες ἀπὸ Λῆμνο καὶ Μικρά Ἀσία στὴν Ἰταλία) ὠνομάσθηκαν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους Ἐτροῦσκοι, ἔπειτα ἀπεκλήθησαν Τοῦσκοι (Τοσκάνη), καὶ ὅσοι ξαναπέρασαν ἀπέναντι στὸ Ἰόνιο ὡς Τόσκηδες εἶναι οἱ Ἀρβανίτες («τοὺς Τυρρηνοὺς ὠνομάσθαι ὑφ’ Ἑλλήνων διὰ τὰς ἐν ταῖς τύρσεσιν οἰκήσεις… Ρωμαῖοι Ἐτρούσκους καλοῦσι, νῦν μὲν Τούσκους» (Διονύσιος Ἀλικαρνασσεύς). Περὶ Ἀρβανιτῶν καὶ Ἀλβανῶν στὸ ἑπόμενο ἄρθρο.

Ἡ ἐξάπλωσις τῶν Μεσογειακῶν Πελασγῶν

 ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ