3. Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας...Θεογονικές, Ομηρικές και Ησιόδειες λέξεις, διότι αυτές αποτελούν τις ρίζες και τον κορμόν της ελληνικής γλώσσας!

Τέλος θα επαναλάβω και εδώ, ότι η έρευνα περιορίζεται στις Θεογονικές, Ομηρικές και  Ησιόδειες λέξεις, διότι αυτές αποτελούν τις ρίζες και τον κορμόν της ελληνικής γλώσσας.  Μετά την λέξιν «άνθρωπος», ας δούμε την λέξιν «αγαθός» κατ’ αρχάς με την δόκιμην ερμηνεία της.

Αγαθός = καλός, ήπιος, ευγενής, εν αναφορά προς την καταγωγήν και κοινωνικήν τάξιν, καθ’ όσον οι ευγενείς και οι εξ ευγενών καταγόμενοι απεκαλούντο αγαθοί άνδρες, (β) ανδρείος, καθ’όσον τα προσόντα αυτά απεδίδοντο στους αpχηγούς και στους ευγενείς, (γ) άξιος, (δ) αγαθός επί ηθικής εννοίας κ.λπ.•

(α) επί πραγμάτων καλό, χρήσιμο, επί εξωτερικών περιστάσεων,

(β) για καλόν σκοπόν κ.α., τα οποία δεν μεταβάλλουν την έννοιαν αγαθός. 

Με τις άνωτέρω σημασίες κυρίως δε επί προσώπων ευρίσκομεν την λέξιν στον Όμηρο  π.χ. «αφνειός τ’ αγαθός τε» [Ιλ. Ν 664: πλούσιος και ευγενής] •  ή «Οι τ’ αγαθήν τε γυναίκα και αφνειοίο θύγατρα/μνηστεύειν…»[ Οδύσ. Σ 276: Αυτοί (οι μνηστήρες) ευγενούς καταγωγής και πλούσια θυγατέρα ήθελαν να νυμφευτούν] •  ή «πατρός δ’ είμ’ αγαθοίο, θεά δε με γείνατο μήτηρ» [εκ πατρός ευγενούς και εκ μητρός θεϊκής καταγωγής: Ιλ. Φ 104].

Είναι γνωστό, ότι η λέξις «αγαθός» συνεπληρώθη αργότερα με την λέξιν «καλός» (επίσης Ομηρική), που είχε την σημασία του εύμορφος, ωραίος.  Διά του επιρρήματος όμως «καλώς» στην σημασία «καλώς» προσετέθησαν οι έννοιες του «ορθώς» και «δικαίως», π.χ. «ούδ’ έτι καλώς οίκος εμός διόλωλε» [ Οδύσ. Β 63: ούτε δικαίως ο οίκος ο δικός μου καταστρέφεται].

Το γενικό συμπέρασμά μου ήταν, ότι κάθε λέξις στην αρχέγονή της μορφή πρέπει να ήταν περιωρισμένης σημασίας, π.χ. η λέξις «αγός» χαρακτήριζε τον θηρευτήν που ετίθετο επί κεφαλής της ομάδος με τα αιχμηρά όπλα ή «αρότης» τον χαράζοντα την άρουραν με το άροτρον.  Η ρίζα της λέξεως  ή  ο φθόγγος με σημασία που έδιδε την αρχέγονη λέξι ήταν «ΑΓ». Από αυτό το «ΑΓ» παρήχθησαν η λέξις «αγός» με την σημασία τoυ αρχηγός, π.χ. «Τον δ’ αυτ’  Ιδομενεύς Κρητών αγός αντίον ηύδα» [Ιλ. Δ 265:Σ’ αυτόν αμέσως ο Ιδομενεύς των Κρητών ο αρχηγός ανταπάντησε], η λέξις «άγρα», το κυνήγι (θήρα):  «χαίρουσι δε τ’ ανέρες άγρη» [ Οδύσ. X 306: κι’ οι άνδρες είναι χαρούμενοι για το κυνήγι]. Σημειώνω εδώ την σχέσι της ρίζας ΑΓ- με την θήρα, προσθέτοντας ότι εκ της ρίζας αυτής εσχηματίσθη και ο φθόγγος με σημασία  «ΑΓΡ»,  εκ του οποίου, αργότερα η λέξις  «αγρός», π.χ. «Ει οι και μάλα πολλόν απόπροθ’ πίονες αγροί» [ Ιλ. Ψ 832: Τι και αν αυτοί πολύ περισσότερους έχουν εύφορους αγρούς μακριά από εδώ]. Εκ του ΑΓ- οι λέξεις επίσης ηγεμών, αγών κ.λπ.

Επανέρχομαι στην λέξιν «αγαθός».  Όπως θα διαπιστώσετε, στα γράμματα Γ, Θ, Ο, Σ οι αρχικές βασικές σημασίες στηρίχθηκαν επί των αρχικών οπτικών και ακουστικών ερεθισμάτων, η μίμησις των οποίων, όπως ανέλυσα σε προηγούμενο κεφάλαιο, είχεν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμόν του φθόγγου με σημασία. Ο ίδιος φθόγγος ενεπλουτίσθη και με μεταφορικές έννοιες, αφετηρία των οποίων ήταν ο αρχικός φθόγγος με σημασία.  Έτσι η ανάλυσις των λέξεων επιβάλλει αναγκαστικώς στον αναγνώστην αυτό που ετόνισα και προηγουμένως, δηλαδή την «επίσκεψιν», στις αναλυόμενες λέξεις, των γραμμάτων που εκάστη λέξις έχει. Συνεχίζω αμέσως με την ανάλυσιν της λέξεως.  Ο «Α», λοιπόν, ο πρώτος οδηγός, ο επί κεφαλής της ομάδος των αιχμηρών οργάνων αλλά και ο διανοίγων ατραπούς, δηλαδή δρόμους μη εκτρεπόμενους (α στερητικόν + τέρπω) ή μη έχοντας εκτροπές («Γ» = δι’ οργάνου αιχμηρού χαράζω• γύης ελέγετο και το γυνί (τo άροτρoν)•  γραφή, γλώσσα διανοίγω σε κάθε περίπτωσι, επί τω σκοπώ να βοηθήση την επιβίωσιν ή την ανάπτυξιν ή τον πλουτισμόν της ομάδος. Αλλά αυτή η χάραξις ή η διάνοιξις ατραπών γίνεται και διά των θεσμών, της Θέμιδος, της δικαίας ανταμοιβής.  Ο αγαθός όμως πρέπει να θεάται τις ατραπούς, επί των οποίων θα βαδίσουν οι άνθρωποι σ’όλη την οικουμένην. Τούτο πρέπει να τον χαρακτηρίζη, να είναι «σήμα» του «αγαθού».

Διευκρινίζω:  Αναλύω κατά γράμμα, προσθέτοντας ότι κάθε γράμμα που συμμετέχει στην λέξιν μπορεί να μεταφέρη εντός αυτής και δύο ή και τρείς έννοιες συγγενικές.  Οι λέξεις όμως που τις δηλώνουν πρέπει να έχουν ως αρκτικόν to ίδιο γράμμα π.χ. το Θ = Θεός-Θεσμός-Θέμις-Θέα κ.λπ.  Ο «Α» λοιπόν είναι ο άνθρωπος αλλά και η αρχή, ο πρώτος, ο αγός, ο οδηγός.  Επειδή είναι ο πρώτος («Α») σ’ όλη την πορείαν από τον θηρευτήν μέχρι τον θεσμοθέτην, το αιχμηρόν εργαλείον («Γ») που αρχικά κράτησε στα χέρια του ο θηρευτής έγινε όργανον αργότερα καλλιέργειας της άρουρας (γύης), μετά όργανον «γραφής» • καί δι’όλων αυτών των μέσων διηνοίχθη η ατραπός («Α») των θεσμών («Θ»), που είναι ανάγκη να ισχύουν σ’όλην την οικουμένην («Ο» = σύμβολο χώρου και «Σ» = σύμβολο της παλίνδρομης κινήσεως•  σ-ήμα = χαρακτηριστικόν στοιχείον του αγαθού, ιδιαίτερον γνώρισμα).  Ιδού λοιπόν η λέξις «αγαθός» με τις δυο ερμηνείες της. Θα σημείωνα, ότι εκ της αποκωδικοποιήσεως εμφανίζεται πεντακάθαρα η ιστορική πορεία τoυ ελληνικού λόγου, και είναι αυτή η οποία ερμηνεύει για ποιάν αιτία εσχηματίσθη έτσι και όχι με οποιονδήποτε άλλον τρόπον η λέξις. Θά διεξέλθω ακόμη μερικές σημαντικές λέξεις του λήμματος «Α».

Αρχή = Η έναρξις  («Α») της ροής («Ρ») εκ διανοίξεως («X»: χάος = χάσμα, ρήγμα), εκ της οποίας το φώς («Η»= ήλιος)  π.χ. «νείκεος αρχή», Ιλ. X 116•  στην «Θεογονία» η κοσμογονία αρχίζει με τον στίχ. 116: «Η τοι μέν πρώτιστα χάος γένετ’…» και συνεχίζει στον στίχο 123: «Εκ του Χάεος και του Ερέβους η Νυξ» (νύξ = έναστρος Ουρανός ή το διάχυτον φως στον κόσμον).

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ