Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

                              
Είναι απόλυτα αποδεκτό από όλους ότι το σώμα μας είναι μία μηχανή. Ακριβώς όπως και ένα αυτοκίνητο, αποτελείται από διάφορα μέρη τα οποία πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους. 
Χρειάζεται ακόμη καύσιμο, δηλαδή τροφή. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι η ανθρώπινη μηχανή αποτελεί την κορυφαία μηχανή, την οποία ποτέ δεν θα μπορέσει να κατασκευάσει ο άνθρωπος. Ο λόγος είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, σε αντίθεση με το αυτοκίνητο, μπορεί να λειτουργεί καίγοντας μία μεγάλη ποικιλία καυσίμων-τροφών. Ενώ ένα αυτοκίνητο πρέπει να «τρώει» συγκεκριμένη «τροφή» και καταστρέφεται αν το βάλεις να λειτουργήσει για πολύ ώρα με άλλο καύσιμο.

Επίσης το σώμα μας όπως ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να αναπνέει αέρα για να μπορεί να «καίει» τις τροφές που του δίνουν ενέργεια για να κινηθεί.
Το σώμα μας όμως, εκτός από τις ομοιότητες, έχει μία σημαντική διαφορά από τις άψυχες μηχανολογικές κατασκευές μας. Έχει την ικανότητα να αυτοεπισκευάζει τις φθορές που παθαίνει λόγω χρήσης. 
Αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο εξελιγμένος «ηλεκτρονικός» μας εγκέφαλος. Ένα καλό παράδειγμα για την διαφορά του εγκεφάλου μας από εκείνους που κατασκευάζουμε είναι το παρακάτω: Ο εγκέφαλος μίας μύγας ξεπερνάει σε συνολική υπολογιστική ικανότητα τους γιγαντιαίους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους που χρησιμοποιούνται αυτήν την στιγμή από τον στρατό των ΗΠΑ. Και φυσικά ο δικός μας εγκέφαλος είναι κατά πολύ ανώτερος από μίας μύγας. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ένας στρατιωτικός ηλεκτρονικός εγκέφαλος είναι ικανός να «βλέπει» προς μία κατεύθυνση. Ο δικός μας αντίθετα, είναι πολύ πιο αργός στο να κάνει αριθμητικές πράξεις αλλά, μπορεί να επεξεργάζεται τεράστιο αριθμό πληροφοριών, οι οποίες προέρχονται από πάρα πολλές διαφορετικές πηγές.

Έτσι λοιπόν έχουμε στην διάθεσή μας μία καταπληκτική αυτοεπισκευαζόμενη και αυτόνομη μηχανή: το φυσικό σώμα μας.
Η καθημερινότητα όμως καθώς και η «μηχανική» λειτουργία που αυτή συνεπάγεται, μας κρύβουν έναν σημαντικό παράγοντα ο οποίος διαφεύγει της προσοχής μας:
Το σώμα χρειάζεται και άλλο ένα είδος τροφής, το οποίο είναι τελικά σημαντικότερο από το φαγητό και τον αέρα. Αυτή η τροφή είναι οι εντυπώσεις. 
Έχετε προσέξει το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να βρίσκονται σε συνεχή επαφή με άλλους ανθρώπους;
Έχετε προσέξει ότι το βράδυ οι άνθρωποι συνωστίζονται σε μέρη με φασαρία, φώτα και θόρυβο;
Έχετε προσέξει ότι τα ήσυχα μέρη συνήθως είναι και χωρίς ανθρώπους;
Οι πόλεις δεν έλκουν τον κόσμο μόνο γιατί εκεί βρίσκει κανείς πιο εύκολα δουλειά. Ο κόσμος έλκεται κυρίως από την φασαρία, τον λαμπερό φωτισμό και το πλήθος. Στην πόλη υπάρχει ζωή όπως λέγεται.
Ποιος όμως είναι ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά; Είναι εύκολο αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί: Το νευρικό μας σύστημα, ο νους μας ουσιαστικά, πεθαίνει της πείνας για εντυπώσεις. Στην ύπαιθρο οι εντυπώσεις είναι ελάχιστες. Τότε πολύ απλά ο νους μας αντιδρά με την ανία. Οι άνθρωποι επομένως επιζητούν την πόλη με την «ζωή» της που φυσικά παρέχει τεράστιο αριθμό αλλά και τεράστια ποικιλία εντυπώσεων.

 
                                       
Φυσικά οι άνθρωποι κάνουν ότι και με το φαγητό. Πεινασμένοι, καταπίνουν αμάσητο το φαγητό και έτσι παθαίνουν βαρυστομαχιά. Πεινασμένοι, καταπίνουν «αμάσητες» τις εντυπώσεις και έτσι παθαίνουν «ψυχολογική βαρυστομαχιά».

Αλλά πριν απ’ όλα τι είναι μία εντύπωση; Ορίστε τι λέει το λεξικό: «Εντύπωση είναι το αποτέλεσμα το οποίο έχει κάποιο γεγονός, θέαμα, πρόσωπο κλπ στην ψυχή ή στην μνήμη μας». Με απλά λόγια εντύπωση είναι κάτι που «τυπώνεται μέσα» μας. 

Μία εικόνα, ένας ήχος, ένα γεγονός αφήνει μέσα στον ψυχισμό μας ένα ίχνος, ένα «αποτύπωμα». Δεν μπαίνει φυσικά στον ψυχισμό μας το ίδιο το γεγονός, αλλά μία «φωτογραφία» του, την οποία ονομάζουμε εντύπωση. Γι’ αυτό εξάλλου, όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι για κάτι λέμε «έχω την εντύπωση ότι…».
Η ζωή λοιπόν μας έρχεται σε κύματα εντυπώσεων. Υπάρχουν καλές εντυπώσεις, κακές εντυπώσεις και αδιάφορες εντυπώσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης ότι υπάρχουν «κοντινές» και «μακρινές» εντυπώσεις. Κοντινές εντυπώσεις μπορούμε να ονομάσουμε εκείνες που έχουν σχέση με πράγματα που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Για αυτόν τον λόγο, η εντύπωση ενός αυτοκινήτου που καίγεται είναι διαφορετική από την εντύπωση του δικού μας αυτοκινήτου που καίγεται.
Έτσι όλοι καταπίνουμε «αμάσητες» τις εντυπώσεις που δεχόμαστε από την ζωή. Με τις ευχάριστες εντυπώσεις μένουμε ευχαριστημένοι. Με τις δυσάρεστες εντυπώσεις μένουμε δυσαρεστημένοι. Αυτό συνεχίζεται επ’ άπειρον γιατί τα κύματα των εντυπώσεων είναι συνεχή.
Με αυτόν τον τρόπο όμως παθαίνουμε αυτό που παθαίνουν και οι ναρκομανείς. Αν πάρουν την δόση τους «ανεβαίνουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία ευχάριστη εντύπωση. Όταν δεν έχουν την δόση τους «πέφτουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία δυσάρεστη εντύπωση. 
Έτσι ουσιαστικά υποφέρουμε από αυτόν τον καταιγισμό των αντιθέτων εντυπώσεων. Και το χειρότερο είναι ότι ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Συνήθως έχουμε την τάση να πηγαίνουμε στα άκρα. Επομένως υποφέρουμε όχι τόσο από το άσχημο συμβάν αλλά από την ένταση που βιώνουμε. Για παράδειγμα: Λόγω ενός ευχάριστου γεγονότος είσαι χαρούμενος. Φτάνεις να νοιώθεις «τρελή χαρά». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με +10.
Την επόμενη στιγμή θα σου τύχει ένα άλλο γεγονός. Κάποιος θα σε βρίσει. Τότε εσύ θα θυμώσεις και θα φτάσεις στο αντίθετο άκρο νοιώθοντας «τρελό θυμό». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με -10.
Τότε η διαφορά που βιώνεις είναι 20.

Αν υποθέσουμε ότι κάνεις μία μετατροπή εντύπωσης στην χαρά και την κάνεις +5 και τον θυμό τον κάνεις -5, τότε η συνολική διαφορά θα είναι 10. Επομένως ο ψυχισμός σου θα κλυδωνιστεί λιγότερο.
Ο Σαμαέλ στην Επαναστατική Ψυχολογία, στο κεφάλαιο «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» λέει τα εξής: 
«Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνει¬δητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλά¬ψει…
Ο έλεγχος είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός μπορεί να είναι χα¬ρού¬μενος, όμως ποτέ γεμάτος από τρελή φρενίτιδα. λυπημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος… Ήρεμος ανάμεσα στη βία, εγκρατής μπροστά στα όργια, αγνός ανάμεσα στην λαγνεία κλπ…».
Επειδή «κυνηγάμε» την μη ταύτιση προσπαθούμε να μην ταυτιζόμαστε πολύ με τα δυσάρεστα ή τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής. Απώτερος σκοπός η χριστιανική απάθεια (α στερητικό και πάθος). Τότε βιώνεις τα γεγονότα χωρίς να συμμετέχεις ψυχολογικά και επομένως χωρίς να υποφέρεις.
Εκείνο που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι πολύ απλό και ως εκ τούτου πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί. Πρέπει να διαλέγουμε τις εντυπώσεις που θα «φάμε» και θα πρέπει επιπλέον να τις «μασάμε καλά». Ακριβώς όπως κάνουμε και με το φαγητό.
Η εργασία αυτή λέγεται «μετατροπή εντυπώσεων».
Αλλά πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Θα προσπαθήσω να δώσω μία ιδέα για αυτό το σπουδαίο θέμα. Αν προσέξετε, μία ευχάριστη εντύπωση σας κάνει να ξεχνάτε μία δυσάρεστη. Με κάποιον μυστηριώδη τρόπο η μία εντύπωση φαίνεται ότι προκαλεί την αναίρεση της άλλης. Εδώ βρίσκεται και το κλειδί του όλου θέματος. 
Όταν έρθει μέσω των αισθήσεών μας μία μορφή του εξωτερικού κόσμου, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να την προλάβουμε στο σημείο της εισόδου στον ψυχισμό μας πριν γίνει «εν-τύπωση». Στο σημείο εισόδου έχουμε την δυνατότητα να την «μασήσουμε». Αυτό γίνεται εάν προσπαθήσουμε να αντιπαραθέσουμε διανοητικά μία μορφή αντίθετη με αυτήν που έρχεται από τα παράθυρα των αισθήσεων. Η παρακάτω ιστορία είναι αρκετά διαφωτιστική:
Ήταν κάποτε ένας φτωχός γεωργός που είχε έναν γιο. Καλλιεργούσε το χωράφι του χρησιμοποιώντας μία φοράδα που είχε αγοράσει με χίλιες δύο στερήσεις. Κάποια μέρα η φοράδα αφήνιασε και εξαφανίστηκε στο δάσος. Τότε όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Τόσο φτωχός και του έτυχε αυτό, τώρα που θα αρχίσουμε σε λίγο το όργωμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες η φοράδα επέστρεψε και μαζί της ήταν και ένα άγριο αρσενικό, το οποίο και την άφησε έγκυο. Τότε οι χωρικοί άρχισαν να λένε:
-Πω πω τι τύχη! Τώρα έχει δύο άλογα και σε λίγο θα αποκτήσει και τρίτο. 
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό;
Μετά από μερικές μέρες ο γιος του προσπάθησε να ημερέψει το αρσενικό άλογο. Αλλά εκείνο τον έριξε από την πλάτη του με αποτέλεσμα να του σπάσει το πόδι. Τότε πάλι όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Πάνω που πήγε να του χαμογελάσει η τύχη του συνέβη αυτό το πράγμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες έφτασαν στο χωριό στρατιώτες και επιστράτευσαν όλους τους νέους γιατί είχε ξεκινήσει πόλεμος με το διπλανό βασίλειο. Φυσικά δεν πήραν τον γιο του γεωργού με το σπασμένο πόδι. Η ιστορία τελειώνει με το ότι ο γεωργός, πάντοτε, όταν έβλεπε ένα ευχάριστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό; Ενώ όταν έβλεπε ένα δυσάρεστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;».

Αυτό είναι ένα παράδειγμα μετατροπής μιας εντύπωσης. Με αυτόν τον τρόπο μία όμορφη εντύπωση δεν μας γοητεύει και μία άσκημη εντύπωση δεν μας απο-γοητεύει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μία ευχάριστη εντύπωση θα πάψει να είναι ευχάριστη και το αντίθετο. Θα συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αλλά με τρόπο λίγο διαφορετικό από εκείνον που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα.

 Έτσι θα αρχίσει να επικρατεί στον ψυχισμό μας φυσική και αυθόρμητη ηρεμία. Ο νους μας θα αρχίσει να είναι πιο χαλαρός, ενώ η ψυχική και σωματική ένταση θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο προς την εσωτερική μας ολοκλήρωση.
Και πρέπει πάντοτε να θυμάστε ότι: ο Δρόμος αρχίζει από τις πέντε αισθήσεις. Πρέπει να τις χρησιμοποιούμε και όχι να τις συγχέουμε με εμάς.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ