ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (WHAT DREAMS MAY COME) ΒΙΒΛΙΟ-VIDEO

Το συγκλονιστικό Best Seller του Richard Matheson 'Θα σε Βρω στον Παράδεισο' είναι ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στη ζωή μετά το σωματικό θάνατο.

Ο Κρις Νίλσεν πέθανε σε ένα τροχαίο ατύχημα, αλλά η ζωή που έζησε στη γη παραμένει στο πνεύμα του πολύ έντονα. Συνεχίζει να είναι πολύ ερωτευμένος με τη γυναίκα του, την Ανν, και αρνείται να αφήσει το θάνατο να μπει ανάμεσά τους.

Η Ανν με τη σειρά της δεν θέλει να συνεχίσει να ζει χωρίς τον Κρις, αφού και οι δυο νιώθουν πως είναι αδελφές ψυχές.
Οι ενέργειες που κάνει ο Κρις μετά το θάνατο της Ανν για να βρεθούν ξανά μαζί, δημιουργούν μια από τις πιο ασυνήθιστες ιστορίες αγάπης που έχουν γραφτεί ποτέ.

Παρ' όλο που το μυθιστόρημα μπορεί να διαβαστεί σαν μια ρομαντική ιστορία αγάπης, αυτό που κάνει το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας μοναδικό, είναι ότι ο συγγραφέας ενσωματώνει πολλά χρόνια έρευνας σχετικά με το θέμα της ζωής μετά το θάνατο.

Και ενώ ο Matheson υποστηρίζει ότι οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, ταυτόχρονα δηλώνει πως 'με μερικές μόνο εξαιρέσεις, όλες οι άλλες λεπτομέρειες είναι αποτέλεσμα εκτεταμένης έρευνας'. Ωστόσο, το αν μετά το διάβασμα του βιβλίου, θα πιστέψουμε ότι υπάρχει ζωή μετά το σωματικό θάνατο είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό. Τουλάχιστον όμως θα δεχτούμε την πιθανότητα ότι μπορεί να μην ζούμε για πάντα, η αληθινή αγάπη, όμως, είναι αιώνια.

Το βιβλίο έγινε ταινία κόστους 100 εκατομμυρίων δολαρίων με μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς και η προσαρμογή του βιβλίου για την οθόνη έγινε από τον τιμημένο με Όσκαρ σεναριογράφο Ρον Μπας (Ο Άνθρωπος της Βροχής). Παρ' όλες τις 'χολιγουντιανές' παρεμβάσεις, η ταινία ανοίγει ένα παράθυρο γνώσης και ελπίδας.

Ο Richard Matheson έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία στη διάρκεια της συγγραφικής του σταδιοδρομίας, ανάμεσα στα οποία και με το βραβείο Έντγκαρ Άλαν Πόε.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Μεταφορά του βιβλίου σε ταινία :ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (WHAT DREAMS     MAY COME)

Μια ταινία με θέμα τον θάνατο και την διαφορετική αντιμετώπιση που κάθε άνθρωπος έχει απέναντί του σίγουρα αποτελεί ένα θέμα ξεχωριστό και περίεργο για τα χολυγουντιανά δεδομένα. Η συγκεκριμένη ταινία όμως, χωρίς να ωραιοποιεί έντονα τα πράγματα, όπως θα μπορούσε, δίνει πολλές αφορμές για εμβάθυνση στα γεγονότα που παρουσιάζει. Αν ξεπεράσει κανείς βέβαια κάποιες επιφανειακές προσεγγίσεις (π.χ. το love story) που αυτονόητα υπάρχουν για την εμπορικότητα της ταινίας, θα βρει ενδιαφέροντες προβληματισμούς.

Ποια είναι η σχέση μας με τον θάνατο, τι γίνεται όταν περάσει κανείς απέναντι, ξαναβλέπει η ψυχή αγαπημένα της πρόσωπα; Ο σεναριογράφος μάλλον επηρεασμένος από ανατολικές δοξασίες, στήνει όλη την πλοκή γύρω από ένα κεντρικό θέμα. Όλα είναι μέσα μας, όλα είναι στο νου μας, εμείς δημιουργούμε τον παράδεισό μας και εμείς την κόλαση. Όταν η ψυχή είναι δυνατή, έχει δηλαδή αρκετή Βούληση και μπορεί να ελέγξει νου και συναίσθημα τότε η δύναμη αυτή την λυτρώνει. Όταν όμως η ψυχή κυβερνάται από τα συναισθήματα, τα οποία επηρεάζουν τον νου και δημιουργούν φαύλες ιδέες ,τότε αυτή η αδυναμία θα την κάνει έρμαιο και θα την φυλακίσει στα πιο σκοτεινά Tάρταρα.

Δύο άνθρωποι, δύο ψυχές, η κάθε μια με την δική της δύναμη επηρεάζονται από τα ίδια θλιβερά γεγονότα, κι όμως αντιδρούν διαφορετικά. Να λοιπόν ο λόγος που η πραγματική ελευθερία που αναζητά ο άνθρωπος είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί. Επειδή οι άνθρωποι συνήθως έχουν στραμμένα τα μάτια της ψυχής τους στο γύρω περιβάλλον, σε όλα αυτά που οι ανατολικές φιλοσοφίες ονομάζουν "Μάγια" "ψευδαίσθηση" "πλάνη". Ενώ η πραγματική ελευθερία βρίσκεται κρυμμένη, στο πιο βαθύ σημείο του εαυτού μας.

Επίσης είναι ενδιαφέρον το πώς η ταινία παρουσιάζει τον άλλο κόσμο. Όμορφα τοπία, σχεδόν ονειρικά. Όλα δημιουργούνται με το πέταγμα του νου. Αρκεί να σκεφτεί κάτι η ψυχή, ή να επιθυμήσει, ξαφνικά δημιουργείται. Μπορεί να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε σημείο την στιγμή που θα το σκεφτεί. Ακόμα και τα χρώματα είναι ο νους που τα δημιουργεί. Έτσι περίπου παρουσιάζεται και στις αρχαίες δοξασίες ο θάνατος. Στην Ινδία αυτή την κατάσταση την ονομάζουν "Κάμα Λόκα" σανκριτικά που σημαίνει "Τόπος επιθυμιών", ή το "Αμέντι" των Αιγυπτίων (η κρυμμένη χώρα). Εκεί η ψυχή αναβιώνει καταστάσεις που τόσο επιθυμούσε εν ζωή και παίρνει το μάθημά της όταν αρχίζει και συνειδητοποιεί την ματαιότητα αυτών των υλιστικών επιθυμιών.

Ενδιαφέρον είναι το πόσο η πλοκή, κάποια στιγμή μοιάζει με έναν πολύ αρχαίο μύθο, αυτόν του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μια και ο πρωταγωνιστής θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στην κόλαση για να βρει την δική του Ευρυδίκη. Μόνο που όπως λένε, από αυτόν τον τόπο δεν έχει γυρίσει κανείς. Είναι το πιο συνηθισμένο μοτίβο στις μυθολογίες των λαών. Ο ήρωας, αφού έχει ολοκληρώσει πολλές δοκιμασίες πρέπει να περάσει την τελευταία που είναι η κάθοδος στον Άδη. Και αυτή είναι η χειρότερη, μια και τα τέρατα αυτά είναι τα πιο δυνατά, διότι είναι τα δικά του. Είναι η τελική κρίση όπου έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του εαυτό, τα ίδια του ελαττώματα. Πρέπει ο ήρωας να πιστέψει τον ανώτερο Εαυτό του, την Βούλησή του, να συνειδητοποιήσει την αθανασία του για να βγει από τα δίχτυα του θανάτου νικητής. Τότε θα είναι ο "δύο φορές γεννημένος".

Υπάρχουν πολλά σημεία όπου θα μπορούσαμε να σταθούμε και να αναλύσουμε. Π.χ. σημαντικά πρόσωπα στην ζωή του που παίζουν ρόλο στον θάνατό του. Οι μορφές, και πόσο δένεται με αυτές η ψυχή και πολλά άλλα. Μα τότε θα έπαυε αυτό το άρθρο να είναι μια μικρή παρουσίαση της ταινίας. Επίσης δεν θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες για να μην χάσει ο θεατής την έκπληξη. Άλλωστε μπορεί να σκεφτούμε, ότι ακόμα κι αν δεν είναι έτσι τα πράγματα από την άλλη μεριά, αυτά που βλέπουμε να διαδραματίζονται μοιάζουν τόσο οικεία, μια και στην ίδια μας την ζωή περνάμε από κόλαση και παράδεισο.

Όταν τα πράγματα μας πάνε καλά τότε νοιώθουμε ευτυχισμένοι και όταν πάθουμε κάποιο κακό, μένουμε άβουλοι μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό. Και ενώ αντιλαμβανόμαστε την λάθος κατάσταση στην οποία έχουμε βυθιστεί ψυχικά και νοητικά, αδυνατούμε να βγούμε από αυτήν. Ίσως για αυτό οι ανατολικές φιλοσοφίες θεωρούσαν τις εξωτερικές καταστάσεις της ζωής αλυσίδες.

Γιατί όπως λέει χαρακτηριστικά ο ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν "αυτό που σου φέρνει την μεγαλύτερη χαρά, είναι αυτό που μπορεί να σε βυθίσει στον μεγαλύτερο πόνο". Γι' αυτό ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να κυριαρχήσει στα συναισθήματα και στον νου του.

Όπως το έλεγε και ο Καζαντζάκης :

Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι λεύτερος.Α.Χ

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ