Σε μια εποχή που υπάρχει ελεύθερη και άφθονη πληροφόρηση, είναι δυνατόν να μιλάμε για προπαγάνδα, για παραπληροφόρηση, για άγνοια; Είμαστε όντως αναγκασμένοι να υποτασσόμαστε; Υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης; Μπορεί η πληροφόρηση να προσφέρει τη γνώση που όλοι αναζητούμε; Γιατί δεν το κάνει;Δες τον πανικό που εύκολα σκορπά το «νέο» όπλο που έχει εφεύρει το σύστημα (το οποίο έχουμε δημιουργήσει και πρόθυμα συντηρούμε), τον ιό της νέας γρίπης. Δεν πτοούνται οι κρατούντες (αυτοί που γνωρίζουν καλά τις ανθρώπινες νοητικές λειτουργίες) από την άφθονη πληροφόρηση που ρέει ελεύθερα είτε υπέρ είτε κατά του νέου εμβολίου. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εμείς παίζουμε το παιχνίδι του φόβου.
Ζούμε μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο – το μέλλον – στο οποίο επενδύουμε, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, αποθηκεύουμε τα όνειρα μας. Προγραμματίζουμε τη ζωή μας ελπίζοντας για το καλύτερο και φτιάχνουμε σενάρια περιμένοντας το χειρότερο. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να ελέγξουμε τη ζωή (που δεν ελέγχεται) γιατί δεν ελέγχουμε τον εαυτό μας και τη σκέψη μας.
Το σύστημα που έχουμε φτιάξει (και λειτουργεί τώρα εναντίον μας) το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Βασίζεται σ’ αυτό το φόβο μας, δημιουργεί ανάγκες που μας κρατάνε απασχολημένους, απειλεί με έλλειψη ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας, επιβάλλει τη βούληση που απλόχερα του έχουμε παραχωρήσει. Εμείς συνεχίζουμε υπάκουα να κυνηγάμε ότι πιστεύουμε ότι μας λείπει, να προγραμματίζουμε τη χαρά μας, να οργανώνουμε την ηρεμία μας, να αναβάλλουμε τη ζωή μας.
Δεν αντιδρούμε γιατί έχουμε πιστέψει ότι είμαστε αδύναμοι και ασήμαντοι, άλλωστε, «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Θα δηλώσουμε την άδεια μας για το 2011 χωρίς να διαμαρτυρηθούμε, θα εμβολιάσουμε τα παιδιά μας με 25 εμβόλια μέχρι να γίνουν δυο χρονών εξασθενίζοντας το φυσικό αμυντικό του σύστημα, θ’ ακολουθήσουμε παραδόσεις, κανόνες και νόμους με τα οποία διαφωνούμε, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από τη δημιουργική, συνειδητή σκέψη. Φοβόμαστε να ξεχωρίζουμε από το πλήθος με θέση. Δεν εμπιστευόμαστε την εσωτερική φωνή που σκεπάζει ο εκκωφαντικός θόρυβος του φόβου.
Επιλέγουμε με βάση το φόβο, επενδύουμε με βάση το φόβο, βαφτίζουμε την ανάγκη αγάπη, ζούμε μόνιμα στο φόβο, σε ανύπαρκτο χρόνο: στο παρελθόν και το μέλλον. Ο φόβος υπαγορεύει τις ανάγκες μας, καθορίζει τις αποφάσεις μας, ενώ πιστεύουμε ότι υπάρχει εξωτερικός εχθρός (οι φαρμακοβιομηχανίες, οι ελίτ) που επιβάλλουν τη «νέα τάξη» πραγμάτων. Τα θεωρούμε όλ’ αυτά φυσιολογικά άρα δεδομένα.
Η κινητήριος δύναμη ολόκληρου του συστήματος (σκέψης και δράσης) είναι ο φόβος. Η αγάπη (την οποία συχνά αποκαλούμαστε) απουσιάζει εφόσον υπάρχει φόβος. Οι αντίθετοι πόλοι είναι αναγκαίοι για να εξασκούμε ελεύθερα τη βούληση μας δημιουργικά. Ο φόβος δημιουργεί ακόμα περισσότερο φόβο γιατί το όμοιο έλκει το όμοιο. Όποια πίστη και αν υιοθετούμε που βασίζεται στο φόβο είναι περιοριστική. Υποδουλώνει το νου και τον εστιάζει στην έλλειψη. Δεν έχει τη δύναμη ο φόβος να προστατεύσει (παρόλο που το υπόσχεται), μόνο να μειώνει, να στραγγίζει, να δημιουργεί ανθρώπους-υποχείρια της κατανάλωσης, της δήθεν εξασφάλισης, της δυστυχίας – την οποία επιλέγουμε με τη σκέψη μας. Δεν έχει σημασία τι προσπαθούμε να αποφύγουμε (αυτό μεγαλώνει). Σημασία έχει τι επιλέγουμε να δημιουργούμε.
Φτιάχνουμε σενάρια για να νοιώθουμε ασφάλεια, όχι για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ζούμε ξανά και ξανά τα σενάρια που φοβόμαστε γιατί δεν τολμούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε σενάρια που θέλουμε και επιλέγουμε. Ζούμε σε ένα (φοβικό κυρίως) μέλλον που επαναλαμβάνουμε, κάθε φορά πιο φοβικό από πριν, επιβεβαιώνοντας αυτό που επιλέξαμε.
Προγραμματίζουμε τη ζωή μας για να μπορούμε να την ελέγχουμε, όμως το απροσδόκητο πάντα θα κτυπάει την πόρτα μας και πάντα σε ακατάλληλη ώρα. Επενδύουμε στο να αναβάλλουμε τη ζωή που φοβόμαστε να ζήσουμε τώρα, γιατί το παρόν μας τρομάζει, όπως μας τρομάζει ο εαυτός μας που δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε. Βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια του φόβου και πιστεύουμε ότι αυτή είναι η μόνη ζωή που υπάρχει, το μάτριξ, στο οποίο οικειοθελώς έχουμε παγιδευτεί.
Πεθαίνουμε καθημερινά γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε. Άλλο σκέφτεσαι τη ζωή σου και άλλο ζεις τη ζωή σου. Η διαφορά είναι η διαφορά του φόβου και της αγάπης, είναι η διαφορά της μέρας με τη νύχτα. Η τάξη βρίσκεται στο χάος που αποφεύγουμε. Ο έλεγχος που κυνηγάμε εξωτερικά είναι αχρείαστος όταν ελέγχουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που εύκολα μας επιβάλλει (αν το επιτρέψουμε) ο προγραμματισμένος νους που έχει γαλουχηθεί στο φόβο.
Κάπως έτσι γίνεται ο φόβος πανδημία και εύκολα επιβάλλεται ο μαζικός εμβολιασμός στο όνομα του κέρδους. Καμία αδικία δεν υπάρχει πουθενά! Το κέρδος το σκορπάμε μόνοι μας καθημερινά, χαρίζοντας την εσωτερική μας ηρεμία, αλήθεια και ελευθερία στο βωμό της ασφάλειας, στον έλεγχο, στο φόβο.
Το κυνήγι του χρόνου είναι συνώνυμο με το κυνήγι της ασφάλειας, είναι συνώνυμο με το φόβο της ζωής, είναι συνώνυμο με το θάνατο. Αντίθετα με ότι λέμε ότι επιδιώκουμε, φοβόμαστε την ευτυχία, φοβόμαστε να ζήσουμε ΤΩΡΑ!
Σκέψου το. Πώς θα ήταν η ζωή σου αν εμπιστευόσουν τη διαδικασία της ζωής; Πώς θα ήταν αν αποδεχόσουν την αλλαγή ως φυσιολογική εμπειρία ζωής; Θα εκτιμούσες διαφορετικά το παρόν αν ήξερες ότι το μέλλον δεν σου ανήκει; Μη βιαστείς να απαντήσεις στον εαυτό σου νοητικά. Δεν είναι οι απόψεις σου η αλήθεια σου. Σκέψου βιωματικά. Φτιάξε τα ανάλογα σενάρια και βάλε τον εαυτό σου μέσα σε αυτά να λειτουργείς.
Οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει στην ευκολία, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Μας αρέσει η μασημένη τροφή και το βόλεμα σε κανόνες, εγγυήσεις και το αίσθημα ότι «ανήκουμε κάπου». Είναι εύκολο να οργανώνουμε τη ζωή μας, να πολεμάμε την πραγματικότητα (αυτό που συμβαίνει), να κάνουμε το εμβόλιο, να προγραμματίσουμε την άδεια μας για το 2011, να επενδύσουμε στο μέλλον. Το δύσκολο θα ήταν να μην τα κάνουμε όλα αυτά. «Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία (από το φόβο)». (Ανδρέας Κάλβος)
«Διατροφή, ενέσεις και νόμοι θα συνδυαστούν από πολύ μικρή ηλικία, για να παράγουν το είδος του χαραχτήρα και το είδος των πεποιθήσεων που οι αρχές θεωρούν επιθυμητές. Και κάθε σοβαρή προσπάθεια αμφισβήτησης των δυνάμεων που θα υπάρχει, θα έχει γίνει ψυχολογικά αδύνατη»(Bertrand Russell).
Ζούμε μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο – το μέλλον – στο οποίο επενδύουμε, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, αποθηκεύουμε τα όνειρα μας. Προγραμματίζουμε τη ζωή μας ελπίζοντας για το καλύτερο και φτιάχνουμε σενάρια περιμένοντας το χειρότερο. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να ελέγξουμε τη ζωή (που δεν ελέγχεται) γιατί δεν ελέγχουμε τον εαυτό μας και τη σκέψη μας.
Το σύστημα που έχουμε φτιάξει (και λειτουργεί τώρα εναντίον μας) το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Βασίζεται σ’ αυτό το φόβο μας, δημιουργεί ανάγκες που μας κρατάνε απασχολημένους, απειλεί με έλλειψη ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας, επιβάλλει τη βούληση που απλόχερα του έχουμε παραχωρήσει. Εμείς συνεχίζουμε υπάκουα να κυνηγάμε ότι πιστεύουμε ότι μας λείπει, να προγραμματίζουμε τη χαρά μας, να οργανώνουμε την ηρεμία μας, να αναβάλλουμε τη ζωή μας.
Δεν αντιδρούμε γιατί έχουμε πιστέψει ότι είμαστε αδύναμοι και ασήμαντοι, άλλωστε, «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Θα δηλώσουμε την άδεια μας για το 2011 χωρίς να διαμαρτυρηθούμε, θα εμβολιάσουμε τα παιδιά μας με 25 εμβόλια μέχρι να γίνουν δυο χρονών εξασθενίζοντας το φυσικό αμυντικό του σύστημα, θ’ ακολουθήσουμε παραδόσεις, κανόνες και νόμους με τα οποία διαφωνούμε, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από τη δημιουργική, συνειδητή σκέψη. Φοβόμαστε να ξεχωρίζουμε από το πλήθος με θέση. Δεν εμπιστευόμαστε την εσωτερική φωνή που σκεπάζει ο εκκωφαντικός θόρυβος του φόβου.
Επιλέγουμε με βάση το φόβο, επενδύουμε με βάση το φόβο, βαφτίζουμε την ανάγκη αγάπη, ζούμε μόνιμα στο φόβο, σε ανύπαρκτο χρόνο: στο παρελθόν και το μέλλον. Ο φόβος υπαγορεύει τις ανάγκες μας, καθορίζει τις αποφάσεις μας, ενώ πιστεύουμε ότι υπάρχει εξωτερικός εχθρός (οι φαρμακοβιομηχανίες, οι ελίτ) που επιβάλλουν τη «νέα τάξη» πραγμάτων. Τα θεωρούμε όλ’ αυτά φυσιολογικά άρα δεδομένα.
Η κινητήριος δύναμη ολόκληρου του συστήματος (σκέψης και δράσης) είναι ο φόβος. Η αγάπη (την οποία συχνά αποκαλούμαστε) απουσιάζει εφόσον υπάρχει φόβος. Οι αντίθετοι πόλοι είναι αναγκαίοι για να εξασκούμε ελεύθερα τη βούληση μας δημιουργικά. Ο φόβος δημιουργεί ακόμα περισσότερο φόβο γιατί το όμοιο έλκει το όμοιο. Όποια πίστη και αν υιοθετούμε που βασίζεται στο φόβο είναι περιοριστική. Υποδουλώνει το νου και τον εστιάζει στην έλλειψη. Δεν έχει τη δύναμη ο φόβος να προστατεύσει (παρόλο που το υπόσχεται), μόνο να μειώνει, να στραγγίζει, να δημιουργεί ανθρώπους-υποχείρια της κατανάλωσης, της δήθεν εξασφάλισης, της δυστυχίας – την οποία επιλέγουμε με τη σκέψη μας. Δεν έχει σημασία τι προσπαθούμε να αποφύγουμε (αυτό μεγαλώνει). Σημασία έχει τι επιλέγουμε να δημιουργούμε.
Φτιάχνουμε σενάρια για να νοιώθουμε ασφάλεια, όχι για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ζούμε ξανά και ξανά τα σενάρια που φοβόμαστε γιατί δεν τολμούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε σενάρια που θέλουμε και επιλέγουμε. Ζούμε σε ένα (φοβικό κυρίως) μέλλον που επαναλαμβάνουμε, κάθε φορά πιο φοβικό από πριν, επιβεβαιώνοντας αυτό που επιλέξαμε.
Προγραμματίζουμε τη ζωή μας για να μπορούμε να την ελέγχουμε, όμως το απροσδόκητο πάντα θα κτυπάει την πόρτα μας και πάντα σε ακατάλληλη ώρα. Επενδύουμε στο να αναβάλλουμε τη ζωή που φοβόμαστε να ζήσουμε τώρα, γιατί το παρόν μας τρομάζει, όπως μας τρομάζει ο εαυτός μας που δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε. Βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια του φόβου και πιστεύουμε ότι αυτή είναι η μόνη ζωή που υπάρχει, το μάτριξ, στο οποίο οικειοθελώς έχουμε παγιδευτεί.
Πεθαίνουμε καθημερινά γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε. Άλλο σκέφτεσαι τη ζωή σου και άλλο ζεις τη ζωή σου. Η διαφορά είναι η διαφορά του φόβου και της αγάπης, είναι η διαφορά της μέρας με τη νύχτα. Η τάξη βρίσκεται στο χάος που αποφεύγουμε. Ο έλεγχος που κυνηγάμε εξωτερικά είναι αχρείαστος όταν ελέγχουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που εύκολα μας επιβάλλει (αν το επιτρέψουμε) ο προγραμματισμένος νους που έχει γαλουχηθεί στο φόβο.
Κάπως έτσι γίνεται ο φόβος πανδημία και εύκολα επιβάλλεται ο μαζικός εμβολιασμός στο όνομα του κέρδους. Καμία αδικία δεν υπάρχει πουθενά! Το κέρδος το σκορπάμε μόνοι μας καθημερινά, χαρίζοντας την εσωτερική μας ηρεμία, αλήθεια και ελευθερία στο βωμό της ασφάλειας, στον έλεγχο, στο φόβο.
Το κυνήγι του χρόνου είναι συνώνυμο με το κυνήγι της ασφάλειας, είναι συνώνυμο με το φόβο της ζωής, είναι συνώνυμο με το θάνατο. Αντίθετα με ότι λέμε ότι επιδιώκουμε, φοβόμαστε την ευτυχία, φοβόμαστε να ζήσουμε ΤΩΡΑ!
Σκέψου το. Πώς θα ήταν η ζωή σου αν εμπιστευόσουν τη διαδικασία της ζωής; Πώς θα ήταν αν αποδεχόσουν την αλλαγή ως φυσιολογική εμπειρία ζωής; Θα εκτιμούσες διαφορετικά το παρόν αν ήξερες ότι το μέλλον δεν σου ανήκει; Μη βιαστείς να απαντήσεις στον εαυτό σου νοητικά. Δεν είναι οι απόψεις σου η αλήθεια σου. Σκέψου βιωματικά. Φτιάξε τα ανάλογα σενάρια και βάλε τον εαυτό σου μέσα σε αυτά να λειτουργείς.
Οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει στην ευκολία, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Μας αρέσει η μασημένη τροφή και το βόλεμα σε κανόνες, εγγυήσεις και το αίσθημα ότι «ανήκουμε κάπου». Είναι εύκολο να οργανώνουμε τη ζωή μας, να πολεμάμε την πραγματικότητα (αυτό που συμβαίνει), να κάνουμε το εμβόλιο, να προγραμματίσουμε την άδεια μας για το 2011, να επενδύσουμε στο μέλλον. Το δύσκολο θα ήταν να μην τα κάνουμε όλα αυτά. «Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία (από το φόβο)». (Ανδρέας Κάλβος)
«Διατροφή, ενέσεις και νόμοι θα συνδυαστούν από πολύ μικρή ηλικία, για να παράγουν το είδος του χαραχτήρα και το είδος των πεποιθήσεων που οι αρχές θεωρούν επιθυμητές. Και κάθε σοβαρή προσπάθεια αμφισβήτησης των δυνάμεων που θα υπάρχει, θα έχει γίνει ψυχολογικά αδύνατη»(Bertrand Russell).
Αλλά μην ψάχνεις εξωτερικά τον εχθρό. Ο πραγματικός εχθρός είναι ο φόβος και είναι μέσα σου, σε κάθε άκρη του νου σου, σε κάθε πτυχή της ζωής σου.
Έως πότε θα παραμένουμε δούλοι;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.