15. Επαναγέννηση

Είδαμε πώς η απόφαση της ψυχής να προχωρήσει στην επόμενη ζωή της σ' έναν συγκεκριμένο χρόνο και τόπο στη Γη αφορά μία σχεδιασμένη εξελικτική πορεία πνευματικού προγραμματισμού. Καθώς οδηγώ τη συνειδητότητα των πελατών μου πλησιέστερα στη στιγμή της εξόδου τους από τον πνευματικό κόσμο, οι περισσότεροι μπαίνουν σε μια σιωπηλή ενδοσκόπηση, ενώ κάποιοι άλλοι περνούν μερικές ευχάριστες στιγμές, αστειευόμενοι με τους φίλους. Ο τρόπος που αντιδρά η κάθε ψυχή σ' αυτό που πρόκειται να της συμβεί, εξαρτάται περισσότερο από την ιδιαιτερότητα της ιδιοσυγκρασίας της και λιγότερο από το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία ενσάρκωση.

Η επαναγέννηση είναι μία βαθιά εμπειρία. Οι ψυχές, που προετοιμάζονται για την αναχώρηση και την επιβίβαση στη Γη, μοιάζουν με βετεράνους σκληραγωγημένους στον πόλεμο, που ετοιμάζονται να ριχτούν σε μία καινούργια μάχη. Αυτή είναι και η τελευταία ευκαιρία των ψυχών να απολαύσουν την παντογνωσία τού ποιες πραγματικά είναι, πριν προσαρμοστούν σ' ένα νέο σώμα. Η τελευταία μου περίπτωση αφορά την ψυχή μιας γυναίκας, η οποία μας προσφέρει μία καλή περιγραφή του πιο πρόσφατου περάσματός της στη Γη.

Περίπτωση 29
Δρ. Ν: ΄Ηρθε η στιγμή να ξαναγεννηθείς στην επόμενη ζωή σου; Α: Ναι, ήρθε. Δρ. Ν: Ποια είναι η βασικότερη σκέψη σου σχετικά με την επιστροφή σου στη Γη; Α: Η ευκαιρία να ζήσω στον εικοστό αιώνα. Είναι μία συναρπαστική εποχή πολλών αλλαγών. Δρ. Ν: Και έχεις δει τη ζωή αυτή, ή τουλάχιστον κάποια μέρη της, εκ των προτέρων; Α: Ναι ... έχω περάσει απ' αυτό ... (μοιάζει να αφαιρείται). Δρ. Ν: Υπάρχει κάτι άλλο που θάθελες να μου πεις, σχετικό με την επόμενη ενσάρκωσή σου;
Α: Κάνω μία τελευταία συζήτηση με τον Πομάρ (ο οδηγός της) πάνω σε όλες τις εναλλακτικές του προγράμματός μου (της ζωής). Δρ. Ν: Θα μπορούσε αυτό να θεωρηθεί μία τελική συνέντευξη εξόδου με τον Πομάρ; Α: Ναι, υποθέτω ναι. Δρ. Ν: Θα σε βοηθούσε εάν μου μιλούσες για τα ενδεχόμενα και τα απρόοπτα των σχεδίων, που έχεις για την επόμενη ζωή σου; Α: (ο λαιμός της έχει στεγνώσει και η φωνή της βγαίνει αδύναμη). Νομίζω ... τα έχω ξεκαθαρίσει. Δρ. Ν: Πώς τα πήγες στην τάξη της αναγνώρισης; Υποθέτω ότι ολοκλήρωσες αυτήν τη φάση προετοιμασίας. Α: (ακόμα αφηρημένη). Χμ, χμμ ... συναντήθηκα με τους υπόλοιπους (τους συμμετέχοντες) στο πρόγραμμά μου. Δρ. Ν: Είναι ξεκάθαρα στο μυαλό σου τα σημάδια αναγνώρισης ώστε να συναντήσεις τις κατάλληλες ψυχές, την κατάλληλη στιγμή; Α: (γελάει νευρικά). Α ... τα σημάδια ... οι επαφές μου με τους ανθρώπους ... αυτά όλα έγιναν. Δρ. Ν: Χωρίς να αναλύεις ή να λογοκρίνεις τις εντυπώσεις σου επ' ουδενί, πες μου τι νιώθεις αυτήν τη στιγμή;
Α: Απλά ... συγκεντρώνομαι ... για το μεγάλο άλμα σε μία νέα ζωή ... Υπάρχει κάποια ανησυχία ... είμαι όμως και ενθουσιασμένη ... Δρ. Ν: Μήπως είσαι λίγο φοβισμένη ή αναρωτιέσαι ίσως να θα έπρεπε καν να πας στη Γη; Α: (παύση και μετά πιο χαρούμενα). Λίγη ... έγνοια ... γι' αυτά που έχω να αντιμετωπίσω ... το ότι θα αφήσω το σπίτι μου εδώ ... αλλά και χαρούμενη με την ευκαιρία που μου δίνεται.
Δρ. Ν: ΄Αρα, σου δημιουργούνται ανάμικτα αισθήματα με την αποχώρησή σου από τον πνευματικό κόσμο; Α: Αυτό συμβαίνει στους περισσότερους από μας, όσο πλησιάζει αυτή η στιγμή. Πριν από κάποιες ζωές μάλιστα οι επιφυλάξεις μου είναι σοβαρές ... αλλά ο Πομάρ ξέρει πότε καθυστερώ στο πρόγραμμά μου - ξέρεις, δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα εδώ. Δρ. Ν: Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι ετοιμάζεσαι να αναχωρήσεις για την επόμενη ζωή σου. Μόλις μετρήσω τρία η απόφασή σου να επιστρέψεις στη Γη, σε μία καθορισμένη χρονική στιγμή, είναι πια σταθερή κι εσύ βρίσκεσαι στο τελικό στάδιο της αναχώρησής σου από τον πνευματικό κόσμο. ΄Ενα,δύο, τρία! Περίγραψέ μου, τι σου συμβαίνει τώρα;
Α: Λέω σε όλους αντίο. Αυτό μπορεί να είναι ... δύσκολο. (τινάζει το κεφάλι της προς τα πίσω, με αποφασιστικότητα). Εν πάση περιπτώσει, όλοι μού εύχονται καλό ταξίδι κι εγώ απομακρύνομαι απ' αυτούς ... πλέοντας μόνη. Δεν υπάρχει μεγάλη βιασύνη ... ο Πομάρ με αφήνει να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. ΄Οταν είμαι έτοιμη έρχεται για να με συνοδεύσει ... να μου προσφέρει ενθάρρυνση ... διαβεβαίωση ... και ξέρει πότε είμαι έτοιμη να φύγω. Δρ. Ν: Αισθάνομαι ότι τώρα είσαι πιο έτοιμη για την προοπτική της επαναγέννησης. Α: Ναι, είναι μία περίοδος έμπνευσης και προσδοκιών ... ένα νέο σώμα ... η πορεία που ανοίγεται μπροστά ...
Προετοιμάζω τώρα τη γυναίκα να αφήσει τον πνευματικό κόσμο για τελευταία φορά πριν από την τρέχουσα ζωή της. Σ' αυτό το σημείο είμαι το ίδιο προσεκτικός, με την πρώτη φορά που την έφερα στον πνευματικό κόσμο, μέσω μιας φυσιολογικής πορείας της αναδρομής της. Ξεκινώντας με τη δημιουργίας μιας ισχυρής προστατευτικής ενεργειακής ασπίδας γύρω της για να την ενισχύσω, εφαρμόζω στη συνέχεια κάποιες επιπρόσθετες τεχνικές προσαρμογής, ώστε να διατηρήσω την ψυχή της στην αρμόζουσα ισορροπία με το μυαλό του παιδιού, με το οποίο πρόκειται να ενωθεί στη Γη.
Δρ. Ν: Εντάξει, εσύ και ο Πομάρ είστε μαζί στην έξοδό σου από τον πνευματικό κόσμο. Θέλω να μπεις βαθιά μέσα στον εαυτό σου και να μου εξηγήσεις τι κάνεις μετά, σαν να συνέβαινε αυτό σε αργή κίνηση. Πάμε! Α: (παύση). Αρχίζουμε ... να κινούμαστε ... με αυξανόμενη ταχύτητα. Μετά, έχω την επίγνωση ότι ο Πομάρ ... αποσυνδέεται από μένα ... και είμαι μόνη. Δρ. Ν: Τι βλέπεις και τι νιώθεις; Α: Ω, εγώ ... Δρ. Ν: Μείνε εκεί! Είσαι μόνη και κινείσαι πιο γρήγορα. Τι γίνεται μετά; Α: (με σβησμένη φωνή) ... Μακριά ... καθώς περιστρέφομαι μακριά ... μέσα σε μαλακά άσπρα μαξιλάρια ... κινούμαι μακριά ... Δρ. Ν: Μείνε εκεί! Συνέχισε την πορεία σου και πες μου τι γίνεται.
Α: Ω, ... περνάω μέσα ... πτυχώσεις μεταξωτού υφάσματος ... απαλό ... είμαι σε μια ζώνη συχνοτήτων ... ένα μονοπάτι ... όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα ... Δρ. Ν: Συνέχισε! Μη σταματάς να μου μιλάς. Α: ΄Ολα είναι θολά ... γλιστράω προς τα κάτω ... κάτω σε ένα μακρύ σκοτεινό σωλήνα ... μία αίσθηση ότι είμαι μέσα σε μια σπηλιά ... σκοτάδι ... μετά ... ζεστασιά! Δρ. Ν: Πού είσαι τώρα; Α: (παύση). ΄Εχω την επίγνωση ότι είμαι μέσα στη μητέρα μου.
Δρ. Ν: Ποιος είσαι τώρα; Α: (γελάει συγκρατημένα). Είμαι μέσα σ' ένα μωρό - είμαι ένα μωρό. Το φαινόμενο του σωλήνα, που δίνει την αίσθηση της σπηλιάς και έχει περιγραφεί από πολλές περιπτώσεις μου, προφανώς δεν είναι η δίοδος στο σώμα της μητέρας απ' όπου γεννιέται το παιδί.
Μοιάζει με το τούνελ, που διασχίζουν οι ψυχές μετά ο φυσικό θάνατο, ίσως να είναι το ίδιο πέρασμα. Ο αναγνώστης ενδέχεται να αναρωτηθεί γιατί ασχολούμαι τόσο πολύ με το θέμα της γέννησης, αφού έχω ήδη μεταφέρει τόσους ανθρώπους μέσα-έξω, σε τόσες πολλές ζωές, στη διάρκεια μιας συνεδρίας. Υπάρχουν δύο λόγοι γι' αυτό. Κατ' αρχήν, η αναβίωση μιας προηγούμενης ζωής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμπεριλαμβάνει και τη διαδικασία της γέννησης. Βοηθώ τους πελάτες μου να περάσουν απ' ευθείας από τον πνευματικό κόσμο στην επόμενη ζωή τους, ως ενήλικες. Δεύτερον, για να φέρω τους πελάτες μου στο παρόν σώμα τους και να τους κατευθύνω στην αναβίωση της εμπειρίας της γέννησής τους, θα πρέπει να απομακρύνω τις οποιεσδήποτε μικροενοχλήσεις, που αισθάνονται συνήθως όταν αφυπνίζονται από την ύπνωση.

Πριν συνεχίσω με αυτήν την περίπτωση, θα ήθελα να δώσω μερικές γενικότερες πληροφορίες σχετικά με τις ψυχές και τα μωρά. ΄Ολοι οι πελάτες μου λένε ότι η μετάβαση των ψυχών τους από τον πνευματικό κόσμο στο μυαλό ενός μωρού είναι σχετικά πιο γρήγορη απ' ό,τι η διαδικασία της επιστροφής τους στον πνευματικό κόσμο. Ποιος είναι ο λόγος αυτής της απόκλισης; Μετά το φυσικό θάνατο, οι ψυχές μας ταξιδεύουν μέσα από το τούνελ του χρόνου και περνούν από μία πύλη στον πνευματικό κόσμο, προοδευτικά. Είδαμε πως το πέρασμα αυτό είναι πιο αργό και σταδιακό απ' ότι η επιστροφή μας στη Γη, επειδή χρειάζεται κάποιος χρόνος για να εγκλιματιστεί η ψυχή που μόλις ελευθερώθηκε.

Ως ψυχές, όμως, που εισδύουμε στα μωρά, προερχόμαστε από μία κατάσταση παντογνωσίας κι έτσι έχουμε τη νοητική ικανότητα να προσαρμοστούμε πιο γρήγορα σε ό,τι μας περιβάλλει απ' ό,τι στο τέλος μιας φυσικής ζωής. Και τότε μας προσφέρεται ένας χρόνος προσαρμογής, ο χρόνος που βρισκόμαστε στη μήτρα της μητέρας μας.

Παρ' όλα αυτά, το ότι έχουμε αυτό το χρόνο στη διάθεσή μας μέσα στη μητέρα μας, δεν σημαίνει και ότι είμαστε έτοιμοι για τον τρελό παροξυσμό της γέννας, με τα εκτυφλωτικά φώτα της αίθουσας τοκετού, όπου πρέπει ξαφνικά να αναπνεύσουμε αέρα για πρώτη φορά και να αισθανθούμε να μας κρατούν σωματικά επίσης για πρώτη φορά. Οι πελάτες μου λένε ότι αν θα έπρεπε να συγκρίνουν τη στιγμή της γέννησης με αυτήν του θανάτου, το φυσικό σοκ της γέννησης είναι πολύ ισχυρότερο.

Κάποια στιγμή, πριν από τη γέννηση, η ψυχή θα αγγίξει προσεκτικά και θα ενωθεί πιο στενά με τον ευαίσθητο, αναπτυσσόμενο εγκέφαλο του μωρού. ΄Οταν μία ψυχή αποφασίζει να μπει μέσα σ' ένα μωρό, προφανώς το μωρό αυτό δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αν θέλει να τη δεχτεί ή να την απορρίψει. Την στιγμή της πρώτης εισόδου της ψυχής, αρχίζει να μετρά γι' αυτήν ο ιστορικός χρόνος. Ανάλογα με τις συνήθειες της συγκεκριμένης ψυχής, η σύνδεση αυτή μπορεί να γίνει στα πρώτα ή στα τελευταία στάδια της εγκυμοσύνης της μητέρας. Γνώρισα μερικές περιπτώσεις, που οι ψυχές ενώνονταν κατά την άφιξή τους κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό, κατά τη διάρκεια του τοκετού, αυτό όμως είναι κάτι ασυνήθιστο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσα, ακόμα και οι ψυχές που ενώνονται νωρίς με το μωρό, για μεγάλο χρονικό διάστημα της εγκυμοσύνης, «βολτάρουν» έξω από τη μήτρα της μητέρας.

Από τη στιγμή που το μωρό γεννηθεί, η ένωση πνεύματος και σάρκας έχει πλήρως σταθεροποιηθεί σε μία συντροφική σχέση. Η αθάνατη ψυχή γίνεται η έδρα τής αντίληψης του αναπτυσσόμενου ανθρώπινου εγώ. Η ψυχή φέρνει μία πνευματική δύναμη, η οποία αποτελεί κληρονομιά της αιώνιας συνειδητότητας. Παρ' όλο που, όπως έχω ήδη πει, οι ψυχές μπορεί να νιώσουν περιορισμένες από κάποιο ανθρώπινο τραύμα, ωστόσο δεν είναι ποτέ παγιδευμένες. Εκτός από τη στιγμή του θανάτου, όπου οι ψυχές αναχωρούν οριστικά από το σώμα, μπορούν να μπαινο-βγαίνουν στο σώμα όταν ο άνθρωπος κοιμάται, σε βαθύ διαλογισμό ή σε κατάσταση γενικής αναισθησίας στο χειρουργείο.

Οι απουσίες της ψυχής είναι πολύ μεγαλύτερες σε περιπτώσεις σοβαρής εγκεφαλικής βλάβης ή κώματος. Η Περίπτωση 29 συνεχίζει, εξηγώντας τη δημιουργική ομορφιά που υπάρχει όταν μία ψυχή ενώνεται με ένα ανθρώπινο πλάσμα. Αυτό το ζευγάρωμα με μία νοήμονα δύναμη ζωής, πριν από τη γέννηση, ολοκληρώνει τον πλήρη κύκλο της ζωής από τη σκηνή του θανάτου όπως τον περιέγραψε η Περίπτωση 1.

Δρ. Ν: Ωραία, είμαι ευτυχής που έφτασες σώα και αβλαβής στο νέο σου σώμα. Πες μου την ηλικία του μωρού. Α: ΄Εχουν περάσει πέντε μήνες. (από τη σύλληψη). Δρ. Ν: Αυτή είναι η χρονική στιγμή που φτάνεις συνήθως στην ανάπτυξη του παιδιού; Α: Στις ζωές μου ... έχω φτάσει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ... εξαρτάται από το μωρό, τη μητέρα και την επερχόμενη ζωή μου. Δρ. Ν: Ως ψυχή, νιώθεις απόγνωση αν η μητέρα αποβάλλει, για οποιονδήποτε λόγο, το μωρό από τη μήτρα της πριν το γεννήσει; Α: Γνωρίζουμε αν θα γεννηθεί ένα μωρό ή όχι. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός της μη γέννησης. Μπορεί, όμως, να βρεθούμε εκεί κοντά, απλά για να παρηγορήσουμε το παιδί.
Δρ. Ν: Αν το μωρό τελικά δεν γεννηθεί, το πρόγραμμα ζωής σου ως ψυχής αναιρείται και αυτό; Α: ΄Οχι, προφανώς δεν καταρτίστηκε ποτέ ένα πλήρες πρόγραμμα ζωής γι' αυτό το παιδί. Δρ. Ν: Υπάρχει η περίπτωση ορισμένα μωρά που αποβάλλονται να μην έχουν ποτέ ψυχή; Α: Αυτό εξαρτάται από την πρόοδο στην ανάπτυξή τους. ΄Οσα πεθαίνουν πολύ νωρίς συνήθως δεν μας χρειάζονται. Σημείωση : Το θέμα αυτό έχει εγείρει πύρινες συζητήσεις στο παρελθόν, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα, η Χριστιανική εκκλησία έκρινε απαραίτητο να εκδώσει διάταγμα ως προς τις αμβλώσεις, σχετικό με την ύπαρξη των ψυχών. Ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης και άλλοι θεολόγοι του Μεσαίωνα αποφάσισαν αυθαίρετα ότι η ψυχή μπαίνει στο σώμα σαράντα ημέρες μετά από τη σύλληψη.
Δρ. Ν: Ας υποθέσουμε ότι ένα μωρό φτάνει στη γέννησή του΄ γνωρίζεις τις συνήθειες των ψυχών σχετικά με τη χρονική στιγμή που ενώνονται με τα παιδιά; Α: (αυθόρμητα). Ω, μερικές πλέουν τριγύρω περισσότερο από κάποιες άλλες, μπαινοβγαίνοντας στο μωρό μέχρι τη γέννησή του, επειδή βαριούνται. Δρ. Ν: Εσύ, τι κάνεις συνήθως; Α: Υποθέτω ότι ακολουθώ μια μέση οδό. Στην ουσία, όμως, δεν κάθομαι για πάρα πολύ καιρό ενωμένη με τα μωρά, γιατί αυτό μπορεί να καταντήσει πολύ βαρετό. Δρ. Ν: Εντάξει, ας έρθουμε τώρα στην τρέχουσα κατάστασή σου μέσα στη μητέρα σου κι ας αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει. Τι κάνεις όταν δεν είσαι μαζί με το αγέννητο μωρό;
Α: (γελάει με ευχαρίστηση). Να σου πω την αλήθεια; Θα σου πω. Εγώ; - παίζω! Είναι η καλύτερη στιγμή για να φύγεις και κυριολεκτικά να απογειωθείς ... όταν το μωρό δεν είναι ακόμα τόσο δραστήριο. Το διασκεδάζω με τους φίλους μου, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα. Χοροπηδάμε γύρω από τη Γη και ανταλλάσσουμε επισκέψεις ... πηγαίνουμε σε ενδιαφέροντα μέρη ... όπου κάποτε είχαμε ζήσει μαζί σε προηγούμενες ζωές. Δρ. Ν: Δεν αισθάνεστε, εσύ και οι φίλοι σου, πως όταν αφήνετε το αγέννητο μωρό για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είναι σαν να την κοπανάτε από τις υποχρεώσεις σας στη Γη;
Α: (αμυντικά). Ω, μην το παίρνεις τόσο στα σοβαρά! Ποιος μίλησε για μεγάλα χρονικά διαστήματα; Δεν το κάνω αυτό! ΄Ετσι κι αλλιώς, οι σκληρές μας ασκήσεις δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Δρ. Ν: ΄Οταν αφήνετε για λίγο το μωρό, σε ποιο αστρικό πεδίο βρίσκεστε σε σχέση με τη Γη; Α: Παραμένουμε στο πεδίο της Γης ... και προσπαθούμε να μην αποσπαστεί πολύ η προσοχή μας. Οι περισσότερες βόλτες και οι πλάκες μας γίνονται στη γειτονιά του μωρού. Δεν θέλω να νομίσεις ότι δεν έχουμε και τίποτα να κάνουμε με τα αγέννητα μωρά. Δρ. Ν: Ω ... ; Α: (συνεχίζει). Είμαι πολύ απασχολημένη μ' αυτό το καινούργιο μυαλό, και παρ' όλο που ακόμα δεν είναι απόλυτα έτοιμο. Δρ. Ν: Γιατί δεν μιλάμε λίγο περισσότερο γι' αυτό; ΄Οταν η ψυχή σου μπαίνει σ' ένα μωρό, όπου θα παραμείνει για μια ολόκληρη ζωή μαζί μ' αυτό το μωρό, ποια είναι η ακτίνα δράσης αυτής της ανάληψής σου;
Α: (αναστενάζει βαθιά). Από τη στιγμή που συνδέομαι μ' ένα παιδί είναι απαραίτητο να συγχρονίσω τον νου μου με τον εγκέφαλό του. Θα πρέπει να συνηθίσουμε ο ένας τον άλλον, σαν σύντροφοι. Δρ. Ν: Αυτό μου το έχουν πει και άλλοι. Εσύ, όμως, και το μωρό νιώθετε οικειότητα από την πρώτη στιγμή; Α: Ε ... βρίσκομαι μέσα στο μυαλό του παιδιού, αλλά παραμένω και μία ξεχωριστή οντότητα. Στην αρχή κινούμαι αργά. Δρ. Ν: Ωραία, γιατί δεν μου εξηγείς τι ακριβώς κάνεις με το μυαλό του μωρού;
Α: Είναι μια λεπτεπίλεπτη διαδικασία και δεν μπορεί να γίνει βιαστικά. Αρχικά με μια ευγενική διερεύνηση ... προσδιορίζω τους συνδέσμους ... τα κενά ... το κάθε μυαλό είναι διαφορετικό. Δρ. Ν: Αντιδρά καθόλου μαζί σου το μωρό; Α: (απαλά). Α ... Υπάρχει μία ελαφριά αντίσταση στην αρχή ... δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή καθώς ανιχνεύω τις διόδους ... αυτό είναι συνηθισμένο ... μέχρι που έρχεται η εξοικείωση (σταματά για ένα λεπτό και γελά σιωπηλά). Συνεχίζω να προσκρούω μέσα στον εαυτό μου! Δρ. Ν: Καθώς αφομοιώνεσαι με το μωρό, πότε αυτό αρχίζει να δέχεται τη δύναμη, που του ασκεί η ταυτότητα της ψυχής του; Α: Με ενοχλεί η λέξη «δύναμη», που χρησιμοποίησες. Ποτέ δεν γινόμαστε πιεστικοί όταν μπαίνουμε μέσα σ' ένα αγέννητο μωρό. Η ιχνηλασία μου γίνεται προσεκτικά.
Δρ. Ν: Ξόδεψες πολλές ζωές μέχρι να μάθεις να ιχνηλατείς έναν ανθρώπινο εγκέφαλο; Α: Ου ... αρκετές ... οι νέες ψυχές δέχονται βοήθεια γι' αυτό. Δρ. Ν: Δεδομένου ότι εσύ είσαι καθαρή ενέργεια, ανιχνεύεις ηλεκτρικές εγκεφαλικές συνδέσεις, όπως για παράδειγμα νευροδιαβιβαστές, νευρικά κύτταρα, κλπ.; Α: (παύση). Κάτι τέτοιο ... πάντως, δεν διακόπτω ούτε καταστρέφω τίποτα ... ενώ μαθαίνω τα πρότυπα των εγκεφαλικών κυμάτων του μωρού.
Δρ. Ν: Αναφέρεσαι στο κύκλωμα, που ρυθμίζει τη σκέψη στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Α: Το πώς ο άνθρωπος αυτός μεταφράζει τα σήματα΄ τις δυνατότητές του. Κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με το άλλο. Δρ. Ν: Θέλω να είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου. Μήπως, τελικά, η ψυχή σου καταλαμβάνει αυτό το μυαλό και το υποτάσσει στη θέλησή της; Α: Δεν καταλαβαίνεις. Πρόκειται για συγχώνευση. Υπάρχει ένα ... κενό πριν από την άφιξή μου, το οποίο και το καλύπτω για να κάνω το μωρό ένα πλήρες όλον.
Δρ. Ν: Εσείς του προσφέρετε τη νοημοσύνη; Α: Επεκτείνουμε την ήδη υπάρχουσα. Δρ. Ν: Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένη; δηλαδή τι ακριβώς παρέχει η ψυχή στο ανθρώπινο σώμα; Α: Βοηθούμε σε μία ... κατανόηση των πραγμάτων ... μία αναγνώριση της αλήθειας αυτών που βλέπει ο εγκέφαλος. Δρ. Ν: Είσαι σίγουρη ότι το παιδί δεν σε βλέπει στην αρχή σαν μία ξένη οντότητα, που εισβάλλει στο μυαλό του; Α: ΄Οχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γι' αυτό και ενωνόμαστε με το μυαλό πριν ακόμα αναπτυχθεί. Με αναγνωρίζει σαν ένα φίλο ... ένα δίδυμο ... ο οποίος πρόκειται να αποτελέσει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του. Λες και το μωρό περιμένει να έρθω. Δρ. Ν: Πιστεύεις ότι κάποια ανώτερη δύναμη προετοιμάζει το μωρό για τον ερχομό σου; Α: Δεν ξέρω, έτσι φαίνεται. Δρ. Ν: Η εργασία της ενοποίησής σου ολοκληρώνεται πριν από τη γέννηση;
Α: ΄Οχι, αλλά μέχρι τη στιγμή της γέννησης έχουμε ήδη αρχίσει να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Δρ. Ν: ΄Αρα, η διαδικασία ενοποίησης απαιτεί αρκετό χρόνο. Α: Σίγουρα, και εν τω μεταξύ προσαρμοζόμαστε μεταξύ μας. Και, όπως σου είπα, κατά διαστήματα αφήνω το μωρό μόνο του. Δρ. Ν: Τι έχεις να πεις για τις ψυχές, που ενώνονται με τα μωρά την τελευταία στιγμή πριν τη γέννηση; Α: Ουφ! Αυτός είναι ο δικός τους τρόπος, όχι ο δικός μου. Αυτές είναι υποχρεωμένες να αρχίσουν τη δουλειά τους όταν το μωρό είναι στην κούνια. Δρ. Ν: Σε ποια ηλικία βρίσκεται το σώμα, όταν η ψυχή σου δεν εγκαταλείπει πια το παιδί; Α: Περίπου πέντε ή έξι ετών. Συνήθως, αρχίζουμε να λειτουργούμε πλήρως όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο. Τα παιδιά μικρότερης ηλικίας μπορεί να μείνουν μόνα τους για αρκετό διάστημα.
Δρ. Ν: Δεν είναι καθήκον σου να είσαι πάντα μαζί με το σώμα; Α: Αν κάτι πάει στραβά από σωματική άποψη - γυρίζω πίσω, μέσα στο μωρό, εν ριπή οφθαλμού. Δρ. Ν: Και πώς θα το μάθεις αυτό, όταν τριγυρνάς και κάνεις βόλτες με τις άλλες ψυχές; Α: Ο κάθε εγκέφαλος εκπέμπει το δικό του στίγμα κυμάτων - είναι κάτι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα. Ξέρουμε αμέσως αν το μωρό, που μας έχει ανατεθεί, αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Δρ. Ν: Δηλαδή, παρακολουθείτε συνεχώς το μωρό, που σας έχει ανατεθεί - τόσο μέσα στη μήτρα όσο και έξω - καθ' όλη τη διάρκεια των πρώιμων σταδίων της ανάπτυξής του;
Α: (με υπερηφάνεια). Ω ναι, και παρακολουθώ και τους γονείς. Μπορεί να καυγαδίζουν πάνω από ένα μωρό, πράγμα που προκαλεί ενοχλητικές δονήσεις. Δρ. Ν: Κι αν συμβεί αυτό σ' ένα παιδί, τι κάνεις εσύ ως ψυχή του; Α: Ηρεμώ το παιδί όσο μπορώ. Απευθύνομαι και στους γονείς μέσω του μωρού για να τους ηρεμήσω κι αυτούς. Δρ. Ν: Δώσε μου ένα παράδειγμα για το πώς απευθύνεσαι στους γονείς σου;
Α: Ω, κάνω το μωρό να γελάει μπροστά τους, τσιμπώντας τα μάγουλά τους και με τα δύο μου χεράκια. Κάποιες τέτοιες κινήσεις κάνουν τα μωρά να φαίνονται γλυκά και χαριτωμένα στους γονείς τους. Δρ. Ν: Ως ψυχή μπορείς να ελέγχεις τις σωματικές κινήσεις του μωρού; Α: Είμαι ... εγώ. Μπορώ να γαργαλήσω λιγάκι εκείνο το σημείο του εγκεφάλου, που ελέγχει τις κινήσεις. Μπορώ να γαργαλήσω ακόμα και το ίδιο το μωρό σε σημεία που γαργαλιέται, μερικές φορές ... θα κάνω ο,τιδήποτε προκειμένου να φέρω την αρμονία στην οικογένεια που μου ανατέθηκε. Δρ. Ν: Πες μου, πώς είναι να βρίσκεσαι μέσα στη μήτρα μιας μητέρας;
Α: Μου αρέσει το ζεστό, απαλό αίσθημα της αγάπης. Τις περισσότερες φορές υπάρχει αγάπη ... μερικές φορές υπάρχει άγχος. Χρησιμοποιώ αυτόν το χρόνο για να σκεφτώ και να σχεδιάσω τι πρόκειται να κάνω μετά τη γέννησή μου. Σκέφτομαι τις προηγούμενες ζωές μου και τις ευκαιρίες που έχασα με τα άλλα μου σώματα, κι αυτό μου δίνει ένα κίνητρο. Δρ. Ν: Και δεν έχουν ακόμα κλειδωθεί με τη λήθη οι μνήμες όλων των προηγούμενων ζωών σου και της ζωής σου στον πνευματικό κόσμο; Α: Αυτό αρχίζει μετά τη γέννηση. Δρ. Ν: ΄Οταν γεννηθεί το μωρό, υπάρχει περίπτωση να έχει συνείδηση του ποια είναι η ψυχή του και ποιοι είναι οι λόγοι για την ένωσή του με αυτήν;
Α: (παύση). Το μυαλό του παιδιού είναι πολύ υπανάπτυκτο για να έχει τέτοιες πληροφορίες. ΄Εχει, όντως, κάποια τμήματα αυτής της γνώσης για να ανακουφίζεται στην αρχή, μετά, όμως, η γνώση αυτή ξεθωριάζει. Μέχρι και τη στιγμή που σου μιλάω, αυτές οι πληροφορίες κλειδώνονται βαθιά μέσα μου΄ και έτσι πρέπει να γίνεται. Δρ. Ν : ΄Ωστε, κάποιες στιγμές θα έχεις ως παιδί φευγαλέες σκέψεις άλλων ζωών σου; Α: Ναι ... ονειροπολούμε ... ο τρόπος που παίζουμε όταν είμαστε παιδιά ... πλάθουμε ιστορίες ... έχουμε φανταστικούς φίλους, οι οποίοι είναι πραγματικοί για μας ... όμως, ξεθωριάζει. Στα πρώτα μόλις στάδια της ζωής τους τα παιδιά ξέρουν περισσότερα πράγματα απ' όσα νομίζουμε ότι ξέρουν.
Δρ. Ν: Εντάξει, τώρα είναι η στιγμή ακριβώς πριν από τη γέννησή σου σ' αυτήν τη ζωή. Πες μου, τι κάνεις; Α: Ακούω μουσική ... Δρ. Ν: Τι είδους μουσική; Α: Ακούω τον μπαμπά, που παίζει δίσκους στο πικ-απ - αυτό τον χαλαρώνει πολύ - τον βοηθάει να σκέφτεται - έχω μια μικρή αγωνία γι' αυτόν. Δρ. Ν: Γιατί;
Α: (χαχανίζει). Νομίζει πως θέλει αγόρι, αλλά εγώ θα του αλλάξω γνώμη στο λεπτό! Δρ. Ν: ΄Αρα, αυτός είναι παραγωγικός χρόνος για σένα. Α : (με αποφασιστικότητα). Ναι, είμαι πολύ απασχολημένη με το να κάνω σχέδια για τη στιγμή που πλησιάζει, όταν θα μπω στον κόσμο σαν άνθρωπος και θα πάρω την πρώτη μου αναπνοή. Αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να συλλογιστώ ήρεμα τη νέα μου ζωή. ΄Οταν βγω - θα τρέχω. ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ