Η γραφή των Σουμερίων είναι η πιο παλαιά που γνωρίζουμε και είχε σφηνοειδή μορφή. (Κατά τη γνώμη μου δεν είναι η πιο παλαιά, αλλά ίσως αργότερα το εξηγήσουμε). Οι σοβαρότατοι Σουμέριοι ομιλούσαν και έγραφαν στη γλώσσα τους την τρίτη χιλιετία π.Χ. και οι γλωσσολόγοι δεν κατάφεραν να αποδείξουν κάποια σχέση της Σουμερικής γλώσσας με οποιαδήποτε άλλη.
Η γλώσσα των Σουμερίων έχει κι αυτή τις αποχρώσεις της και χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους-μορφές:
Στην αρχαϊκή, στην παλαιά ή κλασική, στη νέα και στην μετά Σουμερική. Η περίοδος της αρχαϊκής αρχίζει γύρο στο 3.100 και τελειώνει γύρω στο 2.500 π.Χ. και αντιπροσωπεύεται από εμπορικά, διοικητικά, καθώς και από… σχολικά κείμενα. Μάλιστα κύριε. Αν εμείς είχαμε ιδρώσει μέχρι να μάθουμε το «φεγγαράκι μου λαμπρό» σκεφτείτε τι είχαν τραβήξει οι έρμοι οι Σουμέριοι μπόμπιρες με τη σφηνοειδή λίνγκο!
Η συγκεκριμένη μορφή της Σουμερικής είναι φοβερά δύσκολη και πολλοί γλωσσολόγοι είχαν σηκώσει τα χέρια και ασχολήθηκαν με «παιχνιδάκια» όπως τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά.
Λίγοι είναι αυτοί που μελέτησαν επίμονα κι επισταμένα και τελικά κατάλαβαν την Σουμερική γραφή. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Ζαχαρίας Σίτσιν, ένας Εβραίος λόγιος και μέγας μελετητής της Παλαιάς Διαθήκης παιδιόθεν.
Ο Σίτσιν δεν είχε κάνει το λάθος που έκαναν και κάνουν πολλοί, δηλαδή να μελετούν τα κείμενα από μεταφράσεις. Ούτε η σύγχρονη Εβραϊκή μετάφραση ήταν αρκετή για τον Σίτσιν. Έμαθε την αρχαία εβραϊκή και διάβασε τα πρωτότυπα. Είχε τρελαθεί με τη Γένεση, η οποία του άνοιξε νέους (ή παλαιούς αλλά κλειστούς) δρόμους.
Άλλη μια μικρή παρένθεση: ΚΑΜΙΑ μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το νόημα του πρωτοτύπου. Λόγω έλλειψης μιας συγκεκριμένης λέξης, που αποδίδει ακριβώς ένα συγκεκριμένο νόημα στην γλώσσα στην οποία μεταφράζεται ένα κείμενο, συχνά χρησιμοποιείται μια «παραπλήσια» λέξη, ή μια λέξη, που κατά τον μεταφραστή, αποδίδει το επιθυμητό νόημα. Και τότε υπάρχει πρόβλημα, για να μην πούμε ότι γίνεται βιασμός και σφαγή του νοήματος.
Αυτό το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στην μετάφραση και την ερμηνεία των διαφόρων Αραμαϊκών χριστιανικών κειμένων και κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν δε «κατά τύχει» εξαφανισθεί το Αραμαϊκό πρωτότυπο, τότε τρέχα γύρευε! Αρκετά προς το παρόν με αυτό το θέμα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Ζαχαρίας Σίτσιν, λοιπόν, σαν σωστός άνθρωπος που είναι, έκατσε και έμαθε τις γλώσσες στις οποίες είχαν γραφτεί τα κείμενα που τον ενδιέφεραν. Είχε πει πολλά πράγματα για διάφορα κείμενα και ευρήματα, αλλά παρ’ όλο που δεν χαρακτηρίστηκε ως γραφικός, πολλοί δεν έδωσαν σημασία στα λεγόμενά του, κυρίως όσον αφορά το μυστήριο των Σουμερίων.
Αξίζει να γράψουμε εδώ μια ερώτηση που υπέβαλε στο βιβλίο του «Genesis Revisited»: «Είναι πιθανόν η ανθρωπότητα, να ξεπέρασε τα Σκοτεινά Χρόνια και τον Μεσαίωνα, να έφτασε στην Αναγέννηση, να βίωσε την Βιομηχανική Επανάσταση, να μπήκε στην εποχή της Υψηλής Τεχνολογίας, της Γενετικής Μηχανικής και του Διαστημικού Ταξιδιού, απλά και μόνο για να προφτάσει την Αρχαία Γνώση;».
Η δικαίωση του Σίτσιν ήρθε με τη διαστημική πτήση του «Voyager 2». Ας το δούμε αυτό εν συντομία. Ο «Voyager 2» εκτοξεύθηκε από την NASA στις 20 Αυγούστου 1977, 16 ημέρες πριν την εκτόξευση του «Voyager 1». Αρχικός προορισμός του ήταν ο Κρόνος, αλλά λόγω μιας σπάνιας διάταξης των πλανητών, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να τον στείλουν και «πάρα πέρα».
Η έλξη των «σωστά τοποθετημένων» Δία και Κρόνου θα μπορούσε, μετά από τις αναγκαίες περιστροφές, να «πετάξει» τον «Voyager 2» στον πολύ μακρινό Ουρανό κι από εκεί στον μυστηριώδη Ποσειδώνα. Γι’ αυτό και ο «Voyager 2» εκτοξεύτηκε δύο εβδομάδες πριν τον «Voyager 1». Για να προλάβει τη σωστή διάταξη των πλανητών!
Οι πλανήτες Ουρανός και Ποσειδών είναι ΠΑΡΑ πολύ μακριά. Οι επιστήμονες μπορούσαν μόνο να ΥΠΟΘΕΣΟΥΝ ορισμένα πράγματα, όπως η σύστασή τους, το χρώμα, οι δακτύλιοι, οι δορυφόροι κλπ.
Ο Σίτσιν, όμως, δεν δίστασε να γράψει περί των δύο πλανητών με πολλές λεπτομέρειες και, λίγο πριν την εκτόξευση του «Voyager 2», να βγει στην τηλεόραση και να πει: «Θα δείτε αυτό κι εκείνο, σ’ αυτό είστε λανθασμένοι, διότι θα βρείτε εκείνο αντί τούτου» κλπ.
Ο «Voyager 2» πέρασε από το Δία τον Ιούλιο του ’79, δύο χρόνια μετά την εκτόξευσή του, και μέσα σε άλλα δύο χρόνια είπε «γεια» στον Κρόνο. Ο Κρόνος τον «πέταξε» στον Ουρανό, που έφτασε τον Ιανουάριο του 1986 κι από εκεί έβαλε πλώρη για τον Ποσειδώνα όπου και θα τελείωνε το ταξίδι του το 1989, δώδεκα χρόνια μετά την εκτόξευσή του.
«Θεέ μου, ακριβώς όπως τον είχαν περιγράψει οι Σουμέριοι!».Αυτό φώναξε ο Ζαχαρίας Σίτσιν, βλέποντας τις φωτογραφίες του πλανήτη Ουρανού που ο «Voyager 2» άρχισε να στέλνει στη Γη το 1986, εννέα χρόνια μετά την εκτόξευσή του από τη NASA. Το γαλαζοπράσινο χρώμα του συμφωνούσε με την περιγραφή των κειμένων των Σουμερίων, ο πολιτισμός των οποίων άνθησε 5.000 χρόνια πριν, στην Μεσοποταμία, στην «γειτονιά» του Βιβλικού κήπου της Εδέμ.
Και δεν ήταν μόνο το χρώμα του πλανήτη, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, κυρίως η σύστασή του. Οι επιστήμονες περίμεναν να βρουν αέριο, αλλά οι Σουμέριοι είχαν γράψει ΝΕΡΟ και ήταν απόλυτα σωστοί! Γαλαζοπράσινο νερό με «βούλες», όπως οι βούλες που δημιουργούν τα σκούρα φύκια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μια εμφάνιση εντελώς διαφορετική από όλους τους άλλους πλανήτες! Για καθίστε ένα λεπτό! Ο πλανήτης Ουρανός απέχει γύρο στα δύο δισεκατομμύρια μίλια από τη Γη. Δεν είναι ορατός με «γυμνό μάτι». Οι αστρονόμοι δεν γνώριζαν περί της υπάρξεώς του πριν από το 1781, όταν ο μουσικός και ερασιτέχνης αστρονόμος Φρειδερίκος Χέρσελ το ανακάλυψε με το πιο τέλειο τηλεσκόπιο της εποχής του.
Πώς οι Σουμέριοι ήξεραν τόσες λεπτομέρειες για τον συγκεκριμένο πλανήτη, σε μια εποχή που «δεν δικαιούνταν» να γνωρίζουν; Οι αρχαίοι ήξεραν για Ήλιο, Σελήνη, Ερμή, Αφροδίτη, Άρη, Δία, και Κρόνο. Από πού κι ως πού να γνώριζαν για ένα πλανήτη που είναι τόσο μακριά, που το φως του χρειάζεται τέσσερις ώρες για να ταξιδέψει μέχρι τα μάτια μας;
Και τι είναι αυτές οι «βλακώδεις» εισηγήσεις ότι οι Σουμέριοι όχι μόνο ήξεραν για τον Ουρανό, αλλά και για τους πιο μακρινούς Ποσειδώνα και Πλούτωνα; Για τον μικρό και ασήμαντο Πλούτωνα που είναι τόσο μακριά, που από την επιφάνειά του ο Ήλιος φαίνεται σαν ένα λαμπρό άστρο;
Κι όμως ήξεραν! Και ο Ζαχαρίας Σίτσιν δεν περίμενε τις διάφορες διαστημικές εξερευνήσεις και ανακαλύψεις για να το πει, αλλά έβαλε το κεφάλι του στην καρμανιόλα, γράφοντας το βιβλίο «Ο 12ος Πλανήτης» το 1976, ένα χρόνο πριν την εκτόξευση του «Voyager 2» και δέκα ολόκληρα χρόνια πριν το διαστημόπλοιο φωτογραφίσει τον πλανήτη Ουρανό.
Βέβαια, οι πλανήτες Ουρανός και Ποσειδών είναι περιστασιακοί, διότι αλλού καταλήγει ο Σίτσιν. Εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως, όμως, είναι το: «Πως ένας αρχαίος πολιτισμός γνώριζε, πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια και βάλε, πράγματα για το διάστημα που η μοντέρνα επιστήμη μόλις τώρα ανακαλύπτει;».
Αυτό το ερώτημα πάει πακέτο με το ερώτημα που αφορά την πρωτόγονη φυλή στο Μάλι, τους Ντογκόν, η παράδοση των οποίων (όπως μπορούμε να δούμε σχετικά βίντεο ΕΔΩ), αναφέρεται στον Σείριο και τον άγνωστο μέχρι το 1862 (και αόρατο με «γυμνό μάτι» ή ένα απλό τηλεσκόπιο) σύντροφό του, τον «λευκό νάνο» Σείριο Β, αλλά και τον τρίτο σύντροφό του τον Σείριο Γ που ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ οι επιστήμονες ότι υπάρχει! Ομιλούμε για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Και στις δύο περιπτώσεις, η πιο πιθανή εκδοχή, τουλάχιστον για τους «ακραίους», είναι ότι εξωγήινοι είχαν επισκεφθεί κάποτε την Γη και δίδαξαν αυτά τα πράγματα στον πολιτισμό που, την συγκεκριμένη εποχή, έκανε κουμάντο. Με την πάροδο των χρόνων, λένε, όλα κατέληξαν σε μύθους και παραδόσεις.
Ο ερχομός των εξωγήινων δεν είναι πλέον ταμπού. Έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία που υποστηρίζουν ότι, όχι μόνον είχαν έλθει κάποτε, όχι μόνο έρχονται και φεύγουν συνεχώς, αλλά και ότι έκαναν «επίσημη επαφή» του ενός είδους ή του άλλου, πράγμα που οι πλανητάρχες κρατούν μυστικό για λόγους που ξέρουν εκείνοι καλά και εμείς καλύτερα.
Στην περίπτωση των εξωγήινων των Σουμερίων, όμως, δεν ομιλούμε απλά για «καλώς τους» και «καλοτάξιδοι», αλλά για ανθρωπογονία, για επικείμενη συντέλεια και πάλι από την αρχή.
Ομιλούμε για την ύπαρξη ενός πλανήτη στο Ηλιακό μας σύστημα, ενός πλανήτη που δεν περιστρέφεται γύρο από τον Ήλιο όπως όλοι οι άλλοι, αλλά πολύ «λοξά», με μια ελλειπτική τροχιά που τον φέρνει στα λημέρια μας κάθε 3.600 χρόνια, όπου προκαλεί τεράστιες καταστροφές. Για ένα πλανήτη που συμπεριφέρεται σαν Κομήτης.
Μα γι’ αυτό υπήρξε τεράστια ανησυχία, όταν ανακαλύφθηκε ο κομήτης «Χέηλ Μπομπ». Είχε γίνει μεγάλο σούσουρο, διότι πολλοί από αυτούς που είναι πεπεισμένοι για την ύπαρξη ενός άλλου πλανήτη, νόμισαν ότι αυτός ήταν ο «Χέηλ Μπομπ». Ο Σίτσιν, όμως, τους είπε: «Δεν είναι αυτός. Αυτός είναι ένας προάγγελος. Ο πραγματικός γίγαντας ακολουθεί σύντομα»! (ή κάπως έτσι).
Η ύπαρξη ενός άλλου πλανήτη δεν είναι εικασία. Η ανακάλυψή του αναμένεται, όπως αναμενόταν και η ανακάλυψη του πλανήτη που ονομάστηκε Πλούτων, όταν αυτός τελικά «βρέθηκε» το 1930 από τον αστρονόμο Κλάιντ Τομπάου. Μόνο που ο Πλούτωνας δεν πληροί τις προδιαγραφές. Είναι πολύ μικρός για να προκαλέσει τις ανωμαλίες που παρατηρούνται στις τροχιές του Ουρανού και κυρίως του Ποσειδώνα.
Κάτι άλλο υπάρχει «εκεί έξω», κάτι που δεν γνωρίζουμε, ίσως λόγω μιας περίεργης τροχιάς. Αργά ή γρήγορα όμως, λέει ο Σίτσιν, θα το γνωρίσουμε! Ίσως τότε να είναι η ώρα που ορισμένα «σοβαρά και σεβαστά» βιβλία θα σχιστούν και δεν θα χρησιμεύουν ούτε για προσάναμμα στο τζάκι. Σύμφωνα με αυτούς που ασχολούνται με τους Σουμέριους, και κυρίως κατά τον Ζαχαρία Σίτσιν, η επόμενη επίσκεψη αναμένεται γύρω στο 2012! Το γνωρίζεται αυτό το έτος. Και μας απασχολεί πολλές φορές.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Ούτε για να το συζητάμε, δηλαδή. Κάποτε, κάτι ΜΕΓΑΛΟ έχει περάσει μέσα από το Ηλιακό μας σύστημα και προκάλεσε αρκετές ανωμαλίες! Τώρα, αν αυτό το «κάτι» πέρασε μια φορά και μετά εξαφανίστηκε στα βάθη του διαστήματος ή διαλύθηκε ή περνά κάθε τόσο, αυτό δεν το ξέρουμε. (ή μήπως υποψιαζόμαστε βάσει άλλων νεοτέρων στοιχείων; Θα δούμε παρακάτω). Ίσως μάθουμε, μια κι έξω, γύρω στο 2012.
Ας δούμε αποδείξεις, ή τουλάχιστον σοβαρές ενδείξεις, για την «εισβολή» αυτού του πολύ μυστήριου ουρανίου σώματος. Βέβαια, ενδείξεις υπάρχουν πολλές, αλλά εμείς θα δούμε δύο-τρεις από τις πιο σοβαρές, που αφορούν τους γιγαντιαίους πλανήτες Ουρανό και Ποσειδώνα και τους φυσικούς δορυφόρους τους.
Αρχίζουμε με τον Ποσειδώνα. Μέχρι πρόσφατα οι αστρονόμοι γνώριζαν μόνο δύο φυσικούς δορυφόρους του «υγρού» πλανήτη: Τον Τρίτωνα και την Νηρηίδα. Η Νηρηίδα έχει ένα πολύ παράξενο σχήμα. Είναι σαν ένας λουκουμάς στραβοχυμένος!
Σύμφωνα με τους νόμους της δημιουργίας και εξέλιξης των πλανητών, τους νόμους της δυναμικής, η Νηρηίδα έπρεπε να είχε ΣΦΑΙΡΙΚΟ σχήμα όπως η Σελήνη μας και όλοι οι πλανήτες. Δεν έχει όμως. Είναι παραμορφωμένη. Τώρα ένας δύσπιστος μπορεί να πει: «Και τι έγινε; Ο φυσικός δορυφόρος του Άρη, ο Φόβος, έχει σχήμα πατάτας. Γιατί η Νηρηίδα να μην είναι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς;».
Πονηρή ερώτηση μεν, αλλά και πολύ λανθασμένη δε! Είναι θέμα μεγέθους. Ο Φόβος είναι «ανύπαρκτος» σε σύγκριση με την Νηρηίδα, «χωράει» χιλιάδες φορές στον όγκο της Νηρηίδας. Δεν ομιλούμε για το ίδιο πράγμα. Βάσει των φυσικών νόμων η Νηρηίδα έπρεπε να ήταν σφαιρική και το θέμα δεν σηκώνει κουβέντα. Οπότε ο δύσπιστος μπορεί να πει: «Έτσι έτυχε». Καλά…
Είναι, όμως, και η γωνία περιστροφής της Νηρηίδας γύρω από τον Ποσειδώνα. Δεν ομιλούμε για «κάτι ψιλά», αλλά για μια απόκλιση μέχρι 28 μοίρες, αν πάρουμε σαν βάση τον ισημερινό του Ποσειδώνα. «Έτσι έτυχε» επιμένει ο δύσπιστος.
Να πάρουμε την τροχιά της Νηρηίδας. Πολύ περίεργη η τροχιά της, που την φέρνει και την επιστρέφει από ένα εκατομμύριο σε έξη εκατομμύρια μίλια απόσταση από τον Ποσειδώνα! Με λίγα λόγια, συμπεριφέρεται πολύ περίεργα ο φυσικός δορυφόρος ενός πλανήτη με θεόρατο μαγνητικό πεδίο, για το οποίο θα ομιλήσουμε αργότερα. Όσοι γνωρίζουν θα ανέμεναν την Νηρηίδα να περιστρέφεται κυκλικά γύρω από τον Ποσειδώνα και όχι να έχει μια τόσο ελλειπτική τροχιά. Δεν νομίζεται ότι είναι λογική η εξήγηση μιας «διαστημικής καραμπόλας»; Ότι κάτι κτύπησε την Νηρηίδα, στέλνοντάς την πάρα πολύ μακριά, αλλά πριν προλάβει να ξεφύγει «ακυβέρνητη» στο διάστημα, την συγκράτησε η έλξη του Ποσειδώνα που, σε συνδυασμό με την βίαιη καραμπόλα, την καθήλωσαν σε μια τόσο ελλειπτική τροχιά; Μπα, λέει ο δύσπιστος, έτσι έτυχε!
Να πούμε και το άλλο, τότε, κύριε δύσπιστε: Στη μια πλευρά της η Νηρηίδα είναι άσπρη και λαμπρή, αλλά στην άλλη είναι κατάμαυρη και όχι λόγω σκότους. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, κύριε δύσπιστε; Ότι κτυπήθηκε από κάτι άγνωστο και κατά την σύγκρουση, είτε «ξυρίστηκε» η μισή επιφάνειά της, αποκαλύπτοντας υπέδαφος σκούρου χρώματος ή με τη σύγκρουση το άλλο σώμα άφησε πάνω στην Νηρηίδα αρκετή δική του ύλη, που είχε σκούρο χρώμα. Αυτό ακριβώς που γίνεται σε συγκρούσεις αυτοκινήτων. Μπα, έτσι έτυχε, επιμένει ο δύσπιστος!
Πρόσεξε, κύριε δύσπιστε. Αν μείνει έγκυος η ΛΕΥΚΗ γυναίκα σου και γεννήσει ένα ΑΡΑΠΑΚΙ, ελπίζω να μην τη σπάσεις στο ξύλο πριν βγει από το μαιευτήριο, να μην τη χωρίσεις, να βαφτίσεις το αραπάκι Χαράλαμπο ή Παναγιώτη, αντί Νέλσον ή Γουίλσον, και όταν το παίρνεις και πηγαίνετε για παγωτό, να μην λες ότι είναι της υπηρέτριας, ή ότι το υιοθέτησες, αλλά είναι δικό σου και… «έτσι έτυχε».
Ένας σκέτος μετεωρίτης δεν μπορούσε να προκαλέσει τόσο μεγάλη αλλαγή. Ομιλούμε για κάτι μεγάλο και τρανό, κάτι που δεν «έπεσε» πάνω στην Νηρηίδα και στη συνέχεια διαλύθηκε, αλλά για κάτι που, λόγω όγκου, ίσως παραμένει άθικτο και εξακολουθεί να υπάρχει κάπου. Δεν αποκλείεται να ομιλούμε για τον «Νιμπιρού» των Σουμερίων, τον «12ο Πλανήτη»!
Δεν είναι μόνο η Νηρηίδα και οι «ανωμαλίες» του σχήματος και της τροχιάς της που εισηγούνται σύγκρουση με ένα πολύ μεγάλο και άγνωστο σε εμάς ουράνιο σώμα. Ο άλλος φυσικός δορυφόρος του Ποσειδώνα, ο Τρίτων, έχει τα δικά του περίεργα. Μετά την προσέγγιση του Ποσειδώνα από τον Voyager 2, και με βάση τις πληροφορίες που έστειλε στη NASA το «καμάρι» του Ποσειδώνα ο Τρίτων δεν είναι «γνήσιο παιδί» του γίγαντα πλανήτη, αλλά «υιοθετημένο»!
Τέσσερις κορυφαίοι επιστήμονες του Καλτέχ, και εδώ δεν ομιλούμε για πανεπιστήμια και επιστήμονες της πλάκας αλλά για ΤΟ Κύρος, έγραψαν στο περιοδικό Science ότι ο Τρίτων είχε αποσπαστεί από μια ηλιοκεντρική τροχιά, λόγω μιας διαστημικής σύγκρουσης.
Για να δούμε τι λένε: Ο Τρίτων αρχικά στριφογύριζε γύρω από τον Ήλιο. Δεν ήταν δορυφόρος κάποιου πλανήτη. Ξαφνικά τον κτύπησε κάτι, του ελαττώνει την ταχύτητα περιστροφής που τον κρατά σταθερά σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, με αποτέλεσμα να τον αρπάξει η έλξη του Ποσειδώνα και από πλανήτης, ο Τρίτων, να γίνει δορυφόρος του Ποσειδώνα.
Οι θεωρίες ότι ο Τρίτων ήταν απ’ αρχής δορυφόρος του Ποσειδώνα καταρρέουν. Η θερμοκρασία στο κέντρο του, που μετρήθηκε από τον Voyager 2, καθώς και η στραπατσαρισμένη επιφάνειά του, ενισχύουν την άποψη ότι ο Τρίτων είχε «εμπλακεί» σε μια μεγάλη διαστημική σύγκρουση και όχι μόνο: Είχε συγκρουστεί με κάτι μεγάλο!
Τώρα τι τον κτύπησε; Μπορούσε να ήταν και ένας μικρός δορυφόρος του Ποσειδώνα που διαλύθηκε με την σύγκρουση, που «καταβροχθίστηκε» από τον σχετικά μεγάλο Τρίτωνα. Μπορεί, όμως, και όχι. Μπορεί να τον είχε κτυπήσει αυτό το μυστήριο κάτι άλλο, ο 12ος Πλανήτης, ή κάποιος από τους δορυφόρους του. Ο άγνωστος πλανήτης "Χ” που μας επισκέπτεται κάθε τόσο και για τον οποίο οι Σουμέριοι έχουν γράψει τόσα πολλά, πριν 60 αιώνες!
Κατά τους Σουμέριους, ή τουλάχιστον κατά την ερμηνεία των κειμένων τους από τον Ζαχαρία Σίτσιν και άλλους, η (σχετική) συντέλεια του κόσμου δεν θα είναι αποτέλεσμα της οργής κάποιου Γιαχβέ, που δεν έχει καλύτερη δουλειά να κάνει από το να φτιάχνει και να καταστρέφει κόσμους, αλλά θα είναι αποτέλεσμα της προσέγγισης ενός αγνώστου πλανήτη που κινείται πολύ περίεργα και που «έρχεται» κάθε 3.600 χρόνια στα λημέρια μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Σουμέριοι το λένε καθαρότατα, αν η μετάφραση της εξαιρετικά δύσκολης γραφής τους είναι σωστή (τα είπαμε πιο πριν και όποιος θέλει να πάρει ένα δείγμα με τις αλλοιώσεις στις μεταφράσεις και πώς με μία μόνο λέξη λάθος μεταφρασμένη, αλλάζει όλο το νόημα του κειμένου ας πάρει μια γεύση ΕΔΩ). Έχουν γράψει ολόκληρο έπος γύρο από τον "κατακλυσμό του Νώε”. Βέβαια αυτοί δεν τον έλεγαν Νώε, τον είχαν βαφτίσει διαφορετικά, αλλά τόσο ο ήρωας όσο και το συμβάν δεν διαφέρουν κατά πολύ από τον Βιβλικό κατακλυσμό, ο οποίος, βέβαια, δεν διαφέρει, με τη σειρά του, κατά πολύ από τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνος (Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού και μάλλον η αυθεντική, κάτι που θέλει ξεχωριστή ανάλυση λόγω βασικά του περιστεριού που έφερε στον Νώε το κλαδί ελιάς, αλλά δεν είναι του παρόντος).
Εκείνο που διαφέρει είναι οι περιστάσεις. Η επιστημονική αξιολόγηση των κειμένων των Σουμερίων εισηγείται ότι: ο "12ος Πλανήτης”, όταν πλησίασε την Γη περνώντας ανάμεσα στις τροχιές του Κρόνου και του Δία, δημιούργησε τέτοιο τρέμουλο, που οι πάγοι της Ανταρκτικής «γλίστρησαν» και έπεσαν στον ωκεανό.
Αφ’ ενός το τεράστιο παλιρροϊκό κύμα που δημιουργήθηκε και αφ’ ετέρου η θεόρατη άνοδος της στάθμης των θαλασσών που ακολούθησε το λιώσιμο των πάγων, προκάλεσε αυτό που στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ως "Κατακλυσμός του Νώε”.
Η Ανταρκτική, βέβαια, πάγωσε ξανά και ο όγκος και το βάρος του πάγου της αυξάνετε σημαντικά, με κάθε χρόνο που περνάει. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο προστίθεται στην Ανταρκτική πάγος ισοδύναμος σε όγκο με την λίμνη Οντάριο. Ομιλούμε για θεόρατες ποσότητες κι αφήστε στην άκρη τις θεωρίες για την υπερθέρμανση του Πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων. Ή αυξάνονται οι πάγοι ή λιώνουν. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβαίνουν. Ας αποφασίσουν οι επιστήμονες κι ας καταλήξουν! Το τεράστιο βάρος του πάγου πρέπει να έχει «διαλύσει» την επιφάνεια του φλοιού της Γης, πάνω στον οποίο «κάθεται». Πρέπει να υπάρχει μεγάλη αστάθεια. Με ένα μεγάλο τράνταγμα-έλξη, παρ’ τον κάτω τον πάγο ή μάλλον παρ’ τον μέσα στον ωκεανό, και τότε…
Πότε αναμένεται να ξαναπεράσει ο «αρχηγός» μεταξύ των πλανητών; Γύρω στο 2012, λένε. Αυτό, όμως, δεν είναι το κύριο θέμα των κειμένων των Σουμερίων. Το κύριο θέμα είναι η καταγωγή του ανθρώπου, ή μάλλον η δημιουργία του από τους Νεφιλίμ, τους εξωγήινους, που σύμφωνα με τους Σουμέριους, ήξεραν για τον κατακλυσμό που ερχόταν γιατί είχαν υπολογίσει τις επιπτώσεις της έλξης του πλανήτη τους "Νιμπιρού” (του "Μαρντούκ” των Βαβυλωνίων) και, μόλις «έπεσαν» οι πάγοι στον ωκεανό, άφησαν τα δημιουργήματά τους και «σκλαβάκια» τους να πνιγούν σαν ποντίκια. Όλους, εκτός από έναν και την οικογένειά του: Τον Ζιουσούντρα (Ουτναπίστιμ) που είναι ο ίδιος με το Νώε των Εβραίων.
Οι Σουμέριοι πίστευαν ότι οι εξωγήινοι Νεφιλίμ από τον πλανήτη Νιμπιρού έφτιαξαν τον άνθρωπο, για να δουλεύει στα ορυχεία χρυσού της Γης, Οι Νεφιλίμ χρειάζονταν το χρυσό, για να σκορπίζουν μόριά του στη στρατόσφαιρα του Νιμπιρού, για να αντανακλάται ένα ποσοστό από τις ακτίνες του Ηλίου, που έκαναν ζημιά στο οικολογικό τους σύστημα. Εκείνοι κι αν είχαν πρόβλημα «θερμοκηπίου»!
Παρεμπιπτόντως, ο Σταυρός ήταν ένα σύμβολο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ των Σουμερίων, τρεις χιλιάδες χρόνια προ Χριστού (που σταυρώθηκε σε Ταυ – αν σταυρώθηκε - και όχι σε σταυρό, αλλά κι αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία που ορισμένα στοιχεία της μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ!) Συμβόλιζε «το σημείο της διασταύρωσης», δηλαδή το σημείο που η τροχιά του Νιμπιρού διασταυρώνει την τροχιά της Γης! Ακόμη πιο παλαιά οι πανάρχαιοι Ινδοί επίσης είχαν τον Σταυρό ως ένα από τα σύμβολά τους. Αυτά είναι πλήρως τεκμηριωμένα!
Ας πούμε ότι αύριο γίνεται το έλα να δεις. Γλιστρούν οι πάγοι της Ανταρκτικής, πέφτουν μέσα στον ωκεανό και δημιουργείτε ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα που σαρώνει τα πάντα. Η στάθμη του νερού ανεβαίνει κατά 50 μέτρα και συνεχίζει να ανεβαίνει με την τήξη του πάγου μέσα στη θερμότερη θάλασσα.
Δεν μπορεί να συμβεί; Έτσι λέτε εσείς! Τα γραπτά των Σουμερίων δεν συμφωνούν με την αισιοδοξία σας. Παρεμπιπτόντως, ούτε η Παλαιά Διαθήκη συμφωνεί, ούτε ο Πλάτωνας, ούτε οι Μάγια της Νοτίου Αμερικής!
Γίνεται, λοιπόν, ο κατακλυσμός, και από τα ένδεκα εκατομμύρια Έλληνες μένουν ζωντανοί καμιά διακοσαριά χιλιάδες. Και πολλοί είναι, αλλά είμαστε γενναιόδωροι. Το βάζουν στα πόδια, αφήνοντας ανήμπορους γονείς να πνιγούν σαν ποντίκια, και σκαρφαλώνουν στην Πίνδο, στον Όλυμπο, στον Ταΰγετο, όπου μπορέσουν. Ούτε χαρτί έχουν μαζί τους, ούτε μολύβι, ούτε μαγνητόφωνο, Το μόνο που κουβαλούν μαζί τους είναι ο τρόμος τους!
Μένουν εκεί πάνω μέχρι να αποσυρθεί το νερό, πράγμα που μπορεί να πάρει πολύ καιρό. Με το πολύ νερό αλλάζει βίαια τα κλίμα, προκαλούνται θύελλες, αλλάζει εντελώς το οικολογικό σύστημα. Αρχίζουν να τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Και τα ρεπάνια θα αποτελούν μια ευχάριστη ανάμνηση. Τρώνε βελόνες πεύκου και έλατου, ροκανίζουν φελλό, αν είναι τυχεροί βρίσκουν και καμιά σαύρα!
Δεν γίνονται τέτοια, ε; Καλά! Αφού περάσει το πρώτο σοκ, αφού ο άνθρωπος μάθει να ζει σε σπήλαια, συνηθίσει στο νέο «διαιτολόγιό» του και στο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του με νερό γεμάτο βδέλλες, αρχίζει να αφηγείται. Ο άνθρωπος έχει ψώνιο για παράδοση και ιστορία. Λέει ο ένας μια ιστορία στο παιδί του, αυτό, με τη σειρά του, την λέει στο δικό του παιδί με κάποια προσθήκη ή παράλειψη και πάει λέγοντας. Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να κατασκευάζει καλύβες, ρούχα, περγαμηνές και πήλινες πλάκες, αρχίζει να καταγράφει την ιστορία, όπως έχει φτάσει στα αυτιά του. Οι μεν γράφουν, οι δε αντιγράφουν, και μετά από πέντε-δέκα χιλιάδες χρόνια, σε εποχή κάποιου άλλου «πολιτισμού», τα διαβάζουν οι απόγονοί τους και προσπαθούν να βρουν άκρη, συχνά προτείνοντας ένα σωρό ανοησίες ως ερμηνεία!
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.