«Ένας Θεός» δεν είναι η παγκόσμια θεότητα, αλλά μόνο ένας σπινθήρας από τον ενιαίο ωκεανό της Θείας Φωτιάς. Ο Θεός εντός μας ή «ο Πατέρας μας εν Κρυπτώ» είναι αυτό που αποκαλούμε «ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ» ή Άτμα.
Το μετενσαρκούμενο Εγώ μας ήταν ένας Θεός στην προέλευσή του, όπως και όλες οι πρωταρχικές απορροές της Μίας Άγνωστης Αρχής. Από την «έκπτωσή του στην Ύλη», όμως, επειδή πρέπει να ενσαρκώνεται σε όλη τη διάρκεια του κύκλου διαδοχικά, από αρχής μέχρι τέλους, δεν είναι πια ένας ελεύθερος και ευτυχισμένος θεός, αλλά ένας φτωχός προσκυνητής που πορεύεται για να ξανακερδίσει αυτό που έχασε.
Ο Ανώτερος Εαυτός είναι το Άτμα, η αδιαχώριστη ακτίνα του Παγκόσμιου και ΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΥ. Είναι ο Θεός περισσότερο υπεράνω ημών, παρά εντός ημών. Όταν το Άτμα καλύπτεται από το πλέον αραχνοϋφαντο πέπλο ουσίας, τότε ονομάζεται Πνευματική Ψυχή ή Μπούντι. Όταν η Πνευματική Ψυχή ή το Μπούντι ενώνεται με το Μάνας, τη νοητική αρχή, τότε λέγεται Πνευματικό Εγώ. Το Μπούντι δίχως την αρχή του Μάνας δεν είναι Εγώ, αλλά μόνο το όχημα ή το πέπλο του Άτμα.
Όταν η «Πέμπτη» Αρχή, το Μάνας είναι ανεξάρτητη από το Μπούντι, τότε ονομάζεται Ανώτερο Εγώ. Αυτό είναι το «Μετενσαρκούμενο Εγώ», που επίσης λέγεται «ανθρώπινη ψυχή».
Το Μάνας, έχει το στοιχείο της εγώτητας (εγώ είμαι). Είναι αυτό το Εγώ που επισκιάζει κάθε προσωπικότητα που το Κάρμα αναγκάζει να ενσαρκωθεί. Αυτό το Εγώ είναι υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες που γίνονται από κάθε νέα προσωπικότητα, και είναι το εφήμερο προσωπείο κάτω από το οποίο κρύβεται η αληθινή ατομικότητα σε όλη τη μακρά σειρά των ενσαρκώσεων. Αυτό είναι ο κρίκος που συνδέει το Πνευματικό Εγώ με την προσωπικότητα. Όταν είναι ενωμένο αξεδιάλυτα με
τα δύο πρώτα – άτμα και μπούντι - τότε ονομάζεται Πνευματικό Εγώ.
Ο ατομικός παλμός της ζωής που αρχίζει από το υποκειμενικό πεδίο της φύσης (Νιρβάνα), με την ώθηση του Κάρμα και τη δημιουργική κατεύθυνση του «Τάνχα» (ανικανοποίητη επιθυμία για ύπαρξη) πορεύεται στο αντικειμενικό πεδίο της Φύσης και τέλος ύστερα από πολλές κυκλικές μεταβολές επιστρέφει στο Νιρβάνα. Ο παλμός αυτός έχει δύο όψεις: α) την ατομικότητα η οποία αποτελείται από τα πνευματικά στοιχεία – άτμα, μπούντι, μάνας – κι αυτά ανήκουν στο αθάνατο Εγώ, και β) την προσωπικότητα που αποτελείται από τα υλικά εκείνα που παίρνουν μέρος στη σύνθεση των σωμάτων και τα οποία ολοένα μεταβάλλονται. Ό,τι μεταβάλλεται, είναι πρόσκαιρο, πεπερασμένο και υπόκειται στην πλάνη. Αυτό που είναι αιώνιο είναι η Μονάδα, η οποία επιστρέφει στον Ωκεανό του Φωτός, στο τέλος του κύκλου της εκδήλωσης.
Το Κατώτερο ή Προσωπικό «Εγώ» είναι ο φυσικός άνθρωπος σε σύμπραξη με τον κατώτερο εαυτό του, δηλαδή τα ζωώδη ένστικτα, πάθη, επιθυμίες κ.λ. π. Ονομάζεται «πλανεμένη προσωπικότητα» και αποτελείται από το κατώτερο Μάνας συνδυασμένο με το κάμα-ρούπα (σώμα της επιθυμίας) και λειτουργεί μέσα από το φυσικό σώμα και την οπτασία του ή «διπλό».[13]
Το στοιχείο που μένει, το «Πράνα» ή Ζωή, στην κυριολεξία σημαίνει την ακτινοβολούσα δύναμη ή ενέργεια του Άτμα στην πιο εξωτερική του εκδήλωση.
Πνεύμα και Ψυχή
Η Ζωή εκδηλώνεται με δύο όψεις: ως Πνεύμα και Ύλη. Αυτές οι δύο όψεις είναι η στόφα από την οποία κατασκευάζεται ο κόσμος. Κατά την εκδήλωση είναι αλληλοεξαρτώμενες και ενωμένες συνθέτουν τη ζωή.
Το Πνεύμα είναι η Μεγάλη Πνοή, η δύναμη και η καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της κοσμικής εξέλιξης. Η ύλη αποτελεί τη βάση όλων των αντικειμενικών πεδίων της Φύσης.
Το Πνεύμα είναι άϋλο, άμορφο και είναι το μόνο πραγματικό και αιώνιο τμήμα της ύπαρξής μας. Καθετί στον άνθρωπο εκτός από το πνεύμα του, είναι πρόσκαιρο.
Ψυχή, από το ρήμα ψύχω, σημαίνει την κίνηση και τη διαφοροποίηση. Είναι το αποτέλεσμα της ένωσης του πνεύματος και της ουσίας-ύλης. Είναι το όχημα του πνεύματος. Διαμέσου της ψυχής οι εγγενείς δυνάμεις της Μονάδας του Φωτός (πνεύμα) μεταφέρονται σε όλα τα πεδία της εκδήλωσης.
Έτσι διαμορφώνεται μια καθοδική κλίμακα διαφοροποίησης από το πνευματικό προς το φυσικό πεδίο του σύμπαντος και η ψυχή ως το εργαλείο της προοδευτικής έκπτυξης των εγγενών θείων δυνάμεων διερχόμενη τα πεδία, προσαρμόζεται αναγκαστικά στην ύλη τους. Γι’αυτό το βύθισμα της Μονάδας-Ψυχής στο σύμπαν ονομάζεται «Ο Κύκλος της Ανάγκης».
Υπάρχει μια διαρκής πίεση από το πνεύμα μέσα μας στο να αναπτύξει εργαλεία διαμέσου των οποίων να μπορεί να εκδηλώνει τις δυνατότητές του. Τα βασίλεια της Φύσης – ορυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρωπότητα, Νοήμονα Όντα, Θεία Όντα - είναι τα είδη της Ζωής, που δείχνουν την κατά τάξη σταδιακή ανάδυση των ανταποκρινό-μενων προσαρμογών. Και η ενεργούσα αρχή είναι πάντοτε «από μέσα προς τα έξω», ενώ το όχημα που χρησιμοποιεί η εγγενής θεία δύναμη για να συνδεθεί με το εκάστοτε πεδίο και είδος ζωής είναι πάντοτε ένας ενδιάμεσος κρίκος που την ονομάζουμε ψυχή.
Στο πνευματικό πεδίο η Ψυχή είναι μια στήλη Φωτός. Το Φως βυθιζόμενο προς τα πεδία πυκνότερης ουσίας-ύλης, ενδύεται πυκνότερα πέπλα κι αυτό οριοθετεί τη θεία Μονάδα ως προς την έκφραση του καθαρού φωτός της. Σε τούτο οφείλονται οι διαφορετικές ονομασίες της ψυχής. Ως προς τον άνθρωπο έχει πνευματική ψυχή, ανθρώπινη ψυχή και ζωώδη ψυχή. Από τις τρεις μόνον η πνευματική είναι αιώνια.
Η ύπαρξή μας έχει τη ρίζα της στη θεία Μονάδα, που γίνεται Πνευματική Ψυχή και στη συνέχεια Πνευματικό Εγώ, μετά Μετενσαρκούμενο Εγώ ή ανθρώπινη ψυχή και τελικά προσωπικό Εγώ. Η Πνευματική Ψυχή είναι εκείνο το τμήμα της φύσης που είναι αιώνιο και παραμένει ως μία αθάνατη ατομικοποιημένη Οντότητα έως το τέλος του πλανητικού μανβαντάρα.
Το Πνεύμα είναι η Μεγάλη Πνοή, η δύναμη και η καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της κοσμικής εξέλιξης. Η ύλη αποτελεί τη βάση όλων των αντικειμενικών πεδίων της Φύσης.
Το Πνεύμα είναι άϋλο, άμορφο και είναι το μόνο πραγματικό και αιώνιο τμήμα της ύπαρξής μας. Καθετί στον άνθρωπο εκτός από το πνεύμα του, είναι πρόσκαιρο.
Ψυχή, από το ρήμα ψύχω, σημαίνει την κίνηση και τη διαφοροποίηση. Είναι το αποτέλεσμα της ένωσης του πνεύματος και της ουσίας-ύλης. Είναι το όχημα του πνεύματος. Διαμέσου της ψυχής οι εγγενείς δυνάμεις της Μονάδας του Φωτός (πνεύμα) μεταφέρονται σε όλα τα πεδία της εκδήλωσης.
Έτσι διαμορφώνεται μια καθοδική κλίμακα διαφοροποίησης από το πνευματικό προς το φυσικό πεδίο του σύμπαντος και η ψυχή ως το εργαλείο της προοδευτικής έκπτυξης των εγγενών θείων δυνάμεων διερχόμενη τα πεδία, προσαρμόζεται αναγκαστικά στην ύλη τους. Γι’αυτό το βύθισμα της Μονάδας-Ψυχής στο σύμπαν ονομάζεται «Ο Κύκλος της Ανάγκης».
Υπάρχει μια διαρκής πίεση από το πνεύμα μέσα μας στο να αναπτύξει εργαλεία διαμέσου των οποίων να μπορεί να εκδηλώνει τις δυνατότητές του. Τα βασίλεια της Φύσης – ορυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρωπότητα, Νοήμονα Όντα, Θεία Όντα - είναι τα είδη της Ζωής, που δείχνουν την κατά τάξη σταδιακή ανάδυση των ανταποκρινό-μενων προσαρμογών. Και η ενεργούσα αρχή είναι πάντοτε «από μέσα προς τα έξω», ενώ το όχημα που χρησιμοποιεί η εγγενής θεία δύναμη για να συνδεθεί με το εκάστοτε πεδίο και είδος ζωής είναι πάντοτε ένας ενδιάμεσος κρίκος που την ονομάζουμε ψυχή.
Στο πνευματικό πεδίο η Ψυχή είναι μια στήλη Φωτός. Το Φως βυθιζόμενο προς τα πεδία πυκνότερης ουσίας-ύλης, ενδύεται πυκνότερα πέπλα κι αυτό οριοθετεί τη θεία Μονάδα ως προς την έκφραση του καθαρού φωτός της. Σε τούτο οφείλονται οι διαφορετικές ονομασίες της ψυχής. Ως προς τον άνθρωπο έχει πνευματική ψυχή, ανθρώπινη ψυχή και ζωώδη ψυχή. Από τις τρεις μόνον η πνευματική είναι αιώνια.
Η ύπαρξή μας έχει τη ρίζα της στη θεία Μονάδα, που γίνεται Πνευματική Ψυχή και στη συνέχεια Πνευματικό Εγώ, μετά Μετενσαρκούμενο Εγώ ή ανθρώπινη ψυχή και τελικά προσωπικό Εγώ. Η Πνευματική Ψυχή είναι εκείνο το τμήμα της φύσης που είναι αιώνιο και παραμένει ως μία αθάνατη ατομικοποιημένη Οντότητα έως το τέλος του πλανητικού μανβαντάρα.
Εθνικό και Φυλετικό Κάρμα
Το Κάρμα δεν μπορεί να προσδιοριστεί τόσο αυστηρά στις συνέπειες ώστε να φαίνεται ότι κάθε ατομικό περιβάλλον και οι ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής στις οποίες βρίσκεται κάποιος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ανταποδοτικό Κάρμα που το άτομο προκάλεσε σε μια προηγούμενη ζωή
Το σύνολο του ατομικού Κάρμα γίνεται Κάρμα του έθνους στο οποίο ανήκουν ορισμένα άτομα, και περαιτέρω, το συνολικό άθροισμα του Εθνικού Κάρμα είναι Κάρμα όλου του κόσμου. Οι συμφορές δεν αφορούν αποκλειστικά στο άτομο ή ακόμα και στο έθνος, είναι λίγο-πολύ παγκόσμιες.
Η αλληλεξάρτηση της ανθρωπότητας είναι η αιτία αυτού που ονομάζεται Διανεμητικό Κάρμα, του μοναδικού νόμου που έχει να προτείνει τη λύση στο μεγάλο ζήτημα της συλλογικής δυστυχίας και της απαλλαγής απ' αυτήν. Επιπλέον, είναι απόκρυφος νόμος το ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις ατομικές του αδυναμίες, χωρίς να ανυψώσει έστω και λίγο το συνολικό σώμα του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Παρόμοια, κανείς δεν μπορεί να αμαρτήσει ούτε και να υποστεί τις συνέπειες της αμαρτίας μόνος του. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει «χωριστικότητα». Η εγγύτερη προσέγγιση σε αυτή την εγωιστική κατάσταση, που επιτρέπουν οι νόμοι της ζωής, βρίσκεται στην πρόθεση ή στο κίνητρο.[14]
Η δυστυχία κάθε έθνους ή φυλής είναι το άμεσο αποτέλεσμα των τάσεων των Εγώ που αποτελούν τη φυλή ή το έθνος. Παρέβησαν τους νόμους της αρμονίας. Αυτό το σύνολο των Εγώ πρέπει να συνεχίσει να ενσαρκώνεται συνέχεια μέσα στους κόλπους του έθνους ή της φυλής έως ότου αντιμετωπίσουν όλοι μαζί μέχρι τέλους τις προκληθείσες αιτίες. Αν και το έθνος μπορεί να εξαφανιστεί για ένα διάστημα ως φυσική ύπαρξη, τα Εγώ που το σχημάτισαν δεν εγκαταλείπουν τον κόσμο, αλλά εμφανίζονται ως δημιουργοί κάποιου νέου έθνους στο οποίο πρέπει να συνεχίσουν το έργο τους και να τιμωρηθούν ή να ανταμειφθούν σύμφωνα με το Κάρμα τους.
Δεν θα μπορούσε το Κάρμα να επαναδιευθετήσει την ισορροπία της δύναμης στην παγκόσμια ζωή και πρόοδο, εκτός εάν είχε μια ευρεία και γενική γραμμή δράσης.Το δε εθνικό κάρμα θα μπορούσε να ισορροπήσει όταν κάθε άτομο συμβάλλει στο γενικό καλό στο μέτρο των δυνατοτήτων του σε χρήματα, εργασία και εξευγενισμένες σκέψεις.
Δεν θα μπορούσε το Κάρμα να επαναδιευθετήσει την ισορροπία της δύναμης στην παγκόσμια ζωή και πρόοδο, εκτός εάν είχε μια ευρεία και γενική γραμμή δράσης.Το δε εθνικό κάρμα θα μπορούσε να ισορροπήσει όταν κάθε άτομο συμβάλλει στο γενικό καλό στο μέτρο των δυνατοτήτων του σε χρήματα, εργασία και εξευγενισμένες σκέψεις.
Εάν οι παρούσες ζωές μας εξαρτώνται από την εξέλιξη συγκεκριμένων αρχών που έχουν αναπτυχθεί από τα σπέρματα που άφησε μια προηγούμενη ύπαρξη, ο νόμος ισχύει πράγματι σε ό,τι αφορά το μέλλον. Κάθε μικρόψυχη και ιδιοτελής πράξη μας φέρνει οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο, ενώ κάθε ευγενής σκέψη και κάθε ανιδιοτελής πράξη είναι ένα σκαλοπάτι προς ανώτερα και ενδοξότερα επίπεδα ύπαρξης.
«Το Κάρμα είναι και ευσπλαχνικό και δίκαιο. Η Χάρη και η Δικαιοσύνη είναι οι δύο πόλοι του μοναδικού Συνόλου. Το έλεος δίχως τη δικαιοσύνη δεν υφίσταται στις λειτουργίες του Κάρμα. Αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει «χάρη» και «δικαιοσύνη», προέρχεται από τη δική του κρίση που είναι ατελής, λαθεμένη και ακάθαρτη.»[15]
Ύβρις και Νέμεσις
Στην αρχαιοελληνική παράδοση το Κάρμα αντιπροσωπευόταν από τις Μοίρες και ήταν οι δυνάμεις που ευθύνονταν για τα καλά και τα κακά της ζωής του θνητού, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Έπαιρναν τη δύναμή τους από τον Δία, ο οποίος για τον λόγο αυτόν καλείται Μοιραγέτης. Στις Μοίρες υπακούουν μέχρι και οι θεοί οι οποίοι έχουν μεν τη δύναμη να την αλλάζουν, μια αλλαγή όμως τέτοια θα διατάρασσε την αρμονία του σύμπαντος κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι θεοί περιορίζονται από τον νόμο της Δικαιοσύνης.
Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει το παρόν), γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις (το μέλλον), μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος (το παρελθόν), κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων.
Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη Νέμεση, αυτή την αρχαιότατη θεότητα, που το όνομά της σημαίνει τη θεία δίκη. Είναι αυτή που ανελάμβανε την τιμωρία του θνητού όταν η συμπεριφορά του χαρακτηριζόταν από θράσος, ασέβεια και αλαζονεία, τέτοιας φύσης που υπερέβαινε κάθε όριο τάξης και νόμου.
Ένας αποκρυφιστής ή φιλόσοφος ποτέ δεν μιλάει για Θεία Πρόνοια, αλλά την ταυτίζει με τη Νέμεση-Κάρμα. Διδάσκει πως η δύναμη αυτή φυλάει και προστατεύει τον καλό άνθρωπο σε αυτή τη ζωή, όπως και στις μελλοντικές ζωές και τιμωρεί τον κακό μέχρι την έβδομή του μετενσάρκωση, έως ότου δηλαδή το αποτέλεσμα της διαταραχής αναπροσαρμοσθεί τελειωτικά.
Μπορούμε να αλλάξουμε το κάρμα μας;
Ναι, μπορούμε αρκεί να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις συνήθειες και τις τάσεις μας. Παρατηρώντας τη συμπεριφορά μας και τις συνέπειές της στη διάρκεια της ζωής μας, αν διαθέτουμε και την ελάχιστη διάκριση – που σημαίνει ότι δεν είμαστε απόλυτα βυθισμένοι στην ταραγμένη θάλασσα της εγωπάθειας, της απληστίας, της φιλαυτίας, της αλαζονείας, της υποκρισίας, του δεσποτισμού και της λαγνείας των αισθήσεων – τότε ναι, μπορούμε να το αλλάξουμε. Θα πρέπει όμως να το αποφασίσουμε από το βάθος της καρδιάς μας και να αλλάξουμε πράγματι συμπεριφορά. Τότε επέρχεται μια προοδευτική αλλαγή προς το καλύτερο που μας φέρνει περισσότερη διαύγεια και κατανόηση ως προς τον σκοπό της ζωής, και μας κάνει να αντέχουμε τα καρμικά μας βάρη.
Κατανοώντας την αρχή του Κακού, που είναι τα μικροσυμφέροντα του προσωπικού Εγώ, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών και των πράξεών μας, μπορούμε να αλλάξουμε τις τάσεις μας και κατά συνέπεια το κάρμα μας. Εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας στη γη. Να μαθαίνουμε μέσω ατομικής εμπειρίας και αυτό-προσπάθειας, να κατανοούμε τους νόμους και τον σκοπό της εξέλιξης και τελικά να αποφασίσουμε την εφαρμογή του παγκόσμιου Νόμου σε όλες τις όψεις της προσωπικότητάς μας. (νους, επιθυμία, ζωή)
Το Κάρμα δεν δημιουργεί ούτε σχεδιάζει τίποτα. Ο άνθρωπος είναι αυτός που σχεδιάζει και δημιουργεί τις αιτίες και ο Καρμικός νόμος προσαρμόζει τις συνέπειες. Η προσαρμογή αυτή δεν είναι πράξη, αλλά παγκόσμια αρμονία, που έχει πάντα την τάση να επανέρχεται στην αρχική της θέση, σαν το κλαδί του δέντρου που έχοντας λυγίσει πάρα πολύ, ξανατινάζεται στη θέση του με ανάλογη δύναμη. Αν συμβεί να εξαρθρώσει το χέρι που προσπάθησε να το λυγίσει από τη φυσική του θέση, θα λέγαμε ότι έφταιξε το κλαδί;
Το Κάρμα ποτέ δεν συρρικνώνει τη διανοητική και ατομική ελευθερία. Αντιθέτως, η μελέτη του νόμου και ο στοχασμός πάνω του, αποκαλύπτει και ρίχνει φως στην άγνοια και την ημιμάθεια του κόσμου περί αυτού. Η γνώση του Κάρμα είναι η αρχή και το τέλος της Γνώσης του σύμπαντος, του ανθρώπου και του σκοπού της εξέλιξης. Η γνώση και η κατανόηση αυτού του νόμου φέρνει την επίγνωση της ελευθερίας της βούλησης και των συνεπειών της. Δίνει επίσης τη διάκριση και τη σοφία στο άτομο να αντιλαμβάνεται τα όρια της ελευθερίας του, γιατί ό,τι υπάρχει στο σύμπαν είναι περιορισμένο-οριοθετημένο. Και είναι ο Νόμος που επιστρατεύει τον περιορισμό όπου και όταν χρειάζεται. Αυτό λέγεται Ανταπόδοση και διαμέσου αυτής της αναγκαστικής προσαρμογής μας μαθαίνουμε να υπολογίζουμε τα όριά μας και να σεβόμαστε τον Νόμο.
Μπορεί ο Πνευματικός Διδάσκαλος να αλλάξει το κάρμα μας;
Είναι γνωστό ότι η ανθρωπότητά μας υπάρχει κάτω από τον ίσκιο και την προστασία της Ερμητικής Αλύσου των τελειωμένων Όντων που ανήκουν στην πνευματική και νοητική σφαίρα της συμπαντικής ζωής.
Κίνητρο της ύπαρξής τους και της δράσης τους είναι η συμπόνια, το έλεος και η ευσπλαχνία τους προς το γένος των ανθρώπων. Η συνεχής παρουσία και βοήθειά τους ως προς τον εξαγνισμό και την εκπαίδευση της γήϊνης φύσης, καταγράφεται στην προοδευτική εξέλιξη της πλανητικής μας ζωής, η οποία θα ήταν ακόμη στα σπάργανα της νοητικής εξέλιξης, δίχως τη δική τους συμπαράσταση και ανάληψη ευθύνης, έργου και αδιάκοπης θυσίας.
Οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και σέβονται τον ΝΟΜΟ, γιατί αυτός είναι το ΜΕΤΡΟ της εκδηλωμένης ζωής. Το Κάρμα είναι το δίπολο Ελέους και Δικαιοσύνης, για τούτο τον λόγο δεν είναι δυνατό να επέμβουν έτσι ώστε να αλλάξουν αποτελέσματα. Έχουν όμως τη δυνατότητα να αναπροσαρμόσουν το κακό καρμικό αποτέλεσμα μεταφέροντάς το, δίχως να το αποσβέσουν, σε μια άλλη στιγμή και κατάσταση ζωής και συνειδητότητας. Τότε, που το άτομο θα έχει αποδυναμώσει το κακό του κάρμα μέσω αντιθέτων δράσεων, τέτοιων όπως είναι η ανιδιοτέλεια και θυσία του ατόμου για το ατομικό και το συλλογικό καθήκον.
Η αναδιάρθρωση ενός χρέους δεν εξαλείφει το ίδιο το χρέος. Ο νόμος βρίσκεται πάντοτε εκεί για να το προσαρμόσει μέσω αποτελεσμάτων στην αρχική του αρμονία και αυτό το χρέος μπορεί και μεταφέρεται όχι μόνο από ζωή σε ζωή αλλά και από μανβαντάρα σε μανβαντάρα.[16]
Και όταν αυτό το χρέος προς την παγκόσμια αρμονία δεν πραγματοποιείται σε διαστήματα καθορισμένα από την παγκόσμια Εξέλιξη, τότε το αθάνατο πνευματικό Εγώ που επί αιώνες εμψύχωνε τη γήινη προσωπικότητα αποσύρεται και η σκιά που απομένει, επιστρέφει στην αποθήκη των στοιχείων της φύσης από την οποία και πάλι θα αναδυθεί στη διάρκεια ενός επόμενου κύκλου για να εισέλθει και πάλι στη διαδικασία της ατομικοποίησης και της εξέλιξης με στόχο την ανάπτυξη και ολοκλήρωση της θείας αυτο-συνειδητότητας.
Όμως και αυτή η δεύτερη ευκαιρία που δίνεται από τον Θείο Νομοθέτη δεν είναι μια πράξη ΕΛΕΟΥΣ προς την ατομική ζωή που δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει και να εφαρμόσει τον αιώνιο Νόμο;
[1] Μυστική Δοξασία, ΙΙ 304, Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος
[2] ΜΔ ΙΙ 304
[3] Το Κλειδί της Θεοσοφίας, 11.2.1, Θεοσοφικές Εκδόσεις 1959
[4] ΜΔ Ι, 643
[5] Το Κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 189, Θεοσοφικές Εκδόσεις 1959
[6] Μ.Δ.ΙΙ 303 υπ.
[7] Μ.Δ. Ι 644
[8]Κ.Θ., σ.190
[9] Κ.Θ. 8.2.11ή σ.194
[10] ΜΔ Ι 639
[11] ΜΔ Ι 643
[12] Σκάντας: είναι τα σπέρματα πάνω στα οποία καταγράφονται οι δράσεις του ανθρώπου και μεταφερόμενα από ζωή σε ζωή προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά της νέας προσωπικότητας. Είναι πέντε και είναι τα εξής: α) η μορφή β) η αντίληψη γ) η συνειδητότητα δ) η δράση ε) η γνώση.
[13] Κ.Θ. σ.167
[14] Κ.Θ. σ.186
[15] Ου.Τζατζ, Αφορισμοί του Κάρμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.