Τρεις κανόνες για όλους...ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠ' ΕΞΩ...ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ... ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΣ...

                                             

Αυτό που αντιγράφεται από γενιά σε γενιά δεν είναι τα σώματα, τα οποία θα πρέπει να θεωρούνται ως "μηχανές επιβίωσης", ως οχήματα για τους πραγματικούς αντιγραφείς, δηλαδή τα ίδια τα γονίδια. Τα γονίδια είναι αφελή και κακόβουλα. Δεν έχουν όραμα και δεν μπορούμε να προσδοκούμε ότι νοιάζονται για την ευημερία ολόκληρου του είδους.

Υπάρχουν αρκετές γενετικές οδηγίες που φαίνεται να είναι κοινές - και κατάλληλες - για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. 


Ο 1ος κανόνας είναι: ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠ' ΕΞΩ. 

Για τα γονίδια η καλοσύνη προς τους ξένους δεν είναι μέρος του σχεδίου τους. Για τον δικό τους ισολογισμό, μια τέτοια συμπεριφορά σημαίνει χαμένη ενέργεια και περιττό κίνδυνο.

Εκτός του ότι γενικά είναι απαίσια με τους ξένους, τα γονίδια έχουν μια πρόσθετη τάση η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο 2ος κανόνας: 

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ. 

Ο ατομικός οργανισμός συχνά δείχνει ότι ξέρει ή ότι έχει προγραμματιστεί να δείχνει ότι ξέρει, ποια πρότυπα συμπεριφοράς θα ωφελήσουν περισσότερο τα δικά του γονίδια. Πολύ συχνά αυτά είναι ενάντια στα συμφέροντα του ατόμου, που μπορεί ίσως ακόμα και να κληθεί να δώσει τη ζωή του για ένα αρκετά μεγάλο αριθμό συγγενών ώστε να ικανοποιηθεί η γονιδιακή αριθμητική. 

Εκπληκτικά συχνά, η απόφαση δεν ευνοεί ούτε καν τα συμφέροντα του είδους, για τον απλό λόγο ότι η επιλογή δεν γίνεται σε επίπεδο είδους. Τα γονίδια δεν νοιάζονται για το "καλό του είδους". Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι να εκπροσωπηθούν καλύτερα μέσα στην γονιδιακή δεξαμενή, και σ' αυτή τους την προσπάθεια είναι ανελέητα.

Πέραν του ότι είναι κατά κανόνα απαίσια με τους ξένους και καλά με τους συγγενείς και φίλους, τα γονίδια είναι γεννημένοι απατεώνες. Μειώνουν τον κίνδυνο αποτυχίας βρίσκοντας ένα παραθυράκι, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο 3ος κανόνας:

 ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Η εξαπάτηση έρχεται "φυσικώ τω τρόπω". Την απαιτούν τα γονίδια, και τα παιδιά σύντομα μαθαίνουν ότι είναι αποδοτική. Εξ ου και η διαμάχη των γενεών. Κανένας νεοσσός, κανένα κουτάβι, κανένα μωρό δεν χάνει την ευκαιρία να εξαπατήσει. Προσποιούνται ότι είναι νεότερα, πιο πεινασμένα και ότι βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ότι πραγματικά είναι, με την ελπίδα να κερδίσουν περισσότερο χρόνο, περισσότερη τροφή και μεγαλύτερη προσοχή.

Έχω δει νεοσσούς πελεκάνων στη Μπάχα της Καλιφόρνια να κυριεύονται από σπασμούς, να χτυπιούνται μέσα στη φωλιά, να τσιμπούν τις ίδιες τους τις φτερούγες, κυριολεκτικά να μαίνονται, σε μια φρενιασμένη προσπάθεια να κερδίσουν το πλεονέκτημα, την ώρα του ταίσματος. Πρόκειται πάντα για ένα παιχνίδι νεύρων, έναν ψυχολογικό πόλεμο στον οποίο το ψέμα, η εξαπάτηση και ο εκβιασμός είναι τα μεγάλα όπλα και χρησιμοποιούνται αδίστακτα για να εκμεταλευτούν την ανησυχία και την ενοχή των γονιών.

Ορισμένοι νεοσσοί κούκων, για παράδειγμα, έχουν την φρικτή συνήθεια να σκούζουν τόσο δυνατά για τροφή, που οι θετοί γονείς τούς ταίζουν πρώτους από φόβο μήπως και τα σκουξίματά τους τραβήξουν την προσοχή των αρπακτικών. Και αν νομίζετε ότι οι συγκρίσεις τέτοιων συμπεριφορών με την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι παρατραβηγμένες, σας παραθέτω το παράδειγμα της Λυν Κίβι, μιας νεαρής μητέρας στο Γούντστοκ της Τζώρτζια, της οποίας η υπομονή εξαντλήθηκε μια μέρα το 1994, όταν ο ανυπάκουος γιος της δε σταματούσε να κλαψουρίζει για κάτι που ήθελε από το σούπερ-μάρκετ. Προσπάθησε να τον ησυχάσει αλλά αυτός εκμεταλλευόταν στο έπακρο το πλεονέκτημα ότι βρισκόταν σε δημόσιο χώρο, ώσπου στο τέλος τον χαστούκισε.

Οι γονείς και τα παιδιά τους έχουν ελλιπή γνώση ο ένας για τον άλλο. Ένας γονιός ποτέ δεν γνωρίζει ακριβώς πόση φροντίδα χρειάζεται ένα βρέφος, και ένα βρέφος ποτέ δεν γνωρίζει πόση φροντίδα μπορεί να παρέχει ένας γονιός. Οι πιθανότητες, ωστόσο, ευνοούν συνήθως τα παιδιά: κανένας γονιός δε θα τολμούσε να υποθέσει ότι το παιδί του δεν πεινάει, δεν είναι άρρωστο, δεν είναι πραγματικά φοβισμένο. Και κανένα παιδί πουθενά στον κόσμο δεν θα έχανε την ευκαιρία να επωφεληθεί από αυτή την αναποφασιστικότητα και να εκμεταλευθεί τέτοιες καταστάσεις, ώσπου πληθαίνουν πια αυτοί οι ψεύτικοι συναγερμοί, και οι γονείς γίνονται πιο έξυπνοι. Κατόπι οι ισορροπίες αλλάζουν, η γονική γεναιοδωρία ζυμώνεται με σκληρότητα και η πιθανή αντίδραση είναι η απεμπλοκή ή η αδιαφορία: "Όχι τώρα καλό μου, έχω δουλειά..."

Πηγή
Σκοτεινή Φύση, Lyall Watson

ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ