Σε αγαπώ και σε αποδέχομαι

Στην αρχή των μαθημάτων αυτογνωσίας, η Χριστιάνα Σοφία μου έλεγε να προφέρω τη φράση «Δήμητρά μου, σ’ αγαπώ και σε αποδέχομαι όταν….».

Η πρώτη μου αντίδραση και για αρκετό καιρό ήταν: «ωχ θεέ μου… τι βλακείες…. μπλιάχ!».

Τότε, ενώ διάβαζα και πρόφερα τη φράση αυτή, το λειτουργικό μου σύστημα έβγαζε ένα παραθυράκι με το μήνυμα σφάλματος «δεν είναι δυνατή η αναγνώριση αυτής της κάρτας μνήμης».

Φυσικά, γνώριζα τι σημαίνουν εννοιολογικά τα ρήματα «αγαπάω» και «αποδέχομαι». Ουσιαστικά, όμως, δεν μού έλεγαν κάτι το συγκεκριμένο. Δεν μπορούσα να συσχετιστώ με κάποιο προσωπικό μου βίωμα που να έδινε ζωντανή και ενεργή υπόσταση στη φράση «αγαπάω και «αποδέχομαι».
Όταν, δε, καλούμουν να προσθέσω και μια προσωπική αντωνυμία μπροστά από αυτά τα ρήματα, η κατάσταση γινόταν πιο δύσκολη. Μπορώ να πω ότι αισθανόμουν αρκετή δυσφορία. Προτιμούσα να είναι  απρόσωπη η φράση. Έτσι, προσπερνούσα νοερά το «σ’ αγαπάω και σε αποδέχομαι» και έδινα μεγαλύτερο βάρος στο «όταν….».

Μόνο και μόνο η ιδέα του να απευθύνω αυτή τη φράση προς τον εαυτό μου, μού φαινόταν εντελώς παράδοξη. Διαπίστωσα ότι ποτέ δεν πίστευα ότι δικαιούμαστε να την απευθύνουμε στο δικό μας πρόσωπο. Διαπίστωσα ότι μεγάλωσα πιστεύοντας ότι η φράση «σε αγαπάω» είναι κάτι που απευθύνουμε εμείς σε άλλο πρόσωπο (κι εφόσον υπάρχει ένας πάρα πολύ καλός λόγος) και που θα μας άρεσε κάποιος άλλος να την απευθύνει σε μας. Όχι να την απευθύνουμε εμείς στον εαυτό μας.

Όσο για τη φράση «σε αποδέχομαι», δε θυμόμουν να μού την έχει απευθύνει ποτέ κανείς και δεν την είχα απευθύνει η ίδια ποτέ σε κανέναν.

Στην πορεία, ακριβώς όπως σκαλίζει και απομακρύνει ο αρχαιολόγος το χώμα για να αποκαλυφθεί ένα πετράδι, άρχισα να αποκτάω έμπρακτα μια αμυδρή αντίληψη αυτής της φράσης. Σιγά-σιγά, άρχισα να δίνω βάρος στο «σε αγαπάω και σε αποδέχομαι» και λιγότερο στο «όταν…».

Έτσι σήμερα βλέπω πόσο ισχυρή είναι αυτή η φράση στην πράξη. Αυτή η φράση είναι τόσο ισχυρή που έχει την έμπρακτη δύναμη να αφοπλίζει τα πάντα. Φτάνει να θέλει κανείς να συντονιστεί στο μήκος κύματος όπου βρίσκεται αυτή η δύναμη.
Διότι η δύναμη αυτής της φράσης «σε αγαπάω και σε αποδέχομαι» δε βρίσκεται στο επίπεδο του επιφανειακού νου που συλλέγει, ταυτοποιεί και καταχωρεί πληροφορίες σε κατηγορίες.
Η δύναμη αυτής της φράσης βρίσκεται ανάμεσα στα φύλλα της Καρδιάς.

Καρδιά: άλλη μια λέξη που δύσκολα γίνεται κατανοητή. Όταν ακούμε τη λέξη «καρδιά» ο νους-υπολογιστής μας αμέσως ανατρέχει στην τράπεζα πληροφοριών και ανασύρει την εικόνα του σωματικού οργάνου εκείνου που υποτίθεται ότι είναι αυτό που ουσιαστικά μας συντηρεί στη ζωή. Θεωρούμε, επίσης, γιατί έτσι μας έχουν μάθει, ότι η Καρδιά είναι η έδρα των συναισθημάτων μας. Είναι η μηχανή που παράγει θετικά συναισθήματα. Κι όταν «πληγώνεται» παράγει αρνητικά συναισθήματα. Ακούμε τη λέξη σε ερωτικά τραγούδια, συνήθως με την έννοια ότι πονάει, ραγίζει και σπάει.

Άσχετα με το τι μας έχουν μάθει, εμείς γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι δεν είναι αυτή η Καρδιά. Κι επειδή βαθιά μέσα μας έχουμε αυτή την επίγνωση, αυτή την ανάμνηση, ότι δεν είναι δυνατόν ούτε να πονέσει, ούτε να ραγίσει, ούτε να σπάσει, απορρίπτουμε την έννοια που της έχει αποδοθεί γενικά, αλλά διστάζουμε να εισχωρήσουμε βαθύτερα και έμπρακτα, ώστε να θυμηθούμε και να ανακαλύψουμε βιωματικά τι είναι Καρδιά. Φοβόμαστε ότι θα πονέσουμε.

Η Καρδιά δεν πονάει: συμπονάει. Η συμπόνια δεν ισοδυναμεί με τον οίκτο. Η Καρδιά δεν παράγει οίκτο. Ο οίκτος είναι κατασκεύασμα του επιφανειακού νου, γιατί διαχωρίζει εσένα από τον άλλον. Τοποθετεί εσένα σε καλύτερη μοίρα και τον άλλον σε χειρότερη. Η Καρδιά «συμ»πονάει. Δια της καρδιάς, δι-αισθανόμαστε τον πόνο του άλλου. Έχει διαφορά.

Η Καρδιά δε ραγίζει η ίδια, ούτε σπάει η ίδια: ραγίζει τη μεμβράνη του ψέματος που καλύπτει τα μάτια μας κι αυτήν σπάει.
Τα μάτια μας δεν είναι αυτά τα δύο στρογγυλά ζελεδάκια στο κρανίο μας που αναγνωρίζουν και επιβεβαιώνουν την πραγματικότητά μας. Τα μάτια μας είναι η σφαίρα της αντίληψής μας. Κι ανάλογα με τη σφαίρα της αντίληψής μας, αυτό βλέπουμε. Συνήθως, βλέπουμε ό,τι πιστεύουμε και πιστεύουμε ό,τι βλέπουμε.

Θα διαπιστώσεις ότι μόλις επιτρέψεις στον εαυτό σου να αντιληφθεί τη δύναμη της φράσης «σε αγαπώ και σε αποδέχομαι» θα αλλάξει η ζωή σου. Κι αυτό, διότι θα αλλάξει η αντίληψή σου για τα πάντα, ξεκινώντας από τον εαυτό σου.

Ξεκινάμε από τον εαυτό μας. Όταν αρχίζει αυτή η διαδικασία της αυτοκριτικής, δες την. Εδραίωσε μέσα σου την πρόθεση να δεις ότι κρίνεις τον εαυτό σου. Στη συνέχεια, τόλμησε να προφέρεις και να απευθύνεις σε σένα τη φράση «σε αγαπώ και σε αποδέχομαι όταν…» προσθέτοντας ό,τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που αισθάνεσαι ή κάνεις και που «δε θα έπρεπε» να αισθάνεσαι ή να κάνεις. Ίσως να θελήσεις να το παρατήσεις αμέσως. Ίσως σου βγει το παραθυράκι με το μήνυμα σφάλματος. Δεν πειράζει. Συνέχισε. Παρέκαμψε αυτό το παραθυράκι. Μην το υπακούς τυφλά και επιστρέψεις στη γνωστή λειτουργία του λειτουργικού σου συστήματος. Να χαρείς όταν το δεις! Αυτό το παραθυράκι είναι το σημάδι ότι έχεις κτυπήσει φλέβα προς έναν καινούριο και άγνωστο κόσμο.

Όταν θα έχεις επιτρέψει να δηλώσεις αυτή τη φράση, ειδικά σε στιγμές μεγάλης έντασης, ενόχλησης, σύγχυσης, θυμού και φόβου, κι ας μην μπορείς να αναγνωρίσεις νοητικά τη σημασία της, θα διαπιστώσεις ολοένα και περισσότερο πόσο αφοπλιστική είναι η δύναμή της.

Αυτή η φράση εδραιώνει τη σχέση σου με τον εαυτό σου.
Κι αφού θα έχεις πιάσει την άκρη αυτού του νήματος, θα δεις πόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις, όχι μόνο να την προφέρεις, αλλά να τη βιώνεις όλο και συχνότερα και πόσο εύκολα αφοπλίζει τη σύγχυση, τη δυσφορία, το θυμό και την ένταση που επικρατεί στις σχέσεις σου με οποιονδήποτε. Θα έχεις βρει τον τρόπο να αγαπάς και να αποδέχεσαι τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην καθημερινότητά σου, είτε είναι κοντά σου, είτε μακριά σου: με τον «τυραννικό» σου πατέρα, με την «παθητική» ή «ψυχρή» μητέρα σου, με τον «αδιάφορο» σύντροφό σου, με το «δύσκολο» παιδί σου, με τον «κακό» εργοδότη σου, με τον «ενοχλητικό» γείτονά σου, με την «εγωίστρια» φίλη σου.

Το να αγαπάς και να αποδέχεσαι είναι ένα από τα κλειδιά της ελευθερίας σου από οποιοδήποτε σύμπλεγμα σκέψεων και συναισθημάτων που έχει σχηματιστεί από «βιώματα του παρελθόντος» που σε έχουν πονέσει. Είναι ένα «γερό χαρτί».

Η δύναμη της Καρδιάς θα σπάσει αυτό το σύμπλεγμα που σε κάνει να ασφυκτιάς και που σε εμποδίζει να αναπνέεις ελεύθερα. Η φράση αυτή, όταν επιτρέψεις τη δύναμή της να εισχωρήσει στο νου, τα συναισθήματα και το σώμα σου, δημιουργεί έναν δυναμικό χώρο· όχι έναν αμυντικό χώρο. Δε θα αισθάνεσαι πια την ανάγκη να αμύνεσαι. Αντί να αποτραβιέσαι στην προσπάθειά σου να αποφύγεις το «κτύπημα» που έρχεται καταπάνω σου, θα ορθώσεις το ανάστημά σου και θα προβάλλεις την ιερή αυτή δύναμη που έχεις μέσα σου και που περιμένει να την ανακαλύψεις, αγαπώντας και αποδεχόμενος οποιονδήποτε αισθάνεται την ανάγκη να επιτίθεται σε σένα. Θα αναγνωρίσεις ότι ο άλλος δεν επιτίθεται σε σένα· αντίθετα, αμύνεται ο ίδιος από κάποια απειλή που εκείνος αντιλαμβάνεται.

Να σε αγαπάς και να σε αποδέχεσαι και θα θυμηθείς τελικά, ότι υπήρχαν πολλές φορές στη ζωή σου που κάποιος σε αγαπούσε και σε αποδεχόταν. Απλά δεν το είχες καταλάβει. Δε το έβλεπες.

Να σε αγαπάς και να σε αποδέχεσαι έμπρακτα. Με την κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά σου. Τότε θα είσαι σε θέση να αγαπάς και να αποδέχεσαι τη μητέρα σου και τον πατέρα σου, όπως κι αν σου έχουν φερθεί και όπως και να σου φέρονται ακόμα. Τον αδελφό σου και την αδελφή σου που σε κρίνουν ή σε κοντράρουν ή που αδιαφορούν για σένα, τον/την σύντροφο που δείχνει να μη σε καταλαβαίνει. Το παιδί που φέρεται παράλογα. Αγαπώντας και αποδεχόμενος τον άλλον, αγαπάς και αποδέχεσαι τον εαυτό σου.

Θα είσαι πια σε θέση να βλέπεις με συμπόνια και τρυφερότητα κι όχι με οίκτο ή θυμό. Θα είσαι σε θέση να δώσεις από τον εαυτό σου, γιατί θα έχεις πλέον την επίγνωση ότι δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει τίποτα από σένα, παρά μόνο αν μπεις στο παιχνίδι του φόβου, του θυμού, του θύτη ή του θύματος, με τη δική σου συναίνεση.
Θα αρχίσεις να μαθαίνεις να μην κρίνεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε οποιονδήποτε άλλον.

Θα ανακαλύψεις ότι το να αγαπάς και να αποδέχεσαι δεν είναι χαρακτηριστικό των παθητικών και των αδύναμων, αλλά εκείνων που έχουν κουράγιο και δύναμη

Θα αρχίσεις να μαθαίνεις να βλέπεις.

Να αγαπάς και να αποδέχεσαι και η ελευθερία σου θα αρχίσει να γίνεται μια ορατή πλέον πραγματικότητα.

 ΠΗΓΗ