Θυμάμαι ακόμα τον κ. Γιάννη και την κ. Μαρία, ένα νέο ζευγάρι, γείτονές μας, που εκείνη τη χρονιά πήγαιναν κάθε λίγο στο θέατρο αλλά πάντα στο ίδιο έργο. Στο «Μεγάλο μας Τσίρκο».
Κι εγώ απορούσα και συμπέραινα ότι στη Μαρία άρεσαν πολύ η Καρέζη και ο Καζάκος. Μιλούσαν με ενθουσιασμό για την παράσταση και για τα τραγούδια. Καλούσαν κι εμάς να πάμε μαζί. Μετά ήρθε το Πολυτεχνείο. Δεν πήγαμε, δεν προλάβαμε. Ούτε την επόμενη χρονιά με τη μεταπολίτευση, όταν το έργο ξανανέβηκε μέσα σε θρίαμβο. Τότε κυκλοφόρησε και σε δίσκο.