Ενα συνομωσιολογικό παραμύθι ; (Β' Μέρος)

Η θετική πλευρά της συνωμοσιολογίας

                            

Στον αγώνα τους για την εξουσία οι μαύροι άρχοντες του κόσμου τούτου εντάσσουν και την συστηματική συκοφαντία τους εναντίον εκείνων των ανθρώπων που δεν έγιναν ποτέ του χεριού τους. Είναι ζωτική ανάγκη γι΄ αυτούς να εμπεδώσει η κοινωνία το μήνυμα, ότι π.χ. «όλοι οι δημοσιογράφοι είναι ίδιοι» ή ότι «όλοι τα παίρνουν». Γι΄ αυτό και εμφανίζουν το άσπρο μαύρο, διαστρεβλώνουν τις έννοιες, για να εμφανίσουν ως ύποπτο κάθε επίτευγμα αυτών των εντίμων ανθρώπων. Δεν το κατεδαφίζουν, αλλά (σκοπίμως) μόνο το υπονομεύουν.
Και δεν είναι τυχαίο ότι τίποτα δεν ακούγεται και δεν διακινείται γι΄ αυτούς που όντως «τα παίρνουν», καμιά κατηγορία γι΄ αυτούς δηλαδή που όντως «έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον διάολο», μόνο κάνα εξιλαστήριο θύμα αναζητείται πού και πού για να εκτονώσει την ένταση, συνήθως δε (ακόμα και τότε) την πληρώνουν «οι αθώοι», οι λιγότερο ένοχοι, αλλά σηκώνεται κουρνιαχτός κι αντάρα, χαλάει ο κόσμος για όσους έχουν αντισταθεί και πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων τις πιο δελεαστικές προτάσεις, ακόμα και τα παλάτια, το άφθονο χρήμα και την μεγάλη δόξα, ναι, δεν είναι τυχαίο ότι γι΄ αυτούς (και μόνο) ακούγεται ευρέως ότι «τα πήραν», ότι «είναι σαν όλους τους άλλους», επειδή κανείς στο κοινωνικό τους περιβάλλον δεν πρέπει να πιστεύει ότι κάπου μέσα στο πλήθος υπάρχουν άνθρωποι ακέραιοι και καθαροί. Αν δε οι ακέραιοι άνθρωποι κάνουν ένα τόσο δα λαθάκι, 
«κούνια που τους κούναγε»! Οι κατήγοροι έχουν την ικανότητα (και το

βήμα, έχουν το έδρανο) στους τυφλωμένους από τον ρεαλισμό του καιρού να εμφανίζουν ως πονηρή μια αγαθή πράξη, να παρουσιάζουν ως ιδιοτέλεια την ευγένεια, γυρίζοντας δηλαδή ανάποδα την καθημερινή μας εννοιολογία, πετυχαίνοντας έτσι να διαβάλλουν, άρα να συρρικνώνουν και να περιορίζουν όσο μπορούν (αφού δεν μπορούν να εξουδετερώσουν) το «αντίπαλον δέος».

Και τα κάνουν αυτά για έναν και μόνο λόγο: Κάθε άνθρωπος, κάθε ανθρώπινη μονάδα, είναι ένας τεράστιος «θερμοσυσσωρευτής», ένας δέκτης και ένας πομπός θεϊκής ενέργειας, η οποία ακτινοβολεί μέσα στο άπειρο Σύμπαν, όπου οράται ή «συλλαμβάνεται» από τους θεούς, οι οποίοι βλέπουν το χρώμα της αύρας αυτής, βλέπουν αν είναι μαύρη σαν το σκοτάδι της αφέγγαρης νύχτας ή λευκή σαν το φως του λαμπερού ήλιου και γνωρίζουν έτσι αν πρέπει να κατέβουν (ή να επιστρέψουν) στη γη να βοηθήσουν τα παιδιά τους που αντιστέκονται ακόμα ή πρέπει να το πάρουν απόφαση, ότι χάθηκε οριστικά η παρτίδα, επειδή, εν τέλει, τα παιδιά τους ενέδωσαν στον πειρασμό και ξεχνώντας την θεϊκή τους καταγωγή προσχώρησαν στις ηδονές της ύλης. Οι συμβολισμοί των θρησκειών, όσο και αν έχουν ξεφτίσει, όσο και αν έχουν οικειοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί για το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, σημειολογούν, με μιαν άλλη δε ανάγνωση αποκαλύπτουν την αλήθεια περί του Θεού και του Διαβόλου, αλλά και περί του αμέσου ή απωτέρου μέλλοντος του ανθρώπου. Επειδή δεν ήταν αγαθά πνεύματα αυτοί που διαστρέβλωσαν την αλήθεια και ίδρυσαν τις θρησκείες και τις αιρέσεις, τους ξέφυγαν «οι λεπτομέρειες της τελειότητος», οι οποίες (κρυμμένες σαν τον κοντορεβιθούλη μέσα στην σπηλιά του γίγαντα) επιτρέπουν σήμερα στους αφυπνισμένους να πηδήσουν από τα παραθυράκια μέσα στις κρύπτες και να διερευνήσουν τα ίχνη τους, να επανασυνθέσουν τις κατακερματισμένες ψηφίδες της γνώσης που με αυτόν τον ταπεινό τρόπο διασώθηκαν.

Σ΄ αυτό το επίπεδο παίζεται πια το μεγάλο παιχνίδι. Γι΄ αυτό είναι στα χέρια των ανθρώπων και όχι των θεών (ή του Θεού) η διάσωση του πλανήτη. Όχι του πολιτισμού, αλλά του κόσμου. Η γη αποτελεί κομβικό σημείο ζωής στον Γαλαξία. Είναι συμπαντική η ανάγκη, δεν είναι πλανητική. Απ΄ αυτό θα κριθεί, αν θα επιστρέψουν οι θεοί για ν΄ αναμετρηθούν τελειωτικά πια με τις δυνάμεις του υλισμού. Και είναι μάλλον ολοφάνερο, πόσο μεγάλη ευθύνη έχει ο κάθε ένας από μας να γίνει ακόμα καλύτερος απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα, απέναντι στον πλανήτη, απέναντι στο Σύμπαν, απέναντι στο Φως. Έχει ευθύνη και χρέος να γαληνέψει, να ξεαγχωθεί, να αφυπνιστεί, να θυμηθεί, να μάθει, να γνωρίσει, να ερευνήσει, να γίνει φορέας της Αρετής, διότι οι κραδασμοί του ελεύθερου, του απελευθερωμένου, του αδούλωτου πια πνεύματός του αναμένονται από τους θεούς στους αιθέρες ως η πιο πολύτιμη και η πιο χαρμόσυνη είδηση στο Σύμπαν. Ένας και μόνο άνθρωπος, αν κερδηθεί, είναι τεράστια η ισχύς που προστίθεται στις «δυνάμεις του Καλού»! Ένας και μόνο άνθρωπος σ΄ αυτό το επίπεδο ισοδυναμεί με μία ατομική βόμβα, την οποία τρέμουν οι μαύροι άρχοντες του κόσμου τούτου.

Αλλά χωρίς τους θεούς, χωρίς δηλαδή τις υψηλές αυτές έννοιες που αντιπροσωπεύουν οι θεοί, οι εναπομείναντες καλοί άνθρωποι μόνοι τους είναι μάλλον αδύνατο να κερδίσουν τον αόρατο πόλεμο με τις δυνάμεις του υλισμού. Τα πνευματικά εφόδιά τους είναι λειψά. Και αν χαθεί αυτή η πνευματική μάχη που μυστικά διεξάγεται αυτές τις μέρες, ο πλανήτης ολόκληρος θα παραδοθεί σύντομα σε δόλιες και κρατούσες (αλλά όχι παντοκρατούσες) δυνάμεις, οι οποίες θα ελευθερωθούν από τις αρχαίες συμπαντικές τους δεσμεύσεις και αχαλίνωτες πλέον, ανενόχλητες δια παντός (μετά και την οριστική «φυγή» των θεών για άλλες γωνιές του Γαλαξία) θα επιδοθούν στο άνομο έργο τους για την πλήρη κυριαρχία. Κανείς δεν θα ήθελε να φανταστεί τι πρόκειται μετά από αυτά να συμβεί. Η γη θα γίνει μια αληθινή κόλαση.

Όμως, η εσωτερική πληροφόρηση των ενάρετων και ευγενών ανθρώπων γίνεται δέκτης του θεϊκού μηνύματος και με την σειρά της διαμηνύει σε κάθε «ευήκοον ους», ότι όλες πια οι απόπειρες για την τελική κατίσχυση των αρχόντων του κόσμου τούτου θα αποτύχουν. Η τρομοκρατική ενέργεια του 2008 θα πέσει (και αυτή) στο κενό, όπως έπεσαν οι αμέσως προηγούμενες (η αύξηση των τιμών στο πετρέλαιο και τα τρόφιμα). Ίσως δε τώρα να γίνεται κατανοητό και πόσο σημαντικοί για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι οι καλοί άνθρωποι, οι ενάρετοι και ευγενείς δηλαδή, όσο λίγοι και αν είναι! Τώρα ίσως μπορεί να καταλάβει ο καθένας πώς γίνεται και ένας μόνο ενάρετος άνθρωπος (άγνωστος σε όλους, ακόμα και στην γειτονιά του, ακόμα και στους φίλους του) είναι αρκετός για να επιζεί μία ολόκληρη πόλη, είναι η ζύμη που φτιάχνει το ψωμί. Προστατευμένος από τις ουράνιες αρχαίες συνθήκες, «λαβώνεται στην φτέρνα», υποφέρει, είναι όμως αδύνατο να χάσει την ζωή του, η οποία είναι πολύτιμη στον αγώνα του Καλού εναντίον του Κακού - ή μάλλον - της Αρετής εναντίον της Κακίας. Απόδειξη δε ότι αυτοί οι ενάρετοι και ευγενείς άνθρωποι διαβιούν ανάμεσα στους κοινούς ανθρώπους και «αποτελούν τον λόγο της θεϊκής επέμβασης», είναι εξ ορισμού το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος είναι ακόμα όρθιος και δεν έχει λυγίσει, δεν έχει χαθεί.

Λοιπόν, το ποτάμι δε μπορεί να γυρίσει πίσω. Κάθε μέρα ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ενημερώνονται για το Ελληνικό πνεύμα σε όλο τον κόσμο και αφυπνίζονται. Όχημα και οδός για την γνώση αυτή δεν είναι οι γυρολόγοι και οι έμποροι «προφητειών», είναι μόνο οι κλασσικοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και ας έχουμε στην διάθεσή μας μόνο κάποια σπαράγματα του έργου τους, ας έχουμε μόλις το 3% της συνολικής συγγραφής τους, ας πάσχισαν οι συνωμότες στο πέρασμα των τελευταίων αιώνων να εξαφανίσουν τις πολύτιμες πληροφορίες που περιείχαν τα έργα τους. Φτάνει όμως αυτό το 3%! Φτάνει μόλις το 1% που είναι κωδικοποιημένο μέσα σ΄ αυτό το 3%.. Είναι τόσο ισχυρό αυτό το λιγοστό φως, ώστε αυτή η μικρή χαραμάδα που διασώθηκε (και διασώθηκε, επειδή δεν την κατάλαβαν ή επειδή νόμισαν ότι ήταν εύκολο να την εμφανίσουν ως μύθο) αρκεί αυτή η διασωθείσα ακτίνα ηλίου για να μας οδηγήσει πάλι στην φωταύγεια. Μια τεράστια, μια ακατανίκητη δέσμη ευγενών κραδασμών από αυτές τις συνεχώς πληθυνόμενες ανθρώπινες «μηχανές εκπομπής» ακτινοβολείται ήδη στο Σύμπαν. Είναι η αναγεννημένη αύρα του Ελληνισμού που διαμορφώνει τις συνθήκες επιστροφής των θεών. Η μαγεμένη βασιλοπούλα ξυπνάει. Ο πρίγκιπας τράβηξε ήδη το μαγικό χτενάκι απ΄ τα μαλλιά και η πεντάμορφη αναστέναξε. Ακούμε την πρώτη αναστατική ανάσα της αυτή την στιγμή μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια. Οι συγκλονιστικές όσο και αφύσικες επιτυχίες των Εθνικών Ομάδων ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας «έθεσαν το ζήτημα» για ν΄ ακουστεί φωναχτά στην οικουμένη ότι «είμαστε εδώ, κουφάλα νεκροθάφτη», διότι «τα παιχνίδια με τη μπάλα» έχουν καταγωγή την αρχαία Ελλάδα και όχι την Αγγλία ή την Αμερική. Ακόμα και η εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 ανέσυρε την αρχαία μνήμη από το χρονοντούλαπο και υπενθύμισε στον πλανήτη ότι «τίποτα δεν τελείωσε, φίλοι», όλα «τώρα αρχίζουν». Αυτό είναι που γνωρίζουν οι μαύροι άρχοντες και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν, γι΄ αυτό φτιάχνουν υπόγειες πόλεις στην Αμερική και «κιβωτούς τροφίμων» στους πάγους του Βορείου Πόλου οι άνοες!

Αυτό που δεν φτάνει και αποτελεί ακόμα ζητούμενο, είναι όμως να ενταχθούν στο «Ελληνικό κίνημα» όσο γίνεται περισσότεροι. Για το «κοσμικό γεγονός» δεν αρκούν οι λίγοι. Χρειάζονται πολλοί, χρειάζονται περισσότεροι για να επιστρέψουν οι διαχρονικές Ελληνικές αξίες, χρειάζεται, με άλλα λόγια, το Συλλογικό, το συν - λογικό, δηλαδή «το άθροισμα των φορέων του (αληθινού) λόγου».

Αλλά εσείς μην ακούτε κανέναν, μη δέχεστε κανέναν αρχηγό, κανέναν δάσκαλο, κανέναν οδηγό, απορρίψτε αυτό εδώ το παραμυθικό συνωμοσιολογικό κείμενο, πετάξτε το στο καλάθι των αχρήστων, ειρωνευτείτε το, χλευάστε το. Μην πελαγώνετε ακούγοντας το ένα και το άλλο. Διαβάστε όμως και μελετήστε τα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα. Μόνο αυτά. Τίποτε άλλο. Εκεί κρύβεται το μεγάλο μυστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε ακόμα μία αξιοπρεπή έκδοσή τους στην Ελλάδα. Κάποιοι με δόλιο σκοπό την εμπόδισαν. Όμως αυτή και μόνο είναι η ασφαλής αναζήτηση του καλού ερευνητή. Καμία άλλη. Αυτά που γράφουμε εδώ, είναι μόνο το ξυπνητήρι που χτυπάει κατά το χάραμα.

Για να επιστρέψουν το Καλό και το Κάλλος, θέλει δουλειά πολλή. Ίσως λίγη. Στο κάτω - κάτω της γραφής οι Έλληνες θεοί δεν είναι και δεν ήταν ποτέ είδωλα, όπως σκοπίμως και δολίως τους συκοφάντησαν, δεν απαιτούν καμία λατρεία, καμία θρησκεία, κανένα σύστημα, δεν χρειάζονται πιστούς. Είναι μόνο οι προσωποποιήσεις και οι συμβολικές έννοιες των μεγάλων αρετών της πανάρχαιας Ελληνικής σοφίας, τις οποίες έχει απόλυτη ανάγκη πλέον ο κόσμος μας, είναι αυτές οι αρετές η μοναδική μας διαφυγή από το έρεβος. Είναι «ασώματες αρετές» και το αντίθετό τους είναι «ασώματες κακίες». Δημιουργήματα του ίδιου Θεού. Είναι οι δύο δρόμοι που συναντιούνται στο σταυροδρόμι του Ηρακλή. Μπορούν και οι δύο να πάρουν μορφή για να εμφανιστούν στο νοητικό πεδίο των ανθρώπων, αλλά (όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος) παραμένουν αθάνατες στον αιθερικό τους κόσμο, απ΄ όπου «αγναντεύουν» τον θνητό άνθρωπο. Και είναι άλλο θέμα αν οι Έλληνες (που κάποτε έκαναν διαστημικά ταξίδια και κάποτε έφυγαν από τον πλανήτη αυτόν, άφησαν όμως πίσω τους άτυχους απογόνους) είναι άλλο θέμα που θα επιστρέψουν με την «Αργώ», η οποία γράφει στο φτερό της (θυμηθείτε το Ρόσγουελ) αυτή την συγκλονιστική (ανορθόγραφη, είπαν) λέξη: ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ. Όμως ΕΛΕΦσις (ή ΑΛΕΦ ή ΑΛΦΑ) + ΑΙΘΗΡ, όπου «ΑΛΦΑ = η Αρχή της Δυνάμεως του ηλιοφωτισμού, η οποία σκοπόν έχει την δόμησιν του φυσικού κόσμου» (όπως εξηγεί ο Σημαιοφόρος Θεολόγος) δηλαδή αυτή η Αρχική Δύναμη (ο Θεός) που έρχεται (καταφθάνει στη γη) δια του αιθέρος (που είναι ουσία του σύμπαντος). Πόσο αποκαλυπτικές (και προφητικές) είναι οι Ελληνικές λέξεις, ε!

Λοιπόν, η «ασώματη υπερεθνική κυβέρνηση» στην οποία υπακούν δουλικά οι κυβερνήσεις των μεγάλων και των μικρών κρατών του πλανήτη, είναι «ο δρόμος της Κακίας» και όχι «ο δρόμος της Αρετής» που είχε πάρει ο Ηρακλής. Αγνοείται επομένως ο συμπαντικός νόμος, ο οποίος διδάσκει ότι «κανένα κοινωνικό και πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει, αν δεν θεμελιώνεται στην Αρετή, δηλαδή στο Καλό». Επομένως, αυτό εδώ το τρέχον σύστημα, που εξόφθαλμα είναι θεμελιωμένο στον υλισμό, δηλαδή στο Κακό, αργά ή γρήγορα θα γίνει συντρίμμια και θρύψαλα. Δεν θα γίνουν δραματικά γεγονότα, θα γίνουν όμως εντυπωσιακά γεγονότα. Ο αγώνας που διεξάγεται αυτή την στιγμή από τις «δυνάμεις του Καλού», είναι να περάσουμε ομαλά στον νέο καιρό, χωρίς μεγάλες απώλειες, διότι το Καλό δεν ενδιαφέρεται ποτέ για την άσκηση της εκδίκησης ή την επιβολή τιμωριών, ενδιαφέρεται μόνο για την θέωση των πάντων, για την αρμονία του Σύμπαντος και το Κάλλος. Δεν είναι τιμωρός ο Θεός. Και ισχύει πάντα το αυτεξούσιον.

Λοιπόν, καθώς τελειώνουν όλα τα παραμύθια και «για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» και επειδή ο ποιητικός (δηλαδή ο δημιουργικός) λόγος έχει πάντα την θέση του στην καθημερινότητά μας, ώστε να μας παρηγορεί όπως τα παραπάνω λόγια, είναι καιρός να συνταχθεί η Ελληνική Βίβλος για να συλλέξει και να ξαναδώσει στον κόσμο όλες τις διαχρονικές αρχές και τις μεγάλες αξίες που χρειάζεται σήμερα ο πλανήτης και όχι μόνο η Ελλάς.

Από την εφημερίδα «Αναγγελία» Αγρινίου του κ. Π. Φλωρόπουλου

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

Ενα συνομωσιολογικό παραμύθι ; (Α' Μέρος)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ