Να διατηρείς την φλόγα του Θεού μέσα σου ζωντανή και τα χέρια σου μέσα στα χέρια του να αγγίζουν την Ζωή με Ευλάβεια…

Ο άνθρωπος από μια βαθύτερη ανάγκη του να προστατέψει την Ζωή, βρίσκει πάντα κάποιον ανώτερο σκοπό να υπηρετήσει, στην διάρκεια της ενηλικίωσής του, για να ξεφύγει από την ματαιότητα της...

Οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός ο ανώτερος σκοπός, του δίνει μια υποτυπώδη δύναμη να ζήσει...

Για άλλους είναι η πολιτική, για άλλους η δημιουργία μιας οικογένειας, για άλλους οι φιλανθρωπίες, για άλλους η θρησκεία, για άλλους η πατρίδα, για άλλους η σωτηρία των άλλων, υπάρχουν πολλοί τομείς στην Ζωή, που μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ενός ανώτερου σκοπού και να δώσουν την απαραίτητη ενθάρρυνση για την λειτουργία της Ζωής...


Παρ' όλα αυτά, αυτός ο ανώτερος σκοπός, δεν έχει την απαιτούμενη διάρκεια και σταθερότητα, λόγω συνθηκών...Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος απογοητεύεται και παρατάει κάθε προσπάθεια...

Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω σε καταστάσεις που του έδωσαν θάρρος στην ζωή του να προχωρήσει, όταν έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του σ' αυτόν τον ανώτερο σκοπό που νόμιζε πως υπηρετούσε μέσα από τις επιλογές του...

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της υπηρεσίας σε έναν ανώτερο σκοπό, αλλά όταν αυτός βασίζεται σε συναισθηματική ανωριμότητα, αποτελεί μόνο έναν μοχλό ενθάρρυνσης και όχι μια μεγαλουργία...

Από τα ιδανικά των ανθρώπων, λείπει η πνευματική ωριμότητα, που θα τους κάνει να αποσυνδέσουν το αποτέλεσμα από τον ανώτερο σκοπό...
Η σταθερότητα σε έναν ανώτερο σκοπό, αφορά την εμψύχωση, την ακεραιότητα, τον διαρκή ενθουσιασμό και την έμπνευση μέσα από εσωτερικές Πηγές και όχι από εξωτερικές.

Έτσι, συνήθως διαλύονται τα ιδανικά και οι ανώτεροι σκοποί, στους περισσότερους ανθρώπους, γιατί συνδέονται με τα αποτελέσματά τους...

Η προσδοκία στο οτιδήποτε είναι ο μηχανισμός που μπλοκάρει την καρδιά, όταν η Ζωή μετριέται με τα αποτελέσματα που έχουμε μάθει να την μετράμε...

Από την άλλη, η κατάσταση της ελπίδας έχει συνήθως αρνητικά αποτελέσματα στην ζωή μας...
Οι περισσότεροι άνθρωποι διατηρούν ελπίδες και αυτό τους ακινητοποιεί στο Παρόν.
Η ελπίδα, για να έχει θετικό αποτέλεσμα, χρειάζεται και την απαιτούμενη δράση στο Παρόν, κάτι που είναι σπάνιο να συμβεί, γιατί δεν υπάρχει η Πνευματική ωριμότητα να διατηρηθεί η Πίστη…

Όταν ελπίζεις, δρας στο τώρα για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις υλοποίησης, ανεξάρτητα από το μέλλον (θετική υποκίνηση)
Όταν ελπίζεις στο μέλλον, ακινητοποιείσαι, θέτοντας σε ενέργεια τους μηχανισμούς της μοίρας (αρνητική υποκίνηση)

Οι προσδοκίες και οι ελπίδες είναι μια παρεμφερής κατάσταση, με την διαφορά ότι οι πρώτες σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον έλεγχο, ενώ οι δεύτερες με την μοίρα...

Όλα τα της Ζωής μας γυρίζουν γύρω γύρω από την απεριόριστη εμπιστοσύνη μας και την δυναμική της Ελεύθερης Βούλησης
Όσο απέχουμε και από τα δύο, οι καταστάσεις θα συμβαίνουν μοιραία, δηλαδή δεν θα έχουμε εξηγήσεις για τα γεγονότα, ενώ παράλληλα θα προσπαθούμε διαρκώς να τα ελέγξουμε... Ο έλεγχος όμως φέρνει και την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στην βασική και κύρια επιλογή του «ήρθα για να Ζήσω» καθώς και την σταδιακή και διαρκή απογοήτευση για την Ζωή...

«Ήρθα για να Ζήσω», είναι μια επιλογή που κάνει να ανθίζει το Θάρρος, η Δύναμη, η Θέληση, η Πίστη, η Συμπόνια, η Φαντασία, η Ομορφιά, η Ταπεινότητα, η Χαρά, αυτές οι Θείες έμφυτες Αρετές της Ανθρώπινης Ύπαρξης…

Υπάρχει άραγε ανώτερος σκοπός από αυτό?

Να διατηρείς την φλόγα του Θεού μέσα σου ζωντανή και τα χέρια σου μέσα στα χέρια του να αγγίζουν την Ζωή με Ευλάβεια…


Και λέει ο Ποιητής...
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις


ΒΑΣΩ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ