Να ζητήσουμε συγνώμη, από τα παιδιά μας, που δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε.

εμείς θα είμαστε εκεί, όπως κάθε χρόνο,                                                          θα ανάψουμε τα κεριά μας, όπως κάθε μέρα,                                                    θα τους θυμηθούμε, όπως κάθε στιγμή,

αλλά…

η ημέρα μνήμης των θυμάτων τροχαίων δεν γίνεται, δεν θεσμοθετήθηκε, για να θυμούνται τα θύματα οι δικοί τους άνθρωποι.        Οι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς, δεν ξεχνούν,                                                      δεν μπορούν να ξεχάσουν.

Για μας, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, είναι στιγμή μνήμης, μνήμης και πόνου, μνήμης και οργής, μνήμης και πίκρας από την έλλειψη δικαιοσύνης…

Η μέρα μνήμης είναι για να θυμηθούμε όλοι,                                                      να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας,                                                          να προστατέψουμε όλοι τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου            να αγκαλιάσουμε τον πόνο,                                                                                να αναζητήσουμε την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη,                                        να ζητήσουμε συγνώμη,                                                                                    να δείξουμε ότι δεν ξεχνάμε (την αδικία, τον πόνο, την αγάπη)                    να αποδείξουμε ότι νοιαζόμαστε,                                                                      να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο,

Πιο ασφαλές,                                                 Πιο δίκαιο,                                                                 Πιο όμορφο.

Να ζητήσουμε συγνώμη,                                           από τα παιδιά μας,                                                     που δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε.                  

Να γίνει αυτή η μέρα,                                                                                                μια μέρα εκδήλωσης έμπρακτης συγνώμης, από όλους μας,

για τον Σόλωνα, για τον Γιάννη, την Αλεξάνδρα, την Ευγενία, τον Κωνσταντή, τον Μανώλη, τον Σέργιο, τη Βάσω, τον Πάνο, για όλα τα παιδιά, τα παιδιά μας, που η κοινωνία δεν μπόρεσε, δεν θέλησε να προστατεύσει, να περιθάλψει, να δικαιώσει…

40.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, χάθηκαν από το 1990 έως σήμερα, στην άσφαλτο και όλοι ήταν κατά την πολιτεία «θύματα φόνου από αμέλεια»…

Μα αν υπάρχουν 40000 θάνατοι, (και υπερδιπλάσιοι βαρείς τραυματισμοί) μόνο ατύχημα και αμέλεια δεν μπορεί να είναι.                                                   Είναι έγκλημα, αποτέλεσμα ενός συστηματικού εθελοτυφλισμού μιας πολιτείας, ενός κοινωνικού συνόλου, που στο όνομα του κέρδους, του εγωισμού και της επίδειξης, αποδέχεται κάθε χρόνο 1500 θανάτους και θυσιάζει αμέτρητες ψυχές!

Από το 2005 η ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων, έχει αναγνωριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) και τον ΟΗΕ και από το 2011 και από την Ελληνική Κυβέρνηση!

 Και από τότε; Τίποτε!

Τίποτε, ούτε σ αυτή την ίδια τη θεσμοθετημένη ημέρα μνήμης!

 Αυτό τουλάχιστον μπορούμε άμεσα να το αλλάξουμε,                                                                                                ας είμαστε όλοι εκεί!

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ