Πως Εξελίχθηκε Η Ζωή Στην Γη

Η ύλη εξελίχθηκε από το στοιχείο του υδρογόνου, την απλούστερη δόνηση της ενέργειας, μέχρι τον άνθρακα ο οποίος δονείται σε μια εξαιρετικά υψηλή συχνότητα. 

Τώρα πια το σκηνικό ήταν στημένο για το επόμενο βήμα στην εξέλιξη.

Καθώς σχηματίστηκε ο ήλιος μας, θύλακες ύλης μπήκαν σε τροχιά γύρω του και ένας από αυτούς, η Γη, περιλάμβανε όλα τα πρόσφατα δημιουργημένα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου και του άνθρακα. 

Καθώς η Γη ψυχόταν, αέρια τα οποία κάποτε κατακρατούνταν από τη λιωμένη μάζα, μετανάστευσαν στην επιφάνεια και συγχωνεύτηκαν σχηματίζοντας υδρατμούς. 

Πολλές βροχές έπεσαν και σχημάτισαν τους ωκεανούς πάνω στον τότε γυμνό φλοιό. 

Κατόπιν όταν το νερό κάλυψε μεγάλο μέρος της επιφάνειας της Γης, οι ουρανοί καθάρισαν και ο ήλιος, ο οποίος έκαιγε κι έστελνε τη λάμψη του, έλουσε τον καινούριο κόσμο με φως, θερμότητα και ακτινοβολία.

Και στις ρηχές λίμνες και τα ξέβαθα νερά γενικά,  μέσα στις μεγάλες ηλεκτροφόρες καταιγίδες που σάρωναν περιοδικά τον πλανήτη, η ύλη ξεπέρασε το δονητικό επίπεδο του άνθρακα φτάνοντας σε μια ακόμα πιο σύνθετη κατάσταση: τη δόνηση που αντιπροσωπεύεται από τα αμινοξέα. 

Αλλά για πρώτη φορά, αυτό το καινούριο επίπεδο δόνησης δεν ήταν σταθερό από μόνο του. 

Η ύλη ήταν υποχρεωμένη να απορροφά συνέχεια άλλη ύλη για να μπορέσει να διατηρήσει τη δόνησή της.

 Έπρεπε να τραφεί. 

Έτσι αναδύθηκε η καινούρια τάση της εξέλιξης: η Ζωή.

Αυτή η ζωή ήταν ακόμα περιορισμένη να ζει μέσα στο νερό και την είδα να διασπάται σε δυο ξεχωριστές μορφές. 

Μια μορφή - εκείνη που ονομάζουμε φυτά - ζούσε από ανόργανη ύλη και μετουσίωνε τα στοιχεία της σε τροφή χρησιμοποιώντας το διοξείδιο του άνθρακα από τη νέο δημιουργημένη ατμόσφαιρα. Τα φυτά τώρα απελευθέρωναν για πρώτη φορά, στον κόσμο, σαν υποπροϊόν, το οξυγόνο. 

Η φυτική ζωή εξαπλώθηκε γρήγορα μέσα στους ωκεανούς, και τελικά και πάνω στην ξηρά.

 

Η άλλη μορφή - εκείνη που αποκαλούμε ζώα - απορροφούσε μόνο οργανική ζωή για να διατηρήσει τη δόνησή της. 

Καθώς παρατηρούσα, τα ζώα γέμισαν τους ωκεανούς κατά τη μεγάλη εποχή των ιχθύων, και όταν τα φυτά είχαν απελευθερώσει πλέον αρκετό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα, οι ιχθείς άρχισαν την πορεία τους προς την ξηρά.

 

Είδα τα αμφίβια - κατά το ήμισυ ψάρι, κατά το ήμισυ κάτι καινούριο - να αφήνουν για πρώτη φορά το νερό και να χρησιμοποιούν πνεύμονες για να αναπνεύσουν τον καινούριο αέρα.

Κατόπιν η ύλη μεταπήδησε στη βαθμίδα των ερπετών

που κάλυψαν τη Γη κατά τη μεγάλη περίοδο των δεινοσαύρων. 

Έπειτα ήρθαν τα θερμόαιμα θηλαστικά και κάλυψαν με τον ίδιο τρόπο τη Γη. 

Αντιλήφθηκα ότι κάθε αναδυόμενο είδος αντιπροσώπευε ζωή - ύλη - που έτεινε προς την αμέσως

υψηλότερη δόνηση. 

Τελικά η πρόοδος τελείωσε. 

Και εκεί στην κορυφή της πυραμίδας στεκόταν το ανθρώπινο είδος.

Το ανθρώπινο είδος. 

Το όραμα τελείωσε. 

Είχα δει σε μια αναλαμπή ολόκληρη την ιστορία της εξέλιξης, την ιστορία της ύλης που ήρθε σε ύπαρξη και κατόπιν εξελισσόταν ανεβαίνοντας σε όλο και πιο υψηλότερη δόνηση, σαν να ακολουθούσε κάποιο σχέδιο - οδηγό, δημιουργώντας, τελικά, τις κατάλληλες συνθήκες για να προκύψουν οι άνθρωποι... για να προκύψει ο καθένας από μας, σαν άτομο.

Καθώς καθόμουν εκεί σ' εκείνο το βουνό, μπορούσα σχεδόν να δω πώς επεκτάθηκε αυτή η εξέλιξη ακόμα περισσότερο στη ζωή των ανθρώπινων όντων.

 

Η περαιτέρω εξέλιξη συνδεόταν, κατά κάποιο τρόπο, με την εμπειρία των συμπτώσεων στη ζωή μας. 

Κάτι σχετικό μ' αυτά τα γεγονότα μας οδήγησε προς τα εμπρός στη ζωή μας, και δημιούργησε μια υψηλότερη δόνηση η οποία προώθησε και την εξέλιξη. 

Ωστόσο, όσο σκληρά κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να

το καταλάβω εντελώς.

 Κάθισα για πολύ στην προεξοχή του βράχου, βυθισμένος σε μια κατάσταση ειρήνης και πληρότητας. 

Και μετά, εντελώς ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει στη δύση. 

Παρατήρησα επίσης ότι στα βορειο δυτικά, γύρω στο ενάμισι χιλιόμετρο μακριά, υπήρχε κάτι σαν πόλη.

 Μπορούσα

να ξεχωρίσω τα σχήματα που διέγραφαν οι στέγες των κτιρίων. 

Και μου φάνηκε πως ο δρόμος της δυτικής κορυφογραμμής κατέληγε ακριβώς εκεί.

Σηκώθηκα κι άρχισα να κατεβαίνω από τους βράχους. 

Γέλασα δυνατά. 

Ήμουν ακόμα συνδεδεμένος με το τοπίο, έτσι ένιωσα πως περπατούσα κατά μήκος του ίδιου μου του σώματος κι ακόμη, ότι εξερευνούσα τις περιοχές του ίδιου μου του σώματος. 

Το αίσθημα ήταν πολύ αναζωογονητικό.

Κατέβηκα τα απόκρημνα σημεία και μπήκα στα δέντρα. 

Ο απογευματινός ήλιος έριχνε μακριές σκιές στο έδαφος του δάσους. 

Είχα φτάσει στη μέση της καθόδου μου, όταν μπήκα σε μια περιοχή ιδιαίτερα πυκνού δάσους με μεγάλα δέντρα. 

Εκεί ένιωσα μια μεταβολή στο σώμα μου. 

Ένιωσα ακόμη πιο ελαφρός και πιο συντονισμένος με τη φύση. 

Σταμάτησα και κοίταξα τα δέντρα, και τους θάμνους, εστιάζοντας την προσοχή μου στο σχήμα και την ομορφιά τους. 

Μπορούσα να δω αναλαμπές λευκού φωτός και κάτι που έμοιαζε με ροζ ανταύγεια γύρω από κάθε φυτό. 

Συνέχισα να βαδίζω και έφτασα σ' ένα ρυάκι που ακτινοβολούσε ένα αχνό γαλάζιο φως το οποίο με γέμισε με τόσο μεγάλη ηρεμία που την ένιωθα σαν νύστα. 

Τελικά διέσχισα την κοιλάδα και ανέβηκα την άλλη πλαγιά μέχρι που έφτασα στο δρόμο. 

Πλησίασα τη χαλκόστρωτη επιφάνεια και άρχισα να βαδίζω αδιάφορα στην άκρη της, κατευθυνόμενος προς τα βόρεια……

Απόσπασμα από το βιβλίο Ουράνια Προφητεία

ΠΗΓΗ

   ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ