ΠΕΡΙ «ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ» ΣΧΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΥ

Για τα κρυφά απόκρυφα στους βλάκες μη μιλάς
Τις γνώσεις σου σε αυτούς ποτέ σου μη σκορπάς,
Μέτρα τα λόγια σου όταν μπροστά σου είναι τα παιδιά,
Κράτα τις ελπίδες σου, μα κρύβε τα κλειδιά.

ΟΜΑΡ ΧΑΓΙΑΜ 
Είδα ένα περίεργο όνειρο τις προάλλες, ότι ζω σε έναν κόσμο υλικό, όπου επικρατεί η μεγάλη κωμωδία, το μεγάλο παιχνίδι της διττότητας, η μεγάλη παράσταση του ψέματος.  

Κάτι μου λέει μέσα μου, ότι κατά την στιγμή του θανάτου μου θα τρέμω και θα τα κάνω πάνω μου από τον φόβο μου  (όπως οι περισσότεροι, για να μη ξεχνιόμαστε) και όταν πεθάνω πια (εκσαρκωθώ)- θα βλέπω πως θα κλαίνε και θα σπαράζονται οι από κάτω, που άφησα, ενώ εγώ στην αρχή ζαλισμένος και σαστισμένος από την αιφνίδια αλλαγή, δεν θα ξέρω τι μου γίνεται, μετά, όταν θα καταλάβω επιτέλους τι συνέβη, που ήμουν και για ποια πράγματα έσκαγα- θα σκάσω με την σειρά μου στα γέλια.  

Οι από κάτω θα κλαίνε, και γω θα ξεκαρδίζομαι στα γέλια και θα λέω:

- Α ρε Θεέ, είσαι Μέγας Μπαγάσας! Τι θέατρο ήταν αυτό?
Όντως, είσαι Παις, ο αεί πεσσεύων. 

Μετά θα καταλάβω, ότι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο διαιρούνται στα αντίθετα μεταξύ τους και ότι το κάθε πράγμα έχει και την αντίθετή του όψη.
Το κάθε πράγμα κρύβει το αντίθετό του μέσα του, το οποίο το τρέφει, το συντηρεί και βρίσκεται στην παρούσα φάση στην ανεκδήλωτη κατάσταση.

Με άλλα λόγια αυτό που βλέπουμε μπροστά μας- το καλό, π.χ. έχει μέσα του υποχρεωτικά το κακό, το οποίο μάθαμε να μισούμε και χωρίς το οποίο δεν θα ήμασταν τόσο καλοί στα μάτια του κόσμου, που ακόμη κλαίει εκεί κάτω και φωνάζει: «τι καλός που ήταν αυτός!» και γω θα συμπληρώνω από πάνω: «και τι κακός που ήμουνα εγώ να ξέρατε μόνο!» 

Μέσα σε κάθε ανεξαιρέτως άνθρωπο υπάρχει η ίδια ποσότητα του καλού και του κακού, που ανακατεύτηκαν σε ένα περίεργο κουβάρι στην σκηνή του θεάτρου, που λέγεται ζωή. .

Το κάθε σύστημα τείνει στην ισορροπία του, αλλιώς θα καταρρεύσει. 

Θα ξαναδώ σαν σε κινηματογραφική ταινία όλη τη γήινη ζωή μου και θα θυμάμαι, όταν μου έδιναν χρήματα, έλεγα : «είναι καλό», όταν με εξαπατούσαν, έλεγα: «είναι κακό», όταν σχεδίαζα την εκδρομή στα βουνά, έλεγα: «είναι καλό».

Δηλαδή όλη τη ζωή μου έκρινα και διαιρούσα σε καλό και κακό, σε κάθε πράγμα έβαζα την εκτίμησή μου, εκτίμηση, που ήταν ικανή να βάλει η κούφια, θεωρούμενη «έξυπνη» από τους άλλους «έξυπνους» γκλάβα μου.  

Και σε αυτό που έβαζα την εκτίμηση «καλό», επεδίωκα να το βιώσω πάλι, ενώ σε αυτό, που έβαζα την ταμπέλα «κακό» το απέφευγα σαν ο διάβολος το λιβάνι.

Έτσι σχημάτισα την γήινή μου προσωπικότητα, η οποία πέθανε μαζί με το σώμα μου και μου έμειναν από αυτήν μόνο τα αρχεία- πληροφορίες.

Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα. . .

Αχ αν ήξερα να μη κάνω εκτιμήσεις και να μη κρεμάω ταμπέλες, πόσα προβλήματα θα είχαν φύγει μόνα τους από τη ζωή μου.
Και ότι η λύση του προβλήματος κρύβεται ακριβώς σε εκείνους που εγώ δεν ήθελα να δω ζωγραφιστούς, τους οποίους ήθελα πάση θυσία να ξεχάσω, διότι τους κρέμασα την ταμπέλα : «κακός».

Τα έβαλα μετά με τον νου μου, που πέθανε κι αυτός μαζί με το υλικό σώμα μου.
Κατάλαβα, ότι η κρίση και η εκτίμηση προέρχεται από την διττή φύση του νου, και το γήινο Εγώ μας μόνο τότε νιώθει ασφαλές.
Από την μια πλευρά είναι σχετικά ασφαλής η ζωή, όταν κάνεις εκτιμήσεις, από την άλλη όμως πέφτεις με τα μούτρα σου στην παγίδα των εκτιμήσεων, οπότε πάλι η ζωή είναι σχετικά ασφαλής . 
Τίποτε στην ουσία δεν αλλάζει.
Τίποτε δεν σε προστατεύει 100 %.
Απολύτως τίποτε.

Όταν ο νους συνεχώς εκτιμά, κολλά τις ταμπέλες, ζωγραφίζει καταστάσεις- τότε λέμε περί της φλυαρίας του νου.
Αυτή είναι η ιδιότητα του νου- ποτέ να μην αναπαύεται.
Από την πολύ εξυπνάδα ως την μεγάλη τρέλα είναι μόνο ένα βήμα, μα τι λέω! μισό βηματάκι είναι.

Τώρα, σε εκσαρκωμένη πια κατάσταση αναρωτήθηκα :
«Από πού προέρχονται όλες αυτές οι εκτιμήσεις? Ποιος τις γεννά?»

Και ήρθε επιτέλους η απάντηση: «Είναι το Εγώ».

Από αυτόν λοιπόν έρχονται όλες οι εκτιμήσεις (τρομάρα του), από αυτόν λοιπόν έρχεται η διαίρεση των πάντων σε καλό και κακό (τρομάρα του πάλι), από αυτόν προέρχεται ο χωρισμός του κόσμου σε «εγώ και αυτοί»
(τρομάρα του και την τρίτη φορά να μη του χρωστάω).

Ο νους μας κάθε φορά μας ψιθυρίζει, ότι όποιος φαίνεται δυνατός, είναι όντως δυνατός. Ότι όποιος έχει υλική επιφάνεια, είναι πασίγνωστος και επώνυμος, έχει εξουσία- είναι δυνατός και αξιοσέβαστος.

  

Στην πραγματικότητα είναι ένας κοινός θνητός, το ίδιο αδύναμος σαν και μας, που φόρεσε την μάσκα του δυνατού.
Ίσως να είναι και μεγαλύτερος χέστης από εμάς.
Ότι μπροστά μας πάλι παίζεται μια ξεκαρδιστική κωμωδία του ψέματος.

Εμείς ψάχνουμε να βρούμε την προστασία από τον Θεό, αλλά σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι αυτό το Υπέρτατο Όν, που δημιούργησε τον Κόσμο με όλους τους νόμους του, που σκοπό έχουν να μας αναγκάσουν να περάσουμε τα μαθήματα που χρωστάμε, θα μας προστατέψει από τους ίδιους τους νόμους Του? 

Όποιος συγκρίνει- χάνει.
Όπως πάντα.

Κάθε φορά, που κάνουμε εκτιμήσεις- ενισχύουμε το εγώ μας, διότι το εγώ ενισχύεται και αναπτύσσεται ακριβώς από τις εκτιμήσεις και τις συγκρίσεις.
Για να πεθάνει στο τέλος μαζί με το σώμα και να γίνει σε τελική ανάλυση μια τρύπα στο νερό.
Τόσοι κόποι να πάνε χαμένοι,  τόση ευτυχία που τριβόταν στα πόδια μας και μας παρακαλούσε να την δεχτούμε - πήγε χαμένη, διότι οι ίδιοι την κλωτσάγαμε και ταυτόχρονα την αναζητούσαμε.
Άλλη κωμωδία κι αυτή. . .
«Εξυπνάδες» του Εγώ και του νου .

Μόνο στον Ουρανό βρήκα επιτέλους την απάντηση στην ερώτηση : τι εστίν το Εγώ.
Το Εγώ- είναι το άθροισμα όλων των πεποιθήσεων, εκτιμήσεων, που κάνουμε στην γήινη ζωή.
Είναι μια δομή πεδίου, που αποκόπηκε από την Πρώτη Αρχή και έχασε έτσι την τροφοδοσία της με ενέργεια.
Για να επιβιώσει λοιπόν η δομή αυτή (το Εγώ μας)- τρέφεται και αναπτύσσεται απο τις πεποιθήσεις και τις εκτιμήσεις και συνεχίζει να διαιρεί τον κόσμο.
Τρέφεται από άλλη, κατώτερου είδους ενέργεια.

Όλοι έχουμε στην ουσία την ίδια δομή του Εγώ ανεξαιρέτως.
Διαφέρει η τροφοδοσία του καθενός, αφού ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του εκτιμήσεις και συγκρίσεις.

Οι διαφορετικές ταΐστρες των Εγώ μας, της ίδιας και απαράλλακτης δομής του πεδίου δημιουργεί την ποικιλία στους χαρακτήρες των ανθρώπων, την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ, ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους.

Σοφίστηκα εκεί στον Ουρανό τους τρόπους εντοπισμού του Εγώ στους ανθρώπους.

1) Όταν ο άνθρωπος είναι μόνος, η με τον κόσμο, αλλά δεν ενοχλείται από κανέναν- το Εγώ του συνεχίζει να τρέφεται ΠΑΘΗΤΙΚΑ με τις εκτιμήσεις και τις συγκρίσεις, γι αυτό το Εγώ είναι ουσιαστικά ΑΟΡΑΤΟ.
Λέμε τότε- αυτός ο άνθρωπος είναι πράος, ισορροπημένος, δεν είναι εγωιστής,
είναι καλός.
Τρομάρα μας.

2) Όταν ο άνθρωπος δέχεται συγχαρητήρια, γλείψιμο, κολακεία από τον ίδιον τον εαυτόν του η από τους άλλους- το Εγώ του δέχεται μια ισχυρή ενεργειακή τροφή, διατάσσεται και ευχαριστιέται ( γλυκιά τροφή).
Είναι ΟΡΑΤΟ αλλά ΟΧΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ λόγω ευχάριστης γλυκιάς τροφής.
Λέμε τότε- αυτός ο άνθρωπος είναι καλός, τον αγαπούνε όλοι, κοιτάτε πως τον
θαυμάζουν- άρα είναι αξιόλογος!
Τρομάρα μας.

3) Όταν προσβάλλουν τον άνθρωπο η τον ταπεινώσουν- η ενεργειακή δομή του πεδίου, που αποκόπηκε από το σύνολο, δηλαδή το Εγώ χάνει την τροφή.
Εμφανίζεται ο κίνδυνος εκμηδένισης, εξαφάνισης, διάλυσης στο σύνολο, δηλαδή
κίνδυνος επιστροφής στην «πατρίδα»- το Εγώ συμπυκνώνεται, στερεοποιείται και ετοιμάζεται για αντεπίθεση- επιβίωση.
Η επιθετικότητα προς τον κόσμο είναι εμφανής.
Το Εγώ είναι ΟΡΑΤΟ ΕΝΤΟΝΟΤΑΤΑ.
Πρόκειται για το αγωνιζόμενο για την ζωή του Εγώ, για την ενεργειακή του δομή Εγώ, για την τροφοδοσία του Εγώ .
Τότε λέμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κακός, κοιτάτε πως δαγκώνει τους πάντες και τα πάντα.
Πάλι τρομάρα μας.

Αυτά . . . και μετά ξύπνησα.
Φτού!.... 

_________________
Epsylon 

ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ  ΚΥΜΑ