πανέμορφο.H απορία έδινε χώρο στην έκπληξη και αυτή με την σειρά της
νικήθηκε από την συγκίνηση. Τα συναισθήματά του σαν ένα ενεργό ηφαίστειο
έψαξαν τρόπο να εκτονωθούν και η μοναδική διέξοδος τους ήταν τα μάτια του τα
οπoία όσο ακόμα ήταν κλειστά έμοιαζαν να συγκρατούν όλη την ένταση μέσα
του.
Ανοίγοντας τα λοιπόν όλα μέσα του ησύχασαν και σαν μιά πολύ δυνατή και
εκκωφαντική μουσική που μετετράπηκε σε μια γλυκιά μελωδία, όλα του τα
συναισθήματα υποτάχθηκαν στην γαλήνη της στιγμής που του χάρισε η όραση
του.
Κοιτώντας γύρω του βρήκε τον εαυτό του να στέκεται στο κατώφλι ενός παλιού
σπιτιού μπροστά ακριβώς από μια ξύλινη και πολύ περίτεχνη πόρτα, γεμάτη
σκαλιστά σχέδια που θύμιζαν ιερογλυφικά. Χωρίς σκέψη και καθοδηγούμενος
από ένα ένστικτο που τον πρόσταξε να χτυπήσει αυτή την πόρτα σήκωσε το χερι
του αλλά πριν προλάβει να την αγγίξει η πόρτα άνοιξε και Μια βαριά αντρική
φωνή ακούστηκε να λέει :
- Καλώς ήρθες φίλε μου, όπως πάντα στην ώρα σου. Πέρασε μέσα μην στέκεσαι
εκεί έξω, είπε και με μιά στροφή του κορμού του ο άντρας έδειξε στον επισκέπτη
το εσωτερικό του σπιτιού.
- Καλώς σας βρήκα ευγενικέ μου κύριε αλλα χωρίς να θέλω να φανώ αγενής εσείς
μοιάζει να με περιμένατε αλλά εγω δεν έχω ιδέα για το πού βρίσκομαι.
- Δεν κάνεις λάθος φίλε μου σε περίμενα όντως. Επέτρεψε μου να σου συστηθώ.
Το ονομα μου είναι Άγγελος και κατοικώ μόνος μου σε αυτό το σπίτι εδώ και
πολλά πολλα χρόνια. Είναι αγένια όμως να σε κρατάω εδώ έξω οπότε επέτρεψε
μου να σου πω περισσότερα ενώ θα απολαμβάνουμε το τσάι που κάθε φορα
λατρεύεις.
- Μου προκαλεί μεγάλη αμηχανία το γεγονός πως μου μιλάτε λες και με ξέρετε
από παλιά ενώ εγώ σας βλέπω για πρώτη φορά και παρόλο αυτά νιώθω μια
παράξενη γαλήνη στα λόγια σας. παραδέχομαι όμως πως διψάω αρκετά και αυτό
το τσάι που είπατε μου ακούγετε πολύ ελκυστικό αυτή την στιγμή.
Οι δύο αντρες πέρασαν στο εσωτερικό του σπιτιού το οποίο έδειχνε να
αποτελείται μόνο από ένα δωμάτιο στου οποίου το κέντρο βρισκόταν ένα ξύλινο
τραπέζι και δύο καρέκλες ξύλινες και αυτές. Πάνω στο τραπέζι όντως υπήρχαν
μια περίτεχνη κανάτα όπως αυτές που συνήθως έχουν μέσα ζεστό νερό, δύο
φλιτζάνια του τσαγιού και ένα ακόμα βαζάκι τετράγωνο. Μια υπέροχη μυρωδιά
έκανε το τοπίο ακόμα πιο οικείο για τον επισκέπτη.
- Κάθησε σε παρακαλώ, είπε ο Αγγελος στον άντρα και με μιά κίνηση του χεριού
του εδείξε την μια καρέκλα και στην συνέχεια ο ίδιος έκατσε στην άλλη. Συνέχισε
λέγοντας.
- Δοκίμασε λίγο από το τσάι που θα σου προσφέρω και θα δείς πως όλα θα
‘αρχισουν να σου θυμίζουν κάτι τελικά.
Ο άντρας όντως τράβηξε την καρέκλα και κάθησε απέναντι από τον Άγγελο και
με γεμάτα απορία μάτια παρακαλούθησε τις κινήσεις του, καθώς έβαζε ζεστό
νερό από την κανάτα μόνο στο ένα ποτήρι.
-Αν θέλεις μέσα στο βαζάκι έχει διάφορες γεύσεις τσαγιού σε κύβους , ειπε ο
Άγγελος. Πάρε μιά με το χερι σου, βάλτην στο ποτήρι σου και σε 1-2 λεπτά το
τσάι σου θα είναι έτοιμο.
Κάτι που όντως έκανε ο άντρας, άνοιξε το βαζάκι αντικρίζοντας πολλούς κύβους
χωρίς κανένα διακριτικό πάνω τους που να δηλώνει κάποια γέυση , έτσι διάλεξε
έναν στην τύχη και τον έριξε μέσα στο ποτήρι του και αμέσως ανάβλυσε ένα
αλλόκοτα υπέροχο άρωμα που άγγιζε τα όρια της μαγείας!
-Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, είπε ο άντρας. Πρώτα από όλα πως βρέθηκα εδώ;
το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα ολόλευκο φως να τυλίγει τα πάντα
γύρω μου, το οποίο με τύφλωσε, ενστικτωδώς έκλεισα τα μάτια μου γιατι ηταν
αδύνατο να τα κρατήσω ανοιχτά και αμέσως μόλις τα άνοιξα βρέθηκα να
στέκομαι στην πόρτα σας.
-Μίλα μου στον ενικό, δεν χρειάζονται τέτοιοι τρόποι εδώ για να δείξουμε
σεβασμό ο ένας στον άλλο. Εδώ ο σεβασμος μας διέπει, είπε ο Αγγελος.
-Θα προσπαθήσω. Που είχα μείνει; Ναι… στο πως βρέθηκα εδώ… και σαν να μην
φτάνουν όλα αυτά αντί να νιώθω χαμένος, ίσα ίσα νιώθω μια αρμονία που με
κάνει να απορώ ακόμα περισσότερο.
- Πιες λίγο τσάι, θα είναι έτοιμο νομίζω και όλα θα ξεκαθαρίσουν σιγά σιγά.
- Συγχώρεσε με αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως για σένα είναι τόσο φυσικό το
γεγονός πως είμαι εδώ, στο σπίτι σου , καθισμένος στην καρέκλα σου και απλά
θες να πιούμε τσάι σαν να είμαστε φίλοι από παλιά.
- Είμαστε φίλοι από παλιά και η φιλία μας κρατάει από πολύ, πολύ, παλιά πίστεψέ με.
- Είμαστε φίλοι;τότε γιατί εγώ δεν σε θυμάμαι;
- Πως σε λένε, ρώτησε τον άντρα ο Άγγελος.
Σιγή επικράτησε.
-Δεν θυμάμαι, απάντησε ο άντρας. Εμφανώς κατακλυσμένος από απορία και όλα
τα συναφή συναισθήματα.
- Πιές λίγο τσάι φίλε μου και χαλάρωσε.
Χωρίς να το σκεφτεί ο άντρας έπιασε με το ένα χέρι το φλιτζάνι και με μιά κίνηση
το έφερε κοντά στα χείλη του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή που το τσάι ξεχύθηκε
στο στόμα του, ήταν που ξέσπασε πανδαιμόνιο συναισθημάτων. Η μαγικά
υπέροχη γεύση αυτού του τσαγιού άγγιξε κάθε κύτταρο του σώματος του. Ο
άντρας το ήπιε όλο.
-Τι είναι αυτό που μόλις γεύτηκα; Είπε με μάτια ορθάνοιχτα.
-Ηταν μια γουλιά από μια γλυκιά σου ανάμνηση φίλε μου.
-Αν και μου ακούγεται τρελό αυτό που λες θα σε παρακαλούσα να μου γεμίσεις
ξανά το ποτήρι.
-Φυσικά, ειπε ο Άγγελος και γέμισε ξανα με νερό το ποτήρι του επισκέπτη και του
έγνεψε να πάρει άλλον έναν κύβο από το βαζάκι.
Όπως και έκανε ο άντρας. Το δεύτερο τσάι σε 1-2 λεπτά θα ήταν έτοιμο να
μαγέψει και πάλι τον επισκέπτη όταν ακούστηκε ο Άγγελος να λέει
-Χαλάρωσε λιγο. Ακούμπησε την πλάτη σου πίσω στην καρέκλα και απόλαυσε τις
στιγμές μέχρι να ετοιμαστεί και το δεύτερο τσάι σου. Αφησε τις αναμνήσεις να
κυλήσουν στο αίμα σου και όλα θα αποκτήσουν νόημα.
Ο άγνωστος άντρας έπραξε όπως του υπέδειξε ο Άγγελος και σε χρόνο λιγότερο
από όσο χρειάζεται να παραχθεί μια σκέψη ο άντρας αποκοιμήθηκε με ένα
χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη.
Αρκετές ώρες γραμμικού χρόνου διήρκησε ο ύπνος για τον επισκέπτη, για τον
Άγγελο όμως ήταν αλλιώς. Εμοιαζε να μην υπήρχε ο χρόνος για αυτόν.
Ανοίγοντας τα μάτια ο κοιμώμενος άντρας είδε τον Άγγελο να κάθεται ακόμα
στην καρέκλα του και να διαβάζει ένα βιβλίο πολύ παράξενο στην όψη. Ο
Άγγελος δεν σήκωσε ούτε στιγμή το βλέμμα του από το βιβλίο και έτσι βρήκε
την ευκαιρία ο άντρας να τον περιεργαστεί.
Του έκανε εντύπωση το γεγονός πως παρόλο που συνομίλησαν αρκετή ώρα πριν
ηταν σαν να μην είχε δει ποτέ και τίποτα από τον Άγγελο. Σαν να μιλούσε σε κάτι
χωρίς υπόσταση που τώρα, ξαφνικά απέκτησε σχήμα.
Πως είναι δυνατόν σκέφτηκε ο άντρας να με υποδέχτηκε, να μου μίλησε να
κάτσαμε ο ενας απέναντι στον άλλον και τελικά να μην τον είδα καθόλου;
Ακομα πιο παράξενη αίσθηση του άφησε όμως και το γεγονός πως ακόμα και
τώρα που πλέον μπορεί να δει την μορφή του, οι λεπτομέρειες απο την υλική
ύπαρξη του Άγγελου ήταν ελάχιστες.
Από τη θολή εικόνα μπορούσε να ξεχωρίσει πως πυκνό και σκουρόχρωμο μούσι
κάλυπτε το πρόσωπο του, μαλλιά σκούρα και μακριά έπεφταν στους ώμους του
ενώ, ένας λευκός μανδύας έμοιαζε να καλύπτει το κορμι του. Ενώ η απόσταση
που χώριζε τους δύο άντρες δεν ηταν μεγαλύτερη από ένα μέτρο ο άντρας δεν
μπορούσε να δει καθόλου το δέρμα του Άγγελου σε κανένα σημείο, ούτε καν στο
πρόσωπο.
-Σιγά σιγά η όραση σου θα προσαρμοστεί και θα μπορέσεις να με δεις πιό
καθαρά, είπε ο Άγγελος χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το βιβλίο.
Νιώθωντας λίγο ντροπή ο άντρας αποκρίθηκε.
-Το είχες καταλάβει πως τόση ώρα σε κοιτούσα;
Καμία απάντηση δεν ακολούθησε από τον Άγγελο
-Φαίνεται αποκοιμήθηκα, συγνώμη.
-Μην ζητάς συγνώμη εδώ. Χρειαζόσουν ξεκούραση.-Η αλήθεια είναι πως τώρα
νιωθω ανανεωμένος.
-Καλό αυτό.
-Ναι, τώρα νιώθω έτοιμος να μου λύσεις κάποιες απορίες που προφανώς έχω.
Αμέσως τα μάτια του Άγγελου ξεκόλλησαν από το βιβλίο και γεμάτα λάμψη
κοίταξαν τα μάτια του άντρα.
-Ορίστε, είπε ο Άγγελος και έδωσε στον επισκέπτη το βιβλίο το οποίο κρατούσε.
-Γιατί μου δίνεις αυτό το βιβλίο; Σε τι θα μπορούσε να με βοηθήσει;
-Σε πολλά και σε τίποτα ταυτόχρονα.
-Εχεις χάρισμα στον να μιλάς αινιγματικά ε;
-Δεν διαφέρω ούτε στο ελάχιστο από σένα, κάθε άλλο.
-Συνεχίζω να μην μπορώ να διακαιολογήσω το πώς μιλάς για μένα χωρίς να με
ξέρεις…αλλά τι λέω, είμαστε φίλοι από παλιά από πολύ παλιά μάλιστα όπως προ
είπες σωστα;
- Ακριβώς.
Ανήμπορος να εκφράσει τα συναισθήματα απορίας που τον έπνιγαν ο άγνωστος
αντρας πήρε στα χέρια του το βιβλίο που του είχε προσφέρει πριν λίγο ο Αγγελος
και άρχισε να το περιεργάζεται βρίσκοντας έτσι τρόπο να αποσχολήσει το μυαλό
του το οποίο ηταν ετοιμο να δημιουργήσει αμέτρητες ερωτήσεις για το που, πως
και γιατι βρίσκεται εκεί καθισμένος.
Φαινόταν πολυχρησιμοποιημένο και παλιάς πολύ εποχής. Δερματόδετο με πολύ
σκληρό εξώφυλλο και εξίσου σκληρό πίσω μέρος, εμφανώς φθαρμένο από την
πολύ χρήση. Πριν καν όμως ο άντρας δοκιμάσει να το ανοίξει η προσοχή του
σταμάτησε στο εξώφυλλο το οποίο ήταν διακοσμημένο με σχέδια τα οποΊα
θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε ιερογλυφικά και σχέδια τοιχογραφιών σαν αυτά που
συναντούσε κανείς σε σπήλαια ηλικίας χιλιάδων ετών. Ανάμεσα όμως σε όλα τα
σχέδια, τα περισσότερα από τα οποία αναπαριστούσαν ανθρώπινες φιγούρες, και
στο κέντρο του εξώφυλλου υπήρχε ένας αριθμός ο οποίος έδειχνε να ξεχωρίζει
από το σύνολο. Ηταν σαν τίτλος και ήταν ο αριθμός 3033. Χωρίς αμφιβολία ο
καθένας θα υποστήριζε πως σε αντίθεση με το υπόλοιπο βιβλίο αυτός ο αριθμός
έμοιαζε να ακτινοβολεί κάποιου είδους φως.
Χωρίς να μπορεί να βγάλει κάποιο συγκεκριμένο νόημα και συμπέρασμα για το
περιεχόμενο, από τα σχήματα τα οποία κοσμούσαν το εξώφυλλο του βιβλίου ο
άντρας αποφάσισε να το ανοίξει μήπως και καταλάβει σε τι μπορεί να
αναφέρονταν, εκείνη ακριβώς την στιγμή που ο άντρας άνοιξε το βιβλίο ήταν που
ένα γλυκό και γαλήνιο λευκό-ροζ φως γέμισε ολο το δωμάτιο, το οποίο έμοιαζε
να πηγάζει από το εσωτερικό του ίδιου του βιβλίου, φως τόσο έντονο που
ανάγκασε τον άντρα να κλείσει τα μάτια του, σφιχτά και με όλη του την δύναμη.
- Άνοιξε τα μάτια σου και δες την πηγή του φωτος αυτού. Δες το… και επέτρεψε
να μπεί μεσα σου,είπε ο Άγγελος
-
Πολύ διστακτικά ο άντρας δοκίμασε να ανοίξει τα μάτια του. Στην αρχή το φως
δεν του επέτρεπε να δει τιίποτα παραπάνω από την ίδια του την λευκή-ροζ
λάμψη, σιγά σιγά όμως αυτή η λάμψη έδινε την θέση της σε όλο και
περισσότερες λεπτομέρειες. Αρχικά άρχισε να διαγράφεται η όψη του βιβλίου
που δέσποζε ορθάνοικτο στα χέρια του άντρα, του οποίου τα μάτια δεν άργησαν
να προσαρμοστούν και τελικά να δούν πως όλο αυτό το παράξενο φως πήγαζε
από τις σελίδες στο εσωτερικό του βιβλίου. Όλα αρχισαν να ξεθαμπώνουν μέχρι
που τελικά η όραση του επανήλθε πλήρως και πλέον έγιναν ευδιάκριτα και τα
γράμματα της σελίδας στην οποία τυχαία είχε ανοίξει το βιβλίο.
‘’τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το σύμπαν διέπεται από τον νόμο αίτιο-αποτέλεσμα. Τα
πάντα υπακούουν σε αυτό! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η λέξη τύχη περιγράφει ένα
αποτέλεσμα του οποίου απλά η αιτία είναι ακόμα άγνωστη. Τίποτα δεν είναι
τυχαίο.’’
-Για πες μου λοιπόν φίλε μου, εσυ ασπάζεσαι αυτό που μόλις διάβασες; ειπε ο
Άγγελος.
-Δεν ξέρω. Βασικά νιώθω σαν να μην νιώθω τίποτα. Είναι χαοτικό να νιώθεις πως
δεν είχες χθες, γιατι το σήμερα χωρίς τις γνώσεις του χθες είναι αόριστο.
-Δεν είχες χθες και στην πραγματικότητα δεν έχεις ούτε αύριο!
-Τι εννοεις; με τρομάζεις.
-Όχι φίλε μου μην τρομάζεις. Αυτό που ήθελα να σου πω είναι πως το χθες και το
αυρίο είναι στιγμές έξω από το τώρα, απλές δημιουργίες του γραμμικού χρόνου ο
οποίος ακόμα επιβάλλει τα όρια του στην ύπαρξη σου.
-Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου.
-Πως σε λένε;
Σιγή επικράτησε..
-Δεν ξέρω. Είπε ο άντρας με τρεμάμενη φωνή και εμφανώς τρομοκρατημένος.
αυρίο είναι στιγμές έξω από το τώρα, απλές δημιουργίες του γραμμικού χρόνου ο
οποίος ακόμα επιβάλλει τα όρια του στην ύπαρξη σου.
-Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου.
-Πως σε λένε;
Σιγή επικράτησε..
-Δεν ξέρω. Είπε ο άντρας με τρεμάμενη φωνή και εμφανώς τρομοκρατημένος.
-Εδώ δεν θυμάσαι πως σε λένε και θες να έχεις άποψη για ολόκληρη σου την
ύπαρξη;! Απάντησε με χαρούμενο τόνο ο Άγγελος. Πριν ανοίξεις το βιβλίο τυχαία
σε αυτή την σελίδα το μυαλό σου βασανίζοταν από άπειρες ερωτήσεις γύρω από
το που είσαι, πως βρέθηκες εδώ και άλλα τέτοια συναφή. Ορίστε λοιπόν η
απάντηση σου. Μέχρι να βρεις τι προκάλεσε την ύπαρξη σου εδώ βάφτησε την
απλά τυχαία και απόλαυσε την στιγμή.
-Νομίζω πως διασκεδάζεις λίγο με την άγνοια που με χαρακτηρίζει.
-Τι πιο όμορφο από ένα παιδί που λόγω έλλειψης εμπειριών και γνώσεων ζει στην
άγνοια και όλα έχουν αξία για αυτό, τι πιο όμορφο από το να ζεις κάτι για πρώτη
φορα;!
-Εχεις φανταστική μεταδοτικότητα πάντως. Ολες σου οι λέξεις μέχρι στιγμής που
δημιούργουν πολύ έντονα συναισθήματα.
Χωρίς κανένας από τους δύο να έχει να προσθέσει κάτι σε αυτή την κουβέντα
επικράτησε μια γαλήνια σιγή. Ο ‘’άγνωστος’’ άντρας ενστικτωδώς με μια γρήγορη
κίνηση έκλεισε και ξανά άνοιξε το βιβλίο σε άλλη σελίδα ,μήπως τυχαία πάρει
ξανά κάποια απάντηση.
Αρχισε να διαβάζει λοιπόν και αμέσως κατάλαβε πως
βρέθηκε στην μέση ενός διαλόγου ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Κάθε
λεξη που διάβαζε τον έφερνε και πιο κοντά στο συμπέρασμα που τελικως θα τον
ξάφνιαζε ολόψυχα! Μετά από μερικές προτάσεις ήταν πλέον ξεκάθαρο για αυτόν
πως είχε ξανά ακούσει αυτόν τον διάλογο.
Χωρίς να μπορεί να ξεκαθαρίσει πλήρως πως και από πού κι ως πού, του ηταν τόσο οικία αυτή η κουβέντα ανάμεσα σε αυτό το αντρόγυνο συνέχισε το διάβασμα χωρίς πλέον να είναι αναγκαίο να διαβάζει κάθε γραμμένη λέξη αφού η συνέχεια κάθε φράσης του ήταν όλο κι πιο γνώριμη από την προηγούμενη.
Είχε απορροφηθεί πλήρως με την
ανάγνωση ώσπου κάτι τον ξάφνιασε πάρα πολύ έντονα. Το συναίσθημα που
ένιωσε ήταν όμοιο με αυτό που θα ένιωθε κάποιος αν κοιτούσε το είδωλο του
στον καθρέφτη και ξαφνικά αυτό άρχιζε να κάνει μόνο του ανέξαρτητες κινήσεις.
Ετσι λοιπόν ένιωσε ο ‘’άγνωστος’’ , ακόμα και στα δικά του μάτια, άντρας όταν
έφτασε να διάβαζει ένα απόσπασμα μέσα στο βιβλίο το οποίο σε αντίθεση με ότι
είχε διαβάσει μέχρι στιγμής του φάνηκε ξένο τόσο πολύ που θα ορκιζόνταν πως
το ίδιο το βιβλίο έκανε λάθος και πως κάποιος δεν είχε γράψει σωστα την ιστορία
αυτή.
-Ένιωσα πολύ έντονα την ταραχή σου, ως προς τι τέτοιο συναίσθημα; τον
ρωτησε ο Άγγελος
-Ναι. Ταράχτηκα και μάλιστα πάρα πολύ πράγμα που μου φαίνεται
αδικαιολόγητο. Ένιωθα πως τόση ώρα διάβαζα κάτι τόσο δικό μου κάτι που ίσως
να το είχα ζήσει εγω ο ίδιος κάποτε και ξαφνικά όλα άλλαξαν! Το βιβλίο δεν
γράφει τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Το παράδοξο είναι πως δεν
μπορώ να σου το τεκμηριώσω κάπως, απλά το ξέρω και θέλω να με πιστέψεις.
-Σε πιστεύω φίλε μου. Απλά να ξέρεις πως όσο καλά κι αν έχουμε προσχεδιάσει
την πορεία μας ποτέ δεν θα λείψουν οι αυτοσχεδιασμοί. Εχεις ακούσει για την
λεγόμενη ελεύθερη βούληση; ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια των ανθρώπων.
Αυτή είναι η αιτία που το βιβλίο σου φαίνεται να μην λέει την αλήθεια.
-Δηλαδη; εξήγησε μου τι ακριβώς εννοείς.
-Υπάρχει μια διαδικασία κατά την οποία γράφεις εσύ ο ίδιος το σενάριο της
επερχόμενης ζωής σου. Τότε λοιπόν διαλέγεις τους ηθοποιούς, μοιράζεις τους
ρόλους και εκεί αρχίζει να παίρνει ζωή η ταινία σου. Όπως είπαμε η ταινία
βασίζεται στο σενάριο που εσύ έχεις γράψει, οι στιγμές αυτής όμως
εναποτίθενται στις πράξεις και στους αυτοσχεδιασμούς του κάθε ηθοποιού
ξεχωριστά. Το μαγικό είναι πως όσο κι αν αυτοσχεδιάσει ο οποιοσδήποτε
ηθοποιός η εξέληξη της ταινίας δεν θα ξεφύγει από τα πλαίσια που εξ αρχής είχαν
οριστεί από το σενάριο.
-Με μπέρδεψες απόλυτα μπορώ να πω.
-Δεν σε αδικώ φίλε μου γιατί ακόμα σκέφτεσαι λογικά. Και τα πλαίσια που σου
ορίζει η λογική είναι πολύ ασφυχτικά.
-Κάθε σου φράση δημιούργει αντί να μου λύνει απορίες.
-Ασε με λοιπόν να σου αξηγήσω. Στο απόσμασμα του βιβλίου που έτυχε να
διαβάσεις ήσουν εσύ να μιλάς με την Νίκη τον παιδικό σου έρωτα που το σενάριο
σας ήθελε πολύ δυνατά ερωτευμένους αλλα με χρέος να βιώσετε την απώλεια ο
ένας του άλλου, τον χωρισμό σε όλο του το μεγαλείο. Βιώσατε την υπέρτατη
αγάπη ο ένας για τον άλλον μέσα από τη απόσταση και την έλλειψη. Αυτό το
είχατε συμφωνήσει πριν καν γνωριστείτε, αλλα την ακριβή πορεία σας,μέσα σε
αυτό, δεν θα μπορούσε κανείς να την ξέρει και να την προβλέψει. Αυτό συμβαίνει
γιατί είστε δύο ξεχωριστοί ηθοποιοί μέσα στην ίδια ταινία και κανείς δεν μπορεί
να γνωρίζει εξ αρχής τους αυτοσχεδιασμούς ο οποίοι θα χρειαστούν από τον
καθένα ώστε να ολοκληρωθεί η κάθε σκηνή. Αυτό που διάβασες λοιπόν ήταν το
αρχικό σενάριο, η αρχική συμφωνία μεταξύ σας όπου στην πορεία
υποχρεωθήκατε σε αυτοσχεδιασμούς και μικρές παρεκκλίσεις αλλά πάντα με ίδιο
προορισμό. Αυτός είναι ο λόγος που κάποια κομμάτια από το βιβλίο σου
φαίνονται διαφορετικά, γιατί ναι φίλε μου όντως έγιναν διαφορετικά. Τα ζήσατε
με τον δικό σας τρόπο. Το αποτέλεσμα όμως ήταν και θα είναι πάντα το
προσφωνημένο. Όπως κι αν το ζούσατε αυτή θα σε ωθούσε στα άκρα και εσύ
πάλι στο τέλος θα την πλήγωνες με τον χείροτερο τρόπο. Όπως και να είχε η
αλήθεια που θα της έλεγες στο τέλος πάντα θα την πόναγε… δεν είχε σημασία ο
λόγος, το όνομα, το μέρος, η στιγμή αλλά το γεγονός πως κάποτε θα την
απατούσες και θα της το έλεγες ήταν φαινομενικά ότι χειρότερο και για τους δυο
τότε. Αυτή έμαθε να ζει με την αμφιβολία και εσύ με τις τύψεις πως γκρέμισες
όλα σας τα όνειρα. Προσπάθησε να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να
κάνεις κατι για το οποίο το ξέρεις πως θα μετανίωνεις μια ζωή αλλά παρ’ολα αυτά
για χάρη της αρχικής σημφωνίας τελικά να το κάνεις. Κάθε ύπαρξη υποκλίνεται
μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης για την οποία θυσιαστήκατε και οι δύο.
Έπρεπε να αγαπηθείτε και να χωρίσετε, όσο δύσκολο κι αν ήταν το κάνατε,με τον
χειρότερο και συνάμα τον καλύτερο τρόπο.
Τα μάτια του άντρα γέμισαν δάκρυα.
-Ακόμα την αγαπάω Άγγελε.
-
-Το ξέρω. Και πίστεψε με κι αυτή το γνωρίζει πολύ καλα. Μπορεί φαινομενικά να
την πλήγωσες αλλά αυτή γνωρίζει πόσο αφοσίωση χρειάστηκε να δείξεις για να
πράξεις ανάλογως. Γνωρίζει πλέον πόσο δύκσολο ήταν για σένα να πάρεις μια
τέτοια απόφαση και σε ευχαριστεί με όλη της την ύπαρξη. Η αγάπη της είναι ένα
δώρο το οποίο θα σε συντροφεύει πάντα.
-Δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά από μένα μα αυτή την θυμάμαι ξεκάθαρα.
-Και δεν θα την ξεχάσεις ποτέ όπως ούτε αυτή εσένα. Ζήσατε πολύ όμορφες ζωές
μαζί, γεμάτες αγάπη και συναισθήματα. Να ξέρεις πως για τον άνθρωπο τίποτα
δεν είναι πιο έντονο από αυτό που λέτε εμπειρία και εσείς έχετε παρα μα παρα
πολλες κοινές εμπειρίες. Μπορέι να έχεις να την δεις καιρό αλλά μέσα σου είναι
όλα.
-Θέλω πάρα πολύ να συνεχίσω να σε ακούω να μιλάς για αυτήν αλλα νιώθω
νυσταγμένος,σαν να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Είπε ο άντρας
και ακουμπόντας αναπαυτικά στην καρέκλα μέσα σε μια στιγμή αποκοιμήθηκε
ξανά.
-
-Κοιμήσου φίλε μου γιατί το μεγαλείο της ύπαρξης σου είναι βαρύ φορτίο. Είπε ο
Άγγελος και με μια κίνηση έσκυψε και πήρε το βιβλίο από την αγκαλιά του άντρα
που καθόνταν απέναντι του και αφού το άνοιξε προσεχτικά σε συγκεκριμένη
σελίδα, άρχισε το διάβασμα.
Έπειτα από αρκετές ώρες γραμμικού χρόνου ο κοιμώμενος άντρας άνοιξε τα
μάτια του .
-Αρχίζει να με ενοχλεί αυτή η κατάσταση . νιώθω αδύναμος να κρατήσω τα μάτια
μου ανοιχτά όταν με κυριεύει αυτό το αλλκοτο συναιίσθημα νύστας. Επισης το
θεωρώ και αγένεια την ωρα που μου μιλάς να σβήνω έτσι ξαφνικά. Εσυ, ‘Αγγελε
δεν κοιμάσαι ποτε ;
-Η ύπαρξη σου κουράζεται από την απότομη αλλαγή της δόνησης , γι’αυτό μην
νιώθεις άβολα, είναι κάτι απολύτως φυσικό. Όσο κι αν θα ‘θελες να το αποφύγεις
δεν γίνεται. Οι αισθήσεις σου σε εγκαταλείπουν προσωρινά.
-Λιποθυμώ δηλαδη;
-Όχι ακριβως. Παραμονή λεγεται αυτό που βιώνεις, είναι η διαδικασία κατά την
οποία αποκόβεσαι από κάθε εξωτερικό ερέθισμα ώστε να μπορέσεις να
προσμαρμοστείς στην νέα σου δόνηση.
-Θα μου συμβαίνει συχνά, για να ξερω;!
-Το πολύ μια με δυό φορές ακόμα.
-Η αλήθεια είναι πως κάθε φορα που ξυπνάω από αυτή την διαδκασία, την
παραμονή όπως την είπες, νιώθω πολύ διαφορετικός. Νιώθω όμορφα νομίζω. Σαν
να κοιμόμουν και να είδα ένα υπέροχο όνειρο.
-Χαίρομαι γιαυτό που λες.
-Αφου χαίρεσαι δεν αρχίζεις να μου λύνεις και καμιά απορία σιγά σιγά;!
-Απαντάω πάντα σε ότι με ρωτάς. Φρόντισε λοιπόν να κάνεις πιο ξεκάθαρες
ερωτήσεις για να πάρεις και όσο δυνατόν πιο ξεκάθαρες απαντήσεις.
-Λοιπόν Άγγελε μπορεί να μην θυμάμαι ακόμα πως με λένε και πως βρέθηκα εδώ
αλλα θυμάμαι πως αυτό που ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο 3033 ήταν πολύ
έντονο, σαν το βιβλίο το ίδιο αλλά και όλα αυτά που γράφει μέσα να ήταν μαγικά.
-Φυσικά και ήταν φίλε μου. Ηταν υπέροχα όλα απλά και μόνο που τα έγραψες,
έγιναν όμως μαγικά την στιγμή που τα έζησες κιόλας.
-Αφού αυτό το βιβλίο το έχω γράψει εγώ και αφού όπως λες έχω ήδη ζήσει όσα
γράφει τότε θα μπορούσες να μου το ξαναδώσεις για λίγο σε παρακαλώ.
-Φυσικά με μεγάλη μου χαρά, ορίστε πάρτο.
Ο άντρας το κράτησε σφιχτά στην αγκαλία του για λίγο και έπειτα το άνοιξε
τυχαία πάλι. Το λευκό-ροζ φως ξεπρόβαλε ξανά από το εσωτερικό του βιβλίου
αλλά αυτή την φορά τα μάτια του άντρα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου ίσα ίσα
φάνηκαν να λυτρώνονται με κάποιον περίεργο τρόπο
-Από πού παράγεται αυτό το φως, ρώτησε.
-
-Εσύ έγραψες αυτό το βιβλίο και οι εμπειρίες σου του έδωσαν αυτό το φως. Κάθε
φορα που ζεις κάτι από αυτά που έχεις ήδη γράψει το βιβλίο γεμίζει ενέργεια,
εκτός από απλές λέξεις και γράμματα όλα μέσα στο βιβλίο αποκτούν υπόσταση
όταν τελικά τα βιώνεις κιόλας. Κάθε συναίσθημα πού έχεις νιώσει έχει και έναν
παλμό, μια δόνηση, μεταφέρει ενέργεια. Όλα μαζί λοιπόν , τα συναισθήματα, την
στιγμή που ανοίγεις το βιβλίο ενώνονται να σε υποδεχτούν και να σε τιμήσουν
διότι εσύ είσαι ο δημιουργός τους. Χωρίς εσένα θα ήταν απλές λέξεις μέσα σε ένα
βιβλίο.
-
-Με τιμούν τα ίδια μου τα συναισθήματα δηλαδή; Παράξενο μου ακούγεται.
-
-Τα συναισθήματα είναι δημιουργήματα της ψυχής. Φτιάχτηκαν για να
κατονοήσουν και να αφομοιώσουν όλοι το μεγαλείο της Αγάπης. Η οποία σαν
συναίσθημα έχει και αυτή δόνηση, δεν ήταν όμως εφικτό από όλους να μπορούν
να αντέξουν την δόνηση της. Δεν θα ήταν δυνατή λοιπόν η μεταφορά ενέργειας
αν δεν υπήρχαν συναισθήματα τα οποία θα ήταν κατώτερης δόνησης από αυτή
της Αγάπης, άρα προσιτά σε όλους. Και μεταφορά ενέργειας σημαίνει ζωή, αυτή
την κουβέντα όμως επέτρεψε μου να την κάνουμε αργότερα.
-
-Όπως νομίζεις, είπε ο άντρας στον Άγγελο και έστρεψε το βλέμμα του στο
ανοιχτό βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του. ‘’ κάθε φορα που το ανοίγω μοιάζει
πως κάτι έχει να μου πει…’’ σκέφτηκε.
Με όλη του την προσοχή λοιπόν άρχισε να διαβάζει τις σελίδες στις οποίες τυχαία
είχε ανοίξει το βιβλίο. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα ξαφνικά όταν κατάλαβε τι
ακριβώς διάβαζε…
-Με αργές κινήσεις την πλησιάζεις και απαλά με τον δείκτη και τον αντίχειρα της
πιάνεις τα φτερά, πολύ απαλά όμως γιατί αλλιώς θα την τραυματίσεις και δεν το
θες αυτό έτσι δεν είναι;
- Όχι μπαμπάκα μου είναι τόσο όμορφη αυτή η πεταλούδα που φυσικά και δεν θα
ήθελα ποτέ μου να της κάνω κακό.
Σε αυτό το απόσπασμα το βιβλίο περιέγραφε πως ο ένας πατέρας μάθαινε στον
μικρο γιό του να πιάνει πεταλούδες από τα φτερά.
-Να έτσι, κοίτα… είπε ο πατέρας και με μια κίνηση έπιασε την πεταλούδα από τα
φτερά και την έφερε κοντά στον γιό του για να θαυμάζουν και οι δύο μαζι τον
υπέροχο συνδιασμό χρωμάτων που κοσμούσαν τα φτερά αυτου του πανέμορφου
πλάσματος.
Τα μάτια του μικρού παιδιού έλαμψαν. Σαν να θαμπώθηκε από την τόση ομορφιά.
-Τώρα θα την αφήσω να φύγει εντάξει;
-Όχι,όχι…όχι μπαμπά σε παρακαλώ κράτησε την λίγο ακόμα. Θέλω να την
κοιτάξω κι άλλο.
-Αν την κρατήσω λίγο ακόμα μπορεί να της τραυματίσω τα φτερά και μετά δεν
θα μπορεί να πετάξει.
-Αλήθεια λες;
-Ποτέ δεν σου έχω πει ψέμματα αγάπη μου. Απάντησε μου όμως εσύ, τόση
ομορφιά δεν είναι κρίμα να μην μπορέσει να την δει όλος ο κόσμος;
-Μα είναι τόσο όμρφη και δεν θέλω να την χάσω.
ομορφιά δεν είναι κρίμα να μην μπορέσει να την δει όλος ο κόσμος;
-Μα είναι τόσο όμρφη και δεν θέλω να την χάσω.
-Να ξέρεις πως η πεταλούδα έχει τόσο όμορφα χρώματα στα φτερά της μόνο
όταν είναι χαρούμενη και με αυτόν τον τρόπο δείχνει την χαρά της σε όλο τον
κόσμο,ο οποίος μαγεύεται από την ομορφιά της και γίνεται κι αυτός χαρούμενος
με την σειρά του. Όπως εσυ κι εγώ τωρα. Αν όμως την κρατήσουμε εδώ η
πεταλόυδα θα είναι πολύ δυστυχισμένη και αν είναι δυστυχισμένη τα χρώματα
της θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν. κάτι που ήταν τόσο όμορφο στη άρχη θα χαθεί
για πάντα και ο λόγος θα είμαστε εμείς που την κρατήσαμε μόνο για εμάς αντί να
την αφήσουμε ελεύθερη, γεμάτη χρώματα να πετάξει μακριά και να χαρίσει χαρά
στους ανθρώπους.
Τότε να την αφήσουμε ελεύθερη μπαμπάκα μου για να είναι χαρούμενη, γιατί για
να είναι εδώ τώρα πάει να πει πως και κάποιος άλλος πριν από εμάς την άφησε να
φύγει και δεν την κράτησε μόνο για τον εαυτό του σωστά;
-Πολύ σωστά. Και όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αφήνουν τις πεταλούδες να
πετούν ελεύθερες και δεν θα τις κρατούν μονάχα για τον εαυτό τους τόσο αυτές
θα συνεχίσουν να έχουν πανέμορφα και χρωματιστά φτερά τα οποία θα χαρίζουν
χαρά σε όλους μας.
Ο πατέρας άφησε ελεύθερη την πεταλούδα, η οποία κάνοντας κύκλους γύρω
γύρω από τον μικρό του γιό πέταξε με πολύ ζωηρό και χαρούμενο πέταγμα
αφήνοντας τον ήλιο να φωτίσει τα φτερά της τα οποία έμοιαζαν να λάμπουν
τώρα, σαν να ήθελε να πει ευχαριστώ και μετά έφυγε μακριά.
-Τώρα είναι η σειρά σου, είπε ο πατέρας στον γιό.
-Ναι ναι θέλω να πιάσω κι εγώ μια πεταλούδα
.
-Να εκεί είναι μία. Κάνε ότι σου είπα, απαλές κινήσεις και θα τα καταφέρεις.
Ήταν όμως τόσο πολύ το άγχος που ένιωθε ο μικρός και ο ζήλος ώστε να κάνει
περήφανο τον πατέρα του όπου η πεταλούδα, την οποία είχε βάλει στόχο,
αντιλήφθηκε τις προθέσεις του πριν καν την πλησιάσει και πέταξε μακριά .
Εμφανώς απογοητευμένος ο μικρός με έναν βλέμμα γεμάτο παράπονο, κοίταξε
τον πατέρα του σαν να ήθελε να του πει ‘’συγνώμη που απέτυχα’’.
-Μην αγχώνεσαι και στεναχωριέσαι γιέ μου, για κάτι που δεν μπόρεσες εύκολα να
καταφέρεις, γιατί όσο πιο δύσκολα τα καταφέρεις τόσο πιο όμορφα θα σου
φανούν τα χρώματα της πεταλούδας όταν τελικά θα την κρατάς στα δάχτυλα
σου.
Τα δάκρυα πλέον στεκόντουσταν εμπόδιο για τον άντρα ο οποίος διάβαζε το
βιβλιο στο οποίο αυτή η όμορφη περιπέτεια εξελίσσοταν.
-Γιατι κλαίς φίλε μου;Σου θύμίζει κάτι; ειπε ο Άγγελος και τράβηξε την προσοχή
του άντρα ο οποίος τόση ώρα έδειχνε να είναι και ο ίδιος κάπου μέσα στο βιβλίο.
-Αυτος που έδειχνε στον γιό του πώς να πιάνει πεταλούδες ήμουν εγώ και ο
μικρός, ήταν ο Μιχάλης μου, ο γιός μου, το μωρό μου!!
-Το ξέρω φίλε μου, έπρεπε να μπορούσες να δεις τα δικά σου χρώματα τι όμορφα
που ήταν όση ώρα διάβαζες το βιβλίο σου.
-Παράξενο.
-Τι πράγμα?
-Τον θυμάμαι πεντακάθαρα από όταν ήταν νεογέννητος που τον κράτησα στην
αγκαλιά μου για πρώτη φορά, τον θυμάμαι να μεγαλώνει, να κάνει τα πρώτα του
βήματα. Θυμάμαι πολύ καλά και είναι σαν να τον ακούω αυτή την στιγμή ξανά να
λέει με μια απέραντη αθοώτητα την πρώτη του λέξη… . ..ΑΛΟΓΟ..
Άλογο ηταν η πρώτη λέξη που κατάφεραν να αρθρώσουν αυτά τα πανάγια
χειλάκια. Επίσης τον θυμάμαι να πηγαίνει σχολείο, να ενηλικιώνεται, να
ερωτεύεται. Όλα είναι τοσο ξεκάθαρα στο μυαλό μου αλλα οι αναμνήσεις μου
μοιάζουν να σταματάνε απότομα. Τα μάτια του κοίταξαν τα δικά μου γεμάτα
αγάπη, ενώ έλεγε <<και πάλι καληνύχτα μπαμπάκα.>> πρέπει να ήταν γυρω στα
23 τότε. Εκεί σαν να σταματάνε όλα.
-Πολύ σωστά θυμάσαι, φίλε μου. Ακριβώς αυτό σου είπε και μετά πήγε για ύπνο.
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδες.
-Πως το ξέρεις εσύ και μου το επιβεβαιώνεις;
-Διάβασα το βιβλίο το οποίο έγραφε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
-Δεν ξέρω αν το λέει και το βιβλίο αυτό αλλά νιώθω μια υπερκόσμια αγάπη για
τον αυτόν τον ανθρωπο. Τον γιό μου.
-Η οποία να ξέρεις πως δεν πηγάζει μόνο από αυτή σας την επαφή.
-Τι εννοείς;
-Εννοώ πως ναι σαν πατέρας είναι σίγουρο πως νιώθεις έντονα συναισθήματα για
αυτόν. Όμως Δεν είναι μονάχα η σχέση πατέρα – γιού που σας ενώνει τόσο. Είναι
κάτι που πηγάζει από κοινές σας εμπειρίες ανά τους αιώνες. Είναι αγάπη, η οποία
έχει χτιστεί μέσα από αμέτρητες στιγμές.
-Νιώθω άσχημα και μόνο που το λέω αλλα νομίζω πως για έναν περιέργο λόγο
αυτή την στιγμή τον αγαπάω περισσότερο από ποτέ. Γιατι νιώθω έτσι είνα
λογικό;
-Πρώτον δεν μ’αρέσουν τα λογικά πράγματα, είπε ο ‘Αγγελος και χαμογέλασε. Και
δεύτερον ναι είναι αληθινό, αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός.
-Γιατι συμβαίνει αυτό όμως;
-Φαντάσου λοιπόν πως κρατάς ένα αντικείμενο στα χέρια σου, μην προσδιορίσεις
τι ακριβώς αλλα φαντάσου τον εαυτό σου απλά να το περιεργάζεται. Αυτό το
αντικείμενο στα μάτια σου είναι όμορφο. Ξαφνικά έρχεται κάποιος και σου λέει
πως αυτό το αντικείμενο το έχεις φτιάξει εσύ ο ίδιος. Αμέσως η ομορφία του
αυξάνεται στα μάτια του σωστα;
-Νομίζω πως ναι.
-Στην συνέχεια αφού συνεχίζεις να το
χαζεύεις μαθαίνεις πως αυτό το
αντικείμενο εκτός από το ότι είναι δική
σου δημιουργία είναι και πολύτιμο.
Ακόμα λίγες πινελιές ομορφιάς στα
μάτια σου. Επίσης μαθαίνεις πως αυτό
το αντικείμενο χρονολογείται χιλιάδες
χρόνια πριν και πως το αντικείμενο
αυτό χάρισε χαρά και σε πάρα πολλούς
ανθρώπους σε σημείο που κάποτε
χαρακτηρίστηκε, θεικής προέλευσης.
Για πές μου λοιπόν, το αντικείμενο το
οποίο εξ αρχης κρατάς στα χέρια σου
από απλά όμορφο μετά από όσα έμαθες
για αυτό τωρα, δεν σου μοιάζει
πανέμορφο; Τι άλλαξε λοιπόν; το
αντικείμενο; φυσικά και όχι! Απλά
τώρα ξέρεις, αυτό άλλαξε.
Η γνώση
φίλε μου είναι μια παλέτα με χρώματα
τα οποία μπορούν να ζωντανέψουν ακόμα και τον πιο μαύρο πίνακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.