ΛΙΛΙΘ Η ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ

Κυκεών
Αναζητώντας την Λίλιθ
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες.
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας.
Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο χαρακτήρας της Λίλιθ

ξεκινά πλέον να έχει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.
Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε και πολλές (αμφίβολες πρέπει να τονίσω) ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες αρχαίες Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η Ινδική Κάλι και άλλες.
Με όλες αυτές τις προ-Εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννιέται η απορία για το κατά πόσο η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα. Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ (δηλ. του Σατανά) και ως η θηλυκή έκφρασή του. Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού καθώς και ως το πρώτο Succubus που επιτιθόταν στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν (βλ. κείμενο σχετικά με τα Incubi & Succubi).
Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό. Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.

Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Κάρλ Γιούγκ, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.
Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσεται από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θυληκότητας. Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θυλυκό ίδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της, και φυσικά η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της τώρα παραμερίζεται και απορρίπτεται.
Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλωντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα. Λατρεύεται όμως μέχρι της μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η Ηγέτιδα των άϋλων Βαμπίρ (incubi & succubi).

Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ. Όπως και ο Αδάμ δημιουργήθηκε από τον Θεό "από το χώμα της Γης... κατ' εικόνα του Θεού Αυτός τους δημιούργησε, άνδρα και γυναίκα τους δημιούργησε" (Γένεση 1:27) ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο. Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν: "... και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα" (Γεν. 2:24) Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα. Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό. Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγο της πατριαρχικής αντίληψης και επιβολής των Ιουδαίων/Χριστιανών.
Ο Σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ (σεξουαλικά κατά το να είναι "από κάτω"), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να διωχτεί από τον Θεό στην έρημο. Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκίλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο. Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές (όπου αγαπημένη μου είναι ως Άγγελος με μαύρα φτερά) που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους- το πρώτο Succubus και μητέρα των Incubus και Succubus.
Άλλοι παρόμοιοι μύθοι την παρουσιάζουν ως εξής:
Να επιστρέφει στην Εδέμ με την μορφή του Ερπετού, που δελέασε την Εύα με το Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.
Ως την ερωμένη του Lucifer στην κόλαση, μα αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.
Ως το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον Θεό για τον φόνο του Άβελ, και μαζί άρχισαν την εξάπλωση του Βαμπιρισμού στον κόσμο.
Ως η μητέρα των "Λίλουμ", των Γήινων δαιμόνων.
Στην αρχαία Σουμέρια η Λίλιθ ήταν Θεότητα και το "αριστερό χέρι" της Μεγάλης Θεάς Inanna. Την υπηρετούσε φέρνοντας τους άνδρες στον ναό της Θεάς, για να την υπηρετήσουν μαζί με τις ιέρειες.
Στον μυστικισμό της Qabbalah, η Λίλιθ συσχετίζεται με την θέση της σελήνης πάνω στο Qliphotic Tree, τον "Κόσμο των Επιπέδων" που εμπεριέχει την "αρνητική" και σκοτεινή ενέργεια. Η Λίλιθ επίσης αντιστοιχίζεται με τις θεότητες Abyzu και Ardat Lili.
Τέλος, στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με αυτήν της Λιλ, Σουμέρια Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων. Αργότερα στην ανατολή παρομοιάσθηκε με την Lamashtu, ένα δαιμονικό θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών. Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Zohar), ως η μητέρα των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).
  Τα Incubi και τα Succubi είναι άϋλες οντότητες που τρέφονται από την ενέργεια που απελευθερώνει ο άνθρωπος όταν διεγείρεται σεξουαλικά. Γενικά, αναφερόμαστε σε αυτά σαν άϋλα Βαμπίρ. Λέγοντας Incubi (ενικός: Incubus) αναφερόμαστε στην αρσενική τους μορφή και Succubi (ενικός: Succubus) στην θηλυκή. Ουσιαστικά όμως δεν έχουν γένος, αλλά μετατρέπονται από αρσενικά σε θηλυκά και το ανάποδο κατά βούληση.

Ο όρος «incubus» και «succubus» είναι ευρωπαϊκός, αλλά οι θρύλοι και οι παραδόσεις για οντότητες με τα ίδια χαρακτηριστικά εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο. Σχετίζονται με την Μόρα, με τις Γηραιές της Νύχτας, και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι είναι παιδιά της Λίλιθ. Οι θεωρίες για το από που προήλθαν βρίθουν και παραλλάσσονται από τόπο σε τόπο, για όλους όμως θεωρούνται κακόβουλα πνεύματα, δαίμονες χαμηλής ιεραρχίας. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι δεν είναι καν δημιουργήματα του Ανώτερου Όντος αλλά δημιουργήματα Μυστών, δηλαδή ενεργομορφές, αλλά υπάρχει και η θεωρία που υποστηρίζει ότι είναι άνθρωποι-Βαμπίρ, Ενεργειακά Νοσφεράτου, που ταξιδεύουν αστρικά ψάχνοντας για να τραφούν.
Οι απόψεις επίσης διίστανται για την μορφή τους. Όλοι όμως συμφωνούν ότι έχουν ανθρώπινο παρουσιαστικό, ότι δεν λαμβάνουν καθόλου υλική υπόσταση (αν και πιστεύεται ότι μπορούν με συγκεκριμένες τελετουργίες), αλλά παρά την άϋλη υπόστασή τους, μπορούν να γίνουν ορατά και αισθητά εύκολα.

Επιτίθονται ενόσο κοιμάται το θύμα τους και ποτέ όταν είναι ξύπνιο. Κατά την διάρκεια της επίθεσης. σπάνια ξυπνά το θύμα, μιας και έχουν την ικανότητα να τον/την παραλύουν και να τον/την ρίχνουν σε βαθύ λήθαργο. Κατά την διάρκεια αυτού του λήθαργου, το θύμα έχει την εντύπωση ότι συνουσιάζεται είτε με κάποιο πρόσωπο που ποθεί είτε με κάποιο άλλο φανταστικό πρόσωπο. Την επόμενη ημέρα θα το θυμάται σαν ένα πολύ εντυπωσιακό όνειρο, μιας και είναι τόσο ζωντανό και τόσο ρεαλιστικό, που επέρχεται ο οργασμός. Είναι όμως το incubus ή succubus που συνουσιάζεται με το θύμα του και τρέφεται από την ζωτική του ενέργεια που απελευθερώνει, σε σημείο που κυριολεκτικά το απομυζεί. Γενικά, δεν είναι επικίνδυνο αυτό για το θύμα, μιας και το μόνο πρόβλημα που θα έχει όταν τελικά ξυπνήσει, είναι μια τρομερή εξάντληση που θα διαρκέσει μέχρι και ολόκληρη μέρα. Εάν όμως το θύμα έχει αδύναμη καρδιά, δεν αποκλείεται να πάθει έμφραγμα ή ανακοπή κατά την διάρκεια της επίθεσης (θυμηθείτε τους καρδιολόγους που συνιστούν να αποφεύγει ο ασθενής τους τις μεγάλες συγκινήσεις).
Εάν το θύμα του incubus ή succubus ξυπνήσει κατά την διάρκεια που το απομυζούν (γεγονός πραγματικά σπάνιο), δεν μπαίνουν στην διαδικασία να πολεμήσουν… απλά αποχωρούν.

Συχνά επίσης επιτίθονται σε ζευγάρια που κοιμούνται μαζί για να δημιουργήσουν ένα παιδί εξώκοσμο. Πρώτα επιτίθονται στο αρσενικό ως θηλυκά (succubus) και φυλακίζουν το σπέρμα για να το απελευθερώσουν και να γονιμοποιήσουν μετά στο θηλυκό θύμα με μορφή αρσενικού (incubus).

 Τα παιδιά που γεννιούνται με τέτοια σύλληψη, ονομάζονται Τούλπα ή Σεληνοπαίδια. Είναι πλάσματα με περίεργη, εξώκοσμη ομορφιά (πολλοί την χαρακτηρίζουν «νεραϊδένια») και ιδιαίτερα διορατικά με εντυπωσιακές ψυχικές δυνάμεις. Είναι συμπαθέστατα και κοινωνικότατα, αλλά φαίνεται καθαρά ότι βρίσκονται ή ανήκουν «σε άλλο κόσμο». Αν και τετραπέρατα, δυσκολεύονται πολύ να κατανοήσουν την ανθρώπινη πονηριά με αποτέλεσμα να πέφτουν εύκολα θύματα επιτήδειων. Ενώ λατρεύουν τους γονείς τους, δυσκολεύονται να τους αναγνωρίσουν ως πραγματικούς γονείς και αποφεύγουν να τους φωνάζουν «μαμά» και «μπαμπά». Η διαίσθησή τους, τους λέει ότι πραγματικοί γονείς τους είναι… κάτι άλλο.

Συμβαίνει επίσης μερικοί άνθρωποι να πέφτουν συχνότερα θύματα incubi & succubi από άλλους. Αυτό κυρίως οφείλεται στις προτιμήσεις των incubi & succubi.
Τα incubi & succubi λοιπόν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε επικίνδυνα μα ούτε και ακίνδυνα… ο κάθε άνθρωπος επιλέγει με τα προσωπικά του δεδομένα το κατά πόσο είναι ή δεν είναι επικίνδυνα. Οι μυημένοι στην Τέχνη της Μαγείας, προτιμούν να «σφραγίζουν» τον χώρο όπου κοιμούνται για να προφυλαχθούν από τα incubi & succubi, μιας και η έλλειψη ενέργειας για έναν μυημένο, έστω και για μια ημέρα, είναι πολύ ενοχλητικό που μπορεί να γίνει και επικίνδυνο σε περίπτωση που χρειαστεί όλες του τις δυνάμεις για κάποιο λόγο εκείνη την ημέρα. Επίσης, εξασκούνται στο να μπορούν να επεμβαίνουν στα όνειρά τους. Κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο όχι μόνο για τις επιθέσεις των incubi & succubi.
Άλλοι τρόποι προφύλαξης από τις επιθέσεις τους, είναι ένας αλάτινος κύκλος γύρω από το κρεβάτι, μια ονειροπαγίδα κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι ή φορεμένη στον λαιμό, και επίσης, πολύ αποτελεσματική είναι η Μικρή Τελετή Εξορκισμού με την Πεντάλφα.