Το Τραγούδι της Ημέρας - «Χριστούγεννα» Φοίβος Δεληβοριάς

                               

Το 2003 κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό «χριστουγεννιάτικο» τραγούδι, στον κλασικό πλέον δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά «Ο Καθρέπτης», με τίτλο «Χριστούγεννα». Στο συγκεκριμένο τραγούδι αποδομούνται οι γιορτές και όλος ο μύθος τους. «Χριστούγεννα/ Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά/ Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά/ Ίσως για κάποιους να 'ναι ακόμα γιορτή/ Μα ποιοι είν' αυτοί;/ Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;» τραγουδάει ο Δεληβοριάς προκαλώντας ποίκιλες αντιδράσεις, καθώς διαλύει την χρυσή ομίχλη που δημιουργούν οι μέρες αυτές. 

«…γιατί αυτός δεν έχει καν γονείς για να τον αντικαταστήσει. Κάθεται εκεί ολομόναχος με ένα ξεφουσκωμένο δάνειο, με έναν ερωτικό «μεσσία» που εξαφανίστηκε, με μια επιχείρηση που καταστράφηκε και… πρέπει να συνεχίσει να αγαπάει και να σπρώχνει τη ρόδα της ζωής.» Η μνήμη αποκοιμιέται και τα προβλήματα της καθημερινότητας μπαίνουν στο ντουλάπι μόλις μυρίσει άρωμα εορτών, το οποίο είναι τόσο μεθυστικό σαν φρεσκοφουρνιστό ψωμί που καλύπτει οτιδήποτε πριν λίγες μέρες μας απασχολούσε. Έχουν κάτι το μαγικό οι δύο βδομάδες που κρατούνε οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Όλοι γινόμαστε πιο χαρούμενοι, πιο φιλάνθρωποι, πιο λαμπεροί, σαν να κλέβουμε λίγο από το φως απ’ τα λαμπιόνια που έντεχνα έχουμε τοποθετήσει στα σπίτια και στη σκέψη μας. Μία εποχή που ακούμε για πολλοστή φορά χριστουγεννιάτικα άσματα και χαμογελάμε φορτωμένοι με σακούλες από άχρηστα ψώνια που επιβάλλει η εορταστική περίοδος. 
Το 2003 κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό «χριστουγεννιάτικο» τραγούδι, στον κλασικό πλέον δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά «Ο Καθρέπτης», με τίτλο «Χριστούγεννα». Στο συγκεκριμένο τραγούδι αποδομούνται οι γιορτές και όλος ο μύθος τους. «Χριστούγεννα/ Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά/ Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά/ Ίσως για κάποιους να 'ναι ακόμα γιορτή/ Μα ποιοι είν' αυτοί;/ Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;» τραγουδάει ο Δεληβοριάς προκαλώντας ποίκιλες αντιδράσεις, καθώς διαλύει την χρυσή ομίχλη που δημιουργούν οι μέρες αυτές. 
Η κοινωνία χρησιμοποιεί τους μύθους και τις εορτές για να ανασαίνει ή ακόμα για να κρύβει κάτω από το χαλί οτιδήποτε άσχημο της συμβαίνει τις μη-γιορτινές μέρες και σε αυτό ο Φοίβος απαντάει χαρακτηριστικά ότι: «Παλιά οι γιορτές συνοδεύονταν και από ανθρωποθυσίες. Διάλεγαν οι παλιές κοινωνίες έναν τρελό, έναν που διέφερε κι εκνεύριζε τους άλλους και τον θυσίαζαν ως αποδιοπομπαίο τράγο. Κι έτσι η κοινωνία “ ανάσαινε ” και προχωρούσε. Τώρα, πιο ώριμοι, έχουμε εσωτερικεύσει και μυθοποιήσει τη θυσία. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε τη γέννηση ενός μωρού που διαφέρει από μας και που γι’ αυτό θα το θυσιάσουμε το Πάσχα. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι άνθρωποι νιώθουν λιγάκι μελαγχολικοί τις γιορτές . Γιατί αισθάνονται μέσα στην κοινωνία που γλεντάει, τη σκοτεινή της καταγωγή.» Η απομυθοποίηση του Αϊ Βασίλη με τα δώρα, που αντιπροσωπεύει την ελπίδα όλων φορώντας το προσωπείο ενός χοντρού γέρου ντυμένο στα κόκκινα με πλατύ χαμόγελο και μπόλικη δόση μαγείας εντέλει είναι πιο βίαιη για τους ενήλικες: «γιατί αυτός δεν έχει καν γονείς για να τον αντικαταστήσει. Κάθεται εκεί ολομόναχος με ένα ξεφουσκωμένο δάνειο, με έναν ερωτικό «μεσσία» που εξαφανίστηκε, με μια επιχείρηση που καταστράφηκε και πρέπει να συνεχίσει να αγαπάει και να σπρώχνει τη ρόδα της ζωής. Για τους ενήλικες φτιάχτηκαν, λοιπόν, τα Χριστούγεννα. Χωρίς αυτά, ο χρόνος δεν ξεκινά.» 
Ο Δεληβοριάς δε χαρίζεται σε κανέναν με τους κοφτερούς στίχους του. Ο Αϊ Βασίλης είναι ο πρώην αριστερός πατέρας ενώ η μυρωδιά των γλυκισμάτων και της γαλοπούλας είναι τόσο βαριά που μόνο προβλήματα προκαλεί στη μνήμη. Το φως που ξεχύνεται και προσδίδει λάμψη είναι αυτό που ομορφαίνει τα γκρίζα σημεία της κάθε εποχής και εν τέλει δεν είναι αρκετό, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι κρατά μόλις δύο εβδομάδες και μετά σβήνει. Όμως το τραγούδι έχει θετική χροιά αν σκεφτούμε πως το παραμύθι το έχουμε όλοι ανάγκη και μας βοηθάει, αρκεί να γνωρίζουμε ότι είναι απλά ένα παραμύθι και να έχουμε δημιουργήσει για όλο το χρόνο την προσωπική μας φάτνη και το δικό μας πανδοχείο. Του Φοίβου, όπως μας αναφέρει είναι: «10 αγαπημένοι άνθρωποι, που «θυσιάζω» και ανασταίνω κάθε χρόνο, μια κοπέλα και μια γάτα, η χρονομηχανή των ταινιών και η μουσική. Όπου ακούσω μουσική, πλησιάζω!»




Αλέκος Χρυσόπουλος
http://www.ogdoo.gr
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ