Τι είναι το Αντάρτικο Πόλεων και ποιές ειναι οι ρίζες του?

Τι είναι το Αντάρτικο Πόλεων και ποιές ειναι οι ρίζες του?
η αντίληψη της πρωτοπορίας. Το αντάρτικο πόλεων αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν η εμπροσθοφυλακή του κινήματος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Το αντάρτικο πόλεων αναδύεται μέσα από τα νέα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του 60 και του 70, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η ανάπτυξη του συμβαδίζει με την φάση της ύφεσης αυτών των κινημάτων και όχι με την φάση ανόδου τους. Αυτό φαίνεται σε όλες τις περιπτώσεις. Η RAF ιδρύεται και αναπτύσσεται μετά την ήττα του φοιτητικού κινήματος και την διάλυση των μαζικών οργανώσεων στην διάρκεια των ετών 1968-1971. Πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα στην περίπτωση της Ιταλίας, για την οποία μπορούμε να χρησιμοποιούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τον όρο αντάρτικο πόλης σε σχέση με τις άλλες γνωστές οργανώσεις. Η ταχεία αύξηση της δύναμης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, συμπίπτει με την ήττα του ιταλικού κινήματος μετά το θερμό φθινόπωρο του 1977. Αυτό αποδεικνύει ότι το αντάρτικο πόλης γίνεται πρωτοπορία του κινήματος όταν το κίνημα παύει να υπάρχει σαν τέτοιο.

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει: τι σημασία έχουν όλα αυτά, αφού το αντάρτικο πόλης έχει ηττηθεί εδώ και πολλά χρόνια και δεν μοιάζει να υπάρχει καμιά επιθυμία για την όποια πιθανή αναγέννηση του.
Είναι ακριβώς έτσι; ή βάση των πολιτικών καταστάσεων θα το δούμε να ξαναζωντανεύει από τις στάχτες του σαν τον Φοίνικα;


Μια προσέγγιση του αντάρτικου των πόλεων
Οι ρίζες της Οργάνωσης που επί 27 έτη σχεδόν μονοπωλεί την «τρομολαγνική επικαιρότητα» της χώρας μας, μπορεί να αναζητηθεί στην επαναστατική επικαιρότητα -ας μας επιτραπεί η έκφραση- των αρχών της δεκαετίας του 1970, και, μάλιστα, στο 1970, την χρονιά που το θρυλικό «Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλεων» του εκ των ηγετών της βραζιλιάνικης Επανάστασης, Κάρλος Μαριγκέλα, μεταφράζεται σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες.
Δολοφονημένος από την αστυνομία το 1969, στο Ρίο, ο Μαριγκέλα, ένας διανοούμενος επαναστάτης, σημαδεμένος από την ιστορική συγκυρία στη Λατινική Αμερική, έχει προλάβει να βάλει τις βάσεις για το αντάρτικο πόλεων, σε ολόκληρο τον κόσμο, προσφέροντας έναν «οδηγό» σε κάθε νεαρό που αποφάσιζε να περάσει από την ιδεολογία στη δράση. Το «Εγχειρίδιο» του Μαριγκέλα αποτελούσε σημείο αναφοράς των μεγάλων βίαιων οργανώσεων της άκρα αριστεράς, που συντάραξαν τη γηραιά Ηπειρο από το 1970 και μετά -από τη γερμανική «Φράξια Κόκκινος Στρατός» ως τη γαλλική «Αμεση Δράση».
Ισως και να επηρέασε τη δομή και δράση της 17Ν. Την περίοδο, άλλωστε, της κυκλοφορίας του εγχειριδίου στην Ευρώπη (1970), η Ελλάδα βρίσκονταν κάτω από τη μπότα των συνταγματαρχών, και -σύμφωνα με τα κρατούντα σενάρια- η «ιστορική ηγεσία» της 17Ν βρίσκονταν στο εξωτερικό κι αναζητούσε μεθόδους πάλης κατά της χούντας. Για τους Έλληνες αριστερούς της εποχής, το «Εγχειρίδιο» ήταν πολύ πιο επίκαιρο απ ότι για την αριστερά στις λοιπές, δημοκρατικές, χώρες της Ευρώπης, και δικαιολογημένα. Στο εγχειρίδιο αυτό είναι λογικό λοιπόν, να αναζητεί κανείς την ερμηνεία σε ζητήματα όπως ο οπλισμός, ο τρόπος δράσης, η δομή της «Ε.Ο. 17Ν».

Η οργάνωση που όλοι αποκαλούν «τρομοκρατική», αυτοαποκαλείται «Επαναστατική» καθώς, με βάση την παλαιοκομμουνιστική ιδεολογία, είναι αυτό ακριβώς. Η αστική δημοκρατία, για ένα μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής κομμουνιστικής (μαρξιστικής-Λενινιστικής, τροτσκιστικής αλλά και μαοϊκής) αριστεράς, δεν είναι «καλύτερο» ή «πιο φιλικό» πολίτευμα από την δικτατορία τύπου μπανανίας που βίωνε ο Μαριγκέλα, όταν οδηγήθηκε στην οργάνωση του δικού του αντάρτικου πόλεων. Τα μέλη της είναι «αντάρτες πόλεων» -άνθρωποι που, μετέφεραν τις αντάρτικες πρακτικές («ευλογημένες» τόσο από τον Αρη όσο κι από τον Τσε-συγγραφέα του περίφημου «Ανταρτοπολέμου»-, που εμφανίζονται στις πιο γνωστές φωτογραφίες που έχει δώσει στη δημοσιότητα η ίδια η 17Ν) στα αστικά κέντρα, καθώς, η εξουσία δρα πια στις πόλεις αλλά και στις πόλεις μπορεί να έχει σημαντικότερα αποτελέσματα ο «ψυχολογικός πόλεμος», βασικότατος στο «οπλοστάσιο» κάθε αντάρτη («βουνίσιου» ή «πόλεων»).
Τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο αντάρτικων, είναι η χρήση του ανορθόδοξου πολέμου, η υποταγή των πράξεων στον κοινό επαναστατικό στόχο (ο αντάρτης δεν έχει ίδια οφέλη από την πρακτική του) ώστε να υπηρετείται η επανάσταση κι η καταστροφή του εχθρού (που είναι, πάντα, το κράτος κι η κυβέρνηση). Ενας ακόμη από τους στόχους του αντάρτη πόλεων είναι, η ενίσχυση λοιπών λαϊκών δυνάμεων και η αλληλεγγύη με τα αδύναμα λαϊκά στρώματα, με τα οποία θα συμπράξει στην επανάσταση. Ο αντάρτης πόλεων δεν προέρχεται «από τον αναρχικό χώρο» σχεδόν ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, τα μέλη της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» επέμεναν στην μαρξιστική-λενινιστική τους «ρίζα», απορρίπτοντας σχέσεις ή προέλευση από το αναρχικό κίνημα.

«Οπως διδάσκει καθημερινά η εμπειρία, η παραμικρή απροσεξία θα φέρει καταστροφή»
Η μικρή περίληψη (με «διαγραφή» αρκετών κεφαλαίων που αφορούν μαζικότερα κινήματα από τις κλασσικές οργανώσεις «αντάρτικου πόλεων» που συναντούμε στην Ελλάδα) του περίφημου εγχειριδίου του Κάρλος Μαριγκέλα που ακολουθεί, έχει ως μόνο στόχο την καταγραφή πιθανών οργανωτικών δομών της 17Ν, και τη δημιουργία ενός «προφίλ» των μελών της, ή της εικόνας που τα ίδια έχουν για εαυτούς. Εχει επίσης το ρόλο ενός «ενημερωτικού εργαλείου», καθώς λόγου χάριν, με βάση όσα λέει ο Μαριγκέλα, ποτέ ένας εκτελεστής ή μετέχων στη δράση άμεσα, δε θα μπορούσε να είναι «νούμερο 2» ή «3» ή «4» μιας «γενικής διοίκησης» (η οποία προτείνει δράσεις αλλά έχει «καθαρά χέρια»), αφού βρίσκεται στη βάση της οργάνωσης.

Πως ορίζεται ο αντάρτης πόλεως
Κατά Μαριγκέλλα, ο αντάρτης πόλεως, οφείλει να είναι άνθρωπος που ξέρει να κρατά το στόμα του κλειστό, γενναίος κι αποφασιστικός, πολύ καλός με τα όπλα, ικανός να ανταπεξέλθει στην αποστολή του, γνωρίζοντας ότι πάντα θα είναι σε μειονεκτική θέση. Οφείλει να υπερασπίζεται ένα δίκαιο σκοπό, έναν λαϊκό σκοπό και να επιδεικνύει ηθική ανωτερότητα, ιδεολογική συνέπεια, αδιάσειστη επιμονή στις αρχές του. Για να παραμείνει «ετοιμοπόλεμος», επιδιώκει την καλή φυσική κατάσταση. Πρέπει να είναι, επίσης, άφοβος και ικανός να «κάνει τη νύχτα μέρα». Οπλίζεται με ιδιαίτερα μεγάλη υπομονή και δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να ενδίδει στην «αυθόρμητη δράση». Πρέπει, επίσης, να μην αφήνει ποτέ ίχνη πίσω του και να έχει ισχυρότατη μνήμη, καθώς απαγορεύεται να κρατά ντοκουμέντα. Ένας νέος αντάρτης πόλεως μπορεί να στρατολογηθεί από όλους τους κοινωνικούς χώρους (ο Μαριγκέλα προτείνει ακόμη και τον εκκλησιαστικό χώρο).
Ο «νεοσύλλεκτος» πρέπει να έχει διαμορφωμένη πολιτικο-επαναστατική ιδεολογία, να προετοιμαστεί μαθαίνοντας τεχνικά/αυτο-αμυντικά/οπλικά κ.α. συστήματα και κατόπιν να περάσει στη δράση. Οφείλει, επίσης, να ζει μιαν απλή και συνηθισμένη ζωή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, να ντύνεται απλά και να ζει από τη δουλειά του και μόνον. Τα χρήματα που η οργάνωση μπορεί να «απαλλοτριώσει» από καπιταλιστές, τράπεζες κλπ, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται για να τα «βγάζουν πέρα» οι αντάρτες. Χρησιμοποιούνται για όπλα, μετακινήσεις, επιχειρήσεις και διασώσεις.
Ο αντάρτης πόλεως που περνά στη δράση πρέπει να έχει άριστη φυσική κατάσταση, να είναι ιδιαίτερα ικανός με τα χέρια του, ικανός στην αυτοάμυνα και τα όπλα, να γνωρίζει από κυνήγι, ψάρεμα, κολύμβηση, οδήγηση, πιλοτάρισμα, να έχει βαθιά γνώση των ηλεκτρονικών, της χαρτογράφησης, γνώσεις ιατρικής και όλη την «προσκοπική» εκπαίδευση (προσανατολισμός, κόμποι κλπ). Στη δράση του πρέπει να προτιμά τα ελαφρά όπλα (λόγοι: μεταφορά, σύνδεση) -από το Μαριγκέλα προτείνονται αυτόματα 45αρια και 38αρια. Επειδή η επιβίωσή του εξαρτάται από την ικανότητά του στα όπλα, οφείλει να είναι άριστος χρήστης.

Η οργάνωση δομείται με βάση μικρούς πυρήνες.
Τέσσερις ή πέντε αποτελούν έναν πυρήνα εκτελεστών των αποστολών. Χρειάζονται δύο τουλάχιστον τέτοιες ομάδες, χωριστές και «συμπαγείς» που τις κατευθύνει ένας, το πολύ δύο άτομα, τα οποία είναι οι εμπειρότεροι εκτελεστές. Στην ομάδα των εκτελεστών πρέπει να υπάρχει πλήρης εμπιστοσύνη μεταξύ των συντρόφων. Στις ομάδες αυτές ανήκει ο σχεδιασμός κι η εκτέλεση των επιχειρήσεων, η συντήρηση κι χρήση των όπλων κι η μελέτη και βελτίωση των μεθόδων κρούσης. Στην οργάνωση δεν πρέπει να υπάρχει «η παλιά αριστερή ιεραρχία», οπότε δεν σχεδιάζει η «στρατηγική» (αρχηγική) ομάδα τις ενέργειες.
Κάθε ομάδα εκτελεστών έχει τη δική της «ατζέντα» αλλά αν η στρατηγική ομάδα προτείνει κάποια ενέργεια αυτή προηγείται. «Αυτό σημαίνει ότι κάθε ομάδα εκτελεστών μπορεί να επιτεθεί σε τράπεζα, απαγάγει ή εκτελέσει πράκτορες της δικτατορίας...χωρίς να χρειάζεται να συμβουλευτεί την γενική διοίκηση. Καμμία ομάδα εκτελεστών δεν πρέπει να μένει ανενεργός, αναμένοντας εντολές άνωθεν. Οφείλει να δρα... Ούτως, εξαφανίζεται η ανάγκη να γνωρίζει (η ομάδα) ποιός εκτελεί ποιά δράση.» Με αυτό τον τρόπο (κανείς πυρήνας δε γνωρίζει άλλον πυρήνα ή τα πρόσωπα της διοίκησης, η οποία ενημερώνει την εκάστοτε ομάδα χωρίς εμπλοκή προσώπων) «η Οργάνωση είναι ένα αδύνατον να καταστραφεί σύστημα πυρήνων εκτελεστών και συντονιστών των ομάδων που απλώς δρα, απλά και πρακτικά, με μια γενική διοίκηση που επίσης συμμετέχει προτείνοντας επιθέσεις». Για την διαφύλαξη των «λογιστικών» του κάθε πυρήνα (τα οποία δε γνωρίζει ή χρησιμοποιεί έτερος πυρήνας) οφείλει από την πρώτη στιγμή να υπάρχει δίκτυο «εξόδου» που θα μπορεί να φυγαδεύσει το οπλοστάσιο «ακόμη και μέσα από μπλόκα της αστυνομίας».

Η δράση
Επιθέσεις: Στόχος των ένοπλων επιθέσεων είναι η συλλογή πόρων (χρήματα-όπλα-πυρομαχικά), η απελευθέρωση κρατουμένων ή τα οφέλη που αποκομίζονται στον ψυχολογικό πόλεμο (επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, σε στρατόπεδο κλπ). Στις επιθέσεις, ο αντάρτης πόλεων οφείλει να μην προβεί σε καμία πράξη βίας που δεν κρίνεται απολύτως αναγκαία, ώστε να μην καταστρέψει την (ηθική) εικόνα του στα μάτια του λαού και, επίσης, με προκήρυξη, να αναλαμβάνει την ευθύνη και να εξηγεί τους λόγους που οδηγούν στη συγκεκριμένη δράση.
Εκτελέσεις: «Αυτός που δεν επιθυμεί να κάνει κάτι για τους Επαναστάτες, ας μην κάνει και τίποτε εναντίον τους», τομίζει ο Μαριγκέλα, ορίζοντας την ποινή όσων δεν «υπακούσουν»: «Οσοι, με την θέλησή τους πηγαίνουν στην αστυνομία και κατηγορούν ή κάνουν δηλώσεις που δίνουν στις αρχές στοιχεία και πληροφορίες και καταδίδουν ανθρώπους, πρέπει να εκτελούνται, όταν συλλαμβάνονται από τον αντάρτη πόλεως». Για τις σχεδιασμένες εκτελέσεις «ιμπεριαλιστών» και «εξουσιαστών», την εκτέλεση προτείνεται να «αναλαμβάνει ένας ελεύθερος σκοπευτής, υπομονετικός, μόνος και άγνωστος που θα δράσει σε απόλυτη μυστικότητα και με ψυχρότητα». Τα μέσα διαφυγής πρέπει να εκμεταλλεύονται το κυκλοφοριακό χάος των αστικών κέντρων, κι ο αντάρτης να γνωρίζει πολύ καλά το «τερραίν» (γι αυτό και προτιμούνται οι μοτοσυκλέτες από τους εκτελεστές).
Άλλες πρακτικές (απαγωγές, απεργίες κλπ) που προτείνονται στο Εγχειρίδιο, δεν έχουν χρησιμοποιηθεί στην χώρα μας.

Επειδή όλα αυτά είμαι αρκετά μικρός για να τα γνωρίζω προσωπικά και εφόσον δεν είμαι και φωτινός παντογνώστης όλα τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από διάφορα bloqs του διαδικτύου όπως το tokivwtio.blogspot.com, athens.indymedia.org, el.wikipedia.org

πηγη