Μὲ κουράσατε!

Διότι μόνον γιὰ τὰ χίλια κακὰ τῆς μαύρης μας Μοίρας γράφετε. 
Διότι ὅλοι οἱ ἀνεγκέφαλοι ἔχουν πέσει ἐπάνω μας γιὰ νὰ μᾶς καταπιοῦν. 
Διότι κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει γίνει ἕνας μηχανισμὸς ἐκρηκτικός, ἕτοιμος νὰ πάρῃ μαζί του, στὸν ἄλλον κόσμο, κάθε ζωντανὸ ὀργανισμὸ σὲ ἀκτίνα μερικῶν χιλιομέτρων. 
Διότι ἐὰν δὲν προλάβουν νὰ  μᾶς φουντάρουν, θὰ πᾶμε μόνοι μας νὰ τὸ κάνουμε γιὰ νὰ μὴν τοὺς κουράζουμε. 
Ἔχετε καταλάβει τὸ σημαντικότερον ἢ νὰ τὸ ξαναπῶ; 
Ἐδῶ συμβαίνει κάτι μεγαλειῶδες. Κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι ἀπολύτως δίκαιον καὶ μοναδικόν. 
Ὁ πλανήτης ἀναβαθμίζεται. Οἱ ἄνθρωποι ἐπίσης. Τὰ γεγονότα
συμβάλλουν μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε τὸ συντομότερον δυνατὸν στὸν ζητούμενον στόχο. 
Ναί, ἡ Ὕβρις ἔχει κυριεύσει τὰ πάντα. Τὸ ἄδικον ἐπικρατεῖ. Ὁ γενναῖος γελοιοποιεῖται ἀπὸ τὸν δειλό. Αὐτὰ εἶναι τὰ ὀρατὰ γεγονότα. Ἀλλὰ εἶναι ἡ «Πύλη» γιὰ νὰ περάσουμε στὴν οὐσία, στὸ ζητούμενον, στὸν στόχο.
Ναί, ὁ ἄδικος ἐπικρατεῖ, ὁ φτωχὸς φτωχαίνει, ὁ πεινασμένος πεθαίνει ἀπὸ τὴν πείνα. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μόνον μία «ἀναβαθμίδα». Εἶναι μόνον κάτι «στιγμιαῖο» ποὺ λειτουργεῖ ὡς «πάτημα» γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε στὸ ἐπόμενο σκαλοπάτι. 
Ναί, σὲ ὅλον τὸν πλανήτη συντελοῦνται πάσῃς φύσεως καταστροφές. Τὸ περιβᾶλλον μολύνεται, οἱ καρκίνοι καὶ οἱ ἐπιδημίες θερίζουν, ἡ τροφὴ δὲν τρέφει ἀλλὰ σκοτώνει. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖον ὅπλον αὐτῶν ποὺ ἔως σήμερα ἀσκοῦσαν ἐξουσίες. Εἶναι ἡ τελευταία τους ἐπίθεσις. Εἶναι ἡ πάσῃ δυνάμει ἐπίθεσις τους, ἡ τελική τους ἐπίθεσις πρὸ κειμένου νὰ ἀνακόψουν αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. 

Ἀλλὰ τί ἔρχεται; Πῶς ἔρχεται; Ἀπὸ ποιόν δρόμο ἔρχεται;
Ἔχω ξαναγράψει γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ ζήσουμε. Αὐτὰ ποὺ θὰ ἀλλάξουν, θέλουμε δὲν θέλουμε, τὴν κατάστασι στὸν πλανήτη. Αὐτὰ ποὺ ἐλέγχονται καὶ κατευθύνονται ἀπὸ τὸν νόμο τῆς Νεμέσεως καὶ τοῦ Δικαίου. 
Τὰ πάντα συνεργοῦν. Ὁ Ἥλιος εἶναι σύμμαχος. Κι ἂς φαίνεται καρκινογόνος. Ἡ Γῆ εἶναι μοχλός. Κι ἂς φαίνεται θυμωμένη. Ὁ Ἄνεμος εἶναι δρόμος. Κι ἂς φαίνεται τρελλός. Τὸ Ὕδωρ εἶναι ἰατρός. Κι ἂς φαίνεται φονιάς. 
Τὰ πάντα, ὅλα ὅσα βλέπουμε κι ὅλα ὅσα δὲν βλέπουμε, ὅσα ἀντιλαμβανόμαστε κι ὅσα διαισθανόμαστε, ὅσα κατανοοῦμε κι ὅσα δὲν θέλουμε νὰ δοῦμε, σήμερα συνεργοῦν γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμο μας. Τὸν ὀρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο.
Ἕνα κομμάτι αὐτοῦ τοῦ σημερινοῦ σάπιου κόσμου θὰ χαθῇ γιὰ πάντα. Εἶναι δεδομένον. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ. Ἕνα κομμάτι ποὺ καταστρέφει θὰ ἀφανισθῇ. Ἕνα κομμάτι ποὺ ἀλλοιώνει καὶ βρωμίζει θὰ καθαρθῇ. Δὲν γίνεται διαφορετικῶς. Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα. Δὲν μπορεῖς νὰ φτιάξῃς νέα κατοικία χρησιμοποιῶντας ὑλικὰ ἀπὸ τὴν γκρεμισμένη. 
Ναί, ὁ κόσμος μας θὰ γκρεμιστῇ. Ἔτσι τοῦ πρέπει. Καθυστέρησε μάλλιστα. Καὶ θὰ τὸν φτιάξουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή, δυνατὸ κι ὄμορφο, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θὰ πιστέψουν στὸ αὔριο. Ἀλλὰ δὲν γίνεται νὰ χρησιμοποιήσουμε κανένα ἀπὸ τὰ σάπια ὑλικὰ τοῦ προηγουμένου. Αὐτὰ εἶναι ἤδη μπᾶζα, ῥημάδια, σκουπίδια. Μὲ σκουπίδια δὲν ἀναδομεῖς, συντηρεῖς τὸ σκουπίδι. Κι ἐμεῖς χρειαζόμαστε μίαν ὑγιῆ κατοικία γιὰ νὰ στεγάσῃ κάθε ἔργο πολιτισμοῦ, πνευματικῆς ἀνατάσεως καὶ συνειδησιακῆς ἀφυπνίσεως. 
Γιὰ ἐτοῦτα ὅλα λοιπόν μὲ κουράσατε. 
Κλαίγεστε καὶ κτυπᾶτε τὰ κεφάλια σας στὸν τοῖχο. Βλέπετε μόνον αὐτὰ ποὺ φαίνονται κι ὄχι αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν. Ἀντιλαμβάνεστε μόνον τὸ σύμπτωμα κι ὄχι τὸ νοσοῦν σημεῖον. 
Ξέρετε κάτι; 
Θὰ συμβοῦν κι ἄλλα, χειρότερα ἴσως. Πολὺ πιθανὸν σὲ λίγο νὰ λογοδοτοῦμε ἀπ’  εὐθείας σὲ Τούρκους, Ἀλβανούς, Ῥουμάνους, Πακιστανούς…. Ἴσως κι ἀκόμη χειρότερα.. Ἂς μὴν φτιάχνω σενάρια, διότι δὲν ἔχουν νόημα. 

Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ «ἀπὸ κάτω». Τὸ «ἀπὸ μέσα». Τὸ πραγματικόν.  
Ῥίξτε μίαν ματιὰ γύρω σας καὶ γρᾶψτε σὲ ἕνα χαρτί ὅλα αὐτὰ ποὺ σᾶς ἀρέσουν. Ποὺ τὰ βλέπετε, τὰ ζεῖτε καὶ τὰ ἀπολαμβάνετε. Γρᾶψτε τὰ ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους μοιράζεστε σκέψεις καὶ ὄνειρα. 
Μετά, σὲ ἕνα ἄλλο χαρτὶ νὰ γράψετε ὅλα ὅσα σᾶς θυμώνουν. Ὅλα ὅσα καταστρέφουν τὴν ἔννοια τοῦ δικαίου. Ὅλα ὅσα ἀκυρώνουν τὴν ἀνθρώπινο σκέψι καὶ προάγουν τὴν ἀθλιότητα. 
Θὰ διαπιστώσετε φυσικὰ πὼς τὸ δεύτερο χαρτὶ θὰ εἶναι γεμᾶτο ἐν ᾦ τὸ πρῶτο ἐλλιπές.  Γιατί λοιπόν νὰ μὴν ξεκινήσουμε νὰ «ἀλλάξουμε» χαρτιά; Γιατί νὰ μὴν γεμίσουμε δεκάδες χαρτιὰ μὲ τὰ ὄνειρά μας καὶ νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ ὅσα γράφονται στὸ δεύτερο χαρτί; 
Εἶναι ἔνα παιχνίδι ποὺ σᾶς βεβαιῶ πὼς δουλεύει. Ξαφνικά, ἀπὸ τὴν μία ἡμέρα στὴν ἄλλην, τὰ ὄνειρα αὐξάνονται σὲ ἀριθμό. Βρίσκουν δρόμο ὑλοποιήσεως. Τὰ ἄλλα, σιγὰ σιγὰ ἀποδυναμώνονται, μειώνονται, σβήνουν… Εἶναι δοκιμασμένο. Δουλεύει….

Ἐγὼ ζῶ ἤδη στὸ ὄνειρο. Μὲ πῆρε μαζί του κάποιαν στιγμὴ καὶ μοῦ ἔδωσε κάθε δυνατὴ «ἐγγύησι» γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν. Κι ὅταν λέω «ὄνειρο», ἐννοῶ μόνον τὴν αὐριανὴ μας πραγματικότητα. Μία πραγματικότης ποὺ δὲν θὰ περιέχῃ κανένα στοιχεῖο Ὕβρεως καὶ φόβου. Μίαν πραγματικότητα ποὺ θὰ προσφέρῃ χαρὰ καὶ θὰ κάνῃ τὰ ὄνειρα πραγματικότητα. 
Δὲν «ἐπιστρέφω» λοιπὸν στὸ δικό σας «ἐδῶ καὶ τώρα» διότι θὰ χάσω τὸν δρόμο μου, ποὺ μόλις βρῆκα. Καὶ γνωρίζω πὼς αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ θὰ πορευθῇ ἡ ἀνθρωπότης. Διότι δὲν ἔχει ἄλλα περιθώρια. Ἔτσι ἁπλᾶ.
Φιλονόη.
Υ.Γ. Λίγο πρὶν τὴν αὐγή, τὸ μεγαλύτερο σκότος ὑπάρχει. Μὴν φοβᾶστε. Εἶναι ἀναμενόμενον.  Σὲ λίγο τελειώνουν οἱ καταιγῖδες καὶ τὸ φῶς θὰ εἶναι φωτεινότερον ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά.
φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ
 Πρώτη δημοσίευσις 1 Αὐγούστου 2011

ΠΗΓΗ