Η γλώσσα μας είναι αδιαίρετη

Το να ξεχωρίζουμε τη γλώσσα μας σε Αρχαία και Νέα Ελληνικά είναι σύνηθες αλλά και λανθασμένο.

Η γλώσσα μας είναι συνεχής και αδιαίρετη. Μπορεί να έχουμε ξεχάσει τις ρίζες της αλλά ακούσια τις χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Τη γη δε την ονομάζουμε σήμερα ούτε χθών ούτε άρουρα. Συνεχίζουμε να λέμε όμως αρουραίος, υποχθόνιος και αυτόχθονες.

Το δείπνο μας δεν το αποκαλούμε δόρπον αλλά κανείς δε λέει όχι σε ένα επιδόρπιο.

Μπορεί το πρώτο μας φιλί να μην το αποκαλέσαμε κύσα. Όταν όμως σκύψαμε να φιλήσουμε το χέρι μιας κυρίας, σίγουρα προσκυνήσαμε. Στα αγγλικά είναι πιο προφανές μιας και αποκαλείται Kiss αλλά και στα γερμανικά Kussen.

Σίγουρα στο κρεβάτι μας περνάμε αρκετή ώρα χωρίς να το αποκαλούμε λέκτρον ή λέχος. Όσες γίναν μανούλες όμως για αρκετές μέρες υπήρξαν λεχώνες.

Πηγαίνετε θαμά σε μια καφετέρια; Πηγαίνετε συχνά; Είστε θαμώνες της τότε.

Κι όταν περνά μια όμορφη γυναίκα ή άντρας δίπλα σας μένετε χωρίς αυδή. Άναυδοι, χωρίς φωνή. 

Τέλος αν αναρωτιέστε ποιό είναι το "χειρότερο" όνομα για μια γυναίκα τότε αυτό πρέπει να είναι το "Αλεξάνδρα". Αν και το ρήμα "αλέξω", το οποίο σημαίνει αποκρούω,είναι ξεχασμένο σήμερα, ακόμα χρησιμοποιούμε το αλεξίσφαιρο και το αλεξικέραυνο. Αυτό που αποκρούει τη σφαίρα και τον κεραυνό δηλαδή. Φαντάζεστε τώρα γιατί δεν είναι και τόσο όμορφο για μια γυναίκα το όνομα "Άλεξάνδρα";

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ