Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΣ ΓΚΟΥΡΟΥ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΑΣ ΓΚΟΥΡΟΥ
Σουάμι Σιβαμούρτι 

Η μητέρα μας είναι ο πρώτος μας γκούρου. Είναι το πρώτο άτομο που μας δείχνει πως υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο, τον οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε. Ο επόμενος ρόλος της είναι να μας δείξει ένα άτομο τού αντίθετου φύλου και να μας πεί, «αυτός είναι επίσης ένας άνθρωπος που μπορείς να εμπιστευτείς. Αυτός είναι ένας άντρας που μπορείς να εμπιστευτείς». Με τον τρόπο αυτό συναντούμε τον πατέρα μας. Το παιδί μπορεί έτσι να αναπτύξει μια σχέση και με τους δύο γονείς, και με τον τρόπο αυτό ανοίγεται στην εμπιστοσύνη. Πάνω στις σχέσεις αυτές βασίζονται όλες οι άλλες σχέσεις. Ο Παραμαχάμσα Σατυανάντα υπήρξε πολύ σαφής και πολύ ειλικρινής στο θέμα αυτό. Δε χρησιμοποιεί πολλά διπλωματικά λόγια. Εάν η μητέρα σου δε σου έλεγε, «αυτός είναι ο πατέρας σου» δεν θα το γνώριζες. Το έμαθες επειδή την εμπιστεύεσαι. 

Ένας ακόμη σημαντικός ρόλος για τη μητέρα είναι το να είναι παράδειγμα προς μίμηση, ή να σας δείξει κάποιον που θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για εσάς. Είναι σημαντικό όπως μεγαλώνουμε, να έχουμε ένα θηλυκό πρότυπο και ένα αρσενικό πρότυπο στο οποίο να προσβλέπουμε και το οποίο να θέλουμε να το μιμηθούμε. Με τον τρόπο αυτό διδασκόμαστε ορθούς τρόπους συμπεριφοράς και το πώς να σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε όλοι μας άνθρωποι, με καλές ποιότητες αλλά και με περιορισμούς. Οι μητέρες είναι άνθρωποι, οι πατέρες είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη, είναι φυσικό. Κανένα ανθρώπινο ον δεν είναι τέλειο. 

Όταν γινόμαστε μητέρα ή πατέρας για πρώτη φορά, δεν ξέρουμε πάντοτε ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να φερθούμε. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά και εμείς όπως ακριβώς και τα παιδιά μας, είμαστε σε διαδικασία μάθησης και κάποιες φορές κάνουμε λάθη. Ένα παιδί δυσκολεύεται να αποδεχθεί τα λάθη μιας μητέρας ή ενός πατέρα, μέχρι το αγόρι ή το κορίτσι να προχωρήσει στη ζωή, να αναπτύξει μια φιλοσοφία και να αποκτήσει βαθύτερη κατανόηση. Με τη σωστή φιλοσοφία να τα καθοδηγεί και να τους δίνει μια συνολική εικόνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τα παιδιά αντιλαμβάνονται πως όλα τα ανθρώπινα όντα, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών τους, πέφτουν σε σφάλματα. Είναι στην υπευθυνότητα των γονέων να τούς παρέχουν επαρκή παραδείγματα προς μίμηση, και των δύο φύλων, ώστε τα παιδιά να προσαρμόσουν την συμπεριφορά τους σύμφωνα με αυτά. Έτσι εάν οι γονείς αισθάνονται πως δε μπορούν να είναι επαρκή μοντέλα συμπεριφοράς οι ίδιοι τους, οφείλουν να δείξουν άλλους, ως κατάλληλα παραδείγματα. Μια φιλοσοφία και μια κουλτούρα που να αγκαλιάζει το άτομο στην ολότητά του, είναι απαραίτητη για το παιδί που αναπτύσσεται. Η Γιόγκα είναι εξαιρετική ως ένα πλαίσιο οδηγιών για ένα σωστό τρόπο ζωής και διαγωγής. 

Ο Παραμαχάμσατζι λέει πως σε αυτή την ηλικία είναι εξαιρετικά σημαντικό για ένα παιδί να έχει ένα παράδειγμα προς μίμηση, και μελλοντικά θα εμφανιστούν μοντέλα συμπεριφοράς όπως η Σίτα και ο Σρι Ραμ. Η Σίτα και ο Σρι Ραμ ήταν σύζυγοι που αγαπούσαν βαθιά ο ένας τον άλλον. Αντιμετώπισαν πολλές απο τις δυσκολίες και τους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε και εμείς οι ίδιοι και παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να διατηρήσουν μια σχέση με βάθος, σεβασμό και αγάπη. 

Τα παιδιά θέλουν οι γονείς τους να είναι σαν τη Σίτα και τον Σρι Ραμ. Θέλουν οι γονείς τους να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να παραμείνουν μαζί. Αλλά γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα και χωρίζουμε από τον άντρα ή τη γυναίκα μας. Έχουμε τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας επιθυμίες και τις δικές μας φιλοδοξίες. Έχουμε διαφορετικούς τρόπους να αναπτυσσόμαστε καθώς ταξιδεύουμε μέσα στη ζωή. Το παιδί δυσκολεύεται να κατανοήσει ή να δεχθεί αυτά τα πράγματα και απογοητεύεται. Κατόπιν, κατακρίνει τη μητέρα και τον πατέρα του. 

Ο μαθητής κάνει το ίδιο με τον γκούρου. Στην σχέση γκούρου και μαθητή ελλοχεύει η ίδια παγίδα και μπορεί να πέσει κάποιος σ’αυτήν, επειδή συχνά ένας γκούρου γίνεται γονιός για τον μαθητή. Περιμένουμε απο τον γκούρου να είναι τέλειος, όπως ένα παιδί περιμένει απο τον πατέρα και την μητέρα του να είναι τέλειοι. Αλλά ο γκούρου βρίσκεται και αυτός μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ο Παραμαχάμσατζι λέει πως κάθε φορά που το πνεύμα κατέρχεται στην ύλη και παίρνει υλική, ανθρώπινη μορφή, θα υπάρξουν ολισθήματα. Είναι φυσικό, έτσι πρέπει να γίνει. Στη Δύση δεν το δεχόμαστε εύκολα. Στη Δύση, θέλουμε τη μητέρα και τον πατέρα μας να είναι ιδανικοί και θέλουμε και τον γκούρου μας να είναι ιδανικός. Θέλουμε τον πνευματικό καθοδηγητή μας να βρίσκεται πάνω σε βάθρο. Τον θέλουμε, αυτόν ή αυτήν, να είναι ένας υπέρλαμπρος σωτήρας. Αλλά στην Ανατολή, η ανατολική νοοτροπία δεν έχει αυτόν τον περιορισμό. Αποδέχονται και εκτιμούν πως ο γκούρου μπορεί να γεννηθεί σε ένα αρσενικό ή σε ένα θηλυκό σώμα και να έχει αρσενικές και θηλυκές ιδιότητες, και συγκεντρώνονται μόνο στις πνευματικές σχέσεις μεταξύ γκούρου και μαθητή. Αφήνουν τον γκούρου ελεύθερο να ζήσει τη ζωή του ως ανθρώπινο ον. Αυτό όμως δεν γίνεται τόσο εύκολα αποδεκτό απο τον δυτικό νου. Ίσως εξαιτίας των ανασφαλειών μας, έχουμε την ανάγκη να κρατηθούμε απο κάτι που να είναι τέλειο και αν ένα άτομο δεν είναι τέλειο, τον ή την σταυρώνουμε. Έχουμε ιστορικό προηγούμενο αυτής της συμπεριφοράς και μπορούμε να το παρατηρήσουμε στον τρόπο με τον οποίο μεταχειριστήκαμε μεγάλους διδασκάλους, όπως τον Χριστό και τον Σωκράτη, διαμέσου των αιώνων. Με τον ίδιο τρόπο και οι άμοιροι μητέρα και πατέρας πάντοτε σταυρώνονται απο τα παιδιά τους για το γεγονός πως είναι άνθρωποι. Τα παιδιά στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται να γίνουν τα ίδια τους ενήλικοι και γονείς ώστε να αποκτήσουν μια μεγαλύτερη κατανόηση. 

Όλα αυτά βεβαίως δεν αλλάζουν ορισμένα απο τα πλέον σημαντικά καθήκοντα μιας μητέρας σε σχέση με το παιδί της. Ένα: να είναι ένα πρόσωπο που το παιδί μπορεί να εμπιστευτεί. Δύο: να προσφέρει στο παιδί ένα πατρικό μοντέλο συμπεριφοράς που το παιδί να μπορεί να εμπιστευτεί και να είναι σε άμιλλα μαζί του. Αυτό είναι σημαντικό όταν η μητέρα ανατρέφει το παιδί μόνη της. Τρία: να είναι η ίδια της πρότυπο συμπεριφοράς ή να προσφέρει στο παιδί της ένα άλλο πρότυπο συμπεριφοράς για να ακολουθήσει. Τέσσερα: να διδάξει στο παιδί την αξία της εργασίας και την αξία της ανεξαρτησίας. Να στρώσει τον δρόμο στο παιδί ώστε τελικά αυτό να γίνει ανεξάρτητο οικονομικά, κοινωνικά και σωματικά. 

Παράλληλα με την φροντίδα για το παιδί, ο πατέρας χρειάζεται επίσης να προσφέρει στο παιδί ένα παράδειγμα για την σπουδαιότητα της εργασίας και της ανεξαρτησίας. Παραδοσιακά αυτό είναι ενα καθήκον που πέφτει στους ώμους του πατέρα - το να διδάξει δηλαδή στα παιδιά του την αξία της εργασίας. Όχι θεωρητικά, με το να κάθεται και να τους εξηγεί πως η δουλειά είναι εξαιρετικά σημαντική, αλλά μέσα απο το παράδειγμά του. Μαθαίνουμε περισσότερα μέσα απο παραδείγματα, παρά από ο,τιδήποτε άλλο. Επίσης ο ρόλος του είναι πολύ σημαντικός για την ανάπτυξη του ανδρισμού ή της θηλυκότητας ενός παιδιού. Αυτό έχει πολλά να κάνει με τον τρόπο που αυτός σχετίζεται με την μητέρα, το πώς της μιλάει, το πώς της συμπεριφέρεται και το πώς εκφράζει τα συναισθήματά του γι’αυτήν. Είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την ανάπτυξη των θηλυκών ιδιοτήτων της κόρης του. Ακόμη είναι σημαντικό το να γίνει ο ίδιος για το γιό του, πρότυπο ανδρισμού. Και είναι σημαντικό πάντοτε να σέβεται και να τιμά τη μητέρα όπως επίσης και αυτή να τιμά τον ίδιο και τον ρόλο του μέσα στην οικογένεια. Σας μιλώ για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, όχι απαραίτητα για το πώς πραγματικά είναι. Με αυτά ως βάση, μπορούμε να κοιτάξουμε τι συνέβη, ειδικά στον καθένα απο εμάς, σε ότι αφορά τη σχέση με τους γονείς μας. 

Η σχέση πατέρα και μητέρας έχει επίσης μεγάλο αντίκτυπο και επιρροή, στον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άνδρες και τις γυναίκες, αργότερα στη ζωή μας. Για παράδειγμα, προκειμένου να έχω καλή σχέση με τους άνδρες, χρειάζομαι να μάθω απο την μητέρα μου. Αυτή πρέπει να με διδάξει. Πρέπει να μου μάθει να εμπιστεύομαι, να αγαπώ και να σέβομαι τους άνδρες. Εάν δεν το κάνει, από ποιόν θα το μάθω αυτό; Απο έναν δάσκαλο στο σχολείο; Μπορεί. Από έναν γκούρου; Σίγουρα, εάν έχω γκούρου αρκετά νωρίς στη ζωή μου. Από έναν μακρινό ή κοντινό συγγενή; Ίσως, εάν φανώ τυχερός. Αλλά όλες αυτές, είναι δεύτερες επιλογές. Η καρδιά του παιδιού είναι απο τη φύση της συνδεδεμένη με της μητέρας. Είναι αυτή που στην πραγματικότητα σου διδάσκει το πώς να επιστεύεσαι τις γυναίκες και το πώς να εμπιστεύεσαι τους άνδρες ή το πώς να μην τους εμπιστεύεσαι. 

Έτσι, καθώς μεγαλώνουμε και κοιτάμε πίσω στις σχέσεις μας με τους γονείς μας, είναι σημαντικό να συμφιλιωθούμε μαζί τους, όποιες κι αν ήταν οι σχέσεις αυτές. Εάν ήταν σχέσεις αγάπης, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Εάν είναι σχέσεις όπου εμπλέκονται τα πλέον αρνητικά συναισθήματα, τότε για να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε απο αυτά τα εμπόδια, πρέπει να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τη μητέρα και τον πατέρα και τις σχέσεις μας μαζί τους. Αυτό μπορεί να γίνει είτε απ’ ευθείας είτε σε μια θεραπευτική κατάσταση, μέσω υποκατάστατων μορφών. 

Τέσσερα σημεία μπορούν να βοηθήσουν όταν αντιμετωπίζουμε αυτή τη συνάντηση. Πρώτον, δημιουργήστε ένα περιβάλλον θερμό και ανοιχτό στο διάλογο. Δεύτερον, χρησιμοποιήστε τη λογική. Τρίτον, απευθυνθείτε στον ανώτερο νου του ατόμου και τέταρτον, οδηγήστε εσείς την συζήτηση, επειδή για μια φορά, γίνεστε τώρα εσείς ο γονιός των γονιών σας. Κατευθύνετε τη συζήτηση προς την ελευθερία του λόγου, επιτρέποντας στον άλλο να φέρει στο φως τις απόψεις του, γιατί μετά απο κάποια ηλικία οι γονείς γίνονται τα παιδιά. Κατα τη γνώμη μου, μετά την ηλικία των δεκαεπτά ή δεκαοκτώ, εάν ωριμάσατε φυσιολογικά, είστε ήδη γονιός των γονιών σας. Αυτό δε σημαίνει πως πηγαίνετε και τους λέτε, «Έι, μαμά και μπαμπά, ακούστε, είμαι πλέον η μητέρα και ο πατέρας σας! Ποτέ δε θα το δεχθούν. Στην Ελλάδα, η μητέρα των ογδόντα χρόνων, θεωρεί τον γιό της που είναι εξήντα, πως είναι το κακό της το παιδί! Είναι το ίδιο το παιδί, αυτό που θα πρέπει να επιβληθεί, στην ενήλικη ζωή τους, στην ωριμότητά τους, στον γονεϊκό τους ρόλο και να εξισορροπήσει τη σχέση. 

Εάν όλα πάνε καλά, οι γονείς και τα παιδιά καταλήγουν ως καλοί φίλοι, αντί να είναι είτε στη θέση του γονιού είτε του παιδιού. Μια σχέση φιλίας είναι μια ισότιμη σχέση, ενώ η σχέση γονιός-παιδί δεν είναι σχέση ισότητας. Αυτοί είναι οι γονείς και εσύ είσαι το παιδί, ή εσύ είσαι γονιός και αυτοί είναι τα παιδιά. Η σχέση δεν είναι ισότιμη. Χρειάζεται να γίνει ισότιμη και αυτό συμβαίνει όταν τελικά γίνεστε φίλοι. Και τί μπορούν να κάνουν οι φίλοι; Σας ρωτώ. Εάν ήσασταν φίλοι με την μητέρα σας πώς θα συμπεριφερόσασταν; Τι θα κάνατε; Συγχωρήστε και ξεχάστε. 
ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ