ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΕΞΕΛΙΣΣΟΥΝ

             

Για να επιλύσουμε ένα πρόβλημα που μας βασανίζει και που θέλουμε να το ξεπεράσουμε πρέπει αρχικά να διακρίνουμε την λύση. Αυτό δεν είναι απλώς θέμα μόρφωσης, ενημέρωσης, ή συμβουλών που θα δεχθούμε, αλλά και θέμα συναισθήματος. Ποιότητας συναισθήματος, που θα εξασφαλίσει την συνειδητοποίηση της λύσης. Δηλαδή η επίλυση ενός προβλήματος απαιτεί την άνοδό μας σε ένα υψηλότερο επίπεδο εξέλιξης. Απαιτεί την βελτίωσή μας ως ανθρώπων.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Υπάρχει ένα αταίριαστο ζευγάρι. Η ζωή τους είναι μη αναστρέψιμα δύσκολη και το διαζύγιο προβάλει ως η μόνη λογική λύση. Αν σε αυτό το ζευγάρι υπάρχει κάποια αδυναμία του συναισθήματος, αμοιβαία εξάρτηση, ντροπή για το τι θα πει ο κόσμος, φόβος για την αλλαγή, τότε ο χρόνος θα αναλώνεται μεταξύ βασάνων και μάταιης αναζήτησης οποιασδήποτε άλλης λύσης, εκτός από την προφανή. Αν η ψυχική τους κατάσταση αλλάξει προς το καλύτερο τότε αυτομάτως θα διακρίνουν την λύση του προβλήματός τους, την οποία δεν μπορούσαν να δουν λόγω των υποβαθμισμένων συναισθημάτων τους.

Η ντροπή για το τι θα πει ο κόσμος για παράδειγμα, διώχνει από τον νου μας την σκέψη της προφανούς λύσης. Ψάχνουμε για οτιδήποτε άλλο, βασανιζόμαστε και κωλυσιεργούμε, αλλά λύση δεν βρίσκουμε. Όταν ξεπεράσουμε αυτή την εμπλοκή λέγοντας στον εαυτό μας: εγώ θα ζήσω την δική μου ζωή και όχι την ζωή που θέλουν οι άλλοι και δεν θα δίνω λογαριασμό για τις αποφάσεις μου, θα δούμε ότι ταυτόχρονα αλλάζει η αντιληπτική μας ικανότητα. Αμέσως βλέπουμε την λύση και την εφαρμόζουμε.

Θέλουμε να επιβάλουμε μια λογική και αναγκαία τιμωρία στο παιδί μας. Αν είμαστε ανασφαλείς ως γονείς και συνεχώς επιζητούμε την επιβεβαίωση, τότε αν η αντίδραση του παιδιού μας είναι ένα περιφρονητικό: δεν σε αγαπάω, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Θα φοβηθούμε, το παιδί μας θα μάθει πως να μας χειρίζεται και θα γίνει ένα κακομαθημένο. Ξεπερνώντας όμως την ανασφάλειά μας δεν θα δειλιάσουμε μπροστά στις συνέπειες, ασήμαντες κατά τα άλλα, και θα λειτουργήσουμε αξιοπρεπώς ως γονείς. Δεν θα αναρωτιόμαστε χωρίς τέλος, για το πως θα επιβληθούμε στα παιδιά μας, ούτε θα παίρνουμε ηρεμιστικά, αλλά όντας σίγουροι για τον εαυτό μας θα αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Βλέπουμε λοιπόν ότι πολλά προβλήματα χρονίζουν και παραμένουν άλυτα βασανίζοντάς μας για μια ολόκληρη ζωή, επειδή κάποια αδυναμία μας εμποδίζει να βρούμε και να εφαρμόσουμε την λύση. Συνήθως εμείς επειδή δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, επαναπαυόμαστε και αναβάλουμε την λύση έως ότου οδηγηθούμε σε αδιέξοδα, οπότε αναλαμβάνουμε δράση την τελευταία στιγμή. Πρέπει δηλαδή να αρχίσουμε να υποφέρουμε πολύ ώστε να αφυπνιστούμε και να αλλάξουμε τον εαυτό μας και την ζωή μας. Αλλιώς βολευόμαστε και συνηθίζουμε να ζούμε με τα προβλήματά μας, κατηγορώντας τους άλλους, την κοινωνία και τον Θεό.

Η λύση είναι μπροστά μας αλλά εμείς κοιτάμε αλλού, πολλές φορές με μια περίεργη εμπάθεια. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις ανθρώπων που προτιμούνε να καταστραφούν παρά να αλλάξουν τακτική. Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται εθελοτυφλώντας, ή με τα πείσματα. Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι για να αλλάξουμε τον εαυτό μας προς το καλύτερο πρέπει τελικά να υποφέρουμε. Διαφορετικά, αν περνάμε καλά στην ζωή μας δεν έχουμε λόγους να κάνουμε το οτιδήποτε. Καπνίζουμε, πίνουμε, ξενυχτάμε, βλάπτουμε τους άλλους.

 Όσο διασκεδάζουμε ο φόβος για την υγεία μας είναι θεωρητικός. Όταν όμως πάθουμε κάτι τότε κόβουμε και το ποτό και το κάπνισμα και τα ξενύχτια. Έχετε προσέξει ότι οι περισσότεροι εγκληματίες μετανοούν αφού συλληφθούν από την αστυνομία; Μέχρι εκείνη την στιγμή όσο έκαναν αυτό που ήθελαν ελεύθερα, η μετάνοια δεν περνούσε καν από το μυαλό τους.

Ζούμε σε μια κατάσταση αδράνειας και για τους περισσότερους μόνο τα χτυπήματα της ζωής είναι κίνητρο για αλλαγή. Έχει ειπωθεί ότι μόνο όσοι έχουν βιώσει την απογοήτευση και την διάψευση των ελπίδων, μπορούν να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Οι υπόλοιποι, οι ικανοποιημένοι που ζουν σε πραγματική ή φανταστική επάρκεια, δεν έχουν ισχυρά κίνητρα και τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα συχνά είναι κίβδηλα. Για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Για τους ανθρώπους αυτούς κάποτε θα έρθει η στιγμή της οδυνηρής διάψευσης των ελπίδων, που είναι ταυτόχρονα η καλύτερη ευκαιρία για την έναρξη της εργασίας με τον εαυτό μας.

Όσο πιστεύω ότι θα την γλιτώσω, γιατί να αλλάξω; Γιατί να κόψω το κάπνισμα όσο υπάρχει μέσα μου η ελπίδα ότι ο καρκίνος αφορά μόνο τους άλλους; Γιατί να απαλλαγώ από τα ελαττώματά μου όταν αδικώ, κατηγορώ, ζηλεύω, κλέβω, αλλά ακόμα δεν έχω πάθει τίποτα και πιστεύω αυταπατώμενος ότι η ανθρώπινη και η θεία δικαιοσύνη δεν θα με αγγίξουν ποτέ; Γιατί να αλλάξω, όταν πείθω τον εαυτό μου ότι πάντοτε φταίνε οι άλλοι και εγώ είμαι απλώς ένα αθώο θύμα των περιστάσεων;

Όταν κάποτε μοιραία συναντήσω τις συνέπειες των πράξεών μου και τις συνειδητοποιήσω, βγαίνοντας από τον φανταστικό κόσμο της ατιμωρησίας, οι αυταπάτες μου καταρρέουν και ψάχνω πλέον για λύσεις. Ψάχνω όμως σε άλλες αυταπάτες, κυνηγώντας χίμαιρες, έως ότου διαψευσθούν με την σειρά τους και αυτές. Τότε αηδιασμένος θα πάψω να επιρρίπτω ευθύνες στους άλλους και θα στραφώ στην μόνη αληθινή λύση, που είναι η εσωτερική αλλαγή. 

Θα σκοντάψω μια, δύο, δέκα φορές, έως ότου το πάρω απόφαση να προσέχω που πατάω. 

Θα υποφέρω χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Θα φταίνε πάντοτε οι άλλοι, θα θέλω να αλλάξω τους άλλους, μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποτε ότι στην ουσία ο υπεύθυνος της μιζέριας μου είμαι εγώ. Πρέπει να αλλάξω εγώ. Αυτή είναι η στιγμή της ωρίμανσης, η αληθινή έξοδος από την παιδική ηλικία.

Έτσι λοιπόν οι δυσκολίες της ζωής μας οδηγούν νομοτελειακά στην εσωτερική αλλαγή, όπως ο πόνος μας οδηγεί στους γιατρούς και στα φάρμακα. Μπορούμε να αγνοούμε τα συμπτώματα μιας ασθένειας από φόβο, ή από αφέλεια για όσο θέλουμε, μέχρι να καταλήξουμε στο κρεβάτι. Εκεί πλέον θα πρέπει να δράσουμε διότι δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Όσο πιστεύουμε ότι ο εγωισμός είναι "χρήσιμος" δεν θα εργαστούμε ποτέ για την απαλλαγή μας από αυτόν. Όταν αλλάξουμε νοοτροπία μετά από αρκετά χτυπήματα στην ζωή, τότε έχουμε ωριμάσει για εσωτερική εργασία. Έχουμε στραφεί στον εαυτό μας.

Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο όπου έχουμε αποφασίσει ειλικρινά την αλλαγή μας. Δεν ελπίζουμε ότι θα την γλιτώσουμε χωρίς να αλλάξουμε, ότι θα κάνουμε το λάθος και θα απολαμβάνουμε την ζωή μας σαν να έχουμε κάνει το σωστό. Εδώ τώρα απαιτείται ένα ακόμη άλμα στην συνειδητότητά μας. Μια περαιτέρω βελτίωσή μας ώστε να μπορέσουμε, όπως ήδη έχουμε πει, να διακρίνουμε την σωστή λύση και να βρούμε την δύναμη να την εφαρμόσουμε.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι δυσκολίες μας εξελίσσουν, με τον όρο όμως ότι τις αποδεχόμαστε και αποφασίζουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας χρησιμοποιώντας τις σαν μέσο "εκγύμνασης". Διδασκόμαστε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, προσπαθούμε και έτσι βελτιωνόμαστε. Αν όμως επιχειρούμε να τις αποφύγουμε με πλάγια μέσα χωρίς να δίνουμε πραγματικές λύσεις, τότε λειτουργούμε με κουτοπονηριά. Το σύμπαν όμως δεν μπορούμε να το εξαπατήσουμε έτσι εύκολα.

Αντίθετα, αν εργαστούμε υπεύθυνα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι μας παρέχονται πολλές εξυπηρετήσεις. "Τυχαία" περιστατικά, "συμπτώσεις", μαθήματα, συμβολικά γεγονότα, εσωτερική ενίσχυση και άλλα πολλά, θα διευκολύνουν την προσπάθειά μας. Αρχίζουν να ανοίγουν διάφορες "πόρτες" μέσα μας και έξω μας, γιατί εισερχόμαστε πλέον στο ρεύμα της εξέλιξης και κάποιες δυνάμεις τίθενται στην διάθεσή μας. Η χάρις του Θεού, όπως θα έλεγαν κάποιοι. Μόνο η προσωπική εμπειρία θα μας πείσει.

Η ειλικρινής απόφαση είναι το ήμισυ του παντός. Από εκεί και πέρα θα διαπιστώσουμε ότι αυξάνουν οι εσωτερικές δυνατότητές μας, η αποφασιστικότητά μας και επίσης ότι δεχόμαστε κάποια υποστήριξη από το περιβάλλον μας. Όχι μόνο από ανθρώπους, αλλά ορισμένα γεγονότα διευθετούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να μας βοηθούν. Συμβαίνει συχνά, μετά από μια σοβαρή και σταθερή απόφασή μας, να δημιουργηθούν τέτοιες καταστάσεις στην ζωή μας οι οποίες να μας προσφέρουν ευκαιρίες για κάποια συγκεκριμένη εργασία επί του εαυτού μας.

Ας πούμε ένα υποθετικό παράδειγμα. Έστω ότι αποφασίσαμε μετά από πιέσεις που δεχθήκαμε στην ζωή μας, από δυσκολίες που προκαλέσαμε, να απαλλαγούμε από την φιλαργυρία μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε δυσκολέψει την ζωή μας και δεν ευθύνονται οι άλλοι. Θέλουμε ειλικρινά να αλλάξουμε. Ανοίγουν τότε οι νοητικοί μας ορίζοντες. Αλλάζουμε μέσα μας χωρίς καν να κοπιάσουμε, μόνο και μόνο επειδή αποφασίσαμε κάτι. 

Βλέπουμε καθαρά τις συνέπειες της φιλαργυρίας μας. Δημιουργούνται καταστάσεις με έναν ανεξήγητο τρόπο. Αρχίζουμε να συναντούμε ανθρώπους που χρειάζονται κάτι που έχουμε εμείς. Είναι ευκαιρίες για να δώσουμε. Διακρίνουμε τέτοιες ευκαιρίες, που πάντοτε υπήρχαν, αλλά η τσιγκουνιά μας, μάς έκανε να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού. Βλέπουμε όμως και νέες ευκαιρίες, που λες και τις προκάλεσε η απόφασή μας με έναν "μαγικό" τρόπο. Η απόφασή μας άλλαξε το περιβάλλον μας. Είναι σαν μια προσευχή. Ζητήσαμε εκπαιδευτικές συνθήκες για να αποβάλλουμε την φιλαργυρία μας και αυτές μας δόθηκαν. Δεν μένει παρά να τις εκμεταλλευτούμε.

Μερικές φορές η απόφασή μας δεν είναι απολύτως συνειδητή. Έχουμε κουραστεί από κάποιες αδυναμίες μας και θέλουμε, με έναν υποσυνείδητο τρόπο, να τις αποβάλλουμε. Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μέσα μας, χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Τότε διάφορα γεγονότα, ευκαιρίες θα λέγαμε, εμφανίζονται στην ζωή μας όπως και στην περίπτωση των συνειδητών αποφάσεων. 

Εμείς όμως δεν γνωρίζουμε την σημασία τους, απλά μας συμβαίνουν. Ακολουθώντας την αντίστροφη οδό, από την φύση των γεγονότων μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ενδόμυχη απόφαση που έχουμε πάρει και την εργασία που είμαστε ώριμοι πλέον να πραγματοποιήσουμε. Η ερμηνεία των γεγονότων φέρνει την απόφασή μας από το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Το περιβάλλον μας είναι στην ουσία ένας δάσκαλος. Αν σύμφωνα με το προηγούμενο παράδειγμα διαπιστώσουμε ότι αρχίζουμε να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που έχουν ανάγκη και αναρωτηθούμε τι σημαίνουν αυτές οι συγκυρίες, θα αντιληφθούμε ότι είναι η εξωτερική έκφραση μιας ενδόμυχης επιθυμίας. Να απαλλαγούμε από την φιλαργυρία μας.

Το Αόρατο δεν κοιτάει αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε, αλλά αυτό που θέλουμε πραγματικά. Δεν απαντάει στις επιθυμίες του μυαλού, αλλά στις βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς μας. Αυτά που στην ζωή μάς φαίνονται ως ευχάριστες συμπτώσεις, ή ανεπιθύμητες δυσκολίες, είναι στην πραγματικότητα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που εμείς οι ίδιοι θελήσαμε, χωρίς συχνά να το γνωρίζουμε συνειδητά. Δεν είμαστε αβοήθητοι.

Αλέκος Χρυσόπουλος

http://www.innerwork.gr

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ