Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Γάζα: Φρίκη και θάνατος [δολοφονίες & παραπληροφόρηση]

Η γενοκτονία των Παλαιστίνιων στην Γάζα συνεχίζεται.

Παιδιά, γυναίκες, άμαχοι, άοπλοι, νοσοκομεία, όλα βομβαρδίζονται από τους Ισραηλινούς.
Και ο κόσμος σιωπά.
Τι να χωρέσει πια ο νους του ανθρώπου; Γιατί να συμβαίνει αυτό;
Ποιος είναι αυτός η αυτοί που αποφασίζουν πως οι λαοί δεν μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά;

Δεν είναι εικόνες παιδιά. Είναι αλήθεια. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, αν τα συμφέροντα το αποφασίσουν.

Να θυμίσουμε πως τα ΜΟΝΑ αντίποινα είναι αυτά με τις κυβερνοεπιθέσεις από ανωνύμους πολίτες.
Τίποτε άλλο.
Όμως δεν είναι ικανά να σταματήσουν τις βόμβες και τον όλεθρο:

Αν αντέχετε δείτε τις εικόνες οι οποίες ανεβαίνουν συνέχεια. Δυστυχώς δεν τις μεταδίδουν τα πρακτορεία ειδήσεων και ούτε λένε πως όποιες προσπάθειες εκεχειρίας έγιναν τις έσπασαν οι Ισραηλινοί:

GAZA UNDER ATTACK
Πιο κάτω ακολουθεί ένα άρθρο, πρωτοδημοσιευμένο στον Παραλληλογράφο και με τίτλο:

Γάζα, δολοφονίες & παραπληροφόρηση

Για να κατανοήσουμε την κλιμάκωση στη Γάζα, πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας κάποια δεδομένα σχετικά με την περιοχή (360 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πάνω από 1,5 εκατομμύριο κάτοικοι, που αντιστοιχεί σε πάνω από 4.500 ανθρώπους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο –πράγμα που την καθιστά μια από τις γωνιές του πλανήτη με την πιο υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα), κατεχόμενη από το 1967 από το Ισραήλ.
Παρότι ο στρατός έχει αποσυρθεί, η επαφές της με τον εξωτερικό κόσμο είναι πάντοτε ελεγχόμενες από το Ισραήλ.
Η κυκλοφορία ακόμα και στο εσωτερικό της μικρής αυτής λωρίδας γης είναι περιορισμένη και ο αποκλεισμός που επιβλήθηκε εδώ και χρόνια διαρκεί: Για τα Ηνωμένα Έθνη, η Γάζα παραμένει μια κατεχόμενη περιοχή.
Τα δεδομένα που ακολουθούν προέρχονται από το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για το Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων στις Παλαιστινιακές Περιοχές (OCHAoPt), από ένα έγγραφο με τίτλο «Πέντε χρόνια αποκλεισμού: Η ανθρωπιστική κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας»:

Τον Ιούνιο του 2007 η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να ενδυναμώσει τον αποκλεισμό της περιοχής αυτής, η οποία ήταν ήδη σοβαρά «ελεγχόμενη».

34% του πληθυσμού (και το ήμισυ των νέων) είναι στην ανεργία.

80% του πληθυσμού εξαρτάται από την επισιτιστική βοήθεια.

Το ΑΕΠ ανά κάτοικο ήταν το 2011, 17% χαμηλότερο από το 2005 (με σταθερούς όρους).

Το 2011, έβγαινε από τη Γάζα ένα φορτηγό τη μέρα φορτωμένο με προϊόντα προς εξαγωγή, δηλαδή 3% λιγότερο από το ποσοστό του 2005.

35% της καλλιεργήσιμης γης και 85% των αλιεύσιμων υδάτων είναι μερικώς ή πλήρως μη προσβάσιμα στους κατοίκους της Γάζας αμέσως μετά την επιβολή των ισραηλινών περιορισμών.

85% των σχολείων είναι αναγκασμένα να λειτουργούν σε διπλή βάρδια –μία πρωινή και μία απογευματινή- λόγω του υπερπληθυσμού.

Κάθε πόλεμος συνοδεύεται από έντονη προπαγάνδα και η ισραηλινή κυβέρνηση θεωρείται δεξιοτέχνης στην τέχνη αυτή. Ήδη από την επίθεση του Δεκεμβρίου 2008 – Ιανουαρίου 2009, γίναμε μάρτυρες ενός μιντιακού ξεδιπλώματος προπαγάνδας. (Μαρί Μπενίλντ, «Γάζα: Χυτός μόλυβδος στα κεφάλια»).
Οι Γάλλοι διανοούμενοι, ανάμεσά του και ο ανεκδιήγητος Μπερνάρ Ανρί-Λεβύ, συνέβαλαν σ’ αυτήν την παραπληροφόρηση.
Ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε από το Ισραήλ, ο Άχμεντ Τζαμπάρι, ήταν αρχηγός της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς (σχετικά με την οργάνωση αυτή, διάβασε το «Ποια είναι η Χαμάς;»).
Πολλά μέσα ενημέρωσης την παρουσιάζουν σαν «τρομοκράτη» υπεύθυνο για κάθε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.
Η πραγματικότητα είναι αρκετά μακριά από το πορτρέτο αυτό –πέρα βέβαια από τη χρήση του όρου «τρομοκρατία» που είναι το λιγότερο αμφισβητήσιμος. Για μια ακόμη φορά είναι ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος που έκανε την παρατήρηση («Το Ισραήλ σκότωσε τον υπεργολάβο του στη Γάζα», εφημερίδα Χααρέτζ, 15 Νοεμβρίου):

«Ο Άχμεντ Τζαμπάρι ήταν ένας υπεργολάβος, επιφορτισμένος με τη διατήρηση της ασφάλειας του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτός ο χαρακτηρισμός θα φανεί χωρίς καμιά αμφιβολία παράλογος σε όλους αυτούς, που τις τελευταίες ώρες είδαν τον Τζαμπάρι να περιγράφεται ως “αρχιτρομοκράτης”, “ο αρχηγός του προσωπικού της τρομοκρατίας” ή “ο δικός μας Μπιν Λάντεν”.

Αυτή ήταν, παρόλ’αυτά η πραγματικότητα κατά τη διάρκεια των τελευταίων πεντέμισι χρόνων. Το Ισραήλ απαίτησε από τη Χαμάς να τηρήσει την ανακωχή στο νότο και να την επιβάλλει στις πολυάριθμες ένοπλες οργανώσεις στη Λωρίδα της Γάζας. Ο άνθρωπος στον οποίο ανατέθηκε αυτή η αποστολή ήταν ο Άχμεντ Τζαμπάρι.»

Αρκεί να κοιτάξουμε τα στατιστικά που δημοσιεύτηκαν από τον ίδιο τον Ισραηλινό Υπουργό Εξωτερικών σχετικά με τη ρίψη ρουκετών («Παλαιστινιακές παραβιάσεις της ανακωχής από το τέλος της επιχείρησης χυτός μόλυβδος», 14 Νοεμβρίου 2012), για να καταλάβουμε ότι σε γενικές γραμμές η ανακωχή τηρούταν πλήρως.
Την έσπασαν οι επιδρομές του ισραηλινού στρατού της 7ης και 8ης Οκτωβρίου 2012 και έπειτα της 13ης και 14ης Οκτωβρίου, προκαλώντας μία κλιμάκωση που συνεχίστηκε χωρίς διακοπή από τότε. Και την προηγούμενη της δολοφονίας του Τζαμπάρι, είχαν καταληχθεί η όροι μιας ανακωχής με τη μεσολάβηση της Αιγύπτου, κάτι που επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία του Ισραηλινού αγωνιστή της ειρήνης Γκέρσον Μπάσκιν, που αναδημοσιεύτηκε στη Χααρέτζ, «Ισραηλινός φιλειρηνικός ακτιβιστής: Ο ηγέτης της Χαμάς Τζαμπάρι σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συνομιλιών για εκεχειρία μακράς διαρκείας», 15 Νοεμβρίου).

Κάθε κλιμάκωση ακολουθεί στοχευμένες δολοφονίες Παλαιστινίων αγωνιστών στη Γάζα.
Αυτές οι εξωδικαστικές εκτελέσεις αποτελούν μια παλιά πρακτική της ισραηλινής κυβέρνησης (με την οποία έχουν συνταχθεί και οι Η.Π.Α. εδώ και καιρό. Μιλήσατε για «τρομοκρατία»; (διαβάστε: «Από τη Γάζα στη Μαδρίτη, η στοχευμένη δολοφονία του Σαλάχ Σεχάντε», το Σάρον Βάιλ, Le Monde diplomatique, Σεπτέμβριος 2009).
Το σενάριο ήταν πανομοιότυπο το 2008. Ενώ η ανακωχή γινόταν σεβαστή από την παλαιστινιακή πλευρά από τον Ιούνιο του 2008 («Κατάλογος των παλαιστινιακών επιθέσεων με ρουκέτες στο Ισραήλ, 2008», Wikipedia), ήταν η δολοφονία πέντε Παλαιστίνιων αγωνιστών το Νοέμβριο που οδήγησε στην κλιμάκωση και την επιχείρηση «Χυτός μόλυβδος».
Σχετικά με τις παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών μπορεί να διαβάσει κανείς τον Άνταμ Χόροβιτς στο «Δύο νέες πηγές: Χρονολόγιο της ισραηλινής κλιμάκωσης στη Γάζα και το ιστορικό του Ισραήλ στο σπάσιμο εκεχειριών» ) Mondoweiss, 14 Νοεμβρίου 2012).
Από την άλλη πλευρά, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πλευρές:
Τα ισραηλινά F-16 και οι παλαιστινιακές ρουκέτες δεν είναι ισοδύναμα όπλα. Η αποτίμηση των θυμάτων, από την ανακωχή του Ιανουαρίου του 2009, που ακολούθησε την επιχείρηση «Χυτός μόλυβδος», το επιβεβαιώνει.
Η ισραηλινή οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’Tselem, αναφέρει τον αριθμό Παλαιστινίων και Ισραηλινών που σκοτώθηκαν στη Γάζα μετά τις 19 Ιανουαρίου 2009 και μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2012 («Απώλειες μετά την επιχείρηση “Χυτός μόλυβδος”»):
271 Παλαιστίνιοι (εκ των οποίων 30 ανήλικοι) για 4 Ισραηλινούς.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους
Ο Μισανθρωπισμός δεν θα πεθάνει ποτέ, αν δεν τον σκοτώσουμε. Αυτό ήταν και είναι το πρόσωπο του φασισμού:

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ