Ό αρχαίος όφις

                                  

Στις μυστικές παραδόσεις και τους μύθους, τα φίδια τα συναντούμε με την μορφή δράκου, να κρατούν μακριά τους ανθρώπους από θησαυρούς, και συχνά χρησιμοποιούνται για να φυλάνε μυστικά. Τα φίδια, όσο πιο πολύ δύναμη ήθελαν να δηλώσουν πώς υπάρχει , τα παρουσίαζαν με την μορφή του δράκου όπου πολλές φορές διέθεταν φτερά που υπονοούσε την αποκτηθείσα ικανότητα να απομακρύνονται από το έδαφος και να πετούν στον ουρανό. Δεν ήταν άλλο από φοβερά μεγάλες ενεργειακές δυνάμεις , όπως ο δράκος του Αιήτη και του Κάδμου, τα «δόντια» του οποίου χρησιμοποιούσαν για να δημιουργούν ανθρωποειδή.
Το φίδι που συνδέεται με το υπόγειο σκοτεινό και υγρό χώρο, έχει μια κακή και ψυχρή θέση, με συνδυασμό ενός ύπουλου φόβου, μέσα στην συνείδηση των ανθρώπων. Αυτό και μόνο μπορεί να προσδώσει στον καθένα και την συνδυαστική διάθεση να το χαρακτηρίσει εκπρόσωπο του κακού. Οι φράσεις, « είναι φίδι κολοβό», « είναι φίδι φαρμακερό» , είναι «μαύρο φίδι», « φίδι τρικέρατο», και άλλα παρόμοια που προσδίδονται για να χαρακτηρίσουν τους κακούς και ύπουλους ανθρώπους, δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίες εκφράσεις. Άλλωστε οι μύθοι και οί ιστορίες αρχαιοτάτων παραδόσεων συνδέουν μυστικιστικά τον όφη με τό αντίθετο της θεϊκής θέλησης. Στο δέντρο των μήλων των Εσπερίδων καραδοκούσε ένας όφις. Στο δέντρο του παραδείσου επίσης υπήρχε ό όφης πειρασμός πού ξεγελά και αρπάζει την αθανασία από τους πρωτόπλαστους. . Μια κόμπρα στην ινδική μυθολογία είναι κουλουριασμένη κάτω από το δέντρο ασβάθα. Ενώ ό Γκιλγκαμές χάνει το φυτό της αθανασίας από έναν όφη.

Η υπόθεση η οποία θα μας απασχολήσει πιο κάτω, για την πιθανότητα ενός υπόγειου κόσμου κάτω από την γή, όπου σύμφωνα με αρχαίες δοξασίες , παραδόσεις , ή γνώσεις , βρίσκετε το βασίλειο της Λευκής Αδελφότητας, πιθανότατα να αφορά την έδρα της «Αδελφότητα του όφεως», του σκοτεινού κάτω κόσμου, η οποία σχετίζεται με τους καταβαραθρωμένους στα Τάρταρα Άτλαντες. Ο όφης Μίδγαρδ των γερμανικών μύθων, ό Λεβιάθαν των εβραϊκών, ό Ατούμ ή Ατόν των Αιγυπτίων, ή ό Ανάντα των Ινδών, βρίσκονται κουλουριασμένοι στο κέντρο της Γής. Η περιστροφική και σπειροειδή του εικόνα , σε συνδυασμό με τόν μύθο της μάχης του Θεού Ήλιου Απόλλωνα με τον Πύθωνα στον ομφαλό της Γής , τους Δελφούς, μας αποκαλύπτει την συμβολική θέση του πού είναι στην κοιλιά . Την κοιλιά του πλανήτη πού διαμέσων των φιδόμορφων εντέρων του Λαβυρίνθου , στο σκοτεινό και υγρό αυτόν χώρο, παραμονεύει ό Μινώταυρος , τά υποχθόνια ένστικτα του ανθρώπου – ζώου .

Η αδελφότητα των ατλάντων , χρησιμοποιώντας την υποχθόνια τιτανική οφιούχο ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, πού κινείται όπως ό όφις μέσα από τά υπόγεια τελουριακά ρεύματα και ποτάμια, έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνουν τα στοιχεία της ύλης. Κατέχουν αυτό που με αγωνία επεδίωκαν να αποκτήσουν οι Αλχημιστές τον μεσαίωνα. Την Φιλοσοφική Λίθο. Η ενέργεια αυτή αποτελείται από ψυχικό υλικό πού διαθέτει την πλαστική ικανότητα διαμόρφωσης της ύλης με την μεταφορά κωδικών πληροφορίας. Γι αυτό και μεταφορικά ό όφις πού κλέβει την αθανασία από τον άνθρωπο , υπονοεί ότι του αρπάζει την ψυχή , το μέρος αυτό του «είναι του» πού είναι το αθάνατο, μέσω τής διάλυσης της συνειδήσεώς του και κατ’ επέκταση της διάσπασης του πληροφοριακού του υλικού πού μεταφέρεται μέσω τής ψυχής του από τήν Θεϊκή Αρχή.

Υποψιαζόμαστε λοιπόν, ότι ό όφις ή αρχαίος όφις Εωσφόρος , είναι σύμφωνα με τους ερευνητές του μυστικισμού, ή ανταύγεια του ζωδιακού κύκλου πού περιστρέφετε και δημιουργεί τον χρόνο, αλλά συγχρόνως σαν ουροβόρος όφις καταπίνει την ουρά του σε έναν αέναο επαναλαμβανόμενο γίγνεσθαι μετενσαρκώσεων όπου είναι δύσκολη ή διαφυγή προς τά έξω από αυτόν τον περιορισμό. Και ό υποχθόνιος εωσφορικός όφις τρέφεται από την ενέργεια της ψυχής.

Ένας όφις εξερχόταν στο μέτωπο των Φαραώ της Αιγύπτου, ανάμεσα από τά μάτια, πού προφανώς δήλωνε την σχέση τους με την γενιά της αδελφότητας του φιδιού, τους Άτλαντες . Με την χρήση της υπόγειας ενεργειακής εξουσίας , δρούσαν υπνωτικά και εξουσιαστικά επί των επίγειων κυριαρχικών δυνάμεων , όπως αυτή των Φαραώ.

Ο τεράστιος όφις που σκότωσε ο Απόλλωνας στην περιοχή των Δελφών, δεν ήταν άλλο από την μάχη ανάμεσα στο φώς και το σκοτάδι. Ανάμεσα στην γήινη και την ουράνια ενέργεια. Οι φωτεινοί επίγειοι υπό τον Απόλλωνα, ή αλλιώς, οι έχοντες την ενεργοποιημένη επίφυση- επαφή , και κατ’ επέκταση μετέχοντες στην θεία ουσία Έλληνες, ήρθαν σε μάχη με τους Οφίτες Άτλαντες, την αδελφότητα του όφεως, του σκοτεινού κάτω κόσμου που νικήθηκαν και καθάρισε η περιοχή, δηλαδή απελευθερώθηκε, από την κατοχή και τον έλεγχο που ασκούσαν. 

Το θέμα δηλαδή εδώ, στον μύθο της εξόντωσης του Πύθωνα, είναι η εκκαθάριση ενός Ατλάντιου ιερατείου που επεδίωξε να δημιουργήσει κέντρο δύναμης στην περιοχή της Αττικής , προερχόμενη από διασωθέντες Άτλαντες μετά το τέλος της αυτοκρατορίας τους .

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ