Η επαφή με το θείο πρότυπο πνευματικό εαυτό μας.

Η μόνη στιγμή της απελευθέρωσης από αυτήν την πραγματικότητα , ειναι η στιγμή του θανάτου.

 Δεν σας κάνει εντύπωση που όσοι γνωρίζουν πραγματικά την αληθινή φιλοσοφία της ζωής δεν φοβούνται τον θάνατο;

Και δέν τον φοβούνται γιατί έχουν την γνώση του μετά. 

Γιατί οι άνθρωποι τον φοβούνται; 

Ενώ η ζωή ειναι γεμάτη κόπους και πόνους, τι ειναι αυτό που τους τρομάζει και θέλουν να παρατείνουν την ύπαρξή τους μέσα σε αυτό τους το δεσμωτήριο , όπως το είπε και ο Σωκράτης; 

Λοιπόν αυτό το κάτι που τους τρομοκρατεί ειναι το άγνωστο μετά.

 Είναι το «τίποτα» του μετά. 

 Γιατί είναι σαν τον άνεμο που δέν γνωρίζουν από που ήρθαν και που πάνε όπως είπε και ο Χριστός.
Στην πραγματικότητα το παιχνίδι παίζεται στην έννοια συνειδητοποίηση. 

Το Μεγάλο Μυστικό είναι η συνειδητοποίηση του Αεί. 

Ένα συνεχές Πάντα. «Εις τους αιώνες των αιώνων» . Αεί. 

Αυτό το Πάντα όμως έχει άμεση σχέση με το Πνευματικό μας Εγώ. 

Το άλλο μισό μας Είναι.

Αυτό το άλλο μισό όμως δεν είναι διαθέσιμο σε όλους. 

Γιατί δεν το έχουν όλοι. 

Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να λειτουργούμε με το Βιολογικό τους Είναι. 

Έτσι μας έμαθαν οι Οφίτες Άτλαντες.

 Κατάφεραν να μας εγκλωβίσουν μέσα σε έναν κόσμο Ματρίξ και να ελέγχουν τον νού μας.

Για να υπάρξει αυτό το επίπεδο που λέγετε Γή και Ζωή, θα πρέπει να το «στερεώνουν» πολλές θελήσεις μαζί. 

Κάθε μια όμως διακρίνετε για την ελευθερία της Θελήσεώς της. 

Όταν «μπαίνουμε» σε μια πραγματικότητα , λειτουργούμε ελεύθερα για όσο διάστημα εμείς θέλουμε. 

Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν είμαστε τίποτα άλλο από Δημιουργοί. Δημιουργούμε τον κόσμο. 

 Μετά , σε κάποιο άλλο επίπεδο δημιουργούμε άλλον , και άλλον. 

Όταν όμως δεν είμαστε ελεύθεροι , τότε ό υπό τον έλεγχο κατευθυνόμενος νούς μας συντηρεί τον ψεύτικο κόσμο των υποχθονίων όντων. 

Θα μπορούσαμε άνετα να πούμε πώς σε αυτό εδώ τον χώρο ζούμε μια κόλαση.
Το μεγάλο μυστικό είναι το σημείο επαφής.

 Το σημείο με το οποίο έχουμε επαφή συνειδητοποίησης της θελήσεώς μας, με την έννοιά του «κατ΄ εικόνα και ομοίωση», είναι ο θαυματουργός εκείνος αδένας του εγκεφάλου μας , η Επίφυση. 

Μέσω αυτής λειτουργεί το Πνευματικό μας μέρος , γίνεται ή επαφή με το θείο πρότυπό μας.
Δια μέσου λοιπόν της Επιφύσεως, ενεργοποιείται η ενότητα με το «πρότυπό μας» , την θεϊκή και πνευματική μας πλευρά, αυτό που έχει σχέση με την ενοποίηση του δημιουργού και του δημιουργήματος, με της «ιδέας» και της πραγματοποίησης αυτής σε οντότητα, που είναι ένα και το αυτό. 

Δηλαδή Εμείς. 

Αυτό το «πρότυπο» μας είναι με το οποίο συζητάμε εσωτερικά μέσα μας μαζί του , και είναι αυτό το ίδιο που ο Σωκράτης ονόμαζε για τον εαυτό του, Δαιμόνιο. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ