(4ο ΜΕΡΟΣ): Οι συμφορές του δανεισμού «Περί του μη δειν δανείζεσθαι», Πλούταρχος (του Γεωργίου Ευθυμίου – Συμβούλου Ακαδημίας Εθνικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών)

          Και αποφαίνεται ο μεγάλος μας πρόγονος του 45-120 μ.Χ., που όμως, δυστυχώς, δεν έχει τύχει της δέουσας προβολής από το παιδαγωγικό μας σύστημα και γι’ αυτό δεν είναι πολύ γνωστός στο ευρύ κοινό, όπως θα όφειλε, αφού άφησε με το πλουσιότατο έργο του, που είχε την εύνοια της τύχης να διασωθεί κατά το ήμισυ, τις καλύτερες παρακαταθήκες του για τους επερχόμενους με τα ΗΘΙΚΑ του (78 πραγματείες) και τους ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ ΒΙΟΥΣ (50 ζεύγη γνωστών από την Ιστορία Ελλήνων και Ρωμαίων).

     Αν αρκούμασταν στα απαραίτητα, λέει, οι δανειστές δε θα υπήρχαν ως είδος, όπως δεν υπάρχουν Κένταυροι και Γοργόνες. Τους δανειστές τους δημιούργησε η τρυφή, όπως ακριβώς και τους χρυσοχόους και τους αρωματοποιούς… Γιατί χρεωνόμαστε όχι για να πληρώσουμε το ψωμί και το κρασί, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα… Άνθρωπος που μπλέκει μια φορά, μένει χρεώστης για πάντα και σαν άλογο που του έχουν φορέσει χαλινάρι, δέχεται στη ράχη του τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον…»

Και καταλήγει με τη σκληρή διαπίστωση «Ο ένας, λοιπόν, τον άλλον διαδέχεται, τοκογλύφος ή μεσάζοντας,… μέχρι που ο οφειλέτης, σφυροκοπούμενος από παντού, να γίνει χίλια κομμάτια και να ξοφλήσει…, δανειζόμενος από έναν άλλον για να πληρώσει τον πρώτο. Και μετακυλίοντας τα χρέη του, φορτώνεται όλο και περισσότερους τόκους που δυσχεραίνου όλο και πιο πολύ τη θέση του… γιατί οι τόκοι σωρεύονται ο ένας πάνω στον άλλον. Κι ο άνθρωπος που βλέπει να τον πνίγουν τα χρέη, αγωνίζεται να μείνει στην επιφάνεια, μα δεν μπορεί να κολυμπήσει μακριά απ’ όσα τον βαραίνουν και να γλιτώσει. Τον παρασύρουν στο βυθό και αφανίζεται μαζί με τους φίλους που είχαν εγγυηθεί για το δάνειο του».

Αυτά και άλλα πολλά, που δεν είναι δυνατόν να εξαντληθούν με κάποιες σύντομες δημοσιεύσεις στη φιλόξενη εφημερίδα «ΑΥΓΗ ΠΥΡΓΟΥ», αναφέρει ο Πλούταρχος στο πονημάτιο του, το οποίο ανεπιφύλακτα συστήνουμε σε όσους θέλουν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα κι όχι αποσπασματική, όπως την παρουσιάσαμε εμείς, γύρω από ένα τόσο σοβαρό, επίκαιρο και διαχρονικό θέμα, που απασχολεί τον καθένα μας, με όσα δυσάρεστα ζούμε τα τελευταία χρόνια. Αφού όλοι μας γευόμαστε τα επίχειρα μιας ασύνετης και κατ’ εξακολούθηση άφρονος οικονομικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετηρίδων. Και το χειρότερο, δε διαφαίνεται στο ορίζοντα καμιά προοπτική θεραπείας και επανόρθωσης του προβλήματος, όπως λένε οι ειδήμονες, παρά τις αιματηρές προσπάθειες που καταβάλλονται από τους «μη έχοντες» που δεν αντέχουν άλλο.

Γιατί οι κατέχοντες, οι πολυεκατομμυριούχοι, που έβγαλαν έξω τα χρήματά τους και «σιγούνταραν» στην οικονομική αιμορραγία, που διαφαινόταν απ’ αυτούς ότι θα άρχιζε, γιατί αυτοί έχουν τους οικονομολόγους τους και τους καθοδηγούν, κανένας τους δεν είχε και δεν έχει την ευαισθησία και να πει: όσα απόκτησα, με βοήθησε βέβαια το μυαλό μου ή και η τύχη μου, αλλά δε θα είχα τίποτε, αν αυτή η Πατρίδα, δεν την είχαν λευτερώσει και στεριώσει, για να κάνω εγώ τις επιχειρήσεις μου, οι άνθρωποι που άλλοτε έδωσαν τη ζωή τους (1821, 1912-13, 1917-20, 1941-44), άνθρωποι που τους είχα στη δούλεψη μου για ένα ξεροκόμματο, κι ακόμη πιο μπροστά άνθρωποι που τίμησαν τη χώρα που τους γέννησε, και ευγνωμονώντας την την ευεργέτησαν με τις αφθέτου αξίας δωρεές τους, τις οποίες εθελοτυφλούντες σημερινοί ζάμπλουτοι αγνοούν – ή μάλον κάνουν πως αγνοούν – ποιες είναι και που είναι.

Γιατί τα αθάνατα ονόματα του Ανδρέα Συγγρού (αναρίθμητες δωρεές, που για να καταγραφούν απαιτούνται πολλές σελίδες), του Γ. Αβέρωφ (Πολυτεχνείο κ.α.), του Ζάππα Ευάγγελου και ξαδέρφου του Κων/νου (Ζάππειο Μέγαρο κ.α.), του Εμμανουήλ Μπενάκη (Μπενάκειος Βιβλιοθήκη κ.α.), των αδελφών Βαλλιάνων: Ανδρέα, Μαρίνη και Παναγή (Εθνική Βιβλιοθήκη κ.α.) και μια πλειάδα επιφανών ευεργετών που πέρασαν στην αθανασία, τους προκαλούν αλλεργία. Τι άλλο μπορείς να πεις, αφού διαλάμπουν με την απουσία τους στην κοινή προσπάθεια της μεσαίας και κατώτερης τάξης;

Αλλά στην αδιαφορία των μεγιστάνων του πλούτου έχει βάλει το χεράκι της και η Πολιτεία. Γιατί δε σκέφτηκε να κάνει εκείνο που έκαναν οι Αρχαίοι Αθηναίοι. Να αναθέτουν στους πολύ πλούσιους τις δυσβάστακτες Λειτουργίες (θεωρικά, τριηραρχία κλπ), τις οποίες κανείς τους δεν μπορούσε να μην εκτελέσει.

Που τέτοια πράγματα σήμερα! Που άλλη Βαρδινογιάννη που τους χαλάει τη Νιρβάνα τους!

Σταματήστε, κύριοι, να ξεζουμώνετε τους μισθωτούς και συνταξιούχους, που τους αφήσατε ακόμη και χωρίς το υπέρτατο αγαθό, την ΥΓΕΙΑ. Πάρτε, κύριοι, σωστά μέτρα, για να μη γνωρίσει η Ελλάδα κι άλλες θλιβερές σελίδες. Τα παιδιά μας και τα δικά σας, τα εγγόνια μας και τα δικά σας θα θυμηθούν ποιος έφταιξε που αυτοεξορίζονται ή μέλλουν να αυτοεξοριστούν. Θα θυμηθούν ποιος δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το Σοσιαλισμό, την Ισότητα, τη Δικαιοσύνη, την Ευνομία, την Ισοπολιτεία και λοξοδρομήσαμε. Προλάβετε όσο είναι καιρός. «Οι καιροί ου μενετοί».

Για τους αναγνώστες

Παρθένα Τσοκτουρίδου

Σύμβουλος Ακαδημίας Εθνικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ