Τα σπασμένα

 Ιόνη Ονουφριάδου / Συντάκτρια

Ποτέ δεν ήμουν ήρεμη. Δε ξέρω τι είναι αυτό που με βασάνιζε 3 χρονών, αρκούσε όμως μια φωτογραφία για να καταλάβεις πως το πιτσιρίκι που ποζάριζε με χάρη, κρατώντας τη σοκοφρέτα της εποχής στο χέρι του, μειδίαζε ψεύτικα σαν να κουβαλάει το βάρος όλου του κόσμου. Η κατάσταση καθόλου δεν καλυτέρευσε, μήτε και ισορρόπησε με το πέρασμα του χρόνου. Πως γίνεται ένα μυαλό να σε βασανίζει τόσο πολύ;
Πώς γίνεται μονίμως κάπου να τρέχει και να μην ηρεμείς καθόλου; Με τη πάροδο των ετών, στον ήδη ιδιόρρυθμο και ανήσυχο χαρακτήρα μου, προστίθεντο μικρά - μικρά κομματάκια που μάλλον θρυμμάτιζαν το ήδη σπασμένο πάζλ μου, παρά το ολοκλήρωναν.

Καταλαβαίνεις πώς σε έναν ήδη ανισόρροπο και ανήσυχο άνθρωπο, μια δύσκολη κατάσταση είναι το πλέον ιδανικό κερασάκι για να τελειοποιήσεις ή να αποτελειώσεις τη τούρτα και τη συνταγή. Όταν το προϊόν λοιπόν σου βγει ελαττωματικό από τη μαμά εταιρεία, απλώς το επιστρέφεις ή το δίνεις για απόσυρση. Στα έμψυχα όμως και δη με τον ίδιο σου τον εαυτό, που να σε ξαποστείλεις; Τρως τις σάρκες σου, μουδιάζεις το μυαλό σου, βάφεις μαύρες τις ημέρες σου και όντας κυκλοθυμικός, περνάς και περιόδους ανάκαμψης να σου θολώνουν το τοπίο.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να απέχω. Να κλειστώ για μία ακόμη φορά στην εγωκεντρική εσωστρέφεια μου και να μην ανοιχτώ. Να μη σου ξαναπώ τα ίδια και χιλιοειπωμένα. Για την ακρίβεια, δε μπορούσα να σου πω πως όλα θα πάνε καλά. Προτιμούσα να σιωπήσω. Μέχρι σήμερα, που στην ανάγνωση μιας και μόνο έκφρασης, με κλώτσησε το μυαλό μου.

«Περιθωριακά στοιχεία έχουν μετατρέψει τα δημόσια αποχωρητήρια της Πάτρας, στη πλατεία Αγίου Γεωργίου και Μεγάρων σε ανοιχτούς οίκους ανοχής, έναντι αμοιβής 5 Ευρώ». «Περιθωριακά»... «έναντι 5»; Με ενοχλεί η φράση. Με ενοχλούν αυτά τα «περιθωριακά στοιχεία» κατά πάσα πιθανότητα αλλοδαποί αγνώστου προελεύσεως. Με ενοχλεί και ο «συνάδελφος» αρθρογράφος με τη φρασεολογία του. Με ενοχλεί ο εαυτός μου που ποτέ δεν υπήρξε ρατσιστής και τώρα διψάει και απαιτεί να φύγουν όλοι. Με ενοχλεί και ο σκουρόχρωμος αλλοδαπός στο δρόμο που με το βλέμμα του κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλεία, με γδύνει. Με λερώνουνε οι σκέψεις του. Με ενοχλεί που κατά βάθος και για εκείνους λυπάμαι. Και ας πέρασαν τα σύνορα παράνομα.

Με ενοχλείς και εσύ που ίσως δε σε ενοχλεί το αντίτιμο των 5 Ευρώ για το ξεπούλημα της σάρκας του εκάστοτε «περιθωριακού». Τόσο περιθωριακού, όσο εκείνος ο μεσήλικας που περιμάζευε τα σάπια φρούτα στη λαϊκή της Πέμπτης. Όχι για να χορτάσει τη πείνα του, μα για να μη λιώσει το ανθρώπινο κορμί του. Πόσο στοιχίζουν 2 σάπια φρούτα και ένα λεμόνι. Τα 5 Ευρώ που με αγοραίο σεξ, εξαγόρασε ο εν λόγω «περιθωριακός» νεαρός; Με ενοχλεί που δε σε ενοχλεί αυτό που ζούμε.

Με ενοχλεί που σε ενοχλεί και δε κάνεις τίποτα. Μου τη σπάει που δε με στέλνεις στο διάολο και δε με ρωτάς «και εσύ λοιπόν που μας τα λες, τί κάνεις;». Με ενοχλεί που μεγάλωσα αλλιώς και αλλού με ξυπνήσανε. Που δε με ετοιμάσανε για την πραγματικότητα, μα με ποτίζανε τον ύπνο του δικαίου και μου φουσκώσανε τις τσέπες με πτυχία που ούτε για λαδόκολλα πιτόγυρου πλέον δε κάνει. Με ενοχλεί που οι νέοι πάντα θα μένουν νέοι, και ποτέ δε θα μπορέσουν να μάθουν από τα λάθη των παλιών. Γιατί όλοι τα κάναμε και το παιχνίδι δεν αλλάζει. Με ενοχλεί ο άνεργος που ξεστομίζει τεράστιες κουβέντες και φουσκώνει τα αυτιά του εκάστοτε εργοδότη να πιστέψει πως με τον μισθό των 480 (αν αμείβεσαι με 580 είσαι προνομιούχος) μπορεί να σου εξαγοράσει τη ζωή. Με ενοχλώ και εγώ, που μέχρι να κρατήσω για πρώτη φορά στα χέρια μου την πρόσληψή μου, έλεγα τα ίδια. Με ενοχλεί που ξεχνάμε εύκολα και πάντα ζητάμε τα του πλησίον. Με ενοχλεί που υπάρχουν και χειρότερα και κάθε μήνα γεμίζουν τα γκισέ των ταμείων ανεργίας. Και άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό.

Με παραλύει που μας ξεπουλήσανε. Που μας προδώσανε, μας εξαπατήσανε, μας κρατάνε έθνος με μηχανική υποστήριξη και εκείνοι μαζεύουν κόλλυβα για τον χειμώνα. Με ξένη κηδεία. Μου τη σπάει που δε κάνουμε το αυτονόητο. Που μουδιάσαμε, που δεχόμαστε σαν το γαϊδούρι το καμτσίκι και απλώς προχωράμε με παρωπίδες μπροστά, λες και τρώγοντας το άχυρο, περιμένουμε να πεθάνουμε. Με ενοχλεί που σαν έθνος ήδη πεθαίνουμε. Ξεχυνόμαστε στα μπαλκόνια, αυτοπυρπολούμαστε, μας ξεσπιτώνουν, μας στερούν τη ζωή, εξαθλιώνουν τις οικογένειες μας και εμείς παθητικά περιμένουμε.

Γίναμε το πείραμα της Ευρώπης και απλώς περιμένουμε να μας κόψουνε τη μηχανική παροχή. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Καιρό τώρα. Μόνο που ο σκηνοθέτης, έγραψε τη νύχτα των ζωντανών νεκρών και τη προβάρισε στη πλάτη μας. Με ενοχλεί η γιαγιά που σιγοκλαίει στον δρόμο και δεν έχει να πάρει ούτε ψωμί. Και ακόμη περισσότερο εκείνος ο υπερήλικας που αξιοπρεπώς, ούτε καν κλαίει. Δε θέλει ούτε καν να επαιτήσει. Προσπαθεί να τη βγάλει όπως όπως, γιατί δεν του αφήσαμε επιλογή. Όσο τη βγάλει χωρίς τα απαραίτητα φάρμακα του.

Μου τη σπάνε οι κωλοφυλλάδες που ξαφνικά θυμήθηκαν τις προφητείες των αγίων. Και με εξοργίζουν και όλοι εκείνοι οι καθόλα σκεπτόμενοι, πολιτικοποιημένοι, intellectual επαναστάτες που θα επαναφέρουν τους θρησκόληπτους στη θέση τους. Μας αποπροσανατολίζουν και δε βρίσκουμε που παν' τα τέσσερα. Όταν ξυπνάς το πρωί, βλέπεις τη καθημερινότητά σου, την οικογένειά σου, τους γείτονές σου διαλυμένους και εσύ απλώς στενάζεις μα ούτε που αντιδράς. Τότε λυπάμαι που θα σου το πω, μα τίποτα δε πάει καλά. Όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Παυλίδης, απλώς «αλλάζει πρόσωπα η θλίψη». Και η κατάθλιψη ήδη σ' έχει επισκεφτεί. Αμφισβήτησέ με, κατηγόρησέ με, πες μου ότι θέλεις, όμως απάντησέ μου... γιατί δεν αλλάζει κάτι; Σε κάθε βάθος, υπάρχει ένας πάτος, μα εδώ τέρμα δε βλέπω πουθενά. Πότε θα σταματήσει αυτή η ξευτίλα; Μας εξευτελίζουν τη ζωή, το βλέπεις; Μας έχουν καταντήσει περιθωριακούς και τελικά δεν ξέρεις ποιός είναι ο εντός και ποιός ο εκτός περιθωρίου. Ποιό είναι το ήμερο και ποιό το θεριό. Γιατί δε λέμε ένα όχι; Κανείς; Τίποτα; Ούτε μια κίνηση από πουθενά; Τί είναι αυτό που έχουνε κάποιες άλλες χώρες και ορθώνουνε το ανάστημα σε ΔΝΤ και λοιπά σκυλιά; Ή μήπως απλώς εμείς έχουμε κάτι παραπάνω;

Η ελληνική ιστορία τον αποκάλεσε «εφιάλτη». Και τελικά στους θησαυρούς του πολιτισμού μας, αυτό είναι η προίκα μας; Ένας τότε και 300 εφιάλτες τώρα, να κάνουν τον βίο σου αβίωτο. Ή μήπως τελικά είμαστε εγώ κι εσύ... Η ανοχή, στον έσχατο βαθμό της καταντάει συνενοχή. Και μάλλον όλοι είμαστε συνένοχοι. Και πρώτη εγώ, που εδώ και ώρα σου τα γράφω. Ο αναμάρτητος λοιπόν, πρώτος το λίθο βαλέτω θα μου πεις... μόνο που αν αυτός δεν υπάρχει, κράτησε τις πέτρες, γιατί σε λίγο δε θα μας φτάνουν για να κρυφτούμε. Ούτε καν για να δέσουμε ο καθένας μας, από μία στο λαιμό του. Και αν σε μιζέριασα αρκετά, συγχώρησέ με. Πάρε το φαράσι και πέταξε με, σαν κομματάκια, ενός σπασμένου μυαλού.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ