Η ψευδαίσθηση της εργασιακής ελευθερίας

Το μαρκάρισμα των σκλάβων ήταν πάγια πρακτική στιςΗΠΑ την εποχή της δουλοκτησίας.

«Οι τοκογλύφοι είχαν ανακαλύψει ότι το σύστημα τηςδουλοκτησίας απέφερε λιγότερα κέρδη σε σχέση με τοσύστημα της 'ελεύθερης' εργασίας. Όποιος ήτανιδιοκτήτης δούλου έπρεπε να τον συντηρεί στη ζωή καισε καλή κατάσταση, ώστε να είναι σε θέση να εργαστεί.Το σύστημα της δουλείας παρουσίαζε μεγαλύτεροκόστος απ' ό,τι η 'ελεύθερη' εργασία βάσει....
της οποίαςστο καπιταλιστικό σύστημα ο εργοδότης δεν έφερεοποιαδήποτε ευθύνη. Η ήττα των δουλοκτητών είχε ήδηκαθοριστεί, είχε προαποφασιστεί». Έζρα Πάουντ, «ΗΑμερική και οι αιτίες του Β΄ ΠαγκοσμίουΠολέμου», σελ. 51, Εκδόσεις Περίπλους



Ο Έζρα Πάουντ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς«καταραμένους» Αμερικανούς ποιητές καιδοκιμιογράφους του 20ού αιώνα. Είχε την «τύχη» ναγευτεί την καθημερινότητα ενός φυλακισμένου αγριμιούόταν στις 2 Μαΐου 1945 οι Ιταλοί παρτιζάνοι, που τονείχαν συλλάβει ως υποστηρικτή του Μουσολίνι, τονπαρέδωσαν στον Αμερικανικό στρατό σε μια τοποθεσίαέξω από την Πίζα. Αμέσως μόλις τον συνέλαβαν οισυμπατριώτες του έκαναν κάτι που δεν συνηθιζότανιδιαίτερα: τον έβαλαν σε ένα ανοιχτό κλουβί! Επί 25ημέρες, όσο διήρκεσε αυτό το μαρτύριο, η μοίρα δοκίμαζετην αντοχή του ψυχικού κόσμου του ποιητή – μέχρι τηνκατάρρευσή του. Ωστόσο, αυτό το ανυπότακτο καιπερίεργο πνεύμα, ακόμα και σε συνθήκες ταπεινωτικούεγκλεισμού βρήκε τη δύναμη και τα αποθέματα οίστρουγια να γράψει τα περίφημα «Κάντος της Πίζας».
Αυτός, λοιπόν ο σημαντικός δημιουργός, παρά τις όποιεςιδεολογικές ταυτίσεις και προσανατολισμούς του,μπόρεσε και «διάβασε» ένα κομβικό σημείο τηςΑμερικανικής ιστορίας δίχως προκαταλήψεις καιδιάθεση διδακτισμού. Στο απόσπασμα που αναφέρθηκεπροηγουμένως, αποδίδει την κατάργηση του θεσμού τηςδουλείας στη βούληση των τοκογλύφων να διευρύνουντα κέρδη τους και να... απορρυθμίσουν τα όποιαδικαιώματα είχαν «περισσέψει» στους ταλαίπωρουςδούλους της υπερδύναμης.


Ευφημισμοί της βίας


Ένα αντικλείδι που ανοίγει το ντουλάπι με τα μυστικάτης τρέχουσας συγκυρίας είναι ότι η υποδούλωση, ηεκμετάλλευση και η υποτίμηση του καρπού τουανθρώπινου μόχθου πάντοτε έρχονταικαμουφλαρισμένα με το ένδυμα της «απελευθέρωσης».Όλοι οι επινοητές συμφορών βρίσκουν θετικάφορτισμένες έννοιες για να μεταμφιέσουν τις προθέσειςτους. Κλασικό παράδειγμα το κόλπο των ΜηΚυβερνητικών Οργανώσεων. Αν και ο τίτλος τουςπαραπέμπει σε... ρομαντισμό και εθελοντισμό, μερικές εξαυτών είναι τόσο «Μη» κυβερνητικές που λαμβάνουναφειδώς κρατικές επιχορηγήσεις και σε πολλέςπεριπτώσεις λειτουργούν σε βάρος του κράτους στοοποίο εδρεύουν. Διοργανώνουν από «ακτιβισμούς» σεβάρος κυβερνήσεων μη αρεστών στους χειριστές τουςέως «πορτοκαλί επαναστάσεις». Τώρα, η υπαγωγή τουεργατικού δυναμικού στην κατηγορία του υποζυγίουέχει βαφτιστεί «μεταρρύθμιση». Η διασποράανασφάλειας έχει οριστεί ως «σύμβαση έργου» και ηασιατοποίηση των απολαβών και του τρόπου ζωής μαςείναι η περιβόητη «ανταγωνιστικότητα». Η δουλείααλλάζει τονισμό και ταμπέλα. Γίνεται «δουλειά» καιμάλιστα «ελεύθερη». Το κλωτσοσκούφι χαρακτηρίζεται«κινητικότητα». Πόσες εύηχες λέξεις και πόσα πολλάδράματα συνεπάγονται... Οι τοκογλύφοι, που αναφέρει οΠάουντ, απόλυτα δικτυωμένοι και δαιμονικάπροσηλωμένοι στο έργο τους, γνωρίζουν το παιχνίδι τωνορίων της ελευθερίας και της... αποδοτικότητάς της στησυσσώρευση κεφαλαίων. Έτσι το κατάστημα τηςεκμετάλλευσης συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο του, αρκείνα καταφέρνει να πείθει τα θύματα του συστήματος γιατο πόσο δίκαιο και αναπόφευκτο είναι να το ανέχονταικαι να το... στηρίζουν! Κανονική σφαγή με τη σύμφωνηγνώμη του αμνού.


Ποιότητα ζωής


Είναι απόλυτα ψευδής η θεωρία πως ο εργοδότηςαπομυζά μόνο τον κόπο των εργαζομένων. Πάνω απ'όλα και πριν απ' όλα, εκείνος πουπροσφέρει θέσεις εργασίας λαμβάνει ως αντίτιμο τημοναδική περιουσία που διαθέτει ο άνθρωπος: τον χρόνοτου! Οι ζωές μας συμβαίνουν άπαξ (μέχρι της αποδείξεωςτου αντιθέτου) και ένα σεβαστό τμήμα από αυτέςαναλίσκεται στην προσφορά έργου με την προσδοκίατης αμοιβής. Αυτό που προσφέρουμε, στ' αλήθεια, δενμπορεί να αποζημιωθεί με οποιοδήποτε ποσόν. Συνεπώς,οποιαδήποτε παραχώρηση σ' αυτόν τον τομέα συνιστάυποβιβασμό της εκτίμησής μας προς την ίδια μας τηνζωή. Οι μειώσεις μισθών και η υποτίμηση της αξίας τηςεργασίας δεν είναι τίποτα λιγότερο από «βελούδινη»γενοκτονία (σε δόσεις). Στο απύθμενο πηγάδι τηςαπληστίας των τοκογλύφων έχουν πνιγεί τα όνειρα καιοι ελπίδες και έχουν ναυαγήσει οι ζωές δισεκατομμυρίωνανθρώπων. Ούτε μία απ' αυτές δεν έπρεπε να είχε χαθείγια να ικανοποιηθούν οι αρρωστημένες έξεις αυτών τωνυποκειμένων.

Δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη δημοκρατία, 15-07-2012
http://adiavroxoi.blogspot.gr