Η Εξύψωση της Συνείδησης!

Ας εξετάσουμε μια σημαντική έννοια. Τη δύναμη που εκπέμπεται νοητικά με τη θεραπευτική προσευχή. Είναι προφανές ότι η προσευχή ανυψώνει τη συνείδηση και φυσικά, όταν με ανιδιοτελή τρόπο προσευχόμαστε για την υγεία κάποιου άλλου, η πρόθεση μας είναι χρήσιμη και καθαρή.

Συλλογιζόμενοι τα πράγματα από το δικό μας επίπεδο εξέλιξης, αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικό να διατηρείται επ' άπειρον η ευημερία και η άνεση του φυσικού μας σώματος και των υλικών πραγμάτων που μας ενδιαφέρουν...

Εντούτοις, ελάχιστοι από μας ενδιαφέρονται το ίδιο για την καλλιέργεια και την ανάπτυξη του πνευματικού τους φορέα, ή πιο απλά «της ψυχής». 

Υπάρχει μια ρήση που προσδίδει στο θέμα μια διαφορετική διάσταση: "Όταν το φυσικό σώμα υποφέρει, η ψυχή χαμογελά". Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι πρέπει κανείς να υποφέρει, ντε και καλά, για να εξελιχθεί πνευματικά, ούτε ότι η πνευματική εξέλιξη περνά μέσα από το πρότυπο του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. 

Με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, όμως, έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κούραση, τον κόπο, τον πόνο, την ασθένεια ή την απώλεια. Και τότε, σε αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, συνήθως επικρατεί ο πανικός, η σύγχυση, ακόμη και αγανάκτηση, γιατί να υποφέρουμε εμείς. 

Μόνο που σε τέτοιες στιγμές ξεχνάμε ότι οι συνθήκες της ζωής δεν καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τις δικές μας σκέψεις και συναισθήματα Έτσι ή αλλιώς δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από απλά κύτταρα ενός τεράστιου οργανισμού, που κι αυτός έχει κυτταρική σχέση με ένα ακόμη μεγαλύτερο σύνολο και ούτω καθεξής. 

Όταν συμβαίνει κάποια τεράστια φυσική καταστροφή, όπως ένας κατακλυσμός, ένας μεγάλος σεισμός κλπ., είναι δυνατόν να ισχυριστούμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει κάτι λανθασμένο; Κάνει λάθος η φύση, για παράδειγμα, όταν προκαλεί θεομηνίες προσπαθώντας να ισορροπήσει την αλόγιστη παρέμβαση του ανθρώπου; 

Όχι βέβαια! 

Αντίθετα, πρόκειται για μια απαραίτητη, «ευεργετική» διαδικασία, καθώς λειτουργεί εξισορροπητικά ως προς το οικοσύστημα, στην ουσία προστατεύοντας το από μια ολοκληρωτική καταστροφή. 

Τέτοιες διαδικασίες θεωρούνται, από μια βαθύτερη εσωτερική άποψη, ως λειτουργίες του νόμου του αιτίου και του αποτελέσματος (κάρμα) και διανοίγουν τους εξελικτικούς ορίζοντες σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Σε περιόδους τέτοιων καταστροφών, πολλοί φυσικοί οργανισμοί μπορεί να υφίστανται την πείνα, το κρύο ή την απώλεια, μα είναι γεγονός ότι η φύση δεν ξεχωρίζει πρόσωπα προκειμένου να ανοίξει νέους δρόμους στη συνείδηση και να δοθούν τα απαραίτητα συνειδησιακά μαθήματα. 

Ας μην ξεχνάμε ότι πόλεις, ή και ολόκληρες ήπειροι, που συνδέονταν με τις αρχαίες παραδόσεις, σε κάποια δεδομένη στιγμή καταστράφηκαν, αφανίστηκαν από προσώπου γης, καθώς είχαν εκπληρώσει τη βασική αποστολή τους και στη συνέχεια είχαν φτάσει στο σημείο, με τις συσσωρευμένες δονήσεις τους να γίνουν αρνητικές, αποτελώντας ένα πολύ ισχυρό εμπόδιο για την μελλοντική εξέλιξη. 

Κάποτε ο Χριστός, με μια ομάδα αποστόλων του, πέρασε το βράδυ του στο σπίτι ενός ηλικιωμένου. Το επόμενο πρωί, όταν άφησαν το σπίτι και άρχισαν να βαδίζουν ανάμεσα στα χωράφια, είδαν το σιτοβολώνα του φτωχού ηλικιωμένου να καίγεται. Τότε ένας από τους αποστόλους παρακάλεσε: «Κύριε, παρακαλώ σταμάτα την πυρκαγιά». 

Αλλά ο Χριστός με ένα χαμόγελο απάντησε: «Χρησιμοποιήστε τα εσωτερικά μάτια σας και όχι τα εξωτερικά. Αυτός ο ηλικιωμένος έχει στην πόλη ένα γιο, στον οποίο στέλνει διαρκώς ένα ποσό. Ο γιός δεν το ξοδεύει στη μελέτη, αλλά στην διασκέδαση. Έτσι το ¨καλύτερο¨ και για τους δυο είναι η πυρκαγιά που καταστρέφει το σιτοβολώνα. Ο ηλικιωμένος δε θα είναι σε θέση να στείλει άλλα χρήματα στο γιο κι ο γιος θα πρέπει να επιστρέψει, για να εργαστεί και να βοηθήσει τον πατέρα του. Από τούτη τη δράση η ψυχή του θα καθαριστεί. Προσπαθήστε, λοιπόν, να χρησιμοποιείτε πάντα τα εσωτερικά σας μάτια!...» 

Η πνευματική μας πορεία χρειάζεται και τις φυσικές ασθένειες, τις ταλαιπωρίες, τα προβλήματα και τον πόνο, ως πολύτιμες δυνάμεις εξισορρόπησης και εξελικτικούς συνεργάτες στον κύριο στόχο, που είναι η απελευθέρωση και η ολοκλήρωση της ανθρώπινης 

συνείδησης. 

Φυσικά, διαπνεόμενοι από ένα πνεύμα αγάπης για κάθε άνθρωπό μας, έχουμε πάντα καθήκον να βοηθάμε και να ενεργούμε ως όργανα θετικών ενεργειών. Ωστόσο, παρόλο που οι θεραπευτικές προσευχές και οι τελετές είναι χρήσιμες και πολύτιμες ως κανάλια και όργανα για την έκφραση των θετικών ενεργειών, αργά η γρήγορα οφείλουμε ν' αντιληφθούμε ότι η ανώτερη και σοφότερη προσευχή είναι μόνο μια αφηρημένη και σιωπηλή περισυλλογή, στην οποία τίποτα δε ζητείται. 

Ούτε ο Θεός μήτε οι σοφοί Διδάσκαλοι χρειάζονται τις παιδαριώδεις αξιώσεις μας, τις καταγγελίες, τα λανθασμένα αιτήματα και επιθυμίες μας για να ενεργήσουν στα ανώτερα επίπεδα τους. Δε χρειάζεται να προσπαθούμε μάταια να αποφεύγουμε τα αποτελέσματα του νόμου του αιτίου και του αποτελέσματος, αλλά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με θάρρος, με ηρεμία και φρόνηση. 

Έτσι οδηγούμαστε στην ωριμότητα. 

Το κάρμα δεν μπορεί να μας αγγίξει, εκτός αν το ελκύσει η δράση μας. Δεν υπάρχει «κακό κάρμα» και στην εξελικτική μας πορεία όλα είναι απαραίτητα, χρήσιμα και πολύτιμα. 

Επομένως, είναι πολύ καλύτερο να ξοδεύουμε το χρόνο μας σε ωφέλιμες δραστηριότητες, από το να τον σπαταλάμε στη διατύπωση παραπόνων και τις μπερδεμένες αιτήσεις για θαύματα. Είναι προφανές ότι οφείλουμε να έχουμε εποικοδομητικές σκέψεις στο νου και την καρδιά, ότι χρειαζόμαστε τις ελπίδες και τα συναισθήματα, και ότι πρέπει να κάνουμε όλα όσα μπορούμε για να μετουσιώσουμε και να αλλάξουμε το αποκαλούμενο αυτό που αποκαλείται «μαγικό», «ατομικό», «κακό κάρμα» ή «συλλογικό κακό κάρμα» της ανθρωπότητας. Αλλά αυτό πρέπει να γίνεται πάντα αρμονικά και σοφά, δίχως προσπάθειες καταναγκασμού ή παρανόησης. 

Σύμφωνα με τις εσωτερικές διδασκαλίες, «καλή τύχη» και «κακή τύχη» δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον η λειτουργία ενός απολύτως φυσικού νόμου, του νόμου του αιτίου και του αποτελέσματος. Ο «κίνδυνος» δεν υπάρχει, επειδή, όπως πολύ σοφά λέγεται, «υπάρχει μια νοητική και συνεχής αλληλουχία των αιτιών και των αιτιατών σε κάθε ζωή» και εδώ τα μαθηματικά του σύμπαντος δεν μπορούν να αποτύχουν. 



κείμενο : Μιλτιάδης Μουτάφης


ΠΗΓΗ 

Katerina Chrisoulaki