Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΜΙΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ (2)

Υδροτεχνολογία

Αν μελετήσουμε τα υδραγωγικά συστήματα των αρχαίων Ρωμαίων, θα παρατηρήσουμε ότι το πόσιμο νερό διοχετευόταν είτε από ξύλινους σωλήνες είτε κατά μήκος φυσικών καναλιών πήλι­νων ή από πέτρα. Αργότερα, κα­θώς οι πόλεις μεγάλωναν και οι ανάγκες για νερό αυξάνονταν, έ­γινε η ατυχής επιλογή να διοχε­τευθεί το πόσιμο νερό σε μεταλ­λικά κανάλια.

Άλλες αρχαίες υδροκατασκευές μεγάλου ενδιαφέροντος, ήταν τα υπόγεια αρδευτικά κανάλια που κατασκευάστηκαν στο Ανατολικό Τουρκεστάν. Ήταν λειτουργικά ακόμη και το 1700 – και τα απο­μεινάρια τους μελετήθηκαν από τον γνωστό εξερευνητή Σβεν Χέντιν.

Το νερό έτρεχε σε μεγάλο βάθος σ’ αυτά τα κανάλια και έ­ρεε στο σκοτάδι μέχρι τις περιο­χές που έπρεπε να αρδευτούν. Ο Σάουμπεργκερ σκέφτηκε ότι αυτή η μέθοδος μεταφοράς του νερού στο σκοτάδι και σε χαμη­λές θερμοκρασίες, ήταν ο κύριος λόγος για την γονιμότητα του ε­δάφους που ποτίζονταν – το χαρακτηριστικό των οάσεων του Ανατολικού Τουρκεστάν. Αυτές και πολλές άλλες ιστορικές πα­ρατηρήσεις, έδειχναν ότι οι άν­θρωποι του παλιού καιρού κατεί­χαν άγνωστες για μας γνώσεις και είχαν μεγαλύτερη κατανόηση για τον αληθινό χαρακτήρα του νερού.

Ο Βίκτωρ Σάουμπεργκερ, κά­ποια στιγμή έφτασε στο σημείο να σκεφτεί την πιθανότητα πα­ραγωγής καλού πόσιμου νερού με τεχνητό

τρόπο. Χρησιμοποιώντας μια μηχανή που θα αντέ­γραφε τις μεθόδους της Φύσης στην αναδημιουργία και την αναζωογόνηση του νερού, θα ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νερό πηγής – και μ’ αυτόν τον τρόπο να εφοδιάσει ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να πάρουν φυσικό νερό εξαιτίας της περιβαλλοντικής καταστροφής. «Είναι απελπιστικά σημαντικό να ανακαλύψουμε από την αρχή τους τρόπους της Φύσης για να σωθούν οι άνθρωποι, τα ζώα και η γη από την  παρακμή και γιανα μην πεθάνει ο πλανήτης από τη δίψα». Αυτά ήταν τα λόγια του πολύ πριν παρουσιαστούν τα ση­μερινά προβλήματα. (Η Τουρκία φαίνεται ιδιαίτερα ευαισθητο­ποιημένη…)

Ο Σάουμπεργκερ άρχισε να προσπαθεί να αναπαράγει τα φυσικά στάδια από τα οποία περνούν τα στοιχεία του νερού των πηγών. Κατασκεύασε την πρώτη συσκευή διήθησης γύρω στα 1930. Ξεκίνησε με αποστειρωμένο νερό από τον Δούναβη, πρόσθεσε μικρές ποσότητες από συγκεκριμένα μέταλλα, ορυκτά και διοξείδιο του άνθρακα, αφή­νοντας το μίγμα να ρέει σε πέτρι­νους σωλήνες με κυκλωτική σπει­ροειδή κίνηση στο σκοτάδι, ενώ άφηνε την θερμοκρασία του να πέφτει κάτω από το “υδροβιολογικό μηδέν” (+4°C). Έπειτα από μισ μικρή περίοδο αποθήκευσης, ανέβαζε αργά την θερμο­κρασία του νερού στους +8°C. Και τότε το νερό ήταν έτοιμο για : το πιεις. Η φήμη απλώθηκε παντού, όχι ο Σάουμπεργκερ μπορούσε να δημιουργήσει “ζωντανό νερό” και οι άνθρωποι ερχόντουσαν στο σπίτι του για να το δοκιμά σουν. Δείγματα στάλθηκαν από τους δύσπιστους στα εργαστήρια για ανάλυση, όπου αποδείχθηκε ότι το νερό του Σάουμπεργκερ δεν ξεχώριζε καθόλου από το φρέσκο νερό μιας πηγής, τουλά­χιστον χημικά…

Τα σχέδια του Σάουμπεργκερ για υγιή πόσιμο νερό, περιελάμ­βαναν και ανασχεδιασμό των σω­λήνων του νερού, φτιαγμένων α­πό νέα υλικά. Ήταν τελείως αντί­θετος με τους σιδερένιους και τους τσιμεντένιους σωλήνες, τους οποίους όχι μόνο έκρινε ιδιαίτερα επικίνδυνους, αλλά θεωρούσε ότι προκαλούσαν καρκίνο. Το λάθος υλικό του σωλήνα, προκα­λούσε φθορά του από την συνεχή χρήση, αλλά και έδινε ζημιογό­νες ιδιότητες στο ίδιο το νερό. Επιπλέον, τα τοιχώματα των σω­λήνων του πόσιμου νερού πρέπει να είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να “ενθαρρύνουν” την ροή του νε­ρού όπως συμβαίνει και στην Φύση. Ταυτόχρονα έπρεπε να εί­ναι και κακός αγωγός της θερμό­τητας, όπως το καλό και υγιές ξύ­λο. Το υγιές και σωστά χρησιμο­ποιημένο ξύλο, είναι τόσο γερό στον χρόνο όσο και το σίδερο. Επιπλέον, οι σωλήνες πρέπει να  περνούν μέσα από μαλακό, αμ­μώδες έδαφος. Αν η υδρορροή διευθετηθεί με έναν φυσικά σω­στό τρόπο – με την μορφή της δι­πλής περιστροφής – όπωςς ακρι­βώς συμβαίνει και στις ελεύθερες πηγές και ποτάμια, τότε το νερό που θα διοχετεύεται στα σπίτια των ανθρώπων θα είναι δροσερό, φρέσκο, γεμάτο ενέργεια – και θα περιέχει λιγοστά αέρια. Επί­σης, τα παθογονικά βακτήρια θα εξαφανίζονται μέσα σε τέτοιους σωλήνες. Μια μορφή αυτών των σωλήνων κατατέθηκαν το 1934 και ο Σάουμπεργκερ πήρε την πατέντα. Οι προτάσεις του Δρ. Σάουμπεργκερ για την φυσική χρησιμοποίηση του νερού ήταν πολύ αμφιλεγόμενες στους επι­στημονικούς κύκλους:

• Το νερό πρέπει να αφήνεται να ρέει και να ωριμάζει στο δικό του φυσικό περιβάλλον που – α­νάμεσα σε άλλα πράγματα – προ­ϋποθέτει φυσικά αναπτυγμένο δάσος, που περιέχει πολλών ει­δών δέντρα. Κάθε εκτροπή του νερού με αφύσικο τρόπο και κά­θε καταστροφή δάσους πρέπει να σταματήσουν, πριν να είναι πολύ αργά.  

• Όλες οι υδροροές, από τα μικρά ρυάκια μέχρι τους μεγά­λους ποταμούς, πρέπει να έχουν όχθες με δέντρα και θάμνους για να τους παρέχουν φυσική σκιά.

• Οι υδροκατασκευές πρέπει να είναι αρμονικές με τις ανά­γκες του νερού και δεν πρέπει να αλλάζουν τις φυσικές μορφές κί­νησης του.

• Οι σωλήνες του νερού – και όλες οι άλλες μέθοδοι μεταφο­ράς νερού – πρέπει να είναι σχε­διασμένοι με τέτοιο τρόπο και α­πό τέτοια υλικά, που να προω­θούν την διατήρηση και την ανά­πτυξη της ιδιαίτερης βιολογικής ποιότητας του νερού.

Πόσα χρόνια άραγε να απέχου­με από τότε που θα αναλάβουν τις… ΕΥΔΑΠ και τις ΔΕΗ του πλανήτη άνθρωποι με γνώση και φαντασία; (αντί των κοντόφθαλ­μων κομματικών στελεχών της Ελλάδας…). Πόσο αργεί η εποχή που η πρόληψη αλλά και η θερα­πεία πολλών ασθενειών, θα επιτυγχάνεται με τη βελτίωση του δικτύου υδροδότησης; Τότε βέβαια, το νερό που θα τρέχει στις βρύσες δεν α είναι H2Ο, αλλά το ίδιο το “αίμα της γης”.

ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ,ΤΕΥΧΟΣ 52

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ