Eίμαι ένας Θιβετανός Λάμα

Eίμαι ένας Θιβετανός Λάμα που ήρθε στο Δυτικό κόσμο ακολουθώντας το πεπρωμένο του, που ήρθε στη Δύση και υπέφερε πολλές δοκιμασίες, όπως του προφήτεψαν. Δυστυχώς οι άνθρωποι της Δύσης μ' έβλεπαν σαν κάποια παραδοξότητα, σαν κάποιο σπάνιο είδος ανθρώπου, που έπρεπε να μπει σ' ένα κλουβί κι από εκεί να δείχνεται στο κοινό, σαν τέρας από έναν άγνωστο κόσμο.

Στα μάτια μου φαντάζει απίστευτα παράξενο που οι δυτικοί μπορούν μ' ευκολία να πιστέψουν σε κάτι όπως η τηλεόραση και οι διαστημικές ρουκέτες που γυρίζουν το φεγγάρι κι ύστερα επιστρέφουν, ενώ αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη δυσπιστία οτιδήποτε που δεν μπορούν να κρατήσουν στα χέρια τους και να το διαλύσουν για να δουν πώς λειτουργεί.

Καταγόμουν από πλούσια και ισχυρή οικογένεια, μία από τις ισχυρότερες της Λάσα, της πρωτεύουσας του Θιβέτ. Οι γονείς μου έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας και ακριβώς εξαιτίας αυτής τους της δύναμης, η εκπαίδευσή μου ήταν υπερβολικά εντατική κι αυστηρή, γιατί μόνο έτσι, πίστευαν πως θα γινόμουν ικανός να κρατήσω τη θέση που μου ανήκε. ΄Υστερα, όταν συμπλήρωσα τα επτά μου χρόνια, σύμφωνα με τα Θιβετιανά έθιμα, οι γονείς μου συμβουλεύτηκαν τους Αστρολόγους Ιερείς, για να δουν ποιο είδος καριέρας θα μου ταίριαζε καλύτερα.

Για μέρες ολόκληρες προετοιμαζόταν ο εορτασμός των γενεθλίων μου, γιατί τη μέρα αυτή όλοι οι άρχοντες, όλοι οι ευγενείς της Λάσα θα άκουγαν το πεπρωμένο μου. Κάποτε έφτασε και η Μέρα της Προφητείας. Το απέραντο κτήμα μας πλημμύρισε ανθρώπους. Οι Αστρολόγοι κατέφθασαν οπλισμένοι με τους παπύρους τους, τους χάρτες κι όλα τα αναγκαία του επαγγέλματός τους. ΄Υστερα, την κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή που όλοι περίμεναν μ' αγωνία, ο Αρχιερέας Αστρολόγος ανακοίνωσε τα ευρήματά του.

Μεγαλόπρεπα ειπώθηκε πως θα έπρεπε να μπω, ενώ ήμουν ακόμα επτά χρόνων, σ' ένα μοναστήρι όπου θα εκπαιδευόμουν να γίνω λάμα, και λάμα της Ιατρικής μάλιστα. Πολλές προφητείες επίσης μιλούσαν για τη μετέπειτα ζωή μου, σκιαγραφώντας την σ' όλες της σχεδόν τις λεπτομέρειες. Για κακή μου τύχη όλα όσα ειπώθηκαν, αποδείχθηκαν αληθινά. Και λέω «κακή τύχη», γιατί δεν υπήρχε προφητεία που να μη μιλά για δοκιμασίες, ατυχίες και ατέλειωτα βάσανα, για πράγματα δηλαδή που καθόλου ευκολότερα δεν γίνονται, όταν ξέρει κανείς ότι κάποτε θα τα αντιμετωπίσει.

Σε ηλικία επτά χρόνων, λοιπόν, μπήκα στο Μοναστήρι Σακπόρι, ανεβαίνοντας μόνος, κατάμονος το μονοπάτι ώς την πύλη του. Εκεί με σταμάτησαν και με υπέβαλαν σε ορισμένες δοκιμασίες, για να δουν αν είμαι αποφασισμένος πραγματικά και ικανός να μπω σαν μαθητής στη μοναστική κοινότητα. Πέρασα από αυτές τις αρχικές δοκιμασίες κι άρχισα τη ζωή μου στο μοναστήρι, πρώτα σαν απλός μαθητής. Πέρασα διαδοχικά από όλους τους βαθμούς και στο τέλος έγινα λάμα και ηγούμενος.

Η Ιατρική και Χειρουργική τέχνη ήταν τα πιο δυνατά μου σημεία. Είχα μελετήσει αυτά τα θέματα σ' όλες τις λεπτομέρειές τους και μου είχε μάλιστα δοθεί η ευχέρεια να μελετώ νεκρά σώματα. Στη Δύση πιστεύεται ότι οι Λάμα στο Θιβέτ δεν επεμβαίνουν ποτέ χειρουργικά στο ανθρώπινο σώμα. Απ' ότι φαίνεται, πιστεύουν πως η Θιβετιανή ιατρική είναι υποτυπώδης και πως αγνοεί ή δεν ασχολείται καθόλου με τα εσωτερικά όργανα. Αυτό είναι λάθος. Ο κανονικός λάμα, συμφωνώ, ποτέ δεν ανοίγει ένα σώμα, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την πίστη του. Υπήρχε όμως ένας ιδιαίτερος πυρήνας από λάμα, ανάμεσα στους οποίους ήμουν κι εγώ, που εκπαιδεύονταν να κάνουν εγχειρήσεις, εγχειρήσεις μάλιστα που ίσως να ξεπερνούν ακόμα και τις δυνατότητες της Δυτικής επιστήμης.

Ο ρυθμός της εκπαίδευσής μου ήταν αληθινά εντατικός, γιατί εκτός από τα θέματα της ειδικότητάς μου, της ιατρικής, έπρεπε να μελετώ τις Γραφές. Μόνο έτσι θα ήμουν ολοκληρωμένος λάμα, ιερέας. Αυτό βέβαια σήμαινε πως έπρεπε να μελετώ ταυτόχρονα για δύο διαφορετικά θέματα, κάνοντας διπλάσιους από το μέσο μαθητή κόπους. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίαζε αυτή η ζωή!

Φυσικά οι δοκιμασίες δεν ήταν ατέλειωτες. Ταξίδευα συχνά στα ψηλότερα μέρη του Θιβέτ - η ίδια η Λάσα βρίσκεται σε υψόμετρο 3.500 μέτρων - συλλέγοντας βότανα, γιατί βασίζαμε την ιατρική μας πάνω στα βότανα. Στο Σακπόρι υπήρχαν πάντα στις αποθήκες από από 6.000 διαφορετικά είδη βοτάνων. Εμείς οι Θιβετανοί πιστεύουμε πως ξέρουμε περισσότερα από κάθε άλλο λαό της Γης γύρω από τα βότανα. Και μπορώ να πω ότι, τώρα που ταξίδεψα σε τόσα μέρη, σε τόσες χώρες, έχουμε απόλυτα δίκιο να το λέμε αυτό.

Ο Δαλάι Λάμα, ο Δέκατος Τρίτος Δαλάι Λάμα, ήταν ο προστάτης μου. Εκείνος φρόντισε να μου δοθεί κάθε βοήθεια στη θεωρητική και την πρακτική εκπαίδευση. ΄Εδωσε εντολή να με διδάξουν όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα και, παράλληλα με τις κανονικές μεθόδους, με δίδασκαν επίσης με ύπνωση και άλλα μέσα που δεν είναι ανάγκη να αναφέρω εδώ.

Η εκπαίδευσή μου ήταν μακρόχρονη και επίμονη. Τόσο τη νύχτα όσο και τη μέρα υπήρχαν λειτουργίες που έπρεπε να παρακολουθώ στο Ναό. Τα μαλακά κρεβάτια δεν ήταν για μας. Τυλιγόμαστε στη μοναδική μας κουβέρτα και κοιμόμαστε στο πάτωμα. Οι δάσκαλοι ήταν πραγματικά αυστηροί κι όλοι οι μαθητές έπρεπε να μελετούν σκληρά και να μαθαίνουν τα πάντα από μνήμης. Δεν κρατούσαμε σημειώσεις, η μνήμη ήταν το σημειωματάριό μας. Παράλληλα διδασκόμουν μεταφυσικά θέματα, τηλεπάθεια, αστρικά ταξίδια, διορατικότητα.

Σ' ένα από τα στάδια της μύησής μου επισκέφτηκα τα μυστικά σπήλαια και τούνελ που βρίσκονται κάτω από την Ποτάλα, σπήλαια και στοές για τις οποίες ο μέσος άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα. Είναι τα υπολείμματα ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ενός πολιτισμού που έχει πια εξαφανιστεί από τη μνήμη της ανθρωπότητας. Στους τοίχους των στοών αυτών υπάρχουν εικόνες παράδοξων αντικειμένων που πετούν στην ατμόσφαιρα, και άλλων συσκευών που κατεβαίνουν στα έγκατα της γης. Σ' ένα άλλο στάδιο της μύησής μου, είδα τα προσεκτικά διατηρημένα σώματα γιγάντων, τριών και τεσσάρων μέτρων ψηλών.

Στάλθηκα κι εγώ επίσης στην άλλη πλευρά του θανάτου, ώστε να γνωρίσω πως δεν υπάρχει θάνατος κι όταν ξαναγύρισα, μου απένειμαν τον τίτλο της Αναγνωρισμένης Ενσάρκωσης και το βαθμό του Ηγουμένου. Δεν ήθελα όμως να γίνω ένας ηγούμενος, δεμένος σ' ένα μοναστήρι. ΄Ηθελα να γίνω λάμα ελεύθερος να κινούμαι, ελεύθερος να βοηθώ τους άλλους, όπως έλεγαν ότι θα έκανα οι Προφητείες. ΄Ετσι κάποτε μου απονεμήθηκε από τον ίδιο τον Δαλάι Λάμα ο βαθμός του Λάμα και εγκαταστάθηκα στην Ποτάλα της Λάσα.

Ακόμα και τότε η εκπαίδευσή μου συνεχίστηκε. Διδασκόμουν διάφορα θέματα από τη δυτική επιστήμη, οπτική, μηχανική και τόσα άλλα.

΄Οταν ο καιρός ωρίμασε, κλήθηκα για μια ακόμα φορά να πάρω οδηγίες από τον Δαλάι Λάμα. Εκείνος μου είπε πως είχα μάθει πια όλα όσα ήταν δυνατό να μου προσφέρει το Θιβέτ και πως είχε έρθει ο καιρός να ξεκινήσω, να αφήσω εκείνα που αγαπούσα και πονούσα. Μου ανακοίνωσε πως είχαν σταλεί ειδικοί απεσταλμένοι στην πόλη Τσάγνκινγκ να με εγγράψουν σα σπουδαστή της ιατρικής και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Κινεζικής αυτής πόλης.

Με βαριά καρδιά άφησα τον Εσώτατο Εκείνο και πήγα στον Οδηγό μου, τον Λάμα Μινγκυάρ Ντόνπατ, να του ανακοινώσω όσα είχαν αποφασιστεί. ΄Υστερα επισκέφτηκα το πατρικό μου σπίτι και διηγήθηκα στους γονείς μου όσα είχαν συμβεί και ότι θα έφευγα από το Θιβέτ. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα κι έφτασε η μέρα εκείνη η τελευταία, τότε που άφησα το Σακπόρι, τότε που είδα για τελευταία φορά τον Μινγκυάρ Ντόνπατ με σάρκα και οστά, τότε που άφησα πίσω μου την πόλη της Λάσα, την ΄Αγια Πόλη, αρχίζοντας το ταξίδι μου στα μονοπάτια των ψηλών βουνών.

΄Οταν στράφηκα να αποχαιρετήσω τον τόπο μου, θυμάμαι, το τελευταίο πράγμα που είδα, ήταν ένα σύμβολο, γιατί από τη χρυσή σκεπή της Ποτάλα ένας μοναχικός χαρταετός πετούσε ψηλά στον ουρανό, στο απέραντο γαλάζιο. ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ