Νεκταρία

Στην αδερφή μου, που «έφυγε» νωρίς..

 

Πως μπορείς να ξεκινάς να μιλάς για ένα κορίτσι που δε γνώρισες ποτέ; Είναι μία λογική απορία. Αλλά αν θεωρήσουμε πως αυτό το κορίτσι υπάρχει μέσα σου, τότε άραγε αν μιλήσεις για σένα, θα είναι σα να μιλάς γι’ αυτό; Άλλη μία λογική απορία. Είπα να ξεκινήσουμε λογικά, πριν σε τρελάνω ολοσχερώς..

Ένα κορίτσι απλό. Ίσως και να άρεσε σε όλους τους ανθρώπους, αφού σίγουρα τους έχεις ακούσει να λένε, πως τους αρέσουν τα απλά πράγματα. Κι όταν λέμε απλά πράγματα, τι μπορούμε να εννοούμε; Ξέρω γω; Μια ξυπόλητη βόλτα στην άμμο θαλάσσης, ένα ρόφημα ζεστό μέσα σε έναν Χειμώνα, ένα βλέμμα στο μπροστινό μας ον, πασπαλισμένο από φλερτ αθώο, μέσα σε μία δημόσια υπηρεσία και ποιος ξέρει πόσα άλλα τέτοια απλά και αμέτρητα! Έτσι απλό και αμέτρητο είναι το κορίτσι μας, που έχει καστανόξανθα σπαστά μακριά μαλλιά, που καλύπτουν και τους 33 συναρθρωμένους σε σειρά σπονδύλους της. Κρύβουν τη ραχοκοκαλιά της όταν τα εχει λυτά, μα είσαι σίγουρος πως ανήκει στα σπονδυλωτά. Θα μπορούσε βέβαια να είναι ψάρι και συγκεκριμένα γοργόνα, ή αμφίβιο. Βατραχάκι, που περιμένει φιλί ζωής από την ίδια τη ζωή, ώστε να γίνει πριγκίπισσά της και η ζωή παραμάνα της. Ή ακόμα και πτηνό θα μπορούσε να είναι, ειδικά όταν έχει αέρα και ανεμίζουν τα μαλλιά της μοιάζοντας σαν δυο τεράστια φτερά, έτοιμα για να βοηθήσουν στην απογείωσή της. Μα αυτό το κορίτσι δεν πρόλαβε να απογειωθεί. Μοίρα; Πεπρωμένο; Ποιος ξέρει;

Σου είπα και στην αρχή πως δεν το γνώρισα ποτέ αυτό το κορίτσι, μα νιώθω σα να το ξέρω χρόνια και τουλάχιστον όχι έτσι αόριστα, αλλά με κάτι επιχειρήματα να! (Με το συμπάθιο). Είχαμε πολλά κοινά. Ένα απ’ αυτά και ίσως το σημαντικότερο, είναι πως για 6.5 μήνες ζήσαμε στο ίδιο δωμάτιο. Διαφορετική περίοδο ο καθένας μας βέβαια. Εκείνη πρώτη και είχε αφήσει τη μυρωδιά της σε εκείνον το μικρό χώρο. Που καθόλου στενόχωρος δεν ήταν, αλλιώς εγώ θα μπορούσα να εγκαταλείψω 2 μήνες νωρίτερα. Κάπου στο επτάμηνο.
Θέλω να σου τη γνωρίσω καλύτερα. Ξέρω τα πάντα γι’ αυτό το κορίτσι. Μου άφησε ίχνη και σημάδια στους τοίχους του μικρού δωματίου. Και αφού ήμουν ο επόμενος κάτοικος, μετά από ένα χρόνο από εκείνην, τα βρήκα πρώτος. Υπήρξαν κι άλλοι δυο κάτοικοι μετά από μένα. Ο ένας δύο χρόνια μετά και ο άλλος έξι. Ίσως να μη βρήκαν κανένα σημάδι. Ίσως να τα έσβησε ο χρόνος. Τουλάχιστον, δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί τους ώστε να μάθω αν ξέρουν κάτι που γνωρίζω κι εγώ ή κάτι παραπάνω..

Τι θέλεις να μάθεις γι’ αυτό το κορίτσι; Διότι ξέρω τα πάντα! Αν υπάρχει το «πάντα» στις ζωές των ανθρώπων βέβαια. Πράσινα μάτια είχε. Γρασίδι ντροπαλό, που ετοιμάζεται να κάνει ερωτική εξομολόγηση σε μία ολομόναχη παπαρούνα. Υπήρχε και λίγο κίτρινο στα πέριξ. Σταγόνα λεμονιού που πέφτει σε αργή κίνηση σε ψημένο κρέας και στο φινάλε ακούς ένα θόρυβο, που δε μοιάζει καθόλου με το θόρυβο ενός ανθρώπινου έρωτα, μα νιώθεις πως πρώτα δημιουργήθηκε αυτός ο θόρυβος και μετά οι άνθρωποι! Μ’ αυτά τα ηφαιστειακά μάτια, παρατηρούσε τον κόσμο, σα να ήταν λεκές σ’ ένα χειροποίητο τραπεζομάντηλο. Ευαίσθητη και ανιδιοτελής. Αγαπούσε τα παιδιά. Εκτός από τον εαυτό της. Δεν πρόλαβε να γίνει ποτέ παιδί, βλέπεις. Γίναμε εμείς γι’ αυτήν. Και παραμένω εγώ, γι’ αυτήν. Θα το ήθελε πολύ να μη με δει να μεγαλώνω. Θα μου έλεγε ότι το θεωρεί αυτοκτονία, να περάσεις από έναν σιδηροδρομικό σταθμό, το τρένο να κάνει στάση για 10 λεπτά και εσύ ούτε να κοιτάξεις από το παράθυρο, έστω από περιέργεια! Πως είναι οι άνθρωποι όταν βιάζονται. Όταν λένε αντίο. Από τι χρώμα είναι η μοναξιά που απλώνεται σε έναν θορυβώθη σταθμό και αργότερα πλαγιάζει στις πλάκες τους. Δεν το ξέρεις πως τη μοναξιά των ανθρώπων στους σταθμούς των τρένων, την ρουφάνε οι πέτρες των τοίχων και αργότερα γίνεται εντολέας των τυχών τους; Και θα χαμογελούσα με τα απίστευτα παραμυθένια παραδείγματα της και τις γεμάτες νέκταρ ιστορίες της, που δείχνουν ένα κορίτσι γεμάτο σοφία! Ίσως γι’ αυτό να μην έκανε μόνιμη κατοικία τα εγκόσμια! Λόγω σοφίας..

Το να είσαι ο επόμενος κάτοικος, σε ένα χώρο, σημαίνει πολλά. Έχεις ευθύνη! Να ανακαλύψεις τα ψίχουλα που σου άφησε ο προηγούμενος. Από τέτοια ψίχουλα, μπορεί να χορτάσει μια ολόκληρη καρδιά! Πεινασμένη και γεμάτη με απορίες. Παράφωνα ΓΙΑΤΙ, να την κοροιδεύουν και να της προκαλούν διακοπές ρεύματος στο σπιτικό της. Για εκφοβισμό και υπακοή. Πόσο φόβο μπορείς να προκαλέσεις σε μια καρδιά όμως; Και πόσο μπορείς να την κάνεις στρατιωτάκι σου; Έτσι και με τη δική μου. Δε φοβήθηκε ποτέ τίποτα και κανέναν. Και τη στολή του στρατιώτη αν και την είχανε ράψει στα μέτρα της, έμεινε για πάντα στην ντουλάπα. Και όταν κάποια στιγμή άνοιξα για να τη δοκιμάσω, έλειπε. Την καταβρόχθισε ο σκόρος. Όταν σου μιλάω για την καρδιά μου, είναι σα να μιλώ για την καρδιά της. Και όταν σου λέω για την καρδιά της, είναι σαν να σου λέω για τη δική μου. Μη βαλθείς να πεις πως σε μπερδεύω. Γιατί ολόκληρη η ζωή είναι ένα μπέρδεμα, αλλά το συνήθισες. Έτσι θα συνεχίσεις και αυτή την ιστορία, που μιλάει για ένα κορίτσι που πέθανε πολύ και έζησε λίγο..

Θυμάσαι αρκετές σειρές νωρίτερα, που είπα ότι θα σε τρελάνω ολοσχερώς; Λέω να το κάνω και πράξη εκτός από γράμματα! Με μία απλή ερώτηση. Γίνεται να σε έχει γνωρίσει κάποιος προτού ακόμα γεννηθείς; Να γνωρίζει για σένα αρκετά πράγματα; Όπως το τι θα φας ακριβώς για να επιβιώσεις. Ποια φρούτα θα προτιμήσουν να σου δώσουν και γενικά τι γεύσεις θα διαλέξουν να σου εξασφαλίσουν. Ακόμα και τι γεύση θα έχει το μητρικό γάλα που θα γευτείς ως μωρό. Φυσικά και γίνεται. Έχεις αδερφάκι μεγαλύτερο; Αν ναι, τότε αυτό πολύ πριν από σένα, έφαγε, αυτά που έφαγες εσύ αργότερα. Ένιωσε αυτά που ένιωσες εσύ αργότερα. Και γνώρισε το ξενοδοχέιο με τον τίτλο: «9 μήνες παραμονή». Πολύ πριν πας εσύ στην ρεσεψιόν και ζητήσεις δωμάτιο. Έτσι ακριβώς συνέβη και με το κορίτσι που σου γνωρίζω σιγά σιγά. Την μεγάλη μου αδερφή, που βρέθηκε στης μητέρας μου τα ενδότερα, ένα χρόνο πριν βρεθώ εγώ. Που το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, ήταν από τη ζωή της μητέρας μου, όταν την μοιραζόντουσαν απλόχερα..

Δεν έχω κανένα παράπονο, ότι δε γνώρισα την αδερφή μου, επειδή πέθανε νέα, πριν γεράσω. Γιατί δεν πέθανε νέα. Πρόλαβε να γεράσει μέσα στην κοιλιά της μαμάς μας και όταν είδε το πρώτο φως της μέρας, ήταν ήδη ηλικιωμένη, έτοιμη να φύγει για τη χώρα που μαζεύονται τα μωρά / γέροι. Όχι για να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν, αλλά για να ζήσουν το θάνατο που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.. Για να γνωρίσεις το θάνατο, πρέπει να έχεις γνωρίσει πολύ καλά τη ζωή. Και το κορίτσι αυτό, αν και πέθανε πολύ και έζησε λίγο, δε χόρτασε το θάνατο όπως αξίζει σε έναν άνθρωπο..

Φοβάσαι το θάνατο; Μη μου πεις ψέματα, γιατί τα μάτια σου θα αρχίζουν να δακρύζουν και να βλέπεις θολά τα γράμματα. Και ακόμα πιο θολά τα πράγματα! Φοβάσαι κι εσύ όπως κι εγώ. Και περισσότερο φοβάσαι το θάνατο των άλλων, αφού το δικό σου δε θα τον ζήσεις τόσο όσο οι άλλοι. Όταν πεθαίνουμε, εμείς δεν είμαστε στη γιορτή που διοργανώνεται σε κάποιο ασπρόμαυρο κοιμητήριο της χώρας. Μόνο το κορμί είναι εκεί. Το περιτύλιγμα. Η καραμέλα λείπει. Και ή την πιπιλάει ο Θεός ή υπάρχει σε κάποιο περίπτερο της κολάσεως.. Πάντως να θυμάσαι πως αν δεν υπήρχε θάνατος, δε θα υπήρχε ζωή. Μήπως του χρωστάμε ένα ευχαριστώ; Αν τυχόν δεν είχε πεθάνει το κορίτσι μας, μπορεί να μην είχα γεννηθεί εγώ. Προς θεού, μην πάρεις το «εγώ» εγωιστικά, διότι πρωταγωνιστής σ’ αυτήν την ιστορία, είναι το κορίτσι με τα ταλέντα! Δε σου μίλησα γι’ αυτά; Χμ! Κακώς που αμέλησα.

Λάτρευε τη ζωγραφική και είχε απίστευτο ταλέντο σε αυτήν. Τόσο πολύ ταλέντο, που το ρούφηξε όλο και εγώ δε βρήκα στάλα στο δωμάτιο να έχει περισσέψει.. Γι’ αυτό γεννήθηκα ατάλαντος στην τέχνη της ζωγραφικής. Τα χρώματα βέβαια δεν περίμενα να πάω νηπιαγωγείο για να τα μάθω. Τα είχα δει πολύ πριν στο δωμάτιο που τα είχε ζωγραφίσει το κορίτσι. Υπήρχε πολύ κίτρινο και πολύ μωβ. Υπήρχε ροζ, γαλάζιο, γκρι και λίγο από τα άλλα αδερφάκια τους. Στο κίτρινο είχα πέσει με τα μούτρα πάντως. Ίσως να το έκανε επίτηδες και έβαλε τόσο κίτρινο στο δωμάτιο. Λες και ήθελε να είμαι κάτοικος του ήλιου και να κάψω ό,τι προσπαθήσει να μη με αφήσει να βγω στην ώρα μου! Κάτι που δε συνέβη με το κορίτσι μας. Και έφαγα τόσο κίτρινο, που η πρώτη λέξη που είπα λένε όταν γεννήθηκα, είναι ΦΩΣ!

Πως γίνεται από σημάδια στους τοίχους να καταλάβεις απόλυτα κάποιον; Κι όμως, όταν οι τοίχοι είναι ολοζώντανοι, μπορούν να μιλήσουν.. Γιατί κάποιοι τοίχοι έχουν αυτιά! Και ό,τι υπάρχει πάνω τους, είναι το στόμα! Έτοιμο να κατασπαράξει την άγνοια. Η άγνοια σκοτώνει λένε οι άνθρωποι, αλλά πότε μία θεωρία, δεν κατόρθωσε να μη σκοντάψει, να μην τουμπάρει ώστε να μη δούμε και την άλλη της πλευρά; Ποτέ! Στη δική μου περίπτωση, η άγνοια και η γνώση ήταν τα δυο κομμάτια από το χαμένο παζλ. Που ξεκίνησε το 1977 για να τελειώσει τότε. Έπρεπε να έχω άγνοια, για να αναζητήσω τη γνώση! Έτσι συμβαίνει με όλα τα πράγματα. Πρέπει να υπάρχει αλήθεια για να υπάρχει ψέμα. Πρέπει να υπάρχει θάνατος για να υπάρχει ζωή. Και αρκετά άλλα που δεν είναι της παρούσης..

Ένα σημάδι που μου έκανε αμέσως εντύπωση, έμοιαζε με αλλόκοτο τρία (3). Αλλά ήταν με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει και με Έψιλον. Τα έβαλα κάτω και άρχισα να ψάχνω τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Όλα κάτι σήμαιναν στους τοίχους. Τίποτα δεν είχε δημιουργηθεί καταλάθος. Κάποιοι άνθρωποι μόνο, έρχονται καταλάθος στην ύπαρξη. Ίσως από λάθος πινακίδα. Ίσως από λάθος οδηγίες κάποιου περαστικού. Από λάθος της φύσης με τίποτα! Η φύση δεν κάνει λάθη. Από τη φύση της συμβαίνει αυτό. ‘Ωσπου κατέληξα στο τι ήταν αυτό το τρία (3) που ήταν και Έψιλον. Ήταν το νούμερο που έδειχνε πόσοι κάτοικοι θα έρθουν να μείνουν 9 μήνες ο καθένας, σε εκείνον τον Άγιο χώρο. Ήταν το νούμερο που έδειχνε ότι εγώ, στα τριαντατρία (33) θα αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι και θα τα κάνω όλα μαλλιά κουβάρια, μέχρι να μάθω! Μέχρι να αποτυπώσω! Να αφήσω! Να γεννήσω! Και το Έψιλον, ήταν τα αρχικά μου! Όνομα και επώνυμο.

Το πρώτο πράγμα που άκουσε, ήταν η φωνή της μαμάς. Ήρεμη και χαρούμενη. Αν τη ρωτούσες τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, μέσα σε αυτά που θα σου απαντούσε, ήταν και αυτό: «Να γίνω φωνή! ήρεμη και χαρούμενη!». Ήθελε να γίνει και συγγραφέας. Να δίνει ζωή σε σιωπηλά χαρτιά και να παίρνει ζωές με σπαθιά από λέξεις.. Ασημένια και γυαλιστερά. Να γλιστράει πάνω τους το ανούσιο και να στάζει ουσία στη ΓΗ! Αυτό ήθελε περισσότερο απ’ όλα. Να είναι χρήσιμη! Λάτρευε τα παραμύθια. Δεν ήθελε να γράψει ένα από αυτά, αλλά να υπάρξει σε ένα από αυτά. Να είναι η ηρωίδα με τα μακριά μαλλιά και το σμαραγδένιο χαμόγελο. Να κυνηγάει τον εαυτό της σε μαγεμένα δάση και να μιλάει στον ενικό σε κάθε λουλούδι που γνωρίζει. Όταν διψάει, να απλώνει το χέρι και να κόβει κάποιο κομμάτι τ’ ουρανού και όταν πεινάει, να λέει σ’αγαπώ!

Δεν είναι σπουδαίο τι μηνύματα μπορεί να αφήσει μία ψυχή, στα εσωτερικά μιας κοιλιάς; Έγραψα ψυχή; Ναι έγραψα! Αφηρημένη έννοια το ξέρω. Αλλά ποιος σου είπε ότι ένα αφηρημένο παιδί δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Θα σου πω μία ιστορία μέσα στην ήδη ιστορία που σου λέω, για να σε κάνω να νιώσεις και όχι να καταλάβεις. Τι να καταλάβεις άλλωστε; Δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβεις. Μας τέλειωσε!

Λοιπόν, πριν αρκετά χρόνια υπήρχε ένα πρωινό. Όπως υπάρχει κάθε πρωί άλλωστε. Μία μητέρα με το 7 χρονο κορίτσι της, έφυγαν από το σπίτι τους για να πάνε βόλτα στο κέντρο της πόλης. Να ψωνίσουν χρωματιστές κάλτσες. Άρεσαν στη μικρή. Ένιωθε σαν να είχε τα πατουσάκια της, μέσα σε καραμέλες. Έφτασαν στον προορισμό τους, μπήκαν στο μαγαζί, ψώνισαν και ξεκίνησαν για το σπίτι πίσω. Περιμένοντας στο φανάρι να περάσουν απέναντι προς το σταθμό του μετρό, η μικρή άνοιξε τη σακούλα με τις κάλτσες. Μπορείς να φανταστείς πόσο ελαφριά είναι μία κιτρινομώβ κάλτσα ενός 7 χρονου παιδιού, όποτε ο αέρας την πήρε από το χέρι της και άρχισε να την απομακρύνει από τις δυο τους. Εντελώς ξαφνικά, η μικρή αφηρημένη από τον κίνδυνο, αφήνει το χέρι της μαμάς της και τρέχει προς τη μέση του δρόμου, όπου εκείνη τη στιγμή ερχόταν ένα λεωφορείο. Ο οδηγός για να μην πατήσει το μικρό παιδί, άλλαξε πορεία και βγήκε στο αντίθετο ρεύμα όπου ερχόταν μία μηχανή. Ο μοτοσικλετιστής για να αποφύγει το μοιραίο, αλλάζει πορεία και πέφτει με αρκετά χιλιόμετρα, πάνω σε ένα περίπτερο. Εκείνη τη στιγμή, γινόταν ληστεία όπου δεν είχε πάρει κανείς χαμπάρι. Ο ληστής ο οποίος είχε μαχαιρώσει την γυναίκα ήδη 3 φορές, που εργαζόταν στο περίπτερο, ετοιμαζόταν να τη σκοτώσει για μερικά ευρώ, αλλά σκοτώθηκε ακαριαία από το τροχαίο. Η 33 χρονη αυτή γυναίκα, μετά από χρόνια γέννησε έναν γιο, που περιμένουμε όλοι να μεγαλώσει, γιατί κάπου εκεί στα 33 θα εφεύρει την ανθρωπιά! Και φυσικά θα αλλάξει η ανθρωπότητα από εκεί και πέρα.. Είδες τελικά ένα αφηρημένο παιδί, τι μπορεί να προκαλέσει;

Και το δικό μας κορίτσι άλλαξε τον κόσμο! Το δικό μου. Γιατί σίγουρα έχει διαφορά να είσαι πρώτος αντί δεύτερος. Είμαι στον κόσμο μου όπως κι εσύ, αλλά ο δικός μου είναι αλλαγμένος. Και πότε κάτι ΑΛΛΑΖΕΙ; Όταν λερωθεί! Όλοι γεννιόμαστε καθαροί, μα στην πορεία αρχίζει το λέρωμα και συνήθως ξεκινάει από τα χέρια. Τι κι αν βάλεις γάντια, δε θα σε γλιτώσει από το λέρωμα. Κάποιες φορές ο άνθρωπος λερώνεται με τη ματιά και μόνο. Αν τυχόν λόγου χάρη δεις μπροστά σου ένα φονικό και δεν το πεις στην αστυνομία, έχεις λερωθεί χωρίς καν να αγγίξεις. Έτσι και με τα γάντια. Γιατί στα λέω όλα αυτά όμως; Για να σου γνωρίσω την αδερφή μου μέσα από μένα. Όταν άρχισα να λερώνομαι κάπου στα 22 ήταν επικίνδυνο διότι αν λερωθεί ένας αριθμός και δεν έχεις άλλον καθαρό, τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Τη γλίτωσα και μετά περίμενα τα 33. Να φοβάστε τους δίδυμους αριθμούς. Αν ένας από αυτούς θελήσει να αυτοκτονήσει, θα ακολουθήσει αναγκαστικά και ο άλλος. Σιαμαίες ηλικίες τις ονομάζω αυτές. 11. 22. 33. 44. 55. 66. 77. Μετά στα 88 δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, αφού σηκώθηκαν και τα 2 άπειρα όρθια! Θα σου πουν κάτσε, αναλαμβάνουμε εμείς τώρα! Κι εσύ θα βρεις την καλύτερη θέση του σπιτιού, για να δεις την ταινία της ζωής σου, να περνάει από μπροστά σου με το ρυθμό που θα έχουν διαλέξει τα άπειρα! Όσο πιο καθαρός, τόσο πιο αργά θα έρθει το τέλος. Αύριο θα σου πω περισσότερα για το κορίτσι μας. Θέλω να στο γνωρίσω για να με γνωρίσεις καλύτερα! Κάποια πλάσματα, δε χρειάστηκε να μάθουν να προφέρουν λέξεις. Τα είπαν όλα με τη σοφία της σιωπής. Που κάποιες φορές, έχει και σχήμα! Το σχήμα άσχημης ομορφιάς.. Από αύριο θα σου μιλάω με σιωπή γι’ αυτό το κορίτσι! Λόγω Σοφίας..

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ